Ach wat jammer nou…

Wat jammer nou toch. Het doorgeslagen volksdeel in onze alsmaar triester en zieliger wordende maatschappij heeft weer iets onbenulligs gevonden. Zouden we voortaan het woord poppenmoedertje niet meer mogen gebruiken. En het was net zo leuk om dat kleine ding zo met die poppetjes bezig te zien. Ja hoor, het trutvolkje anno 2019 heeft wéér wat anders gevonden wat toch “eigenlijk al lang niet meer kan”. Alles in het kader om toch maar niet toe te hoeven komen aan nadenken over dingen die echt belangrijk zijn. Jongensspeelgoed en meisjesspeelgoed. Seksistisch speelgoed. Wee je gebeente als je het als winkelier in een speelgoedwinkel niet naast elkaar hebt staan als de nieuwe speelgoedpolitie langs komt. Let op: speelgoed heet voortaan kinderspeelgoed en je mag zeker niet vertellen of laten blijken, dat je vindt dat het bij jongens of meisjes hoort. Een meisje dat al een half uur probeert om de speelgoedautootje in te parkeren. Stop ermee kind. Ik kan Het ook niet goed op mijn 68^e. Of heet het Genderneutraal speelgoed. Of mag dat ook weer niet van de muggenziftertjes.

Denk je dat het iets veranderen zal in de praktijk? Welnee. Al zouden ze willen dat alles op de schop ging. Kinderen blijven kinderen en spelen toch met het speelgoed dat ze het leukste vinden. Jongens met auto’s en met poppen of het keukentje en meisjes ook. Dat doen ze  bij ons al jaren, onze kleinkinderen. Of ze nou jongen zijn of meisje. Ja maar daar gaat het niet om……. Oké niet dan.

Als je vindt dat er zoveel verandert dan raak je “uit de tijd”,  wordt er gezegd. Dat geldt dan voor mij dus. Voor mij hoeft dat echt niet, al dat geleuter tegenwoordig. Op alle gebied trouwens,  maar wél met een grote boog heenlopen om dingen aan te pakken die er werkelijk toe doen.

Karel de Grote en de zeehelden waren geen helden. De Gouden eeuw mag niet meer, negerzoen niet, blanke vla kan niet meer, zwarte piet moet uit de tijd. Meisjesspeelgoed bestaat niet meer als het aan hen zou liggen. Welnee. Straks hebben we genderneutrale weet ik wat, al dan niet met biologische of macrochaotische en veganistische inslag. Sprinkhaan etende jonge soortgenoten, die niets van vlees meer moeten of mogen hebben en er niet meer van willen of mogen houden en liever een toch op vlees lijkend sojading op hun bord willen, gewoon omdat er gevonden wordt dat het er tegenwoordig bijhoort.

Fanaten over het milieu, die zelf twee keer per jaar met vliegtuig op vakantie gaan, 30.000 km per jaar met de auto rijden en goedkoop door kinderhanden gemaakt spul uit het verre oosten kopen; nooit op de fiets stappen, het schijt hebben aan alles wat normaal gevonden wordt. Ga zo maar door. Te lam om honder meter te lopen.

Trappen tegen boeren, Nederlandse cultuur en de kippen van Albert Heyn. En wat het ergste is; dat soort wil het liefste ook anderen hun wil opleggen, koste wat het koste. Tjonge jonge. Is er nu echt niet iets nuttigs en belangrijks meer te bedenken, waarover je je echt druk kan maken omdat het echt niet kan?

Maar niet alleen je erover druk maken, maar er ook naar handelen. Ze zouden het liefste hebben dat je ook werd, zoals dat relatief klein groepje bekrompen geesten, dat het over alles en iedereen met zichzelf zo verschrikkelijk moeilijk heeft, of zoveel tijd heeft, dat het van gekkigheid niet weet wat nu weer te veranderen. 

Wat voel ik me toch gelukkig dat ik een paar echte hobbies heb, dan dat eeuwige zoeken naar iets waarvan we weer eens moeten vinden, dat het echt anders moet. Veranderen, het liefst zo langzamerhand alles aanpassen, zodat we straks helemaal niet meer weten hoe het was. Want zoals het toen was, dat kon echt niet...

Ik blijf doen wat ik al jaren doe. Daar voel ik me het beste bij. Ik eet bij voorbeeld altijd normaal. Dat wil zeggen, dat het in ieder geval minder is dan die 200 gram groenten per dag; dat het gevarieerd is. De ene dag wel vlees, de andere niet of vis. En dan niet in de plaats daarvan een op vlees lijkende vegabal of anderssoortige bal of namaakkotelet. 

