Buiten de oevers…en meer!

Mijn hart heeft even te hard moeten werken en ‘de rivier is buiten de oevers getreden’, zo legde de huisarts maandag uit. Ik had weer een hartritmestoring gehad en mogelijk daardoor vocht achter de longen, wat mij al buiten adem deed zijn, als ik naar de toilet moest. Dat had ik nog niet meegemaakt, dus toch maar even naar de huisarts gegaan. Die hartritmestoornissen komen nu regelmatig voor. Je zou er haast aan gewend raken. Die maandag was overigens ook de dag waarop precies acht jaar geleden mijn moeder overleed. De week begon goed! Medicatie werd aangepast en donderdag ben ik terug gegaan voor controle. Het vocht was rechts weg en links was er nog een restant. Even doorgaan met de extra medicijn dus.

Trouwdagen

Ja, op woensdag waren José en ik 49 jaar getrouwd, ook onze kleindochter Anouk was diezelfde dag jarig. José en ik zijn samen bij het Houtse Meer gaan lunchen. Op 28 mei zij Pieter en Tara tien jaar getrouwd. Zij  trakteerden ons donderdagavond al op een gezellig etentje met hun hele gezin. In Waalwijk. Ik genoot van alle mogelijke vissoorten; en van Luuk, die behoorlijk lekker aan het eten was en mij af en toe in de gaten hield. Iedereen zorgde voor gezelligheid en Joël kon als sushi-specialist natuurlijk controleren, of de sushi, die er ook was, van goede kwaliteit was. En dat was hij! En ik kan zeggen dat de haring, zalm en de grote garnalen om te smullen waren. Dat gold ook voor de mosselen en andere vissoorten. Ik waagde me niet aan de hap zeewater die oester heet. Dat is echt niet aan mij besteed.

Visite

Vrijdag kwam Luuk weer een dagje spelen. Hij mocht bij oma ook in bad. Maar extra leuk was wel, dat ook zijn grote broer graag een dagje meekwam. Hij hoefde niet naar school en vond het wel gezellig om een dagje naar oma en opa te komen. We gingen naar de Drunense duinen en het werd uiteraard een frietje eten met snacks. We brachten ze pas weer na het avondeten naar huis terug en zij en wij kunnen terugkijken op een gezellige dag. 

Vierdaagse

Natuurlijk was er ook de avondvierdaagse. José ging ook een avond kijken naar Cas, die al gewend is aan vierdaagse lopen en Sem, die voor het eerst ook onder bloemen en cadeautjes werd bedolven. Stoer hoor, die mannen.

Stamboom

Ook tijd voor Genealogisch onderzoek deze week. Ik had mailcontact met een vertegenwoordiger van de gemeente Beauvechain en ben weer heel wat meer te weten gekomen, inclusief een mooi illustratie. Het draait allemaal om de Sint Nicolaaskerk, grafkerk van Jauche. Die is verdwenen, alleen in de naam van de hoeve leeft de naam Wahange voort. Op de huidige topografische kaart vind je de nederzetting Wahange en de kerk niet meer terug alleen de ferme ofwel de hoeve wordt op die kaart vermeld. Wahanges was destijds een onderhorigheid of gehucht onder Sluizen bij Hoegaarden (l’Ecluse). De familie Franco Van Sluizen had er heerlijke rechten. Vermoedelijk stamt abt Franco van de abdij van Aulne uit dit geslacht. En ik kreeg nog veel meer interessante gegevens. Mooie week dus eigenlijk toch nog.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

Stamboomtrip en eters....

Woensdag stond er weer een op het programma. Een stamboomtrip. Een ritje naar de voorouders als het ware. We trokken woensdag naar ‘Brabant Wallon’ of Waals Brabant zoals je wil. In het kader van mijn onderzoek naar in dit geval onze voorvaderen van de familie van Jauche brachten José en ik een bezoek aan Jauchelette aan onder meer de gerestaureerde gebouwen van de Abdij van La Ramée. We liepen zelfs nog de koper van de toenmalige ruïne tegen het lijf. Het was een frans sprekende Antwerpenaar, zoals hij zelf aangaf. Het liet ons weten, dat het complex tegenwoordig vooral wordt gebruikt voor al of niet meerdaagse seminars en andere bijeenkomsten. De oude enorme tiendschuur uit 1722 is in gebruik voor recepties en dergelijke.  in 2002 werd La Ramée erkend als belangrijkste monument van Wallonië. De geschiedenis van La Ramée gaat terug naar omstreeks 1215. Toen stichtte de orde uit Cîteaux in het stroomgebied van de Grote Gete, en meer bepaald in Jauchelette, ten zuiden van Jodoigne, een abdij voor slotzusters. Daarmee sloten de cisterciënzers zich aan bij een praktijk die zich in de XIIde en XIIIde eeuw daar afspeelde. De nederzetting kreeg de naam La Ramée (Rameia). De cisterciënzers hielden zich vijfhonderd vijftig jaar lang in deze streek op en drukten hun stempel op het plaatselijke spirituele leven, de landbouw en de architectuur.

