Herinnering, Cobra… en 15 eeuwen...

 De Herfstvakantie is achter de rug. Geen oppaskleinkinderen deze week. Dat betekende voor mij, dat ik behoorlijk heb kunnen werken in ons familieboek ‘Poort naar het verleden’, met als ondertitel  ‘een wandeling langs vijftien eeuwen voorouderfamilie’. Het heeft heel wat veten in de aarde, voordat het boek van de pers rolt. Maar ik ben deze week best flink opgeschoten. Het wordt een serie van meerdere boeken in A5 formaat, want er is erg veel te vertellen. Natuurlijk met veel passende kleuren en zwart-wit illustraties. Ik moet nog wel even geduld oefenen, want het moet een degelijk werk worden. De informatie is er nu zo goed als en de afwerking is begonnen.

26 oktober

De datum van 26 oktober blijft in mijn herinnering gegrift. Op die dag in 1917 werd mijn vader geboren. Dit jaar was het precies vijftig jaar geleden, dat hij op 4 februari plotseling stierf. Ze zeggen wel eens, dat zo’n verlies slijt, maar ik denk daar anders over. Op beide data, elk jaar weer, sta ik stil bij dat verlies. Ik was nog net geen 21 toen hij stierf. Dan kan je eigenlijk je vader nog niet missen, heb ik gemerkt en merk ik nog. Ik zet bij dit bericht een foto van een deel van zijn persoonsbewijs uit 1942 en een elftalfoto van NAC 2. Hij staat tweede van links.

Cobra

We maakten van de vakantieweek gebruik om op vrijdag naar het Cobra museum voor moderne kunst te rijden. De is een van de lievelingsmusea van José. Het ligt in Amstelveen. Eerst naar de fysio en daarna gingen we er een dag op uit. We troffen het, want er waren vier nieuwe tentoonstellingen. Een ging over 100 jaar Corneille. Die kunstenaar werd een eeuw geleden geboren. Ook was er een tentoonstelling van kunstwerken, gemaakt door kankerpatiënten en de expositie Kosmogonie, Zinsou, een Afrikaanse kunstcollectie. Een tostie tussen de middag in het museumcafé en koffie en thee en onze dag was compleet. We zagen ook sommige werken, die we zelf mee hebben ‘aangekocht’ als deelnemers aan de vriendenloterij. Daarom konden we op vertoon van onze vipkaart gratis het museum in. Om kunst te kijken; niet vernielen zoals die milieufanaten doen, die zichzelf vastlijmen aan kunstwerken. Dat gaat nog even goed, totdat iemand zich zodanig aan die geschifte lui ergert, dat er iets gebeurt. José heeft in elk geval een fijne dag gehad en ik ook. Ze heeft best weer wat ideeën opgedaan voor kunstwerken, die in de komende periode naar eigen invulling zullen worden gemaakt. We kwamen in hartje Amstelveen op de weekmarkt terecht, op weg naar het Cobramuseum.  Honderden kramen en het krioelde van de mensen. Hoezo de weekmarkt loopt achteruit….

Routine

Nu kan de routine weer worden opgepakt. Oppassen op kleinkinderen, naar de fysio en tussendoor wat werken aan onze hobbies.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Vernield en ritmestoornis…

We hebben een gevarieerde week achter de rug. Een paar oppas-uurtjes voor twee kleinkinderen, een hartritmestoornis, een vernielde parade en museumbezoek. Een dagje Luuk en een gevoel ziek te zijn op donderdag en vrijdag. Even toch een coronatest gedaan, gelukkig negatief. Zeg maar eens dat zo’n week niet gevarieerd was.

Van de plaat

Met Youri en Anouk aten we zaterdagavond bij oma en opa ‘van de plaat’, om ze daarna weer thuis te brengen en tot in de loop van de avond op ze te passen. Papa en mama gingen uit eten. Altijd leuk, want eten van de plaat zien ze als een traktatie. Voor José en mij ook gezellig.

Hartritme

Dinsdag werd mijn ingeplante ICD/Pacemaker gecontroleerd in het Amphia. De gegevens werden uitgelezen en laat ik nu op dinsdag 11 oktober om 12 uur een hartritmestoornis te hebben gehad. Hij werd opgemerkt door mijn ingeplante hartbewaking en na 8 seconden gestopt. Eerlijk gezegd, ik kan me niet herinneren, dat ik er iets van heb gemerkt, al voel ik me deze week echt niet super. Zodra we een nieuwe telefoon hebben,  kan ik die rechtstreeks via een app verbinden, zodat ze in het amphia ziekenhuis onmiddellijk mij kunnen volgen. Zo komt er elke keer een stukje zorg bij. Die zorgen om mijn gezondheid, zorgen steeds meer voor minder energie. Het put me uit, zo merk ik.

