Schijnbare rust.....

Het is vakantie, maar dat wist u al. Ook het noorden is nu met vakantie gegaan en dat betekent drukke wegen naar het zuiden dit weekend. Veel mensen zijn al dan niet per vliegtuig naar hun vakantieadres en wij zitten lekker thuis, genieten van normale zomertemperaturen. Het bevalt goed. Een ochtendje naar de kersenboerderij voor een kersenhofke en glas kersensap; een ritje naar speeltuin met terras de Zevenster, waar José zo kan genieten van de spelende kleintjes onder het genot van een kop koffie of trappist, of op ons gemak naar de kapper.

Eigenlijk hebben wij het nog nooit zo druk gehad als nu.

Woensdag trokken we natuurlijk naar de verjaardag van Emma, onze oudste kleindochter, die eindelijk 18 is geworden. Maar de meeste aandacht van José, -die verveeld wordt door pijntjes en zich niet zo lekker voelt-, gaat toch wel uit naar het klaproos-etentje dat wij zondag bij ons thuis hebben met enkele schildervrienden van José. Bij toerbeurt gaan we bij iedereen thuis eten. Het is dan extra gezellig en er komen de meest fantastische gerechtjes en combinaties op tafel. José wil ook proberen haar vrienden zondag een heerlijk  en vooral verrassend meergangendiner voor te schotelen. Ze bedenkt en zoekt receptjes en gaat naar de winkel om in huis te halen wat ze zelf nog niet heeft. Zoals je weet kookt José erg graag en ze doet het goed. Dat heeft ze voor een deel vermoedelijk van haar moeder geleerd, die als goede kok, in Zundert soms op bruiloften actief en gewaardeerd was. Maar de creativiteit is zonder twijfel van José zelf.

Over creativiteit gesproken: oudste dochter Inge haalde José donderdag op om een kijkje te nemen in het jongste museum van Oosterhout. Het MOYA, gevestigd in de voormalige prachtig omgebouwde Antoniuskerk. Die letter MOYA staan voor Museum Of Young Art. Uiteraard heeft José er weer ideeën opgedaan voor nieuwe kunstwerken, die zij dan steeds een eigen twist geeft. Ze vond het prettig, om te merken dat Inge toch wel voor een groot deel dezelfde visie op de kunst heeft als José. Het werd dan ook een prettige middag en ik kon rustig kijken naar de rit waarmee Mathieu van der Poel precies met één seconde de gele trui weer veroverde op roofvogel Tadeh Pogacar.

Vrijdag togen we naar de kapper, die volgende week probeert om op vakantie te gaan. We gingen deze week ook weer tanken in België. Ruim veertig cent per liter goedkoper. En dat betekent dat we steevast terug rijden langs Hoogstraten en Meerseldreef om te kijken of het terrasje bij de Paters open is. Je zit er echt heerlijk. Voor mij is er dan ofwel een kop thee, of een alcoholvrije Leffe blond. Ik kan dan lekker op mijn gemak onder de parasol zitten, als het maar niet uitzonderlijk warm is.

Ik wil het hier eigenlijk wel bij laten, deze week. Geniet nog van de zomervakantie. Je wordt wel wat melig van de warmte denk ik. Dan zie je een fotogeniek plekje en dat moet ik even vereeuwigen. Nooit zijn we tevreden in Nederland, zelfs niet als het wegdek nog vrij onlangs onder handen is genomen. Of is de gemeente weer vergeten om het bordje weg te halen…….Hoe dan ook: Prettig weekend!

(Bron: familiearchief f. van son)

Allemaal hoogtepunten....

Puffen en steunen afgelopen week. Ik was volledig leeg. Afgemat en energieloos. Gelukkig ben ik erdoorheen gekomen en hetzelfde geldt voor José.  En als ik terugkijk was het een week met toch voornamelijk hoogtepunten. Nee, eerlijk gezegd had ik niet verwacht, dat ik afgelopen woensdag 74 jaar zou mogen worden. Op 23 juni 2023 leek het daar niet op, toen ik van de cardioloog te horen kreeg, dat ik nog maximaal 1 jaar had. Maar mijn hart is kennelijk erg sterk en wil zo lang mogelijk door. En dankzij goede zorgen van José en mijn vertrouwen en vechtlust, mag ik er nog steeds zijn. Zolang het klopt, blijft dat zo en ik ben er blij mee.