Al eerder

We brachten ook een bezoek aan Beauvechain en trokken naar Orbais en Jauche. Ook zochten en vonden we Wahanges, waar de ferme de Wahanges lag. Dat was alles wat ervan over was. De Sint Nicolaaskerk en het dorp zijn zowat verdwenen. In die Nicolaaskerk zou een lid van de familie De Jauche begraven liggen, een voorouder. Maar van die kerk dus geen spoor. Wel een Nicolaaskapel, maar die was ondergebracht in de Ferme de Wahange. Helaas dat was ‘private’ en dus niet toegankelijk. De ferme d’agbiermont in Nodebais of Nodebeke was niet erg de moeite waard, maar in Nodebais keken we al eerder rond. De wielerwedstrijd Parijs-Roubaix zou wel een omweg kunnen nemen langs dit gebied. Smalle weggetjes met erbarmelijk gelegde kinderkopkes zouden zelfs de renners tot wanhoop hebben gedreven.

Kansloos

In dat deel van Wallonië hebben ze het kennelijk niet zo op terrasjes of restaurantjes. We vonden er niet één die open was om een kop koffie te drinken of te lunchen. Gelukkig had José een timp, een worstenbroodje en eierkoek meegenomen. En zelfs een thermosfles thee en uiteraard water. Zij zorgt er wel voor, dat we niet omkomen van honger en dorst. Het was een ritje met gelukkig mooi zonnig en af en toe bewolkt weer. Prachtig is dat gebied toch. Glooiend zo ver je kijken kan, veel groen en vooral weinig koeien. Als we er hier teveel hebben, kunnen we die misschien daar wel stallen. Terug naar huis was weer minder. We kwamen in een lange file terecht. Via een afslag naar Herentals konden we binnendoor toch nog even naar Brecht om te tanken. Nog steeds qua prijs zeer de moeite waard. Wat dacht je van 1.59,9 ’s morgens toen we de tank vol gooiden en ’s avonds toen we nog even bijtankten was de prijs 1.61,2.

Intussen

Intussen lijk ik langzaam uit de diepe put van medische ellende en corona te kruipen. Het gaat veel te langzaam naar mijn zin, maar er zit verbetering in, al is het de ene dag beter dan de andere. Op Hemelvaartsdag zijn we lekker thuis gebleven en gisteren kwam Luuk ons verblijden. Hij lacht en is altijd gelukkig. Heerlijk zo’n jongste kleinkind. We hadden naast Luuk nog een eter vrijdag. Youri kwam. Zijn ouders waren zoveel jaar getrouwd en gingen uit eten. Gehaktballetjes met spercieboontjes en gekookte aardappelen, leek hem wel wat. Het was gezellig. Ik sta trouwens ook te kijken van Luuk. Die lust, zo klein als hij is toch ook al graag al een boterham met pindakaas. Maar hij is en blijft een echte boef. Wetend wat hij niet mag, kijkt hij je schalks aan om het alsnog toch te doen. Daar krijgen we nog een en ander mee te stellen…. Hij kijkt je dan weer aan en geeft een ‘luchtkusje’, door met geluid zijn lipjes te tuiten. De bandiet!

(Bron: familiearchief f. van Son).

 

Doorsnee of toch niet…..

