Voor de deur…

De verjaardag van José staat voor de deur. We zijn die dag niet thuis, zo hebben we besloten. Samen eens een dagje weg. Hoe oud je ook wordt, het is gewoon het nieuwe 30. Haar verjaardag viert José voor de kinderen en kleinkinderen op zondag 10 november ’s morgens. Uiteraard is iedereen op de hoogte gebracht. Waar we op haar eigenlijke verjaardag naar toe gaan, dat moet natuurlijk nog even een verrassing blijven.

Intussen gaat het normale leventje weer gewoon door.

Afgelopen zondagmiddag zijn we naar Tommy en Nienke gegaan. Erg gezellig en lekker gegeten. Dat mochten we overigens ook al een dag eerder bij Bram en Inge. Mee-eten. Handig, als je je benen bij anderen onder tafel kan schuiven. Dinsdagavond ging José zoals gebruikelijk naar de schilderclub en ik keek NAC – Emmen, de bekerwedstrijd. NAC won met 3-2. Goed strijd geleverd. Donderdag was het weer oppasdag. Cas kwam donderdagochtend bij ons met een mooi bruin herfstblad in zijn handen. Daar wilde hij goed voor zorgen. Oma deed het vanzelfsprekend in een bakje water. Het blad ging vervolgens mee naar school op de scootmobiel, -wat was het koud- maar hij hield het stevig vast. Ik heb hem gevraagd of ik het blad weer mee naar huis moest nemen, omdat het anders kwijt gaat. Dat vond hij een prima idee.

Sem was iets minder blij. Er komt een kiesje door en dat, zo weet ik nog van onze eigen kinderen, is allerminst prettig. Toch blijft hij tussendoor lachen. Gisteren geen oppasdag. Tijd voor onszelf.

En wat mijn ‘werk’ betreft; de Raadsvergadering van 4 november is  vervallen. Er waren geen besluiten meer nodig, want enkele voorstellen moesten toch bij de begroting worden behandeld. En die vergadering staat voor donderdag 7 november gepland. Een meevaller! Vandaag is het 2 november. Het weer is niet meer zo behaaglijk als vorige week. Maar dat is logisch eind oktober, begin november.

De Sint en zijn Zwarte Pieten zijn weer met de boot vanuit Spanje vertrokken, de speelgoedboeken vallen bij bosjes door de brievenbus. Wat een idiote prijzen voor speelgoed tegenwoordig, in sommige boeken staan de prijzen er zelfs niet bij. Dan kunnen de kinderen ongestoord aangeven welk speelgoed ze willen. Ja….ammehoela. 

En nu maar hopen dat die randstad-droeftoeters hun gezever over discriminatie en zwarte piet nu eens achterwege laten. Zal wel ijdele hoop zijn. Ze hebben immers niets anders te doen. Ach, eigenlijk kan het in onze steeds vreemder wordende maatschappij nog gekker. Zelfs de Kerstman maakt hier en daar al zijn opwachting. Oktober is net achter de rug. Vooral tuincentra kunnen kennelijk niet wachten tot het 5 december is geweest. Toch raar, zo’n kerstsfeer begin november. 

De TV kan niet aangezet worden of het gaat over de stikstof- en de Pfas-problemen. Ach, een ander rekenmodel van ons kabinet en de zaak kan weer gewoon door. Alles in het belang van de economie en het geld. Schuiven we toch gewoon een schoner milieu weer een tijdje op. Geld en economie zijn de huidige goden. Oh ja, het Waddenfonds is ook zo’n trucje om geld te graaien. Je begint iets in het noorden, een hotel of een speeltuin en je krijgt als je het vraagt, prompt geld uit het fonds dat eigenlijk bedoeld is voor behoud van de Wadden. We hadden kennelijk nog een miljoen of 8 over tot 2027. Controleren waar dat geld naar toe gaat? Nee, in controleren is de politiek nooit goed geweest, ook dit keer niet. Intrekken wat nog rest in het fonds. De helft is nog over uit de graaipot, geloof ik. Dat geld echt besteden aan het milieu. 

Er moet immers nog meer dan genoeg worden gedaan.

(Bron: familiearchief f. van son).