zaterdag 16 maart 2024

Over weersinvloeden gesproken...

Heel kort: we maakten weer een paar gezellige uitstapjes dankzij het redelijke weer, compleet met zicht op ooievaarsnest. Ook voor het eerst met scootmobiel en elektrische fiets naar ons favoriete bankje in de Biesbosch. 12 kilometer heen en evenveel terug. Het weer was er dan ook naar, al was er wel behoorlijk wat wind.

Maar ik wil deze week eens even wat aandacht besteden aan het weer en ons klimaat. Het is waar. Het klimaat verandert. Maar dat is niet enkel van deze tijd. Wij kenden in ons land ooit -en nog niet zo bijster lang geleden- een ‘Kleine IJstijd’. Ook was het land waarop we nu wonen eens moeras en dan weer zowat snikhete woestijn.

Ik kan me mateloos irriteren aan die milieufanaten, die steeds dramatischer doen om ons hun wil op te leggen, omdat ons weer verandert. De natuur doet echt zelf wel wat nodig is tegen alle misbruik van ons mensen en heeft dat gedram niet nodig. Om maar te zwijgen van blokkeren van rijkswegen en andere onzinnige acties. De nitwits worden in een busje geladen en weer op vrije voeten gesteld. Wat een hobby! Wat kost zo’n wegblokkade wel niet; economisch gezien maar ook aan nodeloze politiekosten. Daar wordt ons milieu ook geen steek beter van. Ook niet van besmeuren van kunstwerken en je eraan vastplakken. Waar is je verstand! Wat nodig is, dat mensen en politiek echt willen veranderen en onze natuur meer met rust laten. Dat is wat nodig is.

Niet tegen

Nee, ik ben niet tegen milieumaatregelen of de noodzakelijke transitie; wél tegen alle mogelijk hypes, die later toch weer niet zo goed blijken voor ons milieu. Of gevolgen van milieugedoe, die we met al ons zogenaamde menselijke vernuft niet aankunnen; zoals overvolle elektriciteitsnetten. Geef maar gewoon toe dat in heel veel gevallen het vaak een kwestie is van ‘hoeveel levert het op aan geld’. Ook bij de politiek. Die houdt enkel van oeverloos praten, overleggen en wetjes maken die onuitvoerbaar blijken. Én het beste jongetje in de klas willen zijn.

Panelen

Wij dragen echt ons steentje zelf ook bij. Wij eten minder vlees; hebben zelf al jaren 10 zonnepanelen op dak en rijden in een hybride auto en op een elektrische fiets en dito scootmobiel en maken gebruik van een elektrische traplift. José scheidt prima alle afval; we letten op de temperatuur van onze verwarming en doen aan isolatie. Normaal nadenken over onze natuur helpt.

Maar laten we ook accepteren dat veel van de weersveranderingen ook onafwendbaar zijn. Het is een cyclus. Het is namelijk niet de eerste keer dat er grote veranderingen in ons klimaat optreden. Zeer koude, erg warme en natte en droge perioden wisselen elkaar al miljoenenjaren af. Ik pikte er één periode uit:

Kleine ijstijd

Mijn voorvader Anthonis van Son (geboren 1756), zijn vrouw en kinderen, hebben heel wat kou moeten lijden. Een koudeperiode die ook invloed heeft gehad op het verloop van de geschiedenis. Dat heeft het weer overigens vaker gehad.

Bekend is de inval van de Fransen onder leiding van Pichegru op 27 december 1794 over het ijs van de Maas bij Empel. Ze kwamen om de Patriotten in ons land te ondersteunen in hun strijd tegen de Prinsgezinden. In de veldslagen die daarop volgden, sneuvelden wel driehonderd Fransen, terwijl meer dan 50 op het ijs doodvroren. Nadat de Fransen over het ijs, ook zelfs de brede Waal konden oversteken, capituleerden op 18 januari 1795 de Staten van Utrecht en daarmee de hele republiek. Ons land was op weg naar Bataafse Republiek. Als je over het ijs de Maas en de Waal kan oversteken, dan heeft het toch wel een tijdje flink gevroren. De winters waren in die tijd over het algemeen zowieso kouder dan nu. De tijd tot zo ongeveer 1840 wordt ook wel de ’Kleine IJstijd’ genoemd. Daarop volgt in onze tijd nu kennelijk een subtropisch tijdvak, als we naar ons weer kijken. Door uitputting van de aarde dragen wij mensen daar zelf niet een steentje, maar zelfs een heel rotsblok aan bij. Maar we blijven massaal vliegen bij voorbeeld. ‘Moet kunnen’ noem ik sinds een jaar of tien de huidige maatschappelijke tendens.

