‘Papa’, wandelen en tomatensoep.

Een rustiger week dan de afgelopen weken. Maar wel een met belangrijke dingen. Luuk zei voor het eerst ‘papa’, tot groot plezier van zijn ouders en van ons. Sven was met papa en mama een weekje naar Menorca. Hij genoot volgens appjes met fotootjes van het zand en water en het geheel maakte veel indruk op hem. Het was voor andere kleinkinderen de week van de avondvierdaagse. Youri, Anouk en Cas liepen mee. Anouk niet helemaal, want zij mocht met mama op meidendag naar Bataviastad en een pretpark. Sem keek bij het wandelevenement nog even hoe dat allemaal in zijn werk gaat, omdat hij volgend jaar misschien ook mee mag. Uiteraard ging Oma José de kleinkinderen inhalen op de 4e avond. Ik kon niet mee, moest naar de vergadering van de Raad.

Schooltas

De kleinkinderen die naar de middelbare school gaan, krijgen van oma en opa een schooltas. Nee, niet meer zo’n ouderwetse leren, die wij hadden, of een ‘pukkel’ uit eind jaren zestig, want die zijn uit de tijd. Liever een rugzak, of noemen ze dat nu een backpack ? Die gingen we samen met Anouk halen en we maakten tevens van de gelegenheid gebruik om haar een verjaardagcadeautje te laten uitzoeken. Het was gezellig. Anouk bleek gek op ijskoffie en tomatensoep, dat laatste het liefst uit een grote kom. Wat ze ook graag doet, is de loopkrukken van opa pakken om er even mee te lopen. Ik heb het al meer geschreven; de kleintjes worden groot.

Weer tijd

Ik kon weer even achter de computer voor het beantwoorden van een vraag van een oud-leerling over genealogie. Zijn afstamming loopt gedeeltelijk parallel aan die van mij. Ik kon hem dus helpen. Altijd leuk. Genealogisch onderzoek is al lang niet meer iets van stoffige oude mannetjes in stille leeszalen in het archief. Gelukkig maar, je zal merken dat er veel meer in die hobby zit, dan je verwacht.

Gezond

Mijn gezondheid is weer op de weg terug omhoog, zo lijkt het. Na een paar weken een behoorlijke dip te hebben doorgemaakt, lijkt de energie nu weer langzaam maar zeker terug te komen. Zo lang ik maar luister naar mijn lichaam en het rustig aan doe. Ik heb bloed laten prikken en krijg komende week via een belafspraak met de cardioloog de uitslag. Ik mocht eerder een half tabletje minder gaan gebruiken. Het bloedonderzoek was bedoeld om te kijken hoe mijn gestel reageert op die verandering. Zoals je weet is evenwicht voor mij uiterst belangrijk en we hadden een goed evenwichtig medicijnpakket. Even afwachten dus 

Kersenhofke

En ja hoor. We zijn samen voor het eerst dit jaar weer naar de Kersenboerderij van Verschuren geweest, zoals gebruikelijk elk jaar tijdens fietstochten voor ons een pleisterplaats. Natuurlijk weer een kersenhofke met slagroom verorberd. Gezellig op het boomgaardterras.

Op rust

Onze kat Croky geniet op zijn oude dag van de zon. Hij ligt zo nu en dan lekker tussen de plantjes in de achtertuin. Die foto tot slot. Vandaag wordt het 35 graden. Een extra aanslag op mijn toch al niet zo bijster grote energievoorraad

(Familiearchief f. van son)

 

‘Een huis vol’, broddelen en meer...