Eigenlijk best een drukke week. Het begon met een bezoek aan de huisarts vanwege de gevolgen van mijn kapotte spieren. Het eindigde met een bezoek aan het tuincentrum om planten te kopen voor moeder en oma José.  Onze al veranderde kamer zie er na ons nieuwe bankstel,  nu weer iets anders uit. Dat geldt ook voor ons trap, die hebben we keurig geschilderd, samen met Pieter en Tara. Ons huis gaat er alsmaar beter uitzien. Planten kreeg José dus al van me. Dat had ik beloofd. We hebben ook nog een paar setjes oorversiering gekocht en kapotte armbandjes van een nieuw slotje laten voorzien. Ze heeft ze al aan, ook al is het nog geen moederdag.  Ook weer wat ritjes deze week; nu wat kortere. Om te beginnen woensdag naar de kapper in Oisterwijk en natuurlijk ook in de omgeving nog wat weggetjes die we nog niet eerder hebben gehad. Kleinkinderen zagen we ook deze week. Natuurlijk kwamen Cas en Sem dinsdag tussen de middag en donderdag kwam Anouk met haar moeder even langs. Anouk zag er leuk uit. Gisteren vroeg Emma of ze uit school bij ons op de koffie kon komen. Natuurlijk. Gezellig. Natuurlijk maakte ik ook deze week weer mijn pagina in het weekblad en ik volgde ook de laatste kilometers van de Giro d’italia. Al met al een volle week. Oh ja. Binnenkort krijgen we in de Bussel in Oosterhout nog een optreden van onze actrice Robyn.  

Onderzoek

Ik beperkte me deze week tot beantwoorden van een paar mailtjes of mijn stamboomonderzoek en ik werk me door ‘De relatie tussen Tilburg en Hilvarenbeek in de Middeleeuwen’ van Martien van Asseldonk. Zo krijg ik gaandeweg steeds meer achtergrondinformatie, die me een duidelijker tijdsbeeld geeft. Ik ben ook nog steeds druk bezig om de familie De Jauche uit te pluizen. Moeilijk, want onderzoeklectuur spreekt elkaar tegen. Dat betekent voor mij dus in andere lectuur en bronnen zoeken naar meer diepgang. Want ik neem niets zo maar aan, dat weet je inmiddels.

Gezondheid

Niet om over naar huis te schrijven. Mijn gezondheid. Ik heb vrijdag weer 3 kilometer op de hometrainer gefietst en kan nu zo’n 40 watt weerstand aan. Een lachertje natuurlijk, maar voor mij een overwinning op de lange weg terug. Oor het tuincentrum lopen vrijdag, was ook een hele tour, maar ik heb het gelukkig gehaald. Er zit na mijn medische ellende en corona weer een klein beetje verbetering in.  Als mijn hart het aan kan, dan krijg ik wellicht een speciaal voor mij belangrijke aanpak bij revalidatiecentrum Revant in Breda. Dat betekent een periode twee maal per week oefeningen onder medisch toezicht. De huisarts wil dat met de cardioloog overleggen. Ik wacht dus maar even af wat dat oplevert. Hoogste prioriteit heeft nu het schoonmaken van het aquarium. Hoe ouder, hoe drukker, zo lijkt het.

(Bron: familiearchief f. van son; zegel Heren van Tilburg: Corpus Sigillorum Neerlandicorum, 121 nr. 1262).

 

Feest en viergrenzenpunt

Zondag begonnen we deze week met feest. We gingen de verjaardag vieren van onze kleinzoon Sven. Ik slaagde erin hem samen met de jongste spruit, Luuk, op de foto te zetten. Het was gezellig en het feit dat we buiten konden zitten, kondigt echt de lente aan. Ook Daan verjaarde deze week.

Erop uit

Het is nog meivakantie. Sem en Cas kwamen dinsdag bij ons, maar Cas werd al snel  weer opgehaald voor een spelletjesdag bij de tennisclub. Sem speelde de hele dag bij oma en soms met oma, bij voorbeeld toen hij buiten in de tuin bij het kegelspel pardoes achterover in de bloemen en planten viel. Cas kwam pas na drie uur weer terug maar had duidelijk genoten.  Wij genoten deze week van het lekkere weer. Dat betekende dat we bij voorbeeld met onze nieuwe verrekijker naar de Biesbosch reden om er een kijkje te nemen bij het Werkendamse deel  van de Biesbosch.  En een ijsje en een kop koffie bij Enzo op de Markt van Geertruidenberg. Niet enkel daar gingen we naar toe. Donderdag kwam Luuk niet vanwege de vakantie. Na de fysio reden wij daarom naar zuid Limburg en we kwamen ook langs Valkenburg en Vaals. Natuurlijk versterkten we op een terrasje ook de inwendige mens  en genoten van de buitenlucht naar al die ziekte-ellende. We reden naar het Drielandenpunt in Vaals. Het was erg jammer dat juist toen wij er waren, de lift van de uitkijktoren kapot was. Trappen lopen is er voor mij op dit moment al helemaal niet bij en José zou wel met de lift willen, maar gaat begrijpelijk niet via de open trap naar boven. We konden dus de verrekijker niet gebruiken helaas.

