Wat gebeurt er toch allemaal...

In wat voor maatschappij zijn wij verzeild geraakt? Op sociale media kon je in het afgelopen weekend en de dagen erop, goed merken dat de politie niet altijd en overal relschoppers kon terugdringen en soms zelfs op de vlucht moest. Er ontstond grote ergernis. Uiteraard ben ik niet de enige die zich groen en geel ergert aan relschoppers, plunderaars en vernielers. Demonstreren is een goed recht. Maar daar heeft dit optreden niets meer mee te maken.

Zoals dat meer gebeurt bij algemene verontwaardiging, wilden ook nu burgers het recht in eigen hand nemen en hielpen de politie mee. Zo kwam de harde kern van diverse voetbalclubs de straat op om hun stad en ondernemers te beschermen tegen relschoppers, vernielers en plunderaars en hielpen anderen mee, om de ravage op te ruimen. Ook stond hier en daar in ons land de burgerwacht op.

Ik kijk alles op TV, krant en internet om te constateren, dat velen de avondklok-tegen-corona misbruiken om zich ‘lekker’ te buiten te gaan.

Onder het motto: er is niks te doen, we zitten al te lang binnen, we hebben een verzetje nodig. De geldt voor mij ook. Ik ga met mondkapje op de fysiotherapie in. Maar ik zie me nu, maar zag me ook vroeger niet meedoen aan relschopperij, vernieling en plundering. Zou er als jonge gast ook van mijn ouders de gelegenheid niet voor hebben gekregen. Dat weet ik zeker.

Die ergerlijke rellen op de eerste avonden van de avondklok, lieten mij terugdenken aan zo’n vijftig jaar geleden. In weekendberichten prees ik al vaker de nieuwsbrief van historiek.net. In die brief werd mijn herinnering, dat anderen dan politie wel eens optraden, bevestigd. Het bleek in 1970 te zijn. Op 24 en 25 augustus dat jaar zaten honderden hippies op en rond het monument op de Dam. Na een gemeentelijk verbod bleven ze er op en bij het Nationaal Monument hangen.

Zoals ik ook nu gewend ben van onze regering, had men -ook toen al- oogluikend toegestaan, dat hippies in het centrum van de stad verbleven, maar er ontstonden problemen rond openbare orde en hygiëne. De hippies moesten eigenlijk weg, maar waren dat niet van plan.

Mariniers uit Den Helder en Doorn waren de zogenoemde ‘Damslapers’ zat. Een dag na het gebiedsverbod, op 25 augustus 1970, besloten ze zelf al om in te grijpen. Een groep van ongeveer 80 mariniers en matrozen kwam met de trein en ging met knuppels en koppelriemen de hippies verjagen. Ze hadden tien minuten nodig om de hele Dam leeg te vegen. Volgens Historiek.net was dat toen overigens ook al niet de eerste keer dat marinemannen en militairen jongeren aanpakten. Dat wist ik niet. Al eerder waren kennelijk nozems met brommertjes en vetkuiven de pineut.  Op 4 april 1967 veegde de marine het Centraal Station in Amsterdam schoon van rondhangende nozems. Ze maakten er toen een soort ‘bijltjesdag’ van en knipten meerdere nozems kaal. Voor deze actie werden de betrokken marinemannen in 1967 niet veroordeeld.

Wie het allemaal nog eens wil nalezen en de beelden bekijken: ga naar https://historiek.net/damslapers-mariniers-1970-verjoegen-hippies-dam/139857/ of nog beter; abonneer je gewoon op die prima gevarieerde en betrouwbare nieuwsbrief! Hij is echt zeer de moeite waard.  

Over de reacties op de avondklok nu: wat mij betreft mag best worden opgetreden tegen het tuig, dat nu de avondklok misbruikt om te gaan rellen, plunderen en vernielen. In de zonder twijfel goede bedoelingen van jongerenwerkers om met individuele jongeren in gesprek te gaan, zie ik weinig heil. Totaal geen vertrouwen heb ik in theoretische sociologen, pedagogen en andere ‘ogen’, die pleiten voor begrip en voor meer contact met de meute. Weggegooide tijd en geld. Als je niet begrijpt dat dit gedoe er enkel voor zorgt, dat je nog langer binnen moet zitten en dat er nog meer ondernemers sneuvelen, dan begrijp je ook een goedbedoeld gesprek niet.

