Het heeft ook goede kanten.....

Wat een weer deze week. Ik voel me allesbehalve lekker bij dit soort weersveranderingen. Maar zo’n week heeft ook goede kanten, als je ze wil zien. We zijn nog even tussen wat buien door naar het oude Rijksarchief in Den bosch geweest in de Citadel. Ik kwam daar in de vorige eeuw graag en veel. Tegenwoordig heet het BHIC, het Brabants Historisch Informatiecentrum. Gelukkig bleken ze ook daar het boek te hebben, dat ik vorige week noemde. Gewoon even aanvragen en toen ik kwam, lag het al voor me klaar. Servicegevoelige club daar. Niets was hen teveel.

Op mijn gemak heb ik het boek doorgenomen en aantekeningen gemaakt. Ook een paar foto’s van interessante oorkonden uit de twaalfde eeuw. Inmiddels heb ik de gegevens ook al weer vergeleken met wat ik had van de voorouders van de vrouw van Giselbert, de heer van Tilburg. Niet alles klopte, wat meneer Coenen in zijn boek heeft geschreven.... José ging uiteraard mee naar ’s-Hertogenbosch. Gezellig samen op een van de laatste echte vakantiedagen.   

We deden ook nog iets anders cultureels deze week. Een bezoek aan het Cobra museum voor moderne kunst in Amstelveen. We waren er diverse malen geweest, maar het is toch elke keer weer de moeite waarde. Als het maar een museum voor moderne kunst is, dan is José in haar element. Ik vind het ook mooi gelukkig. Als het –voor José- maar geen ‘Oude meesters’ zijn. Daar heeft zij een broertje dood aan.

We hebben gisteren dus een punt gezet achter de vrije weken. De vakantie is nu definitief achter de rug. Cas is weer thuis na een vakantie in Frankrijk, Youri is zo goed en kwaad het kan, weer opgeknapt van zijn ziek zijn. En ook Robyn zal weer een paar keer komen. Youri, Cas en ook Robyn komen weer naar ‘oma’s huisje’ om te spelen, zodat José weer oppasoma kan zijn. José ook weer helemaal in haar element als alles weer ‘normaal’ gaat draaien.

Zij kan elke dinsdag naar de schilderclub ’s avonds en op de maandagochtenden gaat zij in Made hobbiën bij Inge. Stamboomtijd voor mij dan! Of voor iets anders leuks. Vanmiddag ga ik een krantenartikel schrijven over de Veerse Dag bij voorbeeld. Hoop dat het droog blijft voor de organisatie!

Oh ja, ook nog iets minder.... ik blijk –op een van mijn tochten in de buurt van Antwerpen- een snelheidsboete te hebben opgelopen. Ben me van geen kwaad bewust. Maar het is niet anders. Ik zou als reden kunnen aangeven, dat ik het een complete chaos vind rondom Antwerpen met al dat gebreek aan de wegen en die drommen vrachtauto’s. Je kan de snelheidsborden nauwelijks zien. Ik laat het er maar bij. Je verliest het toch. Maar stiekum vind ik het wel zonde van de centen.

Voor de rest was het voor mij deze week snotteren. Licht in mijn hoofd ook. Met zoveel regen zijn mijn spieren niet 100 procent en ook mijn botten doen pijn. Ik hoop dat het nu weer langzaamaan beter wordt. Wat mij betreft kan die felle regen en storm me gestolen worden. Was het gezegde niet ‘Novemberstormen, regenvlagen’? Nou dan, dan moeten ze niet overdrijven in september......

(Bron: familiearchief f. van son; BHIC, oorkonden; Cobra-museum) 

“Ik ga die voor jou maken, Opa ......”

Veel te vertellen, dus een uitgebreid weekendbericht! Youri en Robyn waren gisteren bij ons. Nadat Robyn voor Oma een ketting met kralen had gemaakt, kwam Youri ook en ze speelden vervolgens de hele ochtend samen, dat het een lieve lust was. Zonder kibbelen. Af en toe moesten José of ik als patiënt fungeren, of als Vader of klant. Youri keek op zeker moment omhoog en zag het schilderij van mijn vader aan de muur hangen. We hadden hem al eens een keer uitgelegd wie die ‘oude opa’ was. “die is naar de sterretjes,  hè Opa”, hij hield zijn handje voor zijn mond. "Jammer hè". Ik antwoordde hem uiteraard, waarop hij me aankeek, even wachtte en zei:  “Ik ga die wel maken voor jou, Opa”.