Ik houd mezelf niet voor de gek. Ik eet aardappelen, gebakken of gekookt of friet. Geen borden vol. Maar normaal. Ik eet rijst, pasta en af en toe iets anders uit een andere keukencultuur. Gewoon omdat ik het lekker vind en José zowat alles fijn kan klaarmaken. 

Ik steun onze boeren die voor ons eten zorgen; heb het lak aan die dieren- en milieufanaten die vinden dat elke stal potdicht moet, omdat we ze anders ruiken. Als er dan brand uitbreekt en duizenden dieren omkomen, dan hebben de boeren dat bij hen gedaan. En maar jammerend op TV zichzelf belangrijk vinden.

Vraag eens om wetten of maak die als je politicus bent. Bent als politicus niet ‘verbaasd’ of 'geschokt', maar doe iets. Doe echt iets aan het milieu in plaats van met eurotekens in je ogen te verklaren, dat er hard aan gewerkt wordt.

Verbiedt iets en handhaaf dat, in plaats van actie voeren of ach en wee roepen om dierenvervoer normaal te laten verlopen. Pak de armoede aan met echte maatregelen. Aktievoerders, ga eindelijk eens werken voor de kost in plaats van parasiteren op de rug van de maatschappij. Zoek een hutje op de hei, als je tenminste nog weet wat dat is. Maak daar je eigen wereldje en leef daar ook naar, maar dwing een ander niet om in jouw wereld te denken of te doen. 

Politici in Den Haag, laat hard werkende mensen met rust, steel niet van gepensioneerden of anderen en help liever mensen, die werk zoeken, echt aan een baan. Zo kan ik nog wel ev en doorgaan...

Oh ja. Ik kan me overigens heel goed indenken, dat mensen een hekel aan mij hebben. Fijn zo. Eigenlijk doet het me niet zo veel, hoe en wat een ander over en van mij denkt. Kijk naar jezelf, want erg veel mensen -vooral het soort dat ik verafschuw-, lijkt nooit in de eigen spiegel te kijken. Ik doe dat meerdere keren per dag………..

(Bron: familiearchief f.van son). 

Variatie troef…

Een drukke week. Het was een kleinkinderweek, een sportweek en weer een journalistieke week met zo nu en dan een vleugje natuur en genealogie. Gewoon weer een volle week. Maandagochtend naar Inge dinsdag artikelen schrijven voor mijn pagina in de Langstraat en een woensdag onderzoek en een fietstocht. Donderdag betekende de hele dag Sem om op te passen. Daarnaast moest Cas die dag naar school gebracht en van school gehaald worden. En na schooltijd kon hij weer eens bij oma spelen. Vrijdagochtend kwam Youri weer een keertje spelen bij oma. Compleet met ‘buitenvoetbalschoenen’ en zijn bal maakte ons voetbalventje zijn opwachting. Hij vond voetballen in de tuin wel leuk, maar vooral ook cupcakejes met oma bakken, dat leek hem wel iets. Zeker toen oma beloofde ook het wapentje van zijn favoriete voetbalteam erop te maken. Uiteraard mocht hij meehelpen. Succes verzekerd. Vrijdagmiddag reden we met fiets en scootmobiel naar de Biesbosch via Hank. Mooi die natuur en die honderden bijenkasten. Het was -afgezien van de altijd waaiende wind- een fijne middag natuur samen. En dan gisteravond NAC. Daar hoef ik niets meer over te zeggen, vind ik.

Op de scootmobiel merk ik dat het langzaam maar zeker kouder wordt. Ik kan niet zoveel kilometers meer maken met een volle accu en zo af en toe denk ik wel eens aan mijn warme winterjas. Iemand die fietst, kan zich moeilijk voorstellen, dat het bij temperaturen beneden zo’n 15 graden, stil zittend op een scootmobiel toch al wat frisjes begint te worden.

Elke dag kan je zo ongeveer verwachten, dat het de laatste zonnige zomerdag is met aangename temperaturen. Maar van mij mag die zomer best nog even duren. Ik heb geen hekel aan temperaturen tussen 20 en ongeveer 25 graden..

Oh ja, ik ben gevraagd om woensdag deel te nemen aan een onderzoek van Fontys, school voor de journalistiek over taak en functie van lokale media in onze gemeente. Dat onderzoek gebeurt in opdracht van de provincie. Interessant was het, over de taak van de media, de veranderingen in die taak en de al dan niet kritische houding ten opzichte van het gemeentebestuur. Daarnaast ook de vraag of en zo ja welke taak op dit vlak voor de provincie nu en in de toekomst is weggelegd. Eind dit jaar worden de resultaten van het onderzoek bekend. Ik ben benieuwd.