Geef mij tot slot nog even een teiltje…. Voor de reactie van advocaat Roethof met zijn altijd begripvolle mooie verhaaltjes. Dat, raakt voor mij kant nog wal. “hij zag vuurwerk liggen en pakte dat op”. Er was gelukkig ook een advocaat Tieman op TV. Hij verklaarde geen relschoppers te willen verdedigen. Zijn reactie was donderdag al meer dan 700.000 keer gedeeld. Vind ik niet zo gek eigenlijk…. Het gaat toch om mensen die oproepen tot, of zelf op pad gaan, puur om te rellen op een verboden tijdstip. Dan hoor je te weten, waar je aan begint. Ik zag ook niemand met een mondkapje, ook niet toen winkels werden geplunderd. Het coronavirus kreeg dus ook weer ruim baan. De avondklok of andere maatregelen zullen daardoor nog langer duren. Sukkels!

(Bron: familiearchief f. van son en https://historiek.net/damslapers-mariniers-1970-verjoegen-hippies-dam/139857/

 

De familiedatabase...

Mijn oude database voor familiearchief f.van son werkte al een tijdje niet meer. Toen ik het plan had om de database onlangs weer aan te vullen, was ik inmiddels vergeten, dat de bestanden versleuteld waren. Enkele jaren geleden werden veel van mijn bestanden van buitenaf versleuteld. Toen ik een foto wilde bekijken, zag ik enkel een grote hoop bestanden met een mij wel bekende naam of datumreeks.pdf, maar bijna allemaal met de toevoeging “zbtxszd".

Ze waren ook niet meer te openen… Destijds stond op het scherm de mededeling dat de gegevens weer beschikbaar zouden komen, als ik zou betalen. Nou betalen voor dit soort ongein doe ik principieel niet. Gelukkig stonden vrijwel alle door José, mij of anderen in de loop der jaren gemaakte foto’s en opgezochte akten, gegevens, video’s en filmpjes nog op internet achter slot en grendel en uiteraard heb ik backups op externe schijven en op dropbox. Aan de bestanden op Googledrive had ik weinig. Ook daar bleek er een aantal versleuteld te zijn: “zbtxszd”.

Jammer genoeg had ik geen backup van de database zelf, die ik steeds aanvulde. Dat betekent dus eigenlijk, dat ik ‘gewoon’ opnieuw moest beginnen met inventariseren, noteren, hyperlinken aanbrengen en classificeren. Een akelig tijdrovend klusje is het, dat maken van de nieuwe database voor mijn familiearchief. Eén voordeel; je komt weer eens oude foto's en documenten tegen.

Je mag denken, dat ik als gepensioneerde tijd genoeg heb, maar dat is een misverstand. Gelukkig mogen wij, sinds een aantal weken in de coronatijd, weer twee keer in de week voor kleinkinderen zorgen, zoals wij dat ook bij vrijwel alle andere kleintjes hebben gedaan, totdat zij goed en wel naar de basisschool gingen. Af en toe komen Youri en Anouk. We mochten maandagavond het avondeten bij voorbeeld weer even voor ze zorgen. Mooie gelegenheid om samen met hen hun favoriete ‘gourmet’ te doen. Daarnaast ben ik wekelijks uren bezig met het verzamelen van gegevens, schrijven van artikelen en maken of uit mijn archief halen van bijpassende foto’s voor ‘mijn’ wekelijkse pagina over het doen en laten van het Geertruidenbergse gemeentebestuur in weekblad De Langstraat. En ook mag je daarbij nog optellen, al die uren, die het volgen van vergaderingen kost.