Verrassing

Het eerste hoogtepunt was er al op zaterdagmiddag. Na een telefoontje van Inge reden we vervroegd terug naar huis. We waren bij Dineke toen zij belde of wij ’s middags thuis waren. Daar aangekomen, merkten we, dat onze kinderen de koppen bij elkaar hadden gestoken in het geheim en Bram en Inge kwamen ‘s middags namens allemaal een mobiele airco installeren. Dat was een grote verrassing. Wij dachten dat zij mijn verjaardag kwamen vieren. Zij waren zonder de kinderen. Dat was wel even ongewoon. Er was gezamenlijk besloten om zaterdagmiddag alvast aan te sluiten, om ervoor te zorgen, dat José en ik ook in de dagen erop zonder al te grote problemen de tropische hitte het hoofd zouden kunnen bieden. Een mooier verjaarscadeau had ik niet kunnen dromen. We zijn er erg dankbaar voor.

Nummertje twee

Zondag stond het verjaarsfeestje gepland van kleinzonen Sem en Cas. Ze werden respectievelijk 7 en 10. Dat kon je ook op de raam zien. We hadden een heerlijk plekje in de schaduw en genoten van de glunderende gezichtjes van de mannen. Sem met rode blosjes van hitte en opwinding. Cas in alle staten, omdat hij nu zijn gewenste legopakket kon aanschaffen. En hij was al zo trots omdat hij een tenue aan had van de voetbalclub Malaga. Dat zullen er niet zoveel zijn  hier. Het werd een heerlijk feestje. Alle kleinkinderen die er waren, kwamen vrijwel als eerste oma een knuffel geven. Van jong tot ouder. Renée en Emma hielden oma behoorlijk bezig met hun verhalen. Toen Anouk en Youri kwamen, was het hetzelfde liedje: knuffels. Ik ben er blij mee dat oma zo door onze kleinkinderen wordt behandeld. Op het feest was er een speciaal springkussen op de oprit en er was meer dan genoeg voor de inwendige mens. Aan het slot van het geslaagde feestje was het nog barbecueën geblazen. De meester-bakker had het goed voor mekaar. Iedereen smulde zijn of haar buikje vol. De frisse salade met veel fruit maakte er een heerlijk maaltje mee. De jongens kunnen met plezier terugkijken op hun verjaarfeestje aan het begin van de laatste schoolwijk. En wij ook!

Verjaren

We besloten om vanwege de temperaturen waarbij elke inspanning al problemen oplevert, mijn verjaardag te verplaatsen naar een moment na de vakantieperiode. Dus over mijn verjaardag houd je nog een en ander tegoed. Dat etkent niet, dat er niemand kwam op 2 juli. Tara kwam even langs met Luuk en aan het eind van de middag kwamen meike met haar gezin en ook Elke oma’s nasi eten. En ook Sven feliciteerde mij via de videobel. Nu is de schoolvakantie begonnen en komen de jongens dus voorlopig niet meer elke maandagmiddag tussen de middag bij ons eten. Wij hebben dus ook vakantie.

Geslaagd

Wie extra blij de vakantieperiode kan ingaan, dat is Tara. Zij kon gelukkig haar studie met goed gevolg afsluiten. Ze heeft nu een prachtige speld en heeft zich nog verder bekwaamd in de zorg.  Nu is het genoeg. Ze heeft nu weer wat meer tijd voor zichzelf en andere dingen, zeker nu ook Luuk binnenkort naar school gaat.