Viergrenzenpunt

Wist je dat het drielandenpunt, Nederlands hoogste punt (tenminste als je enkel het Europese gedeelte van ons land bekijkt),  met 322,5 meter eigenlijk tot 1919 een viergrenzenpunt is geweest? Het vierde gebied was toen neutraal Moresnet. Of officieel gezegd, het Onverdeelde Gebied van Moresnet. Het lag in de vorm van een stompe driehoek, ten zuiden van de Vaalserberg en reikte tot aan de hoofdweg van Aken naar Luik. In augustus 1914 werden alle inwoners genaturaliseerd tot Duitser.  Dat grondgebied had met België, Nederland en Duitsland een vierlandenpunt, of beter gezegd een 'viergrenzenpunt', want Neutraal Moresnet was niet echt een onafhankelijke staat. Zo leer je nog eens wat, als je om je heen kijkt. De terugrit duurde behoorlijk land. Uiteraard, want het was spitsuur en we reden via België omdat onze tank bijna leeg was. Ja, je moet met alles rekening houden.

Het begint

De Ronde van Italië begint weer en ook de play offs in de eerste divisie staan bijna voor de deur. Stuk voor stuk spannende wedstrijden. Wie weet kijk ik wel, of in elk geval delen terugkijken, want ik blijf er echt niet voor thuis, als er leuke andere dingen op het programma staan. Oh ja. Ik zou het haast vergeten. Vandaag wordt met Britse pracht en praal en bombastische aanpak king Charles III gekroond. Je weet wel, die kerel die Diana liet barsten en die maar één zoon belangrijk vindt, zijn andere zoon kapot probeert te maken en met intriges en geld probeert om de media naar zijn hand te zetten. De BBC mag enkel uitzenden wat het koninklijk huis wil. Het mag ook allemaal wat kosten. Moderne vorst dus. Het Gemenebest zal afbrokkelen. Het operahouse in Sydney in Australië blijft bewust donker en Jamaica wil er al uitstappen. De man is namelijk niet geliefd en velen zien hem niet zitten. Gek hé. Voor de zekerheid; ik mag hem niet.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Profiteren en afwachten...

Tijd om op te krabbelen na koorts, corona  en andere gezondheidsellende. Ik ging weer naar de fysio, de zon scheen uitbundig en het was deze week een paar dagen droog. José en ik hadden lang genoeg binnen gezeten en trokken er daarom op uit. Niet veel lopen want de spieren en gebrek aan kracht spelen mij parten na die corona-aanslag. Het werden dus ritjes in de natuur, ook meestal kleinere wegen. Zo reden we langs een omweg naar Willemstad  en we kozen er ook voor om naar ons geliefde terrasje te rijden op Westenschouwen op de rotonde. Auto parkeren, een klein stukje lopen en heerlijk zitten, nu eens in het heerlijke zonnetje, dan weer in de bewolkte lucht, maar wel zeelucht opsnuivend en lekker samen gezond lunchen. Dat probeerden we ook op Koningsdag, maar teveel Nederlanders trokken naar het terras van de abdij van Postel. Terrasje moet ik zeggen, want waarschijnlijk door te weinig personeel was het terras gehalveerd. Met dat probleem kampten ze ook in Meerseldreef. Alles vol, terras niet open. Dus dan maar thuis even een bakske drinken.

Kleinkinderen

De kleinkinderen kwamen deze week niet, als uitvloeisel van mijn corona. We mochten eerst even bijkomen kennelijk. Wel even video gebeld met Luuk, die erg blij was mij te zien. Binnenkort komt hij weer. Dat geldt ook voor Cas en Sem en ook Emma komt nog een dagje. Dat was al even afgesproken, maar dat ziekteprobleem van mij kwam er tussen. Je hebt nog een foto te goed van Sem, die alvast op de politiemotor oefende en  van Luuk, de boef van het stel. Zondag gaan we naar de verjaardag van Sven in Vleuten.