Hoe hartelijk kan een kind zijn. Ik ben trots dat ik zijn opa mag zijn. Een aai over zijn bol was wel het minste dat hij verdiende. Het leverde mij uiteraard even een brok op in mijn keel.En Robyn, ook al zo lief. Af en toe kwam ze voor een "kroel" naar me toe en vroeg en praatte honderduit. Het was een fijne week met van alles en nog wat. 

Onze oudste zoon Tommy en zijn vriendin zitten in Vietnam. De jongste met haar gezin nog lekker aan de Franse zuidkust in de zon.

Ik geef het toe. Toen onze oudste zoon Tommy ons een paar weken geleden liet weten,  dat de vakantie dit jaar richting Vietnam en Cambodja zou gaan, toen moest ik wel even slikken. Heel even, maar toch. Het zou niet in mij opkomen om zo ver en voor een deel  “op de bonne fooi” op vakantie te gaan. Toch had ik het van hem en zijn leuke vriendin Nienke kunnen verwachten. Zij was als eens gaan backpacken in Nieuw Zeeland en samen hadden ze ook al parachute gesprongen. Dingen die ik mezelf overigens nooit zie doen. Maar ze zijn jong en het lijkt me aan de andere kant wel ontzettend leuk en interessant om samen verre en exotische reizen te maken.

Ze gaan deze keer vanuit het noorden van Vietnam van Hanoi en Da Nang, Vientiane en Saigon heel het land door naar het zuiden. Voor mij stuk voor stuk plaatsen die mij slechts bekend voorkomen uit de Vietnamoorlog van Amerika, de Vietcong met hun ondergrondse tunnels en de protestsong uit 1966 van Lennart Nijgh, vertolkt door Boudewijn de Groot: ‘Welterusten meneer de president’. 

Als Tommy en Nienke in het zuiden van het toenmalige Zuid-Vietnam zijn aangekomen, dan steken ze de grens over naar buurland Cambodja. Daar, in het land dat ik weer slechts ken van Pol Pot en zijn ‘killing fields’, bezoeken ze enkele van die gruwelijke plekken en sluiten -af met het hoogtepunt, het immense tempelcomplex van Angkor Wat. Mochten jullie dat complex niet kunnen vinden Tommy en Nienke, het adres is Siem Reap, Cambodja! Dat heb ik van internet! Uiteraard is er voor de twee ontdekkingsreizigers ook nog even tijd – het is immers vakantie- om te genieten op zo’n tropisch bounty-eiland, voordat ze het vliegtuig weer terug naar huis nemen.

Ja, ik zal blij zijn als ze weer velig thuis zijn. Maar dat geldt ook voor onze jongste en haar gezinnetje die “slechts” in zuid-Frankrijk genieten van die welverdiende vakantie. Ik mis Cas nu al. Deze week was voor ons een speurweek. Eerst een bezoekje aan Mechelen, wat eigenlijk best tegenviel. Om dat te compenseren dacht ik nog even aan Dendermonde en Halle, maar op de markt van Dendermonde met wat oude pandjes na, was dat ook geen succes. En onze boeken-speurtocht verder ook niet. José en ik zoeken naar specifieke boeken. Het ene voor José gaat over de Franse schilder Matisse en vooral zijn werk  en ik zoek naar het boek ‘Baanderheren, boeren & Burgers van Jean Coenen’. Bij de uitgever niet meer te krijgen en ook andere boekwinkels verkopen ‘nee’.  Ik denk dat ik binnenkort noodgedwongen een keer naar het Regionaal Historisch Centrum in Eindhoven moet rijden om het daar in de studiezaal in te kunnen zien. Want om nu ‘even’ op en neer naar de Gentse Universiteit te rijden, dat gaat – en is- me te ver. Oh ja. Nog een ander werkje zou ik graag willen inzien: ‘De landelijke bezittingen van de heren van Wezemaal in de middeleeuwen, dl. 1 tot 1417 en dl. II. Onder Jan II (1417-1464)’, van E. Ermen, uitgegeven in  Leuven, 1986. Het gaat me dan voornamelijk om gegevens over Westerlo en Olen. Dus als je –misschien digitaal- één van die werken hebt, laat het mij dan even weten. Er zijn nog wel meer boeken en artikelen die ik wil bestuderen. Daar kan ik nog pagina’s mee volschrijven. Genoeg dus om nog verder te zoeken en het internet af te speuren.  Want al die werken kopen; daarvoor is mijn budget ruimschoots onvoldoende. Als ik tijd van leven heb, dan moet ik een paar dingen nog wel kunnen regelen, denk ik.