Barbecue

Gisteravond vierden we nog wel even de verjaardag van Youri en Anouk. Dat gebeurde met een gezellig barbecue. Heerlijk, nu de temperaturen weer een beetje normale proporties hebben aangenomen. Anouk kreeg nog even een snoeppotje, want ze had al eerder haar cadeau gekregen. Youri kreeg, -hoe kan het anders-, een voetbalshirt. Altijd een verrassing van welke club dat is. Hij was juichend toen hij het shirt van Burnley zag. Hij trok het meteen aan. Als het maar voetbal is, dan is hij vrijwel altijd tevreden. En nu leg ook ik de pannen er op. Een ruime maand geen Raadsvergaderingen meer. Dus kan ik lekker op de bank hangen, of zoiets.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Dwarsligger....

Het lijkt wat negatief allemaal, een dwarsligger. Maar niets was minder waar. Die dwarsligger was onze kleindochter Robyn. Ik heb je al eens meer over haar verteld. Zij barst van het acteertalent en de creativiteit en daarvan konden wij als oma en opa vrijdagmiddag zelf weer getuige zijn.  Robyn was met groep 8 toe aan de eindmusical, waarmee ze de basisschool vaarwel zeggen. ‘Play the game’ zo heette de musical.

Het bleek een spannende spelshow waarin kandidaten én publiek de mysterieuze Dwarsligger proberen te ontmaskeren. Het begon met de spannende opkomst van de Dwarsligger, maar die blijft onherkenbaar door een lange cape met capuchon en gezichtskap. De kandidaten moeten proberen om bij elk van de drie spellen de enveloppe te winnen met een deel van het Cryptisch Kompas. Die delen geven een aanwijzing om de Dwarsligger uiteindelijk te ontmaskeren. Het is een musical compleet met  GameTalk waarin tafelgasten Eva Verdraai en Diaz Dominant, het extra chaotisch maken. Anti-stresscoach Yogi Zen duikt onverwacht op en zorgt voor komische ontspanning. Ondertussen saboteert de Dwarsligger stiekem de voorbereidingen voor het volgende spel, de Meesterlijke Mime En Raadrotonde. Sabotage zorgt bijna voor mislukking, maar op het nippertje winnen ze ook het tweede deel van het Cryptisch Kompas. In GameTalk gaat het mis met Max’ make-up. Het derde spel, De Dolle Dozen Driehoek mislukt. Door sabotage kan een doos niet worden gebruikt. De kandidaten zijn verslagen, maar moedigen elkaar aan met het lied Morgen Komt Alles Weer Goed. Ze besluiten te proberen om toch de dwarsligger te ontmaskeren. Tijdens de finale mag ook het publiek raden wie dat is. Hoe het allemaal afloopt, dat verraad ik natuurlijk niet. Wél vertel ik dat onze Robyn haar acteertalent toonde in drie rollen:  die van Eva, de Clown en……. de dwarsligger. Samen met onze oudste kleinzonen Joël en Daan hadden we meer dan een uur en een kwartier iets leuks te doen. Jammer dat de stoelen zo gruwelijk hard waren, maar dat is bijzaak. Wij zijn trots op onze kleindochter die ons ook nog verraste met een glasheldere solo tijdens een van de liedjes. Succes en plezier op de ‘middelbare’, Robyn!

Open of niet

Som kom je wel eens een leuk prentje tegen. Zoals op een van de foto’s te zien is. De horecazaak is open, maar je mag de deur niet open doen. Dat kost klandizie, denk ik.  Hier houd ik het bij deze week. Het begon erg warm en eindigt kennelijk ook weer oplopend naar tropische waarden. Dat betekent mezelf rustig houden. Vanochtend gaan José en ik naar Dineke in Etten-Leur, de vrouw van mijn overleden broer Marco en zondagmiddag wordt de verjaardag van Cas en Sem gevierd. We hebben het er allemaal maar druk mee. Het leven gaat steeds maar door en ik mag erbij zijn.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Sorry, niet prettig…..

