Hoezo niet betrokken?

Er wordt teveel gezegd dat de jeugd van nu weinig betrokkenheid voelt met wat er rondom hen heen gebeurt. Ze zitten enkel op de telefoon, hoor je zo vaak. Dat ze veel op telefoon zitten, met onder meer tiktok en insta, is waar. Dat merk ik zowel aan onze kleinkinderen Emma en Renée, maar ook met Anouk. Dat het lang en vaak op telefoon zitten betekent, dat ze niet betrokken zijn bij andere dingen, is niet waar.

Wij reden met Anouk en twee klasgenootjes Meredith en Tess naar Nationaal monument Kamp Vught. José en ik gingen mee om als chauffeur de schooltrip mogelijk te maken. Uitgelaten waren ze op de heenweg. Maar terug was het een emotioneel clubje. Het ging vooral over dat verhaal van dat babytje, dat verteld wordt bij de rondleiding en meteen ook maar over de oorlog in Oekraïne. Ze blijken bijzonder goed op de hoogte van het wel en wee en de oorlog in de Oekraïne. Wat mij betreft verdienen de dames voor hun betrokkenheid en interesse een dikke tien. Ik vond het fijn om zo chauffeur te zijn.

Ook onze kleindochter Robyn is erg betrokken. Dat bleek vorige week al uit het meezingen uit volle borst met het schoollied over Oekraïne. Ik ben blij dat wij zulke fijne kleinkinderen hebben. Met dank aan hun ouders uiteraard. Opvoeding bestaat echt nog wel, al merken we daar bij heel wat mensen weinig meer van.  Oh ja. Speciale dag was het op 24 maart voor Anouk. Ze ging zich inschrijven op het Dongemond college. De middelbare school. Einde aan de basisschool. Kleintjes worden groot.

Dubbeldik

Ik zou vanochtend de tweede booster gaan halen. Daarvoor moet ik naar Waalwijk, waar wij ook onze twee eerste prikken kregen.  Ik kreeg een brief thuis omdat ik boven 70 ben. José kreeg hem niet, maar vrijdagmiddag kreeg zij van Inge een berichtje, dat ze ook een booster mocht halen. Zij belde dus meteen en vroeg om met mij mee te kunnen. Dat ging niet. Waalwijk was helaas vol…. De kranten staan vol dat er nauwelijks animo is voor die 2^e booster, maar ach. Ik  heb even geglimlacht. Ze kon mijn afspraak wel verzetten en dan konden we samen woensdag 30 maart ’s middags de tweede booster halen. Mooi. Gaan we woensdag dus. Wij zijn tot nu toe mede dankzij José’s oplettendheid en het niet opzoeken van mogelijke besmettingshaarden én niet te vergeten de aandacht en zorg van onze kinderen en kleinkinderen, gelukkig tot nu toe buiten schot gebleven bij de corona. Ik hoop dat het zo blijft, daarom maar weer een prik.

Ziek

Het was en is wel een ziekenboeg in onze familie deze week. Ik ben donderdag al om zes uur naar bed gegaan en heb de klok rondgeslapen. Hoesten en niet lekker voelen. De kleintjes waren ook niet allemaal lekker. Kleinzoon Sven heeft corona. Zielig zo’n manneke van nog net geen jaar. Cas en Sem bij waren ook ziek thuis. Sem kwam desondanks gisterochtend bij ons, zoals normaal, maar veel gespeeld, zoals anders, heeft hij niet. Wat liggen op de bank en televisie kijken en af en toe iets eten en uiteraard een ijsje. Dat is immers goed voor je keel. Luuk ging voor het eerste met mama met de trein mee. Hij geniet steeds van al die nieuwe ervaringen. En uiteraard stonden wij deze week weer verdrietig even stil bij ons kleinkind Juna Elynn. Maar dat kan je zonder twijfel begrijpen.

Geen moment

Ik heb deze week geen moment met genealogisch onderzoek bezig kunnen zijn. Gewoon geen tijd. Het weer was te mooi om binnen te blijven. Het is lente. Straks komt het allemaal wel weer dat onderzoek. Ik moet nog wat pagina’s van mijn boek door de mangel halen om up to date te kunnen blijven. Het wachten is ook nog op het antwoord op de vraag waar de Giselberten vandaan komen. Ik ben er heel dichtbij. Nodebais en de ‘ferme d’Agbiermont daar, vulden weer wat puzzelstukjes aan. Als de vragen beantwoord zijn, is dat ook meteen de laatste schakel die nog niet helemaal met bronnen bewezen is, in mijn overzicht van tientallen voorouders. Van wie Giselbert I de zoon is, heb ik nog niet helemaal. Maar de mogelijkheden zijn teruggebracht naar twee mensen. Het heeft veel onderzoek gevergd sinds 1982, maar dan heb je binnenkort ook wat…

(familiearchief f.van son) 

 

Gelukkig lukte het....