Cardioloog

Gisteren kon ik eindelijk naar de cardioloog. Overleggen over mijn aangetaste medicijnen door andere specialisten in de afgelopen maanden, in hun pogingen om te proberen mijn hart- en andere problemen op te lossen. Over 6 tot 8 weken mag ik weer op controle. Bij de controle vrijdag bleek, dat ik op dat moment weer een hartritmestoornis had. Dat zal volgens de cardioloog meer gaan voorkomen. Ik voel soms inderdaad wel verandering in mijn hart, beetje trilling bij voorbeeld, maar ik wacht maar af tot over anderhalve maand weer bloed moet worden geprikt en er weer een hartfilm is.

Nog niet

Neem verder onderzoek  naar mijn familieverleden zat er nog niet in. In mijn boek ben ik toe aan de laatste generaties. Ik heb wel nog even contact gehad met Guus van Breugel, de familiewapenspecialist van het CBG, het centraal bureau voor genealogie in Den Haag. Daarover ongetwijfeld later.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

De druppel....

Hij kwam dan toch, die laatste druppel, die mijn emmertje helemaal deed overlopen. Ik voelde het aankomen, maar wist niet, dat het zo veel te weeg zou brengen. Al maanden liep ik noodgedwongen van het ene medisch specialisme naar het andere. Steeds kwam er iets bij. Van onderzoeken, waarbij een aantal, laat ik ze maar eufemistisch ‘lastig’ noemen, met bijpassende psychische aanslagen; wegvallen door veranderende bloeddruk en weer een ander soort hartritmestoornis, dan bij mij normaal was, ondanks mijn ingebouwde ICD/pacemaker. Weer een cardioversie onder narcose; aanpassing van mijn medicijnen en dieet voor een speciaal onderzoek. Hoeveel kan een mens verwerken?

En dan test ik positief. Het werd me teveel toen er, vermoedelijk vanaf vorige week vrijdag, corona bijkwam. Die sloeg in als een bom. Ik werd er erg ziek van en ben het nog steeds; kreeg de gebruikelijke spierverkrampingen, toen ik enkel nog op bed kon blijven. Natuurlijk in het weekend en tot overmaat van ramp viel ik tijdens nachtelijk toiletbezoek en ging totaal onderuit met een flinke bloeduitstorting op hoofd en arm en een pijnlijke heup tot gevolg. Bij bezoek van de huisarts bij mij op de slaapkamer, bleek, na een ‘tich’ aantal telefonische vragen die ochtend over de ernst van de corona-aanval, dat ik net niet ziek genoeg was om stappen te ondernemen. Ik moest uitzieken, zo kreeg ik het advies na drie dagen en nachten niet slapen, de hele dag en nacht pijnstillers en niet weten hoe ik van de spierkrampellende, pijn en slapeloosheid moest liggen.

Ik mag bellen als het slechter wordt….. Om een heel lang verhaal kort te maken: nog steeds ziek en ellendig. Vandaar vorige week zaterdag geen wekelijks weekendbericht. Deze keer alleen een update, totdat ik weer wat beter ben.

Ik ben dankbaar voor mijn steun en toeverlaat José, voor wie niets teveel is. Zij blijft, uiteraard, zou je haast zeggen, overeind. Test zelfs niet positief op corona, terwijl zij zich toch allerminst fit voelt. Beide hebben we alle vaccinaties tegen corona gehad, inclusief de boosters, maar het blijft voor mij een niet te vergelijken ellendeziekte. Wat anderen er ook van zeggen. Ik ben lichamelijk en geestelijk strak gespannen.

En het vervelendste vind ik, dat we er niet even uit kunnen samen, of al was het maar met kleinkinderen naar monkey town. Ik kan nu nog niet meer dan vijf stappen zetten met beide krukken en trek me zo nu en dan terug op mijn sta-op-stoel, die veel mogelijkheden heeft.. Soms lukt het om even te slapen en een klein beetje meer uitgerust wakker te worden. De eetlust komt nu een beetje terug. Puf om gezellig aan familieonderzoek te doen, zit er niet in. De Raad kon ik maar een uurtje volgen en moet ik dus nog terugkijken om artikelen voor mijn wekelijkse pagina te maken.

Klagen, ik probeer het achterwege te laten. Ik schiet er immers niets mee op. Ik heb dit nu eenmaal, maar zou het best kwijt willen. Ik snak naar rust en een tijdje me niet druk hoeven maken over mijn gezondheid. Dat zou ook voor José een stuk prettiger zijn. Ook die leeft onder voortdurende spanning. Misschien kom ik komende week weer langzaam uit deze diepe put…….