Een huis vol. Nee, ik bedoel niet dat televisieprogramma over die erg grote gezinnen. We leken deze week op een buitenschoolse opvang. Veel kleinkinderen op visite en om voor te zorgen. De meeste kinderen hebben we deze week ook gezien. Meike in het begin van de week. Zij kwam speelgoed brengen voor de kleintjes. Youri liet ook nog even zijn gezicht zien. Maar de drukste dag was zonder twijfel de donderdag. Renée was woensdag bij ons gekomen en bleef slapen. Donderdagochtend is José met haar meegereden naar zwembad de Ganzewiel. Daar moest ze met haar klas zijn. Intussen bracht Pieter onze kleine Luuk, de jongste van het stel. Ik bleef daarvoor speciaal thuis. Luuk had woensdag een vaccinatieprikje gekregen en zou ziek kunnen worden. Luuk kwam donderdag zoals gebruikelijk weer bij ons spelen. Intussen kwam voor mij de pedicure en ’s Middags na schooltijd kwam Renée weer terug en ook Robyn werd gebracht. Ze was terecht trots, want ze had een tien voor haar dictee en ook een tien voor Engels.  Goed zo Robyn! Zo tegen half zes kwamen Inge en Emma om Renée op te halen en kwam Pieter Robyn en Luuk weer mee terug naar huis nemen.  Een drukke dag en ook wat spannend, want Sem kreeg ’s middags buisjes. Het was afwachten hoe hij ervan opknapte, maar dat bleek gelukkig heel positief. Vrijdag was het zijn dag bij oma. Spelen met ander voor hem nieuw speelgoed. Cas kwam uiteraard ook ’s morgens gezellig ontbijten en moest naar school worden gebracht. Ik moest naar de fysio en daarna zoals altijd werken aan mijn pagina over politiek en bestuur in het weekblad. Sem was wat extra rustig, maar gelukkig niet ziek. Cas kwam ’s middags na schooltijd weer bij ons. Er kwamen oo een paar kinderen van anderen mee. Hun moeder kon niet op tijd zijn om de kinderen op school op te pikken. Hoezo ‘Kinderdagverblijf Oppasoma’? Vandaag gaan we met een van de oudere kleindochters Anouk, zoals beloofd, een schooltas kopen. Zij gaat immers na dit schooljaar naar de middelbare school. Kleintjes worden groot…. Puur vanwege die vele idioten die er rondlopen tegenwoordig, zet ik er deze week niet veel foto’s van onze ‘kleintjes’ bij; die houden wij voor onszelf. Ook onze kleinkinderen verdienen het om beschermd te worden in de huidige steeds vreemder wordende maatschappij, net als andere kinderen zijn ze te belangrijk, om geen aandacht aan ze te besteden en ze aan hun lot over te laten. Ik merk dat een drukke week me toch wat meer vermoeid maakt. Ik voel meer en meer, dat ik geen 40 meer ben. Ook voor José is het zorgen tijdens zo’n drukke week een belasting, zodat ze ’s avonds best moe is. Maar aan de andere kant willen we oppassen voor geen goud missen. Hartelijke gezichtjes doen wonderen.

Broeken

José maakte even geleden weer een broek voor mij. Prima gelukt. Hij zit erg fijn. Dat betekent, dat we weer nieuwe stof hebben gehaald, voor nog twee nieuwe broeken. Dat doen we altijd bij ‘Textielstad’ in Tilburg. Veel keuze en goede prijs-kwaliteit. Fijn dat José dat nog altijd prima kan. Ze heeft vroeger ook vaak kleding gemaakt voor onze kinderen. Vaak kreeg ze de vraag, waar ze dat gekocht had. Dan liet ze soms –eigenlijk met terechte trots- het door haar ingenaaide speciale labeltje zien: ‘made by Mama’. José heeft inmiddels ook weer een paar nieuwe broeken. Voor haar kunnen we die makkelijk kopen. Dat hebben we tijdens de Pinksterdagen gedaan. Voor mij kan dat niet. Mijn benen vragen om speciale kleermakerskwaliteiten om de broek toch goed passend en zittend te krijgen. Gezellig was dat, zo samen even erop uit.

Geen onderzoek

Deze week lag mijn familieonderzoek te sudderen. Ik heb er gewoonweg geen tijd voor gehad. Er waren zo veel andere dingen die we doen moesten of wilden doen. Misschien in de komende weken meer mogelijkheden.

Broddelclub

Wat gewoon dag na dag doorgaat, is het onnadenkend getheoretiseer van de Haagse broddelclub van Rutte en zijn kornuiten. Ze stoppen maar niet. Eerst op alle terreinen jarenlang zonder nadenken vernielen en nu weer zonder nadenken telkens bij ‘verbeteringen’ tot de conclusie komen, dat ze weer niet werken, gewoon omdat er niet echt over is nagedacht en vooraf met mensen die het kunnen weten, overlegd is. Noem het maar. De zorg, het onderwijs, het asielbeleid, het milieubeleid, de AOW, de toeslagenaffaire, de onzinnige 'regelneuzelarij' op alle mogelijke terreinen en nog veel meer. Dat stelletje hobbyisten kan jarenlang helaas doorgaan, omdat de mensen die er de dupe van worden, het vertikken om te gaan stemmen ‘omdat het toch niet helpt’. Demonstreren, daar lachen ze om in Den Haag. Hun kernwoorden zijn liegen, bedriegen, grote nietszeggende woorden gebruiken, vergeetachtigheid en eigen belang. Het ettert maar door. Zoek toch een functie elders en laat hardwerkende mensen die niet weten waar ze het moeten zoeken, met rust.