Woensdagavond was het in fort Gertrudis uitslagenavond van de gemeenteraadsverkiezingen. Ik moet zorgen voor een pagina met de uitslagen en de reacties van de politici voor de komende woensdag in de Langstraat. Ik dus woensdag om negen uur ’s avonds naar Fort Gertrudis in Geertruidenberg. Het zou laar worden en druk. Ik hoopte, dat ik het zou redden. Ik had inderdaad een drukke avond en de tijd vloog. Normaal gesproken ga ik zo tussen  tien uur en half elf naar bed, tenzij het raadsvergadering is. Maar woensdag was het zo laat, dat ik het echt ging voelen. Ik ben duidelijk geen 40 meer.  Om twee uur ’s nachts kwam ik thuis. Geen alcohol, want dat drink ik niet meer sinds mijn diverse medicijnen.  De volgende ochtend alweer vroeg eruit, want tegen half negen kwam onze kleinzoon Luuk. Ik kon de hele dag artikelen in de steigers zetten en foto’s nakijken, die ik gemaakt had woensdagavond.  Ik had gedacht doodmoe te zijn, maar zelfs de fysio ging donderdagochtend als vanouds.  Alle oefeningen weer voor het eerst kunnen doen na de implantatie van de ICD/Pacemaker eind januari. Nog niet op volle kracht en gewicht, maar dat bouwen we in de komende weken hopelijk weer op.  De vermoeidheid viel mee. Daar zal zonder twijfel het zonnige weer aan bijgedragen hebben.

Moeilijk dagen

Vandaag is het 19 maart, de verjaardag van mijn moeder. Ze zou vandaag 98 zijn geworden, maar stierf in mei 2015. Toch sta je er elk jaar weer bij stil en laat je je herinnering gaan. Ik wel in elk geval.  Ik kijk dan terug op de fijne dingen en de minder prettige. Ook nu weer. Gefeliciteerd ma, vandaag! Het is niet de enige moeilijke dag. Komende maandag is het Juna Elynndag; de herdenkingsdag van onze mooie kleindochter die we jammergenoeg nooit konden koesteren. Haar hartje klopte niet meer in de baarmoeder. Een inktzwarte dag voor de ouders, broers en zus en uiteraard ook voor oma en opa en de hele familie. Zij werd een vlindertje. We komen haar nog vaak tegen als we in de lente en zomer op fiets en scootmobiel de natuur ingaan. Soms volgt ze ons of komt ze ons met vriendjes en vriendinnetjes voorbij vliegen. Ik groet haar dan altijd en noem haar naam, die ik nooit zal vergeten. Ze hoort voor altijd bij ons en  blijft in ons hart. Op het internet brandt sindsdien een theelichtje ter herinnering aan Juna Elynn van Son, met liefde opgenomen in onze grote familie.   Maandag heb ik me aangemeld om met de klas van kleindochter Anouk naar Kamp Vught te rijden. Fijn, dat de kinderen van nu nog steeds beter worden geconfronteerd met wat de oorlog deed en nu in de Oekraine nog  steeds doet. De klas van kleindochter Robyn zong een speciaal lied voor Oekraïne op het schoolplein . Respect. Prima gedaan Robyn!

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Over Youri, Luuk en Robyn....

Sorry. Dit weekendbericht is wat later dan je gewend bent. Wij moesten eerst voetballen gaan kijken bij Youri, onze kleinzoon. Kwart voor negen zelfs al en dat op zaterdag tegen ASWH uit Hardinxveld. Maar het was heerlijk in het zonnetje. 5-1 winst en een lekker overspelend team met een fanatieke Youri, die 2 keer scoorde en voor de nodige assists zorgde. Leuk weer hoor.