Er is nog meer. Ik ben, zoals je weet, nog altijd bezig met het schrijven van ons familieboek over 15 eeuwen voorouderfamilie, Speciaal om gegevens daarvoor te verzamelen, maakten José en ik, toen we nog een auto hadden, vele zogenoemde ‘stamboomritjes’ naar diverse archieven en ook naar dorpen en informatiepunten in Vlaams en Waals België en in Duitsland. Ook die ritjes bereidde ik thuis voor, zodat José en ik wisten, wat we waar konden verwachten. Wel zo makkelijk..

Dan mag ik niet onbesproken laten, dat wij in het voorjaar, de zomer en het najaar vrijwel dagelijks op pad gaan in de directe omgeving: José op de fiets, ik op de scootmobiel. Pakje brood mee, zo lang de horeca dicht is. Ik hoor je al zeggen, dat ik nu, in de winterperiode dus, tijd over heb. Het is inderdaad een ‘voordeel’ dat ik in de winter, vrijwel niet weg kan. Beneden een graad of 8 is het al echt te koud voor mijn spieren en botten op de scootmobiel. Dan blijven enkel nog over het korte ritje naar de fysio, een keertje naar de kapper, als het tenminste tussen de lockdowns door, weer mag en kan, en nog wat medisch noodzakelijke ritjes per deeltaxi naar het ziekenhuis, of gebracht en gehaald worden door een van de kinderen naar de orthopedische schoenmaker. Ik heb intussen nog een zware operatie ondergaan ook, waarvan ik na enkele maanden nog steeds niet volledig ben hersteld.

Met tweeën naar de kinderen is nu ook nog verboden. Gek eigenlijk. José en ik mogen niet naar de kleinkinderen met z’n tweeën, maar die kleinkinderen mogen gelukkig wél naar ons…, als ma of pa ze brengt. Ze zijn jonger dan 12 jaar.

En José? Die heeft altijd werk volop, ondanks dat zij niet naar de schilderclub kan vanwege corona. Ze zorgt voor de kleintjes, runt ons hele huishouden, wast, strijkt, kookt en noem maar op. Ze doet in haar eentje alle boodschappen en ziet ook nog tussendoor kans om een nieuwe broek voor mij te maken. Dat kan ze als de beste, zoals ze ook vroeger, toen onze kinderen nog klein waren, heel veel van hun kleertjes zelf maakte. Ze zagen er toen altijd piekobello uit. ‘made by mom’. Werk meer dan genoeg dus. Om wat mij betreft een inmiddels lang verhaal kort te maken: ik kruip vrijwel elke ochtend achter laptop. Rust ’s middags noodgedwongen uit.

Als je het mij zou vragen: van mij mag dat virus vertrekken. Anders en beter gezegd: coronaweigeraars, wappies-met-pan-en-deksel, egoïsten, illegale feestvierders en andere misselijkmakenden, probeer nou eens even een paar weken normaal te doen en volg ook de regels op. Net als de meeste weldenkende mensen doen. Dan kunnen jullie, maar ook wij, straks misschien ons normale leven weer stukje bij beetje oppakken. Ach, ik vrees, dat ze dat niet snappen of willen begrijpen. Daarom zal corona mijns inziens nog lang ons leven en onze bewegingsvrijheid bepalen. Wat is onze maatschappij toch veranderd… Bah!

(Bron: familiearchief f.van son).

Dan pas ben je stoer...

 In de maand augustus zal het vier jaar geleden zijn. We waren op onze tot nu toe laatste vakantie op Lanzarote, een van de Canarische Eilanden in de Atlantische oceaan. Daar hebben we heel wat meegemaakt in twee vakantieweken. Een tochtje met een onderzeeër, een bus- en een tocht op een kameel in het prachtige natuurpark ‘Timanfaya’ in een lavalandschap, een ondergrondse grottenwandeling, -ja ik ook met twee krukken- en een bezoek aan een mooie tuin vol cactussen en een presentatie over het maken van voor José toen nog onbekend rode verf van ‘cactusluizen’. Het was een soort poedervorm en er moest water bij. Als je het ergens opsmeerde, kreeg je het er nooit meer van af. Uiteraard kocht ze daar een klein potje van als rasecht amateurkunstschilderes. Oh ja, niet te vergeten, ’s avonds was er soms in een van de visrestaurantjes een heerlijke vismaaltijd. Genieten, want wij zijn echte visliefhebbers. Het was echt twee weken uitrusten voor José en mij en wij gaven onze ogen goed de kost. Wat een fantastisch en toen voor ons nog onbekend vulkanisch eiland. Het lijkt volkomen door, als je aan komt vliegen. Van de Europese Unie kreeg men daar subsidie voor het kweken van Aloé Vera. Die planten en dan met name de bladeren ervan, blijken erg in trek als speciaal middeltje, zowat goed voor alles. Wat een herinneringen allemaal. Bij het op orde brengen van mijn familiearchief kwam ik de foto’s en video’s van die vakantie weer allemaal tegen. 

