Letterdiploma……

Eén onderwerp dit keer voor mijn weekendbericht. Onze kleindochter Robyn heeft woensdag op school een mooie mijlpaal bereikt. Voor het oog van de hele klas mocht zij bij de juffrouw haar ‘Letterdiploma’ komen halen. Ze zat op een echte troon, zo lijkt het. En als het dan eindelijk zo ver is, huppelt en springt ze over de loper in de klas naar de juffrouw om onder luid applaus van alle kinderen en anderen haar dikverdiende diploma in ontvangst te nemen. En natuurlijk werd Robyn ook door de juffen gefeliciteerd. Een beetje onwennig, ging Robyn, zoals je kan zien, snel terug naar haar plaats om het aan mama te vertellen.

Zo’n letterdiploma is niet niks. Het betekent, dat je alle letters van het alfabet kent. En dat zijn er toch veel meer dan 26. Want er zitten ook nog dubbele letters bij zoals de aa, de ee, de ou en de au en de eu en de ij bij voorbeeld. Zeg maar eens dat dat niet moeilijk is. En ze staan op het diploma ook nog eens allemaal door elkaar ook. Er zijn heel wat mensen die dat nog niet kennen. Reden genoeg om deze prestatie met filmpje in mijn weekendbericht te zetten natuurlijk. Oma en Opa zijn erg trots op jou, Robyn. Maar dat heeft oma jou al laten weten, vertelde ze mij.

(Bron: familiearchief F. van son).

Vaste prik…..

Elke donderdagochtend en vrijdagochtend passen we op Sem, ons jongste kleinkind. Cas gaat dan naar school en tussen de middag haalt mama Elke haar Cas van school en Sem weer hier op.

Elke ochtend op donderdag en vrijdag is het sinds kort vaste prik. Zo tegen half acht klopt Cas tegen de voorraam en gaat Oma José open doen. Sem dribbelt dan als eerste binnen en loopt meteen door naar de tafel achter in de kamer. Hij wijst naar mijn laptop op de hoek van de tafel. Pas als ik “Eerst eten” heb gezegd, loopt hij naar zijn stoel en ik til hem er in, terwijl Oma zijn bekertje drinken warm maakt.

Ik maak vervolgens een boterham klaar voor Cas en Elke doet dat voor Sem. Cas wil tegenwoordig het liefste kaas en vraagt steevast of het ‘jonge kaas’ is.

Samen ontbijten we. José haalt vervolgens de tafel af en ruimt alles in de keuken op. Elke gaat naar haar werk. Ik geef met Cas de vissen in het aquarium eten en na het tanden poetsen ga ik terug naar de tafel waar Sem al ongeduldig staat te wachten.

Dan gaat de laptop open en komen Cas en Sem op schoot. Luisteren en kijken naar peuterspeelzaalkindjes die alle bekende liedjes, compleet met maniertjes samen met de juffrouw zingen en dansen. Sem doet mee. Cas zit te kijken tot hij naar school moet. Oma brengt hem naar school en Sem kijkt nog even waar oma blijft. Als ze terug is, hoeft hij geen liedjes meer te zien. Dan gaat hij spelen.

Vaste prik, elke donderdag- en vrijdagochtend.

Deze week was het even anders. Woensdagmiddag kwam Cas even schilderen en bij oma eten natuurlijk. Pizza, die hij zelf mee mocht maken. Daarna uiteraard zijn favoriete ‘toetje-op-het-bord’.

Daarvoor schilderde hij iets moois, want zijn mama en papa zijn bijna jarig. “Niet verklappen hoor”, zegt oma nog, voordat ze hem naar huis brengt. Sem vierde zijn creativiteit bot gisterochtend. Pas daarna ging hij verder spelen. Leuk om ze zo bezig te zien.

(Bron: familiearchief f.van son).  

Hoe lang nog?

Ik vraag het me nu al een tijdje af: hoe lang moet ik nog wachten, totdat de naweeën van mijn zware longontsteking mijn lichaam willen verlaten? Ik ben er zo klaar mee, dat ik dag in dag uit met twee krukken in plaats van mijn ene stok door het huis moet strompelen. Hoe lang moet ik nog paracetamol slikken en ’s avonds voor het naar bed gaan -meestal al voor negen uur- dampen van een soort ‘rhinocaps’ moet inhaleren onder een grote handdoek boven een pannetje heet water. Hoe lang moet ik ’s middags nog op mijn buik op bed gaan liggen tussen een uur en een uur of drie met een warme oude metalen kruik-met-gebreide hoes op mijn verkrampte spieren, om daarna weer maar een blokje te lopen rondom onze straat. Alles om te hopen, dat de stramme been- en bilspieren eindelijk hun kramp van zich afschudden. Waarom? Dat vraag ik me af. Dag in, dag uit, nacht in nacht uit.

Zo nu en dan lijkt het wat losser en minder krampachtig te worden en slap ik weer wat makkelijker. Op mijn buik wel de verstaan. Maar dan komt in de loop van de dag de kramp weer gewoon terug. Het is in één woord om behoorlijk misselijk van te worden. Hoe kom je aan zo’n zware, waarschijnlijk bacteriële, longontsteking….. Of liever, hoe kom je er helemaal van af. Twee penicillinekuren en heel veel paracetamol. Ja dan is die longontsteking hopelijk weg. Hoe lang zou hij er eigenlijk al gezeten hebben? Futloos ben ik zo langzamerhand. Zo. Dat moest ik even kwijt. Even klagen. Sommigen zeggen dat het helpt, als je daarover schrijft. Laat ik het hopen. Als het ophoudt, zou het ook voor José fijner zijn.

En tussendoor? Eén uurtje konden we ’s middags gaan rijden. José met de fiets en ik met de scootmobiel. Voor de rest is het ondanks de goede weersvoorspellingen bagger, zonder die zon. Te fris en te vochtig. Nou genoeg geklaagd. Gisteravond waren we weer eens bij Meike en Ronald op visite en bij Anouk en Youri. Anouk en Youri kwamen oma ’s morgens tegen op weg naar school. Anouk liet weten, het gezellig te vinden, dat wij op visite zouden komen bij hen. We hebben voetbalplaatjes voor Youri meegenomen uiteraard. Die spaart oma José deze keer voor hem. Donderdagochtend en vrijdagochtend waren we weer oppasopa en -oma geweest voor Sem. José bracht Cas naar school. Iets dat ik toch meestal doe. En voor de rest heb ik artikelen geschreven en verstuurd naar de Langstraat voor mijn wekelijkse pagina. Zo nu een dan een stukje voor mijn boek over ruim vijftien eeuwen familiegeschiedenis. En toch; dit is eigenlijk geen goede manier om een nieuw jaar te beginnen, vind ik. Ik had het allemaal echt anders gewild.

(Bron: familiearchief f. van son)