Luuk 

Onze jongste kleinzoon Luuk weet het ook al. De Efteling doet wonderen. Hij is nu met papa, mama en grote zus Robyn al een paar keer naar het pretpark gereden. Ze hebben namelijk een abonnement. Hij keek zijn ogen uit in de attracties naar de vele lichtjes en mooie kleuren en genoot van de gezellige muziek, zo jong als hij is. Ook in het donker genoot hij, uiteraard gadegeslagen door zijn grote zus. Bij papa Pieter mocht hij op schoot genieten van de carrousel. Elke keer een belevenis. Ik kan me dat nog goed herinneren, toen we met onze kleinkinderen en kinderen naar de Efteling trokken en zelfs van toen ik nog kind was. Ik vond een foto in ns familiearchief, onlangs gekregen van een toenmalig buurmeisje. Het is een foto van toen ik met mijn vader en moeder jongere zusje en met anderen met de buurtvereniging van de Ginnekenweg naar de Efteling ging. Ik zit op de foto links vooraan bij mijn moeder en mijn veel te jong overleden zus Lieke zit bij mijn vader op schoot, midden op de foto. Ook op de fiets gingen we vanuit ons thuis in mijn jeugd een keer per jaar naar de Efteling vanuit Breda. We woonden er immers niet zo heel ver van af en een auto hadden we niet.…… Dus ook de vakantie naar het zilverstrand in Mol, -totdat mijn vader stierf in 1972-, werd per fiets gedaan. We draaiden ons hand niet om voor 65 kilometer! 

Pamflet drukken

Robyn was deze week bij het museum Oud Oosterhout. Ze mocht er zelf een pamflet drukken met de drukpers. Dat was niet aan dovemansoren gezegd uiteraard. Onze haaibaai zag dat wel zitten.  Het was trouwens schitterend weer deze week. Heerlijk zonnig en achter glas leek het wel zomer. Er was nog wel een koude wind soms en nog te koud om stil te zitten op de scootmobiel, maar zeer binnenkort gaan we er toch weer met fiets en scoorcabrio op uit, de natuur in. Brood en drinken mee en weer naar onze favoriete plekjes, of dat nu in de Biesbosch is of langs de Donge, of in de polders tussen Raamsdonksveer en Oosterhout of in het Raamsdonkse buitengebied. De lente komt er echt aan, ook wat de temperaturen betreft.  Nu ik weer auto mag rijden,  zijn we er weer op uit gegaan.  Lekker langs het water zitten bij Willemstad. Naar de toch wel grote boten kijken en genieten van het zonnetje. Goed voor de vitamientjes. Ik ben snel bruin in de zon, soms tot –gespeelde- ergernis van José.  We waren ook in Waalwijk en bij de Ikea. Handig omdat ik toch probeer om zo veel mogelijk te lopen. Lopen gaat wel, maar ik erger me aan het feit, dat ik zo snel door mijn energievoorraad heen ben steeds.  Ook wat dat betreft, mag het voor mij nog een paar graadjes warmer.

 

Uitgenodigd

José en ik zijn uitgenodigd om samen met Elke, Wouter, Cas en Sem in het weekend mee uit eten te gaan. Gezellig zo’n verrassing. Het wordt vast gezellig. Het wordt een drukke week. Twee keer fysio, de uitslagenavond van de verkiezingen en Luuk komt donderdag weer bij ons. Vrijdag is het dan de beurt aan Cas en Sem en zaterdag is het 19 maart en zou mijn moeder 98 worden. Maar zij is al op 22 mei 2015 op 91 jarige leeftijd overleden. Uit de gevoel en je herinnering gaat ook zij natuurlijk nooit. Dat doet me eraan denken, dat ik afgelopen week weer erg weinig bezig ben geweest met mijn familieonderzoek en mijn nieuwe boek. Ik lijk het gewoon te druk te hebben. Hoezo rust, als je gepensioneerd bent?

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

 

Dat is gelukkig rond...