Het zal ongetwijfeld tegen het zere been van velen zijn, maar ik ben niet zo gelukkig met dat bijna tropische weer van afgelopen week. Zeker dat van vandaag niet. Ik kan er helaas niet zo goed meer tegen. Mag ook niet teveel in de zon en moet een petje op. Die hitte put me uit en ontneemt me een klein restje energie dat ik nog heb. Mijn dag is al bijna voorbij, als hij nog maar amper begonnen is.  Moe kan ik niet zeggen, maar krachteloos en uitgeput zodra ik iets doe. Toch zat ik net stil deze week. Ik moest mijn paspoort ophalen en er was natuurlijk geen parkeerplaats vrij. Dat betekende een hellingbaan en dat breekt me af. Maandag bakte José ’s ochtends al pannenkoeken voor de jongens die tussen de middag bij oma komen eten. Nog maar een paar keer dit schooljaar, want dan is het al weer grote vakantie. Wat gaat zo’n jaar toch hard. Youri gaat volgend jaar naar groep 8, als voorbereiding op de middelbare school. Robyn heeft dat al achter de rug. Zij gaat naar de eerste van de middelbare. Maar eerst komt nog haar optreden in de schoolmusical. We zijn er al voor uitgenodigd en gaan uiteraard! Ook Cas en Sem gaan een groep hoger en Sven is voor het eerst op de basisschool.

Kersenhofke

Voor het eerst dit jaar gingen we op de fiets en met de scootmobiel naar de Kersenhof aan de Zijlweg in Raamsdonk. Uiteraard voor een ‘kersenhofke’, een taartje met kersen en slagroom, maar ook voor een gezond glas kersensap. José had aanvankelijk koffie genomen, maar we hebben snel nog een tweede glas besteld.

Schilderen

Woensdag was voor José een speciale dag. Met een paar schildervrienden gaat ze bij toerbeurt bij iedereen een middagje schilderen. Dit keer kwamen ze bij José. Het werd een gezellige middag, waarbij veel gekletst, gelachen en geschilderd werd. Een drukke middag, maar het geeft wel energie.

Asielplan

Donderdagavond was het weer Raadsvergadering. Elke week deze maand. Het ging er vooral over de Asielplannen van het College. Er was weer ‘hommeles’ ofwel heibel en onenigheid of hoe je het ook noemen wil en het was ook nog eens van een bedenkelijk niveau in de Raad. Het kostte wat meer tijd om de pagina te maken vrijdagochtend. Tegen tweeën kon ik de laptop pas dichtslaan.

Puffen

En dan wordt het vandaag tropisch en dus vervelend warm. Morgen nog één dag volhouden en dan wordt het weer wat draaglijker. Ik zit er echt op te wachten. Op zo’n dag wil ik wel eens foto’s kijken, zoals die van onze kinderen samen met mij. Ze doen me terugdenken aan al die fijne dagen en vieringen die we samen hebben gehad. We gaan er nog even mee door als het aan mij ligt. Geniet ervan.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Over hitte, statiegeld en verleden…

Dit keer in dit weekendbericht, na wat kleine weetjes, weer even een duik in de familiegeschiedenis. Terug naar de zestiende eeuw..

Maar eerst de tropische dagen in de tweede helft van de afgelopen week. Ik merkte goed, dat ik mezelf in acht moet nemen. Geen inspanningen, zo merkte ik al tijdens de fysio. Je aders gaan door hitte verder open staan en als je hart, dan al niet zo enthousiast pompen kan, dan moet het extra hard werken en dat zuipt energie. Ik heb vooral gisteren ’s morgens achter de computer gezeten om mijn artikelen te maken na de Raad van donderdagavond. Maar dat is ook het enige. Eigenlijk heb ik gewoon te weinig ruimte in het weekblad, merk ik. Ik moet bijna elke week een keuze maken uit de onderwerpen. De eerste echte -en gelukkig korte- hitteperiode is nu achter de rug en op wat momenten van onzekerheid op mijn benen na, en wat lichte hoofdpijn zo nu en dan, ben ik er redelijk doorheen gekomen. Kwestie van oefenen hoop ik, want de zomer moet nog komen. Dan te weten dat het vroeger voor mij niet warm en zonnig genoeg kon zijn. Het is helaas niet anders. Ik kan er wel mee leven.

