Dat heerlijke ‘avondje’…

 Het heerlijk avondje bij ons werd tot nu toe twee heerlijke korte avondjes. Ik heb het natuurlijk over het pakjes uitpakken bij oma en opa. Er komen nog drie uitpaksessies. Een voor Emma en Renée en uiteraard ook nog een voor ons nieuwe kleinkind-in-wording. Dat hoort er vanzelfsprekend nu ook al bij! En een verlate pakjesbijeenkomst, maar daarover later meer

Cas en Sem 

Donderdag waren Cas en Sem aan de beurt. Eerder in de week was Piet al bij de deur van hun huis gekomen. Het is allemaal erg spannend. Sem was van het spelen en de spanning zo moe, dat hij ’s middags maar even bij opa kwam slapen op de bank. Maar daarna ging hij weer als de brandweer. En dat bleek ook bij het uitpakken van de pakjes. ‘Brandweerman Sam’ was populair en alles wat daarbij hoort. Maar ook de chocolade Pietjes vielen in de smaak. Ze waren enthousiast. Ik moet zeggen: het was ook erg gezellig.

Youri en Anouk

Vrijdagavond was het de beurt aan Youri en Anouk. Onder het eten van hapjes pakten ook zij bij oma en opa enthousiast de pakjes van de Sint uit. Bij al snel waren ze bezig. Youri legde drie puzzels samen meet paspa en Anouk schilderde Voor hen waren er geen chocolade Pietjes maar voor ieder ook een speculaaspop. Vanochtend zou het de beurt aan Robyn en haar broers Daan en Joël zijn. Maar Joël