Even tussendoor

Daarom zijn we er op woensdag samen op uit gegaan. Naar het Noord-Brabants museum in Den Bosch. Daar hing toevallig dat nieuwe stuk ‘de vaandeldrager’. Knap hoor, maar niet onze kunst. Aan de kassa vroeg men ons of we wel een kaartje hadden voor de vaandeldrager. Nee dus en we hoefden dat ook niet. We bekeken de rest van het museum, namen een Bossche bol en kwamen geheel toevallig toch terecht in de zaal waar dat dure, beroemde kunstwerk hing. Mooi licht en donker inderdaad en kunstig gemaakt. Maar wij draaiden weer om. Toch gezien zonder kaartje en natuurlijk daarna weer even op de bovenverdieping gekeken bij Van Gogh. Ik moest zo nu en dan gaan zitten, want ik voelde me erg moe.

Vernield

Op weg naar de parkeergarage liepen we ook de Sint Jan nog binnen. Dat deden we vroeger ook altijd, als we naar Den Bosch fietsten en de fiets stalden in de stalling naast de kerk. Uit die tijd kan ik me nog goed het prachtige plein ‘Parade’ herinneren, naast de Sint Jan. Daar konden mensen toen hun auto neerzetten onder de mooie bomenrand en via het middenterrein de stad in wandelen of naar de Sint Jan. Nu is die Parade wat mij betreft compleet vernield. De mooie Sint Jan valt weg achter wanstaltige, spuuglelijke overkappingen voor alle mogelijke evenementen. De Parade is al erg lang een complete bouwput nu er naast het plein een theater wordt gebouwd. Die bouw past ook voor geen meter bij de mooie eeuwenoude kerk. Na een bezoekje aan de kerk en uiteraard de Mariakapel, maar weer naar de parkeergarage buiten de stadswal gelopen. Hoe heeft Den Bosch zoiets kunnen toestaan…..

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Hè, hè, eindelijk…..

José en ik hadden er echt behoefte aan, na maanden van gezondheidsellende met bijna wekelijks wel ziekenhuisbezoek voor prikken, onderzoek of controles. Een keertje een goed bericht! Dat heb ik nu eindelijk gekregen. Voorlopig in elk geval. Donderdag moest ik voor een ct-scan van mijn longen naar het Antoniusziekenhuis Nieuwegein. Ik was daar naar verwezen vanuit Amphia, omdat ze daar nog kundiger zijn op dit gebied. In 2014 na mijn verwijzing naar Nieuwegein bleek ik namelijk ‘multipele kleine aneurysmata van de a. pulmonalis en mogelijk ook enkele veneuze verwijdingen’ te hebben,’ waarschijnlijk in het kader van het syndroom van Klippel Trenaunay Weber’. Een mond vol dus.

Bij een ct-scan in 2014, 2015 en 2017 was in vergelijking de situatie nauwelijks tot niet veranderd. De ct-scan van donderdag gaat op het eerste gezicht volgens de longarts ook geen wijzigingen. Hij wil het samen met enkele andere specialisten nog op groot scherm bekijken en mijn ‘geval’ ook in de ‘vaatgroep’ bespreken. Maar dat ene bericht gaf José en mij toch eigenlijk wel een positief gevoel. Het eerste –voor wat gezondheid betreft- in maanden, zelfs jaren.

Het enige vervelende was afgelopen donderdag, dat we er al om half negen moesten zijn. We vertrokken thuis om kwart over zeven en waren dankzij files en motregen pas om tien voor half negen in het ziekenhuis…….. Het volgende ziekenhuisbezoek staat er overigens al weer. Komende dinsdagmiddag in het Amphia om mijn icd/pacemaker te laten controleren. We zijn er vaste klant, maar dat wist je al.

Taxi

Dinsdagochtend en vrijdagmiddag was ik even taxi. Ik heb om kwart over acht Anouk naar school gebracht en vrijdag in de middag gehaald. Te ver lopen met twee krukken en een zware tas uiteraard. Dat het niet helemaal koek en ei was na haar val, bleek woensdag bij de huisarts. Ze heeft een scheurtje in haar enkelkapsel. Dat kosten een aantal weken. Hopelijk heelt het snel.