Wat korte weetjes dan maar:

Lidl

De Lidl is toch een Duits bedrijf. We hadden daar voor de terugreis vanuit de Moezelstreek een setje flessen ‘bubbelwater’ gekocht voor tijdens de terugreis in geval van file of oponthoud. Die flessen waren leeg en toen een kleinzoon met een vriendje om lege flessen kwam vragen voor éen goed doel’ (zij zelf), gaf oma José die flessen mee. Een kwartje statiegeld stond erop. Enigszins teleurgesteld kwamen ze na een tijdje terug. De Lidl wilde ze niet, “want het stond in het Duits op het etiket”. Ze mochten de flessen er wel achterlaten…. Gelukkig had oma nog wat ’normale’ flessen die bij AH ingeleverd konden worden. Werd het ‘goede doel’ toch nog gespekt.

Nieuwe

We haalden voor José twee paar nieuwe schoenen. Ze was er echt aan toe. Ook bestelde ik een nieuw paspoort. Weer een rib uit je lijf, daar tegenover tankten we meer dan 40 cent per liter goedkoper bij onze zuiderburen en haalden we op Pinksterzaterdag ook nog eens vis bij onze zeevis-visser in Willemstad. Voor mij waren er toen meteen ook twee  lekkere nieuwe haringen met uitjes. Daarvoor kan je me ’s nachts wakker maken.

En dan in dit weekendbericht nog de beloofde duik in het familieverleden.

Voorvader Gerit in Gilze

Uit het verpondingsregister Gilze blijkt dat ‘Geerd’ van Son hoofdbewoner was van een huis in Gilze-Kerkhof (het centrum van het dorp) in 1724. Dan leeft hij in elk geval dus nog in 1724 en moet dan al rond de zeventig zijn. Mijn voorouder die te boek staat als Gerit Jansen van Son is volgens mij in Gilze geboren. Zijn vader en moeder waren vertrokken uit Goirle. Het gezin is, –zo denk ik-, vóór de geboorte van Gerit naar Gilze verhuisd. Als ik de archieven mag geloven en waarom zou ik dat niet, dan zou de oudere zus van Gerit, Jenneken op 13 september 1648 nog in Goirle geboren zijn en zijn broer Jan ‘de jonge’ zou op 8 september 1652 in Gilze gedoopt zijn. Als het Doopregister klopt tenminste....

Wat weet ik nog meer van Gerit Jan Jansen van Son. Hij moet in elk geval al op 22 december 1677 meerderjarig zijn. Dan handelt hij zelfstandig. Samen met zijn broers Jan en Goyaert en de voogden van de minderjarige kinderen van zijn overleden vader Jan en moeder Wouterken, verkoopt ij een aantal bezittingen in Goirle. Dat zou erop kunnen wijzen dat zij hun Goirlese tijd nog niet zo ver achter zich hebben en is Gerit dan misschien toch nog net in Goirle geboren en wellicht, -gelet op de roerige tijd-, elders gedoopt.

We hebben ook een beeld van het Gilze dat ons vooroudergezin aantrof bij hun verhuizing. We weten dat Gilze in 1660 bestond uit wijken: "Hoelten met de hoeve van de Heer van Breda en 29 huizen; den Rijen met 76 huizen; Hooch en Leech Vossenberch met 15 huizen; Molenschot met 25 huizen; Haensbergen en Nerhoven met 28 huizen en Verhoven 51 huizen. 

Op het moment van een akte van 13 maart 1685 zou Gerit al getrouwd kunnen zijn, want in die akte komt ook een Gerit Gerit Brock voor. Dat zou best eens de vader van Gerits vrouw Geertruij Gerit Brock kunnen zijn. Gerit trouwt namelijk met Geertruij Geritsdochter Brockx. Mogelijk is dat al tussen 1680-1685. Ze namen het bij het inschrijven van huwelijken en andere akten in die tijd kennelijk niet zo nauw met namen, want bij de doopvermelding van haar zoon Wouter wordt zij als moeder vermeld als ‘Gertrudis Gerardus Broek’. Die Geertruij is de dochter van Gerit Brocx. We komen in onze familie ook een Allegenda Brocx tegen, bij een zoon van Jan ‘de Oude’, de oudere broer van onze Gerit. Allegenda is getrouwd met Wouter van Son. Aldegundis, Allegonda is dochter van Jan Brokx (Brock). Is dat familie? Ik zocht het na en ja hoor. Enige generaties terug blijken de beide ‘Brocken’ die met Van Sons zijn getrouwd, inderdaad dezelfde voorouders te hebben gehad!