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Bergen en dalen.....

 De week begon met een bezoekje aan de verjaardag van onze oudste zoon. Ik kon daarna thuis nog even de Ronde van Vlaanderen een stukje terugkijken. Dat was echt de moeite waard. Vandaag en morgen rijden dames en heren Parijs –Roubaix. Weer zo’n monument. Ik hoop te kunnen kijken en anders maar weer de eindfase terugkijken. Het is maar wielrennen.

Er gebeurde meer. We hebben enkele weken geleden een nieuw bankstel gekocht en kregen het seintje, dat het klaar staat. Met onze oude, nog prima lederen hoekbank hebben we een paar vriendelijke starters erg blij kunnen maken vlak voor Pasen. Hij werd woensdagavond opgehaald en een dagje later kwam de nieuwe bank. Een nieuw gezicht, geen hoekbank deze keer maar nu een twee- en driezits. We hebben de kamer meteen anders ingericht. Wij zijn er blij mee. Kleinzoon Luuk, die donderdag weer kwam spelen, zag het niet zo zitten om een uurtje te slapen ’s middags. Hij bleef huilen en oma heeft hem toen maar even op schoot genomen. Dat zag meneer wel zitten. Hij kon meteen meegenieten van de kaas die José op haar brood had. Dat vindt hij heerlijk. Net zijn vader.

Nieuwe fiets

Op 2 april 2020 fietste hij voor het eerst zonder zijwieltjes onder het toeziend oog van Papa. Ik haalde die foto nog even uit een filmpje daarvan in mijn archief. Nu kwam kleinzoon Cas, drie jaar later zijn nieuwe sportfiets aan oma en opa laten zien. En trots dat hij was. En terecht. Prima degelijke fiets. Hij kan ook nu al zelf erg goed van huis naar oma rijden. Wel goed uitkijken natuurlijk. Hij kwam naar binnen en wenkte en riep dat ik ook even moest komen kijken. Natuurlijk ging ik. “Zeven versnellingen”, vertelde hij en ook even tussendoor welke onderhoud de fiets nodig had. Cas is echt een pietje precies en weet het prima te vertellen.

Afschuwelijk

Een week met vallen en opstaan, -zo zou je de afgelopen week kunnen noemen-. José en ik weer bij twee verschillende specialisten in het ziekenhuis geweest. Vooral woensdag was geen pretje. Speciaal dieet vooraf op maandag en dinsdag enkel vloeibaar eten met maximaal 1,5 liter vocht en een smerig medicijn na elke ‘maaltijd’. Woensdag helemaal nuchter en dan een erg pijnlijk onderzoek, twee keer prikken voor een infuus en even teveel van het goede zonder narcose of roesje. Even weggevallen. Ik merk dat ik er echt enkele dagen van moet bijkomen. Op 13 april mogen we weer naar Amphia en krijgen we de uitslag. Weer spannend. Ik was nog niet zoveel opgeknapt, dat ik donderdag de Raadsvergadering al kon bijwonen. Dat werd thuis volgen via internet dus, zoals elke inwoner telkens kan. Maar daar had de gemeente niet aan meegewerkt. Er was besloten het maar niet uit te zenden. Hopelijk kan ik de dertiende weer wel fysiek naar de discussieraad. Dan heb ik de uitslag van het onderzoek en op de 28^e mag ik weer naar de cardioloog. Het blijft maar doorgaan, nu al maandenlang. Ik had en heb geen fut en geen ambitie om deze week aan familieonderzoek verder te werken. Ik heb wat rust genomen en ’s middags een paar uurtjes op bed gelegen. Het was hard nodig. Er zit nu veel te veel spanning in mijn lichaam.

Sport?

De voetbalwedstrijd Feijenoord-Ajax in de halve finale van de beker. Nee. Daaraan wil ik geen woorden vuil maken. Er zitten bij teveel wedstrijden teveel eencelligen op de tribune, die zichzelf supporter noemen. Clubs, KNVB en justitie, doe er onderhand eens echt iets aan, in plaats van pappen en nathouden, niet werkende stadionverboden en enkel ach en wee roepen, achteraf excuses aanbieden en zeggen dat je je schaamt. Om te kotsen.

(bron: familiearchief f. van son)