Even eruit

Na het dagen binnen zitten, gingen we er woensdag even op uit. Op een bankje lekker in het zonnetje genoten van de natuur en de rust. Die had ik nodig in verband met de spanningen onder meer rond het onderzoek in Nieuwegein. Dat alles na een leuk ritje in het rivierengebied. Dat is altijd de moeite waard. Er is daar geen sprake van het jachtige gedoe in de Randstad en grote steden.

Familieonderzoek

Ik heb deze week een paar uur achter de laptop kunnen zitten. Deze keer werken aan mijn familieboek. De afwerkingsfase. Heerlijk om weer met een van mijn hobby’s bezig te kunnen zijn. 

Genieten

Dinsdag tussen de middag zorgden we weer voor Sem en Cas en Kleinzoon Luuk kwam vrijdag, omdat hij op zijn vaste donderdag deze week niet kon komen natuurlijk. Hij is gek op zin opa en oma en wij op hem. Vandaag mogen we een paar uurtjes op Youri passen. We blijven lekker bezig zo.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

 

Ach Anouk... en nog maar een...

Onze kleindochter Anouk, dit jaar voor het eerst ‘brugwup’ op de middelbare, zit toch nog al eens aan de pechkant van de weegschaal. Ze is deze week op school van de trap gevallen. Dat betekende veel pijn aan knie, enkel en voet en voor de zekerheid op de foto in het Amphia. Als ik er niet zit, houdt zij de familie-eer er wel hoog... Op het eerste gezicht gelukkig geen breukjes, maar dat maakt het niet minder vervelend. Ze heeft de krukken al in huis, maar moet die nog even laten staan, tot de zwelling wat minder is en de zaak tot rust is gekomen. Ze mag een paar dagen niet naar school. Thuis zitten dus. We gaan er zeker een paar keer langs. Oma is namens ons al geweest om te troosten en de schade op te nemen. Ik hoop dat het snel weer een stuk beter gaan. Ze liep zo graag voor de show met mijn krukken. Heeft ze in elk geval goed kunnen oefenen, een geluk bij een ongeluk. Toen ik nog op school werkte, vroeg ik me al vaak af hoe dat toch steeds weer goed ging, als er tientallen kinnderen de trappen of en af stormden tegelijk.

En nog maar een…

Vrijdag konden we weer naar Waalwijk om weer maar een coronabooster te halen. Een vierde keer. Ach, zo ben je thuis nog eens weg. Ik zat al zo’n week op zes op de noodzakelijke uitnodigingsbrief te wachten, die al geruime tijd geleden door ons spookkabinet was aangekondigd. José kon ook meteen mee. Kijken hoe lang we het volhouden om niet besmet te worden. Nu weer wachten op de brief voor de griepspuit…

Dinsdag en woensdag

Dinsdag haalden we tussen de middag Cas en Sem weer op van school om bij ons te eten tussen de middag. Woensdagmiddag moest Cas met mama naar de bibliotheek om boeken te ruilen en naar een boswachter te luisteren. Sem moest naar tikkietakkie bij RFC en oma ging met hem mee. Ik bleef thuis op de bank liggen, weer maar eens geplaagd door spierkrampen. Die komen bij mij soms bij stress en gaan de ene keer wat sneller weg dan de andere keer. Als ik mijn ademhaling goed onder controle kan houden, dan wordt de stekende pijn iets minder. Dat heb ik dus de hele middag geprobeerd. Het resultaat was helaas nog niet om over naar huis te schrijven.  Cas kwam wel even vertellen wat de boswachtermevrouw had uitgelegd. Ze had en dode vos en een ree meegebracht en die mocht je nog aaien ook, zo liet hij enthousiast weten. En van oma José hoorde ik, dat Sem kennelijk wel eens heeft gezien dat de ‘echte’ voetballers op de grond gaan liggen met hun been omhoog. Dat heeft hij al goed geleerd. Maar minder is nog bekend bij hem, dat hij de bal niet met zijn handen mag aanraken. Maar genieten doet hij wel. Dolgelukkig toen hij scoorde. Dat is zeker. Hij is nog jong, dus tijd genoeg om dat allemaal te leren. Deze week waren de twee mannelijke van Son-kleinzonen voor het eerst  bij elkaar op visite. Uiteraard konden ze behoorlijk met elkaar overweg. Wat groeien ze toch als kool, die Sven en Luuk.