Maar het meest stoere van die vakantie heb ik nog niet genoemd. We maakten een tochtje op de Atlantische Oceaan met een catamaran. Heerlijk weer was het.  Voor José lekker luieren op het zeildek. En oma José zou wel eens een tochtje op het oceaanwater maken. Het was die dag 28 augustus 2016. Een tochtje op een snelle jetscooter wel te verstaan. Misschien durfde ze eigenlijk niet, maar ze deed het toch. Ik denk niet, dat ik het zou kunnen. Een onvergetelijke ervaring moet dat voor haar zijn geweest. Uiteraard heb ik het op video vastgelegd. Maar het bestand bleek te groot om te uploaden. Jammer. Maar gelukkig hebben we ook de foto's nog uiteraard. José zit in het midden en gaat voor een flinke tocht, hotsebotsend op de golven. Je kan dat allemaal zelf bekijken als je wil.

Eigenlijk hebben wij best al aardig wat gezien van al het moois in Europa. Met de eigen auto reden we in Engeland, België, Luxemburg, Duitsland, Tsjechië, Slowakije, Polen, Frankrijk, Zwitserland, Spanje, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Hongarije. En met het vliegtuig naar Rhodos, Lanzarote en Berlijn.

(Bron: familiearchief f.van son)

 

 

Zelfs even les geven...

 Dankzij corona kwamen Cas en Sem een dagje extra bij ons. Cas hoeft niet naar school door Corona, maar het is wel school voor hem. Oma José en ik waren voor even weer juf en meester.

Via ‘teams’ logde Cas om negen uur in en Sem keek geïnteresseerd mee. De juf had ’s morgens een paar kindjes, maar tegen de middag, als hij om kwart voor 12 weer moet inloggen, waren er twee handen vol. Het bleef niet enkel bij luisteren naar het verhaal ‘Plof’ in de sneeuw, maar ’s middags moest oma José aan de bak met taken voor Cas. Ook donderdagochtend, toen Cas een prachtige sneeuwpop knutselde en zijn twee bladen met opdrachten keurig afwerkte. Best spannend allemaal.

Ik beklaag al die ouders die thuisjuf of meester moeten zijn in deze tijd. Het is passen en meten, zeker als er ook nog een kleintje rondloopt. Ik beklaag ook de kleintjes die liever naar school gaan. Gelukkig kan ik bij ons goed merken, dat oma José vroeger heel veel met kleintjes omging op haar eigen peuterspeelzaal. Ze kan het ook met kleuters, zo bleek. De taken werden allemaal onder haar leiding gedaan deze week. Zo kon er nog iets uit school worden opgestoken.

Hoe ik al die ouders,- die naast hun thuiswerken ook nog voor juf of meester moeten spelen-, ook beklaag, ik vrees, dat de lockdown en daardoor schoolsluiting nog wel even zal duren, mede dankzij de eigenwijze corona-tegendraadsen en illegale feesters in Nederland. Je zou soms hopen dat ons verwrongen rechtssysteem eens wat inventiever en creatiever zou zijn in het belang van mensen, die zich wel aan de regels houden. Neem nou die onverantwoordelijken van 6 VWO in Zeist. Die illegale feesters dus. Dankzij hen kan de jonge jeugd van vv Jonathan vandaag niet gaan voetballen. Klaag die onverantwoordelijke egoistische zesdeklassers aan voor verstoren van de openbare orde en veiligheid. De normale orde is toch, dat de kleintjes zaterdags met hun vriendjes en vriendinnetjes kunnen voetballen. En gezondheid is toch ook een kwestie van veiligheid. Ik prijs me gelukkig dat onze kinderen en kleinkinderen wel verantwoordelijk en ook voorzichtig omgaan met dat akelige virus.