Die strenge kou is nu weg. Er is nog maar sporadisch een Elfstedentocht. Ik heb er in mijn leven tot nu toe maar een stuk of vier of vijf meegemaakt. Ik denk dat de laatste voorlopig is verreden.

Even terug naar die ‘Kleine IJstijd’ met als voorbeeld de winter van 1762-1763. Het was tussen half december en eind januari extreem koud. In West--Europa bevroren meren en rivieren en het economische leven kwam tot stilstand omdat de scheepvaart (dat was het toenmalige vrachtverkeer!), niet meer mogelijk was. In Amsterdam waren honderden arrensleeën op de grachten te zien, maar ook werd een vrouw gevonden, die samen met drie kinderen was doodgevroren, zo melden bronnen. In de eerste maand van 1776 zakten de thermometers in Nederland steeds dieper. Op 28 januari om 3 uur gaven ze zelfs -20 graden Celsius. Er was nog geen centrale verwarming; dus het was bitter koud. In 1784 is er weer zo’n ouderwetse winter met veel sneeuw en ijs. En toen veranderde het klimaat ook.

Uitkramen

Een aantal jaren eerder, in 1775, ontstaat een stormvloed; het zijn “wateren der tuchtiging”, kraamden de predikanten als reden uit. Ze lijken wel milieufanaten van toen. Dat fanatieke godsdienstige gedoe. Waren het niet de Rooms Katholieke pastoors, dan waren het wel de Protestante voorgangers. En dan de ‘wetenschappers’, die we nu ook in de vorm van ‘experts’ in de praatprogramma’s bij bosjes zien. Aan het begin van 1774 rekenen astronomen uit dat planeten Mars en Mercurius zo dicht bij de aarde komen, dat ze die op 8 mei kunnen raken. Het veroorzaakt een golf van paniek: het einde der tijden lijkt nabij…….. In Franeker windt Eise Eisinga zich daarover op: het zijn volgens hem ‘baarlijke nonsens’: de mensen begrijpen niet hoe het zonnestelsel in elkaar zit. Het is voor hem aanleiding om zijn beroemde Planetarium te ontwerpen, nu nog een van de belangrijke Friese bezienswaardigheden in Franeker. In mijn jeugd bracht ik als medewerker van de -helaas verdwenen- Volkssterrenwacht Simon Stevin in Hoeven, een bezoek aan dat kunstige stukje mechaniek in het oude woonhuis van Eise Eisinga in die Friese stad. In een woord vernuftig!

Terug naar het weer. De zomer van 1779 was volgens bronnen warm en droog, maar dat was dan eigenlijk ook weer niet goed. Daardoor waren er slecht drinkwater, armetierige groenten en fruit. Er ontstond een epidemie van dysenterie, pokken en malaria, die in juli begon en in september een hoogtepunt bereikte. De overheid probeert de zieken te isoleren. Straten en markten moeten schoon zijn; ingewanden en aas van vis mogen niet in het water worden gegooid; vuilnis wordt vaker opgehaald; kermis en markt worden verboden. Er is geen geneesmiddel tegen, zo zeggen artsen, maar kwakzalvers doen uiteraard heel goede zaken.

Revolutie

Het weer heeft volgens Jan Buisman ook alles te maken met de Franse revolutie van 1789, naast natuurlijk politieke ontwikkelingen die aanleiding werden voor de volkswoede. De bestorming van de Bastille in Parijs en het uitroepen van de 14e juli tot nationale feestdag in Frankrijk, kwam ook doordat het volk geleden had onder de barre weersomstandigheden. De lente van 1788 was droog geweest; de oogst dreigde te mislukken. In juli volgde een verwoestende hagel en daarna een barre winter in 1789, die tot in maart voortduurde. De ‘Jaerboeken’ hadden in 1788 al gewaarschuwd: “de gisting, welke algemeen in de gemoederen plaats heeft, wordt zeer aangezet door de schaarsheid en duurte der graanen, van welken, gelyk het doorgaans gaat, de schuld dan op desen, dan op geenen geworpen wordt.” Zwarte pieten, dat kunnen wij ook lekker tegenwoordig.