Ik heb weer een rijbewijs. Dat is gelukkig rond. Na die ellendige berichten over mijn gezondheid nu weer eens iets anders. Het gaat op dit moment redelijk de goede kant op met die gezondheid. Niet te hard van de daken schreeuwen, want er zit zo maar weer een kink in de kabel. Sinds dinsdag kon ik dus tot onze vreugde mijn nieuwe aangepaste rijbewijs ophalen en je snapt het al, meteen even een stukje gereden na vier weken aan huis gekluisterd te zijn geweest. Naar Sliedrecht Loods 5, José vindt dat samen altijd erg gezellig. Maar dat bleek als beginnetje toch teveel van het goede. Nadat ik de winkel was doorgelopen met José, kon ik blijkbaar de bovenverdieping niet meer aan. Mijn energie was eerder op dan ik gehoopt had. Dan maar weer noodgedwongen thuis op de bank uitrusten. Maar niet opgegeven. Daar was het weer ook te uitnodigend voor. Woensdag zijn we daarom op ons gemak een hele dag op pad geweest, naar de kust. Heerlijk zonnig weer met flarden hoge bewolking, terwijl er toch gezegd was, dat de zon zich in het zuidwesten niet zou laten zien. We kwamen zo ook in het dorpje Oostkapelle terecht tussen de bordjes ‘zu mieten’. Er was niet veel open maar uiteindelijk hebben we daar een lekker bakske gedronken en een broodje gegeten. Allemaal op ons ‘elfendertigste’. We hebben immers de tijd aan onszelf. Heerlijk, dat ik mijn rijbewijs terugkreeg na de ingreep voor mijn ICD/Pacemaker. Met de scootmobiel is wel erg fris nu. Je zit immers stil en daarnaast; ik denk dat vanwege de kou de actieradius van de accu hooguit zo’n vijftien kilometer is. Dan heb je zo alle paden en paadjes in de buurt gehad. Gelukkig is het nu ook niet meer nodig voor alle ziekenhuisbezoekjes en dergelijke een deeltaxi of valys te bestellen. Je bent zo door je kilometers heen, als je een paar keer op pad gaat en je moet er een heel jaar mee doen. Hele kleine stukjes naar de fysio gaan uiteraard met de scootmobiel, evenals kleine boodschappen, zoals ook die keer dat we met onze kater Kroky naar de dierenarts moesten vorige week. Hij is mager, ruim 16 jaar oud maar na onderzoek bleek hij toch gezond te zijn, op een klein hartruisje na. Dat zal hij dan wel van de baas hebben……

Carnaval

Carnaval vieren zat er dit jaar echt niet in. Daarvoor ontbreekt me op dit moment echt nog de energie. Langzaamaan, dan breekt het lijntje niet, is onze hoop. Het heeft allemaal toch wat meer impact dan gedacht. Jammer, want in onze straat organiseerden een paar buurtjes ‘Carnaval oep d’n dam’. We hebben de muziek en de gezelligheid kunnen horen, zondagmiddag, maar kozen er desondanks noodgedwongen voor om thuis te blijven.

Drie keer scheepsrecht

Die gezellige en rust brengende dagen in de eerste helft van de week waren in elk geval een goede voorbereiding op onze donderdag en vrijdag. Donderdag is de oppasdag voor onze allerjongste, onze Luuk. Omdat het vakantie was, kwamen ook zijn grotere neefjes Cas en Sem donderdag bij ons spelen. Cas was blij dat hij zijn neefje mocht vasthouden van Oom Pieter. Ook vrijdag kwamen Cas en Sem. Ouders moeten nu eenmaal werken en eerlijk is eerlijk, wij vinden het gezellig. Daarmee is het deze vakantieweek nog niet klaar. Anouk en Youri komen vanmiddag  en blijven een nachtje logeren. Pa en ma moeten weg. Drie maal is scheepsrecht dus. We mogen best van een drukke week spreken. Hopelijk blijft de zon in meerdere opzichten schijnen.

Oorlog

Tot nu toe heb ik er nog met geen woord erover gerept: die schandalige oorlog in de Oekraïne. Het westen heeft jaren liggen pitten en moet nu toekijken hoe die gek uit Moskou nog maar eens laat zien hoe weinig moreel besef hij heeft en hoe weinig hij zich aan de normale rechtsorde gelegen laat liggen. Menselijkheid is hem vreemd. Maar dat wisten we al. Het westen put zich nu uit in sancties, die voorlopig nog weinig invloed lijken te hebben. Intussen wordt Oekraïne langzaam maar zeker van de kaart geveegd en steeds meer gewone burgers worden gemolesteerd en gedood. Dat ach en wee waarmee veel politici in het westen over elkaar heen buitelen, maakt nergens echt indruk. Dat is wel het geval voor de verhalen en beelden over de opgejaagde Oekraïners die op de vlucht bij bosjes de Poolse grens over komen. Wat hebben we weinig macht om zo’n voormalige kgb-gek tot staan te brengen. Wie maakt een einde aan die idioot? Intussen gaat de 60 kilometer lange colonne gestaag en door naar Kiev en zijn steeds banger wordende gewone burgers. De volgende kerncentrale ligt binnenkort onder vuur. Heeft die man dan totaal geen verstand? Vredesonderhandelingen? Gewoon show. Hij weet dat er toch niemand ingrijpt en gaat intussen gewoon zijn gang en houdt ook zijn eigen bevolking voor de gek.

(familiearchief f.van son)