Er is gelukkig nog meer dan corona. Twee keer fysio in de week om te proberen weer kracht in mijn spieren te krijgen na het verbod op fysio dankzij Corona, en de klap die mijn gestel kreeg bij en vooral na de zware operatie, die ik in oktober moest ondergaan. Gelukkig was er toen nog ruimte voor acute operaties. Nu wordt die ruimte steeds krapper helaas. Het kabinet vergaderde al over ‘loten’ voor een plek op de intensive care. 

Waar zijn we in Nederland, met dank aan die onverantwoordelijke wappies en feestgangers, toe veroordeeld. Oh ja, nog zoiets. ‘Kort lontje’ Akwasi is ook zo’n figuur, die voor de rechter de dans steeds ontspringt. Hij heeft zich weer maar eens misdragen na de vorige opmerking dat hij zwarte piet wel in zijn gezicht zou trappen. Daarvoor hoefde hij zich al niet voor de rechter te verantwoorden. Nu is hij weggelopen uit een interview, toen een vraag van de EO hem niet zinde. ‘Meneer’ nam een laptop mee en onder druk moest er na afloop gewist worden. Hij zal ook dit keer wel weer de dans ontspringen. Dit soort kan doen wat ze willen. Voor hen geldt de wet kennelijk niet. Wel voor die bijstandsmoeder die van haar moeder wekelijks een tasje boodschappen krijgt. Deze oneerlijkheid loopt toch een keer fout.

Lekkere wereld waarin wij leven. Op TV konden we met eigen ogen zien, waar ophitsen toe leidt in dat zogenaamde modelland Amerika. Het meest het ik me geërgerd aan die video van de grootste onbenul. Hij liet de door hemzelf opgehitste bende als een baksteen vallen in een video achteraf. Ze zouden hem op moeten pakken. Niet alleen drank maakt meer kapot dan je lief is. Die ongeciviliseerde bende acht ik in staat tot ontketenen van een burgeroorlog. Ze zijn er gek genoeg voor, met hun ‘leider’ die in de luwte blijft. Ik hoop dat we die niet meer terugzien. Dat is voor alles en iedereen beter.

Nog een klein stukje familieonderzoek tot slot. Ik heb mijn familiearchief weer een stukje verder op orde gebracht. Alle video’s en dat zijn er veel, zijn nu van een jaar en datum voorzien. Als straks de database klaar is, kan met een druk op de knop elke video, maar ook akte, foto, krantenknipsel en soms stemgeluid van familieleden uit het verleden in beeld worden gebracht en hoorbaar worden gemaakt. Dat blijft uiteraard voorbehouden aan onze kinderen en kleinkinderen. Er bestaat immers ook nog zoiets als privacy.

(bron: familiearchief f.van son)

 

Wordt het eigenlijk beter?