Begrijp je…

Donderdag was Luuk er weer, gezellige boef. Ik ben natuurlijk niet veel toegekomen aan familieonderzoek deze week. Je kan je moeilijk concentreren met pijn. Wachten tot het weer over is, is de enige medicijn. Volgende keer beter. Komende week mag ik na vijf jaar weer op controle naar het antoniusziekenhuis in Nieuwegein voor mijn longen en uiteraard weer twee keer naar de fysio. Wat dat betreft gaat er geen week voorbij of ik zit wel in een of ander ziekenhuis. Niet alleen de ouderdom kent bij mij gebreken.

(Bron: familiearchief. f. van son)

Wat een week weer……

Ik ben nog niet bijgekomen van het minder prettige nieuws over mijn nieren, of de volgende brief van Amphia valt weer op de deurmat. Op maandag nog wel. Dan komt er toch geen post?  Ik moest bloed laten prikken, want er was iets fout gegaan bij Amphia. Meteen na de fysio, waar ik om 9 uur al welkom was, meteen maar naar Amphia in Oosterhout om kalium te laten prikken, want daar ging het over. We moesten ruim een uur wachten tot er geprikt kon worden. Dat zal je net zien. Meteen daarna naar huis, een boterham eten en vervolgens mijn nieuwe schoen aanpassen bij de orthopedisch schoenmaker in Drunen. Wat zou ik toch allemaal met die tijd doen, als er niets met mijn gezondheid mis was. Een beetje cynisch mag toch wel hé.  Het was niet het enige ziekenhuisbezoek deze week en ook niet de enige Amphia post. Ik kreeg nog een brief voor een afspraak voor de controle van mijn ICD/Pacemaker en er kwamen nog wat mailtjes binnen over uitslagen van eerdere onderzoeken. Ik kan zo onderhand een secretaresse in dienst nemen voor dat ziekenhuiswerk. Ik heb echt een abonnement op Amphia. Zo ook gisteren weer. In oktober staat weer een bezoek aan het ziekenhuis in Nieuwegein op het programma. Longscan maken en daarna om de uitslag daarvan bij dr. Mager. Het blijft bezig. 

Ophalen

Donderdag was druk. Ondanks dat Luuk niet kwam, hadden we toch volop te doen. De pedicure kwam, ik moest Pieter in Etten-leur ophalen, waar hij zijn auto voor de apk had gebracht en meteen daarna moest ik naar de raadsvergadering. Gelukkig konden we binnendoor terug naar Oosterhout en naar huis. Het was immers ongelooflijk druk op de rijkswegen. Thuis werken is er kennelijk niet meer bij. Amper tijd gehad om adem te halen en dat voel ik. Moet ik eigenlijk beter doseren, maar je kan niet altijd plannen. Gelukkig hadden we ’s middags al warm gegeten. Rode kool, heerlijk. Vrijdag moest ik al weer om 8 uur bij de fysio zijn. Je kan op de scootmobiel al goed merken, dat het een stuk kouder is geworden.

Familieonderzoek

In de loop van vrijdag heb ik snel de artikelen voor mijn wekelijkse pagina in het weekblad gemaakt en op de andere dagen deze week gelukkig enkele uurtjes afleiding kunnen vinden in mijn familieonderzoek. Dat is door alle ellende van de afgelopen periode eigenlijk zowat een ‘stiefkindje geweest’. Ik ben nu voor mijn boek bezig bij de familie Van Florennes en de vertakkingen en banden met Verdun of d’Ardennen, met Marbais en Jauche. Een echte puzzel, en niet in het minst vanwege het vele fout doorgekopieerde werk en genealogie op het internet. Ik zou willen, dat ‘onderzoekers’, al zou ik ze zelf zo niet willen noemen, zich niet inlieten met dit vervuilend kopiëren. Het zal wel aan dovemansoren gezegd zijn,  vrees ik. Ik houd me bij echte bronnen, ook al duurt het dan aanmerkelijk langer voor je echt resultaat hebt.

(Bron: familiearchief f. van son; MM Cambrai ms. 54 fol. 5r.  kalender september op 4.  Godefroid  le Captif. op 12 Arnoul frère de Gérard I. en het kasteel van Ham-sur-Heure).