Wateroverlast

En overstromen deed het toen ook. Wat heet. Ik heb het niet over de Ignatiusvloed of Beatrixvloed van 1953 of de Elisabethvloed in 1421. De grootste overstroming in de achttiende eeuw en misschien wel de ergste in Westeuropa ooit, was aan het begin van de achttiende eeuw, de Kerstvloed van 1717. In de periode tussen 1751 en 1800 waren er overigens liefst 9 overstromingen, die allemaal grote delen van ons land onder water zetten en leed en verwoesting veroorzaakten. Toch was, volgens tijdgenoten, die in staat waren rampen met elkaar te vergelijken, de stormvloed van 14 november 1775 nog erger. Het stormde, ‘maar de wind heeft maar korte tijd in de riskante noord-westhoek gezeten. Het water wordt bijzonder hoog, maar gelukkig staat de maan niet ongunstig. De rivieren staan weliswaar niet echt laag, maar ook niet abnormaal hoog’. Alle optimistische verwachtingen ten spijt, treft de stormvloed het hele kustgebied van Vlaanderen tot Noord-Duitsland. Overal lijdt men schade en op enkele plaatsen zijn de gevolgen verschrikkelijk. Vooral de Zuiderzee, waarvan in onze tijd nog slechts een klein stukje IJsselmeer over is, werd getroffen. Als gevolg van de vele overstromingen van rivieren was eindelijk, met horten en stoten overleg op gang gekomen over de verdeling van het Rijnwater. Eeuwenlang was de mentaliteit van de omwonenden geweest, dat een dijkdoorbraak bij de overburen betekende dat men zelf droge voeten hield. Langzaam drong het besef door, dat verdeling van het Rijnwater een zaak van algemeen belang was.

Eind januari 1790 loopt door ijsverstopping op de grote rivieren het water over de dijken bij Nijmegen. Een paar jaar eerder, in juni 1783, klaagden de mensen over ‘kwalijke dampen’ en dat bleek terecht. Die dampen werden veroorzaakt door de uitbarsting van de IJslandse vulkaan Laki. Op 8 juni dat jaar stroomde daar onder oorverdovend lawaai lava naar buiten; naar schatting zo’n 14 vierkante kilometer. Als gevolg van de vulkaanuitbarsting dreef schadelijke nevel ook over West-Europa. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat die weersextremen en veranderingen in die 18e eeuw het gevolg waren van mensen handelen….

fake ook toen

We hebben het in onze tijd wel eens over ‘fake’ nieuws. Maar dat blijkt van alle tijden. In bronnen in de late Middeleeuwen werd ook kennelijk al aan ‘fake nieuws’ gedaan. Zo vond ik een nepbericht over het weer: een melding over de ‘Allerheiligenvloed van 1470’. Maar die vloed is er nooit geweest... De vermelding is te vinden in het boek over Dordrecht uit 1666 van Jacob van Oudenhoven. Een voorbeeld van nepnieuws uit de zeventiende eeuw.

Wat wij meemaken aan droge hete zomers en bijna geen winter; enkele maanden van regen na elkaar, is niks nieuws.

Zo zijn er tijdvakken van droogte, hitte en ijs geweest, waaronder ook de bewoners in ons land al honderden eeuwen uiteindelijk door gingen met leven. Ik denk na en neem veranderingen serieus, maar kan die drammende milieu- en klimaatkenners met hun hype-gewauwel missen als kiespijn. Ook anno 2024. Stop woorden, begin met daden.

(Bronnen: ‘Duizend jaar weer, wind en water in de Lage Landen’, Jan Buisman in https://historiek.net/angstaanjagend-weer-in-de-18e-eeuw/49348/. ; Nepnieuws. https://historiek.net/duizend-jaar-weer-wind-en-water-in-de-lage-landen-is-nog-lang-niet-af/54976/;  https://vandaagindegeschiedenis.nl/18-januari/ ; Arresleden in 1763 in Amsterdam (tekening van H.Schoute), https://historiek.net/angstaanjagend-weer-in-de-18e-eeuw/49348/).






 

zaterdag 9 maart 2024

Het kan verkeren….

Het kan verkeren. Volgens de overlevering zei Bredero dat al in zijn tijd. Dat kan het nu nog steeds. Vorige week toch wat positief bericht bij de cardioloog, maar maandagochtend zat ik in het ziekenhuis voor een longfoto. Vanaf vrijdag en in het weekend had ik veel moeite met ademhaling en ik hoestte erg veel. Ik was ook beroerd en ging enkele avonden tussen half zeven en half acht al naar bed. Toch maar even naar de huisarts. Die stuurde me na een vingerprikje waaruit geen hoge ontstekingswaarden bleken, naar het ziekenhuis voor een longfoto. Uiteraard ook met het oog op wat mijn broer onlangs overkwam… En natuurlijk bleek ook uit die longfoto gelukkig niks. Niets veranderd sinds 2022 toen ook al eens zo’n foto werd genomen en daarop was niets veranderd sinds 2015. Dat is pas stabiel zijn dus! Ik kreeg een middeltje tegen het hoesten en knapte heel snel op gelukkig. Ben nog wel wat moe, maar even in het zonnetje met jas aan op een terrasje voor het eerst dit jaar, doet wonderen. Pas op, want als ik naar de zon kijk, dan wordt ik al bruin. Straks wordt ik als ‘veiligelander’  het land uitgestuurd, omdat ik geen asielpapieren kan tonen. Het zou niet voor het eerst zijn, dat mijn broer of ik als ‘buitenlander’ zijn versleten. We krabbelen ook nu maar weer op en hopen op zon en een klein beetje hogere temperaturen, om op de fiets en scootmobiel te kruipen naar ons favoriete bankje in de Biesbosch. Als we tenminste de keizersveerse brug nog over kunnen...