(Bron: familiearchief f.van son : Tommy en Nienke naar Vietnam en Cambodja 2017, Robyn en Youri).

Even wennen..., Elckerlyc en Bac!

Op de dag waarop ik echt met school ben gestopt, echt met pensioen ben dus, is onze kleindochter Robyn er aan begonnen. Zo’n eerste schooldag blijft een hele gebeurtenis. Ook voor Robyn was het een grote stap. Ze was er duidelijk aan toe. Eigenlijk had ze het thuis wel gezien en moeder Tara en vader Pieter waren ook blij dat ze nu eindelijk naar school kon. Een hele gebeurtenis. Inderdaad! Robyn vond het op haar stoeltje in de klas maar ‘zozo’. Na amper tien minuutjes vond zij het welletjes en terwijl de andere kindjes rustig bleven zitten, vond zij de speelhoek een stuk leuker. En dat betekende, dat Robyn dus gewoon haar stoeltje liet voor wat het was, en de speelhoek opzocht. De juf zal nog heel wat met haar te stellen krijgen, want wat Robyn eenmaal in haar hoofd heeft, is er erg moeilijk uit te praten. Maar daar moet de juf maar aan wennen of proberen haar gte overtuigen; ze krijgen tenslotte komend jaar ook een behoorlijke loonsverhoging, als we het demissionair kabinet van VVD en PvdA mogen geloven. Robyn is echt toe aan de school.  De dag ervoor, vorige week zondag was het ‘housewarming’ bij Elke en Wouter en werd tevens de verjaardag van Cas gevierd. Robyn had al snel haar plaatsje gevonden in de zonovergoten tuin bij Cas. Deze week zijn opa en oma op ontdekkingstocht geweest. Naar Oss. Kijken of de veelgeroemde speeltuin Elckerlyc een tochtje met de kleinkinderen waard zou kunnen zijn. Nou en of. Mooi, schoon, veilig en vriendelijke vrijwilligers in die tuin vol met houten kastelen, kabelbaan en zelfs speciale schommel voor rolstoelgebruikers. Daar nemen we ze absoluut mee naar toe. Voor de toegangsprijs van 2 euro hoef je het immers ook niet te laten.

Ik heb deze week ook contact gezocht met het Rijksarchief van Antwerpen-Beveren, op mijn Genealogische zoektocht naar Bac, mijn voorouders. Ben nu terechtgekomen bij Westerlo waar je ook de Abdij van Tongerlo vindt. Daar heeft in de middeleeuwen een BAC-cijns bestaan. Kijken waar dat toe leidt.

Zo kom ik absoluut mijn dagen gewoon lekker en gezellig door. Ik kijk ’s middags de laatste kilometers van de Vuelta-etappe als ik thuis ben; drink dagelijks koffie met José, behalve op de maandag. Dan is zij ’s morgens weg. Woensdag was Cas er en hij speelde dat het een lieve lust was. Tussendoor pasten we nog even een uurtje op Youri en Anouk. Wij kunnen genieten van dat stralende smoeltje van Youri als hij een keertje op de traplift mag....

Regen of niet. Hij deert mij niet. Ik pas mijn bezigheden aan. Binnenkort begint het politieke seizoen weer en dan ga ik weer naar de raadsvergaderingen. Gewoon omdat ik het interessant vind. Ik heb tenslotte een kwart eeuw bij de lokale overheid gewerkt als communicatie-adviseur en dan heb je ook veel met raadsvergaderingen eb de media te maken.  