Terug naar de ouders van de vrouw van onze Gerit. Dat zijn de bierbrouwer Gerardus Gerit Brockx, gedoopt op 30 september 1618 in Alphen. Je mag best aannemen, dat hij die dag ook geboren is. Want dopen gebeurde, -als het maar enigszins kon-, zo snel mogelijk na de geboorte. Er mocht eens iets fout lopen. Maar hij kan ook later gedoopt zijn in verband met de godsdienstonvrijheid. In zijn doopakte kan ik lezen dat Jacobus Wilhelmi en Dymphna Theodori de doopgetuigen zijn.  De moeder van Geertruy Brockx, de schoonmoeder van Gerit van Son dus, die ken ik ook. Zij heet Dingena Robbrecht Claessen van de Pas. Zij wordt genoemd op 19 januari 1677 in een vestbrief van Gilze en Rijen, samen met Jan Brock. Geerit Geerits Brock en kind zijn samen met Dingena Robbrecht Claessen van de Pas partij in een transport op dinsdag 19 januari 1677 in Gilze en Rijen. De tweede partij bij die transactie is Jan Janssen van Son. Voldoende lijntjes tussen die twee families dus. In 1724 is onze voorvader Gerit Janssen van Son nog in leven. Uit het verpondingsregister van Gilze blijkt dat ‘Geerd’ toen hoofdbewoner was van een huis in Gilze-Kerkhof in 1724, in het hart van het dorp toen.

Gerit is overleden voor 27 november 1731 in Gilze. Op die dag wordt hij namelijk begraven. Stoor je in akten niet aan de schrijfwijze van van Zon met een Z of S. Dat zullen we meer tegenkomen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Een verzameling....

Deze week beperk ik me tot een verzameling van kleine berichtjes. Ze zijn me allemaal even dierbaar, want je weet dat mijn uitgebreide gezin mijn mooiste ‘bezit’ is. Daar gaan we dan…

Ons creatief talent…

De kans is best groot, dat ze het van haar oma heeft. Ik heb het over het creatieve talent van onze kleindochter Robyn. Als ze bij ons komt, pakt ze het liefst papier en potlood om te gaan tekenen. We weten, dat Robyn echt talent heeft voor acteren. Ze bekwaamt zich op toneel en in de musical. Een echte creatieve duizendpoot. Ze tekende dit keer voor het eerst een portret van haarzelf, samen met haar vader Pieter. Ik moet zeggen, dat het prima gelukt is.

Inge’s kroonjaar

Het is eigenlijk toch best een raar gevoel. Onze oudste dochter was woensdag precies een halve eeuw oud. Dan moeten wij toch wel heel oud zijn, zou je denken. Soms voelen we ons ook wel zo, dat mag je best weten. Natuurlijk gingen we op de koffie en we namen een plantje mee. Gezellig, want we hebben het hele gezin weer gezien.

Bijkomen

Eigenlijk moet je er niet van hoeven bijkomen, maar voor ons gold dat deze week toch wel. Meer vermoeid, zo leek het en we zijn redelijk vroeg naar bed gegaan. Maar we kijken terug op een paar heel fijne dagen. Voor José vooral denk ik. Zij hoefde niet te koken, te wassen of te stofzuigen, niet af te wassen en te strijken een paar dagen. Voor mij was het verschil niet zo groot. Ik zit achter de computer; toen even niet, en verder op de bank of achter het stuur in de auto. Het was vooral de rust en het ‘niets moet’. We doen dat zeker nog eens over, als mijn gezondheid wil meewerken.