(Bron: familiearchief f.van son).

 

Drie generaties, melktandje en stukje eraf….

Het zou een gewone week worden. Dat is maar ten dele gelukt. Cas raakte trots zijn eerste ‘melktandje’ kwijt.  Hij moet nog een doosje halen om de tandjes te bewaren. Wat wel zoals gebruikelijk was, was de komst van ons eeuwige lachebekje Luuk. En ook Cas en Sem kwamen vrijdag ontbijten en Sem mocht een ochtendje gezellig weer bij oma spelen. Heerlijk, als er kleinkinderen zijn. Luuk, zijn papa en ik zijn samen nog even op de foto gegaan tijdens de verjaardag van Anouk, vorige week zaterdag. Die foto van drie generaties wil ik je niet onthouden.

Onderzoek

Gelukkig heb ik zowat elke dag een flink stuk aan het werk kunnen gaan in mijn familieonderzoek. Het blijft pittig om die mensen van de tiende, elfde en twaalfde eeuw uit elkaar te houden. Echte achternamen bestonden nauwelijks. Vaak werden ze zoals gebruikelijk naar hun bezit genoemd, of naar de abdij waarvan ze ‘avoué’, ‘advocatus’ of voogd  of zelfs lekenabt  waren. Hun naam was niet zo vast als de onze. Hij veranderde soms ook tussentijds, als ze door huwelijk nieuw gebied in hun bezit kregen. Ik moet alles wat ik vind, steeds weer nazoeken, erover lezen en de bronnen vergelijken. Vaak blijken gegevens jammer genoeg niet overeen te komen en kan de kandidaat als het ware voorlopig de prullenbak in. Maar ik blijf stug doorgaan om van mijn nieuwe familieboek een echt levenswerk te maken. Voor mij blijft genealogisch onderzoek naar mijn voorouders, hun tijd en manier van leven, mateloos interessant en het leuke is, dat het vaak stukje bij beetje nieuwe dingen oplevert. Je kan ze soms door verhalen tot leven brengen, evenals hun familie.  Zoals dat over die ene broer van een voorouder: kort na zijn huwelijk wil hij met zijn vrouw Helvide ('Heluidem uxurem suam") in 1015 een reis naar Rome maken. Hij vermaakt per testament – voor het geval hij of zijn vrouw niet zouden terugkomen- zijn bezit in Givry aan het klooster Johannes de Doper in Florennes. Enkele dagen later worden beide, -je kan het toch niet verzinnen-,  inderdaad overvallen en om het leven gebracht. Zij vrouw overlijdt 5 dagen na hem ('post quinque dies uxore defuncta'). In het necrologium van St.Johannes de Doper zijn zij ingeschreven op respectievelijk 12 en 17 september. 

Kapper

Een stukje eraf! Het was weer tijd voor de kapper voor José (bijkleuren, knippen en mooier maken) en knippen bij mij. We ervaren het elke keer weer als een stukje fijne extra verzorging. We gaan daarvoor nog altijd gezellig naar onze vriend Berend, kapper in Oisterwijk, ook na 22 jaar nog. Zo lang zijn we daar immers al weg. Elke 7 of 8 weken gaan we lekker nog een bakkie drinken en gezellig bijpraten, terwijl we gefatsoeneerd worden. Meestal gaan we daarna nog even een ‘broodje kaaspijpje’ halen bij de winkel in de Dorpsstraat, die al lang niet meer zo heet. Toen was hij van de familie Haans. Noem het nostalgie als je wilt. We kunnen er nu weer zo’n week of 7 of 8 tegen, voordat we opnieuw naar de kapper gaan. Dinsdagavond waren we ook uitgenodigd om te komen eten bij onze vrienden. Ook dat werd weer gezellig en smakelijk bijpraten. 

Cultuur

Natuurlijk hebben we ook nog wat cultuur gesnoven. In het Noord-Brabants museum in Den Bosch. Het lopen ging die dag minder gemakkelijk, helaas. Waar het aan ligt.., wie het weet mag het zeggen.

(Bron: familiearchief f.van son; 'Recherches sur le Hainaut ancien(Pagus Hainoensis) du VIIIe-XII siècle, L.Devillers, Bruxelles 1865 nr. 26 bis, blz. 374);  Société Archéologique de Namur, Annales Volume XIX 1891 blz. 86 (98)).