(Bron: familiearchief f.van son, onder meer eerste schooldag Robyn 2017).

Buiten spelen en ‘volle aflaat’ verdienen....

TV , Netflix en Youtube zijn een aardig tijdverdrijf, dat zal ik niet ontkennen, maar buiten is –als het weer een beetje meewerkt-, toch het beste wat er is. Nou dat hebben we gedaan deze week. Een dagje Gent, waarover straks meer en vooral buiten. Onze kinderen speelden vroeger heel veel buiten of fietsten met ons mee als we weer eens een dagje op pad gingen. We hadden nog geen auto. Die buitenpret hebben ze hun kinderen, -onze kleinkinderen- met de paplepel ingegeven. Vanaf deze week kan ook Cas thuis naar hartelust buiten ravotten. In het nieuwe huis staat dezer dagen de keukendeur naar de achtertuin wagenwijd open. Cas woont nu in een prachtig nieuw huis met een mooie grote achtertuin. Gaat hij naar Opa Jos en Oma Diny, dan is Cas vaak met opa in “het Polderke” te vinden. Ook bij oma José en opa Frans speelt Cas wat graag in de wat krappe tuin. Hiij heeft nu zelf een tuin, net zoals Youri en Anouk, Emma en Renée, Robyn, Daan en Joël.  Ik heb het deze week met eigen ogen kunnen zien: hij  was uit de tuin niet weg te slaan. Op zijn blote voetjes speelde hij naar hartelust, alsof hij nooit anders gedaan had. Met de bal, op de tractor en op het fietsje. De step was nog wat onwennig, maar hoe dat werkt, dat leert hij ook nog wel. Zondagmiddag waren we ook even bij Pieter en Tara. Vakantiefoto’s kijken en bijpraten. Ook daar was het buiten spelen. Daan was in geen velden of wegen te bekennen. Nadat ze half vorige week van vakantie uit Zwitserland waren gekomen. Ook daar waren ze meestal buiten, zo toonden de foto’s aan. Emma en Renée leefden deze week ook buiten. Zij waren toe aan de laatste vakantiedagen in Italië. Toen we zondag aan het eind van middag op weg waren naar Elke, Wouter een Cas kwamen we langs het speeltuintje in hun buurt. En ja hoor. Daar was ook Anouk te vinden. Weer helemaal thuis na de vakantie bij het Gardameer. Uiteraard zitten onze kleinkinderen ook voor de TV. Goed dat die er is met het oog op  het Nederlandse klimaat. Maar voor het merendeel spelen onze kleintjes toch buiten. Donderdag trokken José en ik naar Gent. Dat stond al even op de planning. Mooie stad. Gezellig en met een schat aan oude gebouwen. Ik heb zonder twijfel weer een ‘volle aflaat’ verdiend door het bezoek aan drie mooie kerken daar. De St.Michiels, de Sint Nicolaaskerk en de St.Baafs Kathedraal met prachtige crypte. Maar ook de vleeshal en de tientallen oude panden en niet te vergeten het Graven Steen zijn de moeite meer dan waard. Lekker een hele dag buiten gewandeld en op een terrasje of muurtje onze ogen de kost gegeven. José staat niet zo vaak op de foto, daarom heb ik ook dat deze keer anders gedaan. Ik blijf die bovengrondse electriciteitskabels toch maar raar vinden daar in België.......

Tja, afgelopen maandag is de laatste vakantieweek begonnen. Vanaf komende maandag zal ik het dus echt gan merken, wat het betekent om met pensioen te zijn. Niet meer moeten op uur en tijd. Ik heb er in het laatste schooljaar al aardig aan kunnen wennen.  En natuurlijk. Het zal vreemd zijn als de scholen weer begonnen zijn. Maar gelukkig heb ik hobbies en vrije tijd en en kleinkinderen en die laten zich gemakkelijk combineren. Zo nu en dan gaan José en ik er een dagje tussenuit en ik ben er zeker van dat wij ons niet zullen vervelen.  Zet die geraniums dus maar in je eigen tuin. Ik zal  er niet achter kruipen. 

(Bron: familiearchief f.van son : laatste vakantieweek en dagje Gent 2017).