Knap hoor!

Cas kwam zijn rapport aan oma en opa laten zien en Sem zijn mooie schoolmap. Wat hebben zij goed hun best gedaan zeg. Bijna allemaal goed of ruim voldoende. Belangrijk is dat zij hun best doen en dat hebben ze gedaan.  Cas is volgens de aantekening op zijn rapport een rustige, jongen en behulpzaam voor anderen. Hij zit daarbij niet meteen op een bedankje te wachten. Sociaal dus en dat zien opa en oma graag, want in onze maatschappij van tegenwoordig schort het daar nog al eens aan.

Zon

Het was lekker zonnig, al trokken in de loop van de middag de wolken wel af en toe voor de zon. We konden in elk geval een terrasje pikken, dit keer dicht bij huis in Meerseldreef. Buiten op een bankje zitten in de Biesbosch in Werkendam was nog wat te fris, dus dronken we in de auto ons kopje thee uit de thermosfles. Het wordt steeds aantrekkelijker. Je bent minder stram en licht en zon stimuleren ook je fitheid, heb ik het gevoel. Tussendoor goed rust nemen, prima eten zoals altijd, mijn dagelijks portie fruit en luisteren naar mijn lichaam. Ik mag niet klagen momenteel.

Pagina

Ik kan gelukkig nog elke week in ons weekblad De Langstraat, mijn vaste pagina schrijven over bestuur en politiek in onze gemeente, - de ene keer wat gemakkelijk dan de andere keer-, Ik heb daar plezier in en bezoek ook de gemeenteraadsvergadering als het kan. Ik merk wel, dat -hoe later het op zo’n vergaderavond wordt-, hoe vermoeider ik wordt. Ikk had daar nooit last van. De bedoeling is om dat zo lang als het maar kan, wekelijks nog te doen. Je moet bezig blijven. Van op de bank hangen schiet je niks op. En leuke dingen doen met José, als zijn het de kleinste dingen zoals een ritje naar Willemstad en daar gelijk een lekkerbekje en harinkje meenemen. We hebben het eigenlijk best goed samen. We werken er samen erg hard aan om dat vol te houden.

(Bron: familiearchief f. van son).

 




zaterdag 2 maart 2024

Ons eigen familiewapen

Ik heb je al aangekondigd, dat we het deze week even gaan hebben over ons eigen, historisch verantwoord familiewapen. Op de site van het CBG (Centraal bureau voor genealogie) kan je ons eigen wapen inmiddels bewonderen. (https://cbgfamiliewapens.nl/zoeken?view=detail&id=19d54303-a2eb-a520-fa8d-e2901c3d3419).

Je kan dan meteen ook lezen, dat het familiewapen van mij geldt voor al mijn nakomelingen. Het wapen is ontworpen, getekend en digitaal nabewerkt door Aug. J. C. van Breugel in samenwerking met de met mij. Je ziet erbij staan, dat ik afstam van Jan Janssen van Son, ‘de Jonge’, broer van Simon Jan Jacob van Son, grootvader van Symon Wilborts van Son, eigenaar van herberg de ‘Drie Entvogels’ te Dongen en die een gelijk wapen voerde, maar in het schildhoofd drie eenden. Ik stam uit het tweede huwelijk van Jan Jacobsz. ‘de Jonge’ van Son met Elisabeth N.N. Het gebruik van de leeuw door deze jongere linie grijpt terug op wapenvoerende voorouders uit het geslacht Bac van Broechoven. Zo luidt zowat de officiële tekst bij het wapen.

Speciaal

Er zit een aantal speciale eigen tintjes in het wapen verwerkt. Zo zijn er vijf stralen van de zon, die onze vijf kinderen moeten verbeelden. De vijf punten rond de zon met daarin de Brabantse leeuwenkop verbeelden onze schoonkinderen. Het rood en zilver in het wapen en in de wrong van de getraliede helm is afkomstig van de familie Bac en het blauw en zilver van de familie Van Broechoven, onze voorouders. De zilveren leeuw in het rode schildhoofd komt van de Brabantse familie Bac. De getraliede helm met wrong is de oudst gebruikte helm. Die wil aangeven, dat het verhaal van onze familie vele eeuwen teruggaat.

Beschrijven

Een wapen moet beschreven worden. Wel, voor ons familiewapen geldt:

Wapen: golvend gedwarsbalkt van zes stukken, zilver en blauw, en in een rood schildhoofd een gaande zilveren leeuw.