In de prijzen

Kleinzoon Sven deed mee aan 500 meter hardlopen. Hij mengde zich in de eerste tien en kreeg uiteraard een mooie medaille. Een foto van Sven zal je niet aantreffen in mijn blog. Zijn ouders hebben dat liever niet. Uiteraard leg ik me daarbij neer, al is dat smoeltje van Sven met een grote medaille om de nek en een ijsje in de hand, eigenlijk te mooi om weg te laten.

Anouk

Zondag kwamen kleindochter Anouk en haar vriendje Jayden bij oma ‘van de plaat’ eten en natuurlijk ook bijpraten. Gourmet zou je kunnen zeggen. Gezellig met zo’n jong stelletje samen aan tafel. De keuze van oma viel weer in de smaak. Wat had je dan gedacht?

Fotootje

Vrijdag, na het maken van de artikelen voor mijn wekelijkse pagina, zijn José en ik pasfoto’s gaan maken. Ik moet een nieuw paspoort. Weer een rib uit mijn lijf, maar ik mag zeggen, dat ik toch nog netjes op de gevoelige plaat ben vastgelegd. Ik heb voor dinsdag een afspraak op het gemeentehuis. Daarna moet ik nog een paar dagen wachten, totdat het nieuwe paspoort klaar is. We gaan gewoon stug door.

Oh ja…

Nog even iets anders. Ook belangrijk. We hebben vrijdagmiddag nog even lekker een ijsje gegeten bij Enzo. Vanaf afgelopen donderdag is ook de kersenboerderij aan de Zijlweg in Raamsdonk weer open. We zullen er ongetwijfeld een paar keer een kersenhofke en glas kersensap gaan proeven. Zodra het een beetje echt terrasweer is. Normaal namen we dat op onze fietstochten vaak mee in de route, maar tot nu toe hebben we nog niet veel gefietst. Dat moet hopelijk allemaal nog komen. Ik houd je wel op de hoogte. Voorlopig is de weersvoorspelling voor de Pinksterdagen niet veel soeps.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

 

Een dag of vier genieten…

Al jaren waren José en ik er niet samen een paar dagjes tussenuit gegaan. Nu durfden we het aan. Om lekker tot rust te komen, na alle beslommeringen met twee van onze dochters en onze jongste zoon in de afgelopen maanden en om te vieren, dat ik er nog steeds bij mag zijn, kozen we voor Brodenbach, een dorpje van vijfhonderd inwoners aan de oever van de Moezel. Lekker rustig in een fijn hotel; Moselhotel Peifer. Met een ruime kamer met balkon met zicht op de rivier en de wijngaarden aan de overkant van het snelstromende water. Op een ochtend zagen we een helikopter de wijngaarden besproeien en op de vaak steile hellingen waren zo nu en dan mannetjes aan het werk. Alles op zijn elfendertigst. Heerlijk. Ondanks de slechte weersvoorspellingen, hebben we tijdens ons verblijf van zondag tot en met woensdag geen regen gehad en elke dag zon, op de foto’s ook te zien. Alleen op de heenreis regende het en op de terugreis werden we vergast op een hoos-onweersbui met stortregen, maar toen waren we al weer in België. Voor kinderen is er in het hotel eigenlijk niet veel te beleven, maar voor een stelletje zoals wij, -op zoek naar broodnodige rust- wel. Een lekker ontbijt ’s morgens, een ritje met de auto door de omgeving overdag, een glaasje aan het einde van de middag in het hotel, -ik natuurlijk alcoholvrij-, en een keuzemenu als diner. Alles volledig verzorgd. We werden door het vriendelijke en behulpzame personeel en de eigenaresse echt in de watten gelegd. Zo zelfs, dat we, -als mijn gezondheidstoestand het toelaat-, zeker nog naar terug zullen keren. Het was genieten met een grote G.   

Nu pakken we de draad weer op, een ervaring en mooie herinnering rijker. En die 1000 kilometer die ik in die dagen gereden heb, die zijn me nog steeds gelukkig goed bevallen en José ook.

(Bron: familiearchief f.van son)