Het is nieuwjaar. Daarom eerst voor iedereen een vooral gezond, gelukkig en succesvol jaar toegewenst. Ik hoop dat het allemaal uitkomt, want mede dankzij die relatief niet zo grote groep egoïsten, die zich te buiten gaan aan illegale feesten in leegstaande bedrijfspanden, onder viaducten of in bossen; dankzij de mensen die zonder mondkapje op, die tegen de pijlen van de supermarkt inlopen; dankzij de voor volle winkelstraten zorgende ‘black-Friday-gekken’ en de op pannen slaande en fluitende imbecielen tegen het coronabeleid, zitten wij, de goedwillende meerderheid nu nog steeds in een aanhoudende tweede golf, waarvan we de top nog niet bereikt  hebben; een golf die zonder hen misschien niet eens nodig of in elk geval minder zwaar was geweest. Nog steeds werkt ‘de Zorg’ zich een slag in de rondte om alles op orde te krijgen en te houden. Nog steeds vallen tientallen corona-doden per dag. Nog altijd wachten steeds meer mensen op een eigenlijk toch noodzakelijke operatie, omdat de acute zorg moest worden afgeschaald. Nog altijd blijven horeca en plaatselijke winkels dicht; blijven scholen gesloten en mensen in verzorgingshuizen ploeteren. En het gaat maar door. Thuis kan slechts een paar mensen worden uitgenodigd. Maar wie houdt zich eraan? Verbod op vuurwerk? Zoals te verwachten in ons losgeslagen land, knalden velen er desondanks lustig op los. “Het was minder dan vorig jaar”. Ja. Er werd weer met glas, stenen en vuurwerk naar politie gegooid en brandweer gegooid en andere hulpverleners kregen er ook weer van langs. Voor de jaarwisseling was het al hommeles en niet alleen in Veen, waar het elk jaar een zootje is. “De jaarwisseling is rustig verlopen”, uiteraard kon je die kwalificatie van de oudjaarsnacht van de Haagse nitwits al verwachten. Alsof die Haagse, politieke-, RIVM-, veiligheidsregio-  en Outbreak-management-mensen in een andere wereld leven. Dat blijkt ook. De politiebond vond het helemaal geen rustige nacht. Enorme schade aan een hotel door een aanslag in Joure, waarvan de eigenaar aangifte doet. Achter een witte volkswagen werd een carbidkanon meegevoerd. Daarmee werd aan hotel en panden ernaast flinke schade veroorzaakt; daarnaast waren er rellen in diverse steden; jongeren die in Leeuwarden de politie bekogelden en ervoor zorgden dat veel vaders en moeders, broers of zussen niet thuis oud en nieuw konden vieren omdat verloven waren ingetrokken. Er waren ook in brand gestoken auto’s zoals in Urk, die ontplofte. Volop vuurpijlen en harde knallen ondanks het vuurwerkverbod. Wat ze overigens al konden verwachten. Wie wil zich in ons land immers nog echt aan regels en verboden houden. De pakkans is vrijwel nihil. De ‘moet kunnen-maatschappij’ in optima forma. Als “ik” maar mijn gang kan gaan; hoe en over de rug van wie, interesseert dat soort mensen totaal niet. Laat ik er maar over ophouden. Ondanks het feit dat het om een relatief niet zo grote groep raddraaiers gaat, hebben ze wel de goedwillenden in hun greep. Het gaat ook in het nieuwe jaar zeker niet beter worden. Dat soort mensen realiseert zich niet, dat we door hen langer op slot blijven; dat scholen dicht blijven; horeca gesloten; en ziekenhuizen en I.C.’s overvol, ten koste van mensen die acuut zorg nodig hebben naast de corona-patiënten. Vroeger was dat anders, ja inderdaad. Dát was vroeger beter. Toen lag er nog voor vrijwel iedereen een grens bij dingen die echt niet konden. Nu vinden velen dat ze onvoldoende aan hun trekken komen. Ze kunnen zich er niet overheen zetten, dat iets nu even niet kan. Maar genoeg daarover. Het helpt toch niet.

Terug naar mijn hobbies. We passen nu meer op de jongste kleinkinderen. De scholen zijn immers dicht. Daarnaast ben ik in de vrije tijd deze week bezig geweest met het op orde brengen van de database van de Genealogie van Van Son. Een flinke klus, want ik loop wat achter. Veel foto’s, geluid- en videofragmenten, akten en knipsels moeten nog worden ingebracht en georganiseerd. Ik heb in de afgelopen bijna 38 jaar al een enorme database opgebouwd. Ik moet die ook snel toegankelijk maken van ons uitgebreide gezin. Dat zal allemaal nog wel de nodige tijd vergen. Ik hoop dat die tijd me gegeven is. Misschien is er een van mijn kinderen of kleinkinderen, die de zorg voor die database overnemen, als ik eenmaal uit de tijd ben. Maar dat is hopelijk van later zorg. 

(bron: familiearchief f. van son).