Helmteken: een rode zon met vijf lange flikkerende, en vijf korte driehoekige stralen, beladen met een zilveren leeuwenkop.                                           

Dekkleden: rechts, rood gevoerd van zilver; links blauw gevoerd van zilver. Ik ben er blij mee. Je begrijpt, dat wij het wapen al in een lijstje aan de muur hebben.

Postel

Ik ben behoorlijk verkouden. Voel me deze week dan ook allerminst op mijn gemak. We hebben dinsdag geprobeerd een rustgevend ritje door de bossen te maken. Tussenstop was de Abdij van Postel en meer precies het gasthof De Beiaard. Wij hebben daar diverse keren op het terras van de zon genoten, maar nu was het daarvoor nog te koud. Binnen was het gezellig en warm en onze kop koffie hebben we ons goed laten smaken. Ook nog een kleinigheidje gegeten en daarna weer naar huis. Maar ik ben al snel moe zo moet ik zeggen en het duurt langer, voor ik weer echt fit ben.

 Toedeloe…..

Toedeloe, ik ga naar de flamingo’s toe. Met een leuke tekst op de vanzelfsprekende traktatie, waarop Luuk zelf prijkt met een gitaartje, heeft hij afscheid genomen van de babygroep. Hij gaat nu naar de peuters/ kleuters, beter bekend als ‘de Flamingo’s. Kleintjes worden groot! Weer nieuwe juffies en andere kinderen. Eerst even de kat uit de boom kijken hoor Luuk.

Kwetsbaar stabiel

Zo omschreef de cardioloog mijn gezondheidssituatie tijdens het controlebezoek donderdagmiddag. Ze liet voorzichtig weten, dat mijn hart zelfs -zo blijkt uit het bloedbeeld- ietsje verbeterd was, maar het blijft kwetsbaar. We hebben toch een appelflat gegeten in het ziekenhuisrestaurant op dat toch wel goede bericht. We gaan samen stug door! Volhouden is ons devies en hopen en vertrouwen.

(Bron: familiearchief f. van son).

 



zaterdag 24 februari 2024

Op zoek naar de zon....

Nee, we hebben nog geen vakantie gepland. Maar deze week waren we wel nadrukkelijk op zoek naar de zon. Maandag niet. Toen was ik blij, dat het tussen de middag droog was. Dan kon ik zoals gebruikelijk Sem van school halen en brengen met de scootmobiel. Het was wel guur, zo kan ik me herinneren. Maar geen nat pak dus. De rest van de week zochten we de zon.

Zuidwest en Zuidoost

Je weet dat wij iets hebben met de zee. De rust en het machtige gezicht en gebulder van beukende golven op de uiterste westkaap van ons land zie je het beste op de panoramaroute in Westkapelle. We hebben er zeker een uur zitten kijken in de auto, op een steenworp afstand van de vloedlijn. Heerlijk genieten van de zeevissers en de kitesurfers. En de vuurtoren.En er was inderdaad een klein zonnetje, zoals zo vaak aan de kust. Alleen de kop koffie of een lunch zaten er niet in. Buiten het seizoen is de Zeeuwse kust en horeca kennelijk op rust, wachtend op een druk seizoen met veel mogelijkheden om je Duits weer eens op te halen. De horeca liet verstek gaan. 

Woensdag was het wat anders. We zochten weer de zon en dat betekende, dat we naar het oosten moesten. Aan het eind van de ochtend zou de regen vanaf het westen ons land binnen druppelen. Wij dus richting Zuid Limburg. De heenweg via België, de terugweg via Maastricht-Eindhoven. In Zuid Limburg wist ik van de vorige keer nog een gezellige horeca-gelegenheid in Berg en Terblijt om een bakje koffie te drinken. Dat werd uiteindelijk een smakelijke lunch en gezellig babbeltje met de nieuwe eigenaar. Een aarzelend zonnetje dat in de loop van de middag verdween en plaats maakte voor dichter wordende bewolking en regen. Gelukt dus.

Je snapt dat ik moe was, beide dagen, maar voldaan. Het was gezellig samen. Donderdag kwam Luuk een dagje spelen. Wat kan die al lekker praten. Maar hij vraagt wel alle aandacht. Dat betekende, dat wij beiden ’s avonds moe waren. Ik had die donderdag de artikelen voor mijn pagina gemaakt in De Langstraat. Dat hoefde ik vrijdag dus niet meer te doen. Gisteren gingen we nóg een dag erop uit. Naar het Kröller-Müllermuseum in nationaal park de Hooge Veluwe. Met rolstoel. Dat betekent overwerk voor José. Ik probeerde in het museum zelf wel wat te rijden en te manoevreren door met de wielranden te draaien, maar dat kostte me duidelijk teveel energie en lopen gaat nauwelijks meer. Dus we moeten wel. Gezellig een paar uurtjes in het museum doorgebracht en koffie mét en daarna nog even in het park gereden, maar geen dier liet zich zien. Aan het eind van de middag waren we weer thuis, maar ik moet eerlijk zeggen, ik denk dat het eigenlijk teveel was alle uitstapjes bij elkaar opgeteld. Maar wel o zo gezellig, dus dat houden we er dus desondanks in, zo lang het kan.