Wat ons familieverhaal betreft: het schilderij over de eeuwenoude poort voor onze familiegeschiedenis is af. José heeft de laatste hand gelegd aan de poort van de ‘ferme  d’Agbiermont’ in Nodebais. Een knap staaltje werk. Het schilderij hangt al aan de muur in onze woonkamer. Nu het afstammingsverhaal van de Bac’s zo langzamerhand in de steigers komt te staan, kan ik die periode in mijn boek gaan aanpassen en verwerken. Wie is die ‘Willem de Bascot, miles’. Gevonden in een oorkonde in ’s Hertogenbosch. Nog even kortsluiten met mede-onderzoeker Hans Vogels. Het zal nog best een klus worden, die BACs inpassen, daarvan ben ik me bewust. Maar er gloort nu echt licht aan het einde van de onderzoekstunnel. De puzzlestukjes over onze familiegeschiedenis en genealogie vallen langzaam maar zeker in stuk voor stuk in elkaar.

Volgende week wordt het ook op een ander vlak weer interessant: wielrennen, De week van het WK op de weg staat voor de deur. Hoop dat zowel de dames als de heren zich niet bij voorbaat rijk rekenen om zich vervolgens in het pak te laten doen. We gaan het zien. Datzelfde hoop ik van NAC. Wat, als ze die wedstrijd tegen Volendam niet uit handen hadden gegeven en ze niet door Jong Utrecht van het kastje naar de muur zouden zijn gestuurd…en…… Dan zouden ze zich al voor de nacompetitie hebben geplaatst. Het is niet anders.

(Bron:familiearchief f.van son).

Steeds mooier

Wij maken van het goede nazomerweer druk gebruik om door de omgeving van onze gemeente te dwalen. José op de fiets en ik ook de scootmobiel. Het wordt zo langzamerhand vroeg op de dag best fris op mijn cabrio maar ’s middags is het meestal best om uit te houden.

Met een -bij warmer weer- actieradius van zo’n ruim 20 kilometer, kan je veel zien in de omgeving van ons dorp. Als ik vlak bij huis weer een paar klappen op mijn rug heb moeten opvangen op het fietspad naar de Maasdijk, dan kan ik gelukkig al na een paar minuten bijkomen in de natuur. Ja, dat fietspad vanuit de Hooipolder naar de Maasdijk is een steeds erger wordende crime. De boomwortels stuwen het wegdek van het fietspad steeds meer omhoog en door de breuken die dan ontstaan is het geen pretje om op de scootmobiel te zitten. Je rug krijgt klap op klap, want erg veel vering heeft zo’n scootmobiel niet. Aanpakken van dat fietspad kan zonder twijfel op rugklachten en dus zorggeld besparen. Eigenlijk vreemd dat ik er die adviescommissie over de toegankelijkheid nog niet over gehoord heb. Er moeten toch heel wat meer mensen zijn, die dat fietspad gebruiken en tot de conclusie komen, dat het eigenlijk niet langer meer verantwoord is.

Eenmaal in de natuur, -of dat nu bij het Huntingtonhuis, de Put of in de Oosterhoutse polder of het fietspad langs de Donge of het buitengebied is naar Raamsdonk-, is het heerlijk rustig en genieten van de natuur. Als je goed om je heen kijkt, dan zie je nog eens wat. Te veel mensen weten maar amper wat de natuur, ook bij onze gemeente, voor ons allemaal in petto heeft. Wij volgen bij voorbeeld al een tijdje een zwanenfamilie. Toen de kleintjes net geboren waren, was het al een prachtig gezicht. Beschermende ouders met klappende vleugels. Nu ze een stuk groter zijn, wordt de zwanenfamilie alsmaar statiger. Ik moet wel eens terugdenken aan de tijd toen we in Apeldoorn woonden. Agressieve zwanen maakten het soms zelfs onmogelijk om langs de gebruikelijke weg naar het winkelcentrum te gaan, om er boodschappen te doen. José maakte het filmpje dat ik deze week meeneem bij mijn weekendbericht. Hoeveel mensen zien dit? Het valt me op dat er ondanks het goede weer nauwelijks mensen fietsen, ook niet in het weekend. Dan kom je meesstal voorbijschietende, verkeersregels negerende racefietsers tegen.

Gewoon fiets, dat deden wij vroeger met onze kinderen. Vrij vaak en ook nu nog is fietsen voor ons een aangenaam tijdverdrijf. Onze kinderen weten dankzij dat fietsen, dat kwartels niet vliegen en meer van dat soort typische natuurwetenswaardigheden. En wat zijn ‘koeiepannen’ en ’rijenmaar’. Dat komt van onze kinderen als ze iets zagen tijdens de fietsritjes. Ik denk dat ze met plezier aan die fietstochtjes terugdenken en misschien ook aan de tussenstop als het wat kouder was en we onder een brug langs het kanaal een kop warme soep uit de thermosfles namen.  Heerlijk, alleen al als ik er aan terugdenk.

(Bron: familiearchief f.van son)