Trainen

Sem had zijn eerste voetbaltraining en poseerde uiteraard enthousiast. We zullen vast wel bij hem gaan kijken, net zoals bij Youri.Het plaatje van onze enthousiaste kleinzoon wil ik je niet onthouden.

Oude bekende

Jazeker. Nog eens onze amaryllusbol. Je kent hem nog van vorige posts. Die bol liet een derde nieuwe bloem ontspuiten. Daar zit pas energie in, in zo’n bol. Waar haalt hij het vandaan.

Oh ja, volgende week over ons eigen familiewapen!

(Bron: familiearchief f. van son).








 

zaterdag 17 februari 2024

Over groen en een dipje....

 Zijn Pa en Ma gingen een avondje carnavallen en jongste kleinzoon Luuk kwam bij oma en opa slapen. Dat had hij nog nooit gedaan. Eten wel, en overdag een uurtje ‘bedje boem’ ook. Maar een hele nacht…. Toch wel spannend, want meneer begon al om zeven uur ’s avonds te roepen ‘nee bedje boem’. Hij speelde maar door en was niet kapot te krijgen. Totdat het even na achten was. ‘Louki bedje boem’ zo liet hij oma weten. Pas om middernacht werd hij even wakker, maar kindertovenaar oma José had hem in een oogwenk stil. Even uit zijn bedje, even knuffelen en meneer sliep door tot de volgende ochtend tegen negenen. Wij en hij tevreden. Zeker toen er een heel bataljon van Oma’s beertjes uit de kinderkamer mee naar beneden mocht. Ze moesten allemaal mee eten, boterhammetjes uiteraard. Kortom een geslaagd logeerfeestje. En papa haalde hem ’s middags weer op, maar hij wilde eigenlijk “oma blijven”. Spelen kan hij als de beste en nee hoor, hij is echt niet eigenwijs….

Belegeren

Wist je dat Breda, mijn geboortestad precies 400 geleden in 1624 zich na een beleg van elf maanden moest overgeven aan Spinola. Misschien niet belangrijk, maar ze gaan er in Breda zonder twijfel aandacht aan besteden, al is het alleen al in de erfgoedbrief, waarop je je gratis als geïnteresseerde kan abonneren. Voor de liefhebber: erfgoedbrief@breda.nl.

Groen?

Je weet dat ik een afschuw heb van overdreven milieugedoe. ‘Een klein bos  voor elke buurt’. Ik zag dit grote informatiebord op een parkeerplaats in Meerseldreef, gemeente Hoogstraten. België dus. In mijn gemeente heeft milieupartij Morgen! het over de 3, 30, 300 regel: ik geloof vanuit elk huis 3 bomen zien, op 30 meter een groenvoorziening  en op 300 een bos of parkje. Draven die milieugasten weer niet een klein beetje door. Een beetje overdreven geldverspilling? Er zijn veel grotere problemen die op aanpak wachten.

Als ik in mijn gemeente kijk, dan is er heel wat groen en op slechts enkele kilometers fietsen een hele Biesbosch of agrarisch buitengebied met de kronkelende Donge en poldergebied. In heel Brabant. En wat dacht je van het Rivierengebied en de Limburgse heuvels en Zeeuwse vergezichten?

Als ze dat nou in het Wilde Westen doen, kan ik het soms begrijpen tussen al dat beton en verkeersgeraas.

Maar in Meerseldreef, waar het wemelt van groen, inclusief de Mariatuin en op een steenworp afstand volop bossen en ook groen rondom riviertje de Mark. Laten we nu eerst eens de echte problemen aanpakken en daaraan geld besteden.

Ga er gewoon op uit, in plaats van op de bank, voor tv of achter je mobiel te hangen; pak de fiets of wandel, of zoals wij noodgedwongen moeten, pak de auto om te genieten van ons groene Nederland en prachtige Nederlandse en Belgische Kempen. Dan hoef je niet op 30 meter een parkje te hebben. Je vindt al snel groen. Nederland ligt er vol mee en België ook.

Dipje

Ik voel me over het algemeen vrij goed. Maar woensdag aan het eind van de middag had ik het niet al te breed. Als ik wilde opstaan, dan was ik meteen mijn evenwicht kwijt en alles leek te draaien. Die hele situatie bleef ook in de avond. Pas toen ik naar bed ging, leek het wat rustiger te worden. Het was donderdagochtend niet helemaal over, dus besloot ik naar de fysio te gaan en dat voor te leggen aan mijn therapeut, die me na jaren door en door kent. Hij nam de bloeddruk op en daar was niets mis mee. Ook al mijn oefeningen, inclusief tien minuten met weerstand fietsen op de hometrainer ging goed. Hij dacht dat mijn evenwichtsstoornis een gevalletje BPPD zou kunnen zijn. Iets met kristallatjes in je evenwichtsorgaan. We gaan het goed in de gaten houden, was zijn advies.  Vrijdag was het al weer weg. Ik had gelukkig nergens meer last van. Hoop wel dat het eenmalig is, want dit is echt helemaal niet iets waar ik op zit te wachten. Maandag ga ik bloed laten prikken en op de laatste dag van februari op controle bij mijn cardioloog.

(Bron: familiearchief f. van Son)





 

zaterdag 10 februari 2024

Over pop en beer en meer…..

Wij komen onze weken wel door. Zondag gingen we even naar de verjaardag van een van onze schoonzonen om vervolgens met vrienden uit eten te gaan. De avond ervoor was het laat geworden bij andere vrienden. Maar ik mag zeggen, dat ik er geen last van heb gekregen. Het gaat, -zo voel ik het, tenminste-, naar omstandigheden goed met mij. Afvallen doe ik absoluut niet, integendeel en als dat niet betekent, dat ik extra vocht achter mijn longen heb, dan ben ik eigenlijk tevreden: niet meer zo loom , niet meer zo lang moe na een inspanning of onmiddellijk buiten adem als ik buk bij voorbeeld. Komende week moet ik bloed laten prikken en de 22e gaan José en ik weer op controle bij mijn gewaardeerde cardioloog. Dan hoor ik hoe ik er werkelijk voor sta. Vorige keer was het hart ‘uiterst zwak maar stabiel’. Ik teken ervoor, als ze dat ook nu kan zeggen.

Toch was het nu niet direct het meest prettige begin van de week. Het was die dag precies 52 jaar geleden dat mijn vader plotseling stierf. Elk jaar gaat die datum van 4 februari niet onopgemerkt aan mij voorbij. Het blijft een gemis, ook al is het meer dan een halve eeuw geleden.  Dan denk ik ook onwillekeurige aan mijn overleden broer. Wij zijn na zijn dood uiteraard al weer een keertje bij mijn schoonzus geweest. Nu kwam ze woensdag bij ons op de koffie. Het leven gaat door. Dat merk je aan alles. Hoe moeilijk het soms toch ook wel is.

Ik merk dat ik af en toe wat meer terugdenk aan vroeger. Dat was bij voorbeeld zo, toen ik ’s ochtends de pop van José en mijn beer, die net zo oud is als ik, op de bedrand zag zitten. Die twee zitten er al sinds wij getrouwd zijn. Aan de beer kan je zien, dat die al diverse malen ‘geopereerd’ is. Hij heeft twee nieuwe doeken benen en draagt iets wat op een klein rokje lijkt. Toch is hij een mannetje. Dat ‘rokje’ is ook al tientallen jaren oud en hij heeft er geen moeite mee. Mijn beer heeft ook inmiddels een gehavend gezicht, maar zo lang hij gekoesterd wordt door de pop van José, heeft hij het naar zijn zin, net zoals ik.

Maandag kwamen de jongens eten tussen de middag en toen was ‘s morgens eindelijk de amaryllis in bloei gekomen. De bol kregen we van Inge met de Kerst, maar hij lag bij ons misschien wat te donker. Maar nu is hij dan toch in volle bloei. Of is het een ‘zij’?  Maandagmiddag reden we naar onze orthopedisch schoenmaker Nico in Drunen. We komen al meer dan 20 jaar bij hem en zijn bijzonder tevreden. Dinsdag gingen we tanken in België na de fysio en daarna even bij Ikea binnen.  José ging ook nog naar de schilderclub ’s avonds. Woensdag dus mijn schoonzusje op de koffie en op donderdag kwam de pedicure. Wij hebben inderdaad een boordevolle agenda. Want zaterdag komt onze jongste kleinzoon een nachtje bij ons logeren voor het eerst. Luuk is met carnaval de boze wolf en zijn zus Robyn is roodkapje. "bowowa" zegt hij zelf. De boze wolf. Papa en mama kunnen dan een avond carnavallen. Uiteraard gaat dat goed, want onze boef is graag bij ons.  En daarna begint er weer gewoon een nieuwe week.

(Bron: familiearchief f. van son)






 

 

zaterdag 3 februari 2024

Grof wild voor Cas!

 Na een uitzonderlijk druk weekend met elkaar aansluitende bezoekjes van onze kinderen en kleinkinderen, was het maandag nu niet eens tussen de middag lunch maken voor drie kleinzonen. Het was studiedag op school. Youri bleef lekker thuis spelen, Sem ging naar zijn oma en opa in Waspik en voor Cas ging een wens in vervulling. Hij kwam zondagavond om bij oma te logeren. Dat vindt hij heerlijk en hij had al een tijdje aandacht gevraagd voor zo’n logeerpartij.

Toen we hem vertelden wat we maandag voor hem in petto hadden, was hij in alle staten. Hij is -je kan gerust zeggen- ontzettend begaan met de natuur en alles wat leeft en groeit. Hij mocht voor het eerst mee naar nationaal park De Hoge Veluwe. “Een hele grote wens van mij”, was zijn  commentaar. Eenmaal aangekomen door de ingang van het park keek hij zijn ogen uit naar de prachtige weidse blikken en de vele bomen die men er gewoon in de natuur laat liggen vanwege de biodiversiteit. Ook wilde hij graag op de foto bij een oude alleenstaande boom. We hadden hem al verteld van het feit dat wij bij eerdere bezoeken een vosje, een wolf en een flink aantal herten hadden gezien. Maar hoe we ook zochten en het park keer op keer doorkruisten; geen dier te zien. De moed zakte hem in de schoenen en hij wilde eigenlijk wel naar huis, zo liet hij weten. Nog éen keer door het park in een ‘drafje’ van 20 km per uur. Ik stopte, waar we al eerder herten zegen en hij pakte hoopvol de verrekijker en tuurde in de verte. Als door een wesp gestoken sprong hij op en riep dolenthousiast: ‘een wild zwijn’. José en ik keken ook door de verrekijker en warempel, een wild zwijn en nog een flinke ook. Weg was ineens zijn verdrietig gevoel en de dag was meer dan geslaagd, vond hij. Híj had het wild zwijn als eerste gezien. Wij hadden bij eerdere bezoekjes nog nooit zo’n dier gezien. Met een frietje mét, samen met oma en opa, kon hij terugkijken op een fantastische dag. En dat heeft hij ons meer dan laten weten. Jammer dat wij niet zo’n camera met telelens hebben. Dan hadden we ook jou het wild zwijn van Cas kunnen laten zien. Ik was die avond erg moe, maar uiterst voldaan. Hiervan krijg je immers wat broodnodige energie.

Bevers

Hij kan nog meer genieten, want er hebben zich bevers gevestigd in De Veste in Geertruidenberg. Ze zijn van plan om er te blijven, want er wordt al gebouwd aan een heuse beverburcht. Aan een aantal bomen bij die burcht is al duidelijk geknaagd door de dieren. De gemeente heeft er daarom hekwerk omheen gezet, zodat die bomen niet het loodje leggen. De bevers wegjagen, vangen of zelfs doden, mag niet van de Wet natuurbescherming. Dat is men ook niet van plan, want er schuilt geen echt gevaar in de aanwezigheid van de bevers daar.

Traplift

Onze traplift was deze week een paar dagen kapot. Inmiddels donderdag rond 19.00 uur gemaakt door een uiterst vriendelijke monteur. Ik zal je niet vermoeien met de gevolgen in pogingen het ding gerepareerd te krijgen. Het is in elk geval een meer dan verdiende officiële klacht aan de directie van de trapliftfirma en in afschrift naar de gemeente (de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) meer dan waard. De WMO-medewerkers van de gemeente bod alle medewerking, zoals het ook hoort. Die zijn we dankbaar. Met het overige val ik je niet lastig. Ik ben wel blij dat ik niet meer met gevaar om te vallen of uit te glijden, zelf naar boven moest proberen te komen. Een crime’…..

En meer….

Donderdag lieten wij ons weer fatsoeneren bij onze bevriende kapper in Oisterwijk. We maken er altijd een sober maar gezellig dagje uit van. ’s Avonds moest ik weer naar de Raadsvergadering.

Gisteren na schooltijd kwam onze oudste kleindochter Emma op visite. Altijd gezellig met die jonge dame. Ze praat gezellig honderd uit en natuurlijke hebben we nasi gegeten. We hebben Emma na het eten natuurlijk weer netjes thuis afgeleverd. Vanavond gaan we naar vrienden. We hebben het nog nooit zo druk gehad, want morgen staat er weer een etentje op het programma met andere vrienden. Alleen hoeft José dan niet zelf te koken….. We doen -als het aan ons ligt- nog steeds alleen maar zo veel mogelijk leuke en gezellige dingen. Het kan nog steeds veilig. Oh ja en dan is het in het weekend ook nog het WK veldrijden. Benieuwd, wie er gaat winnen…..

(Bron: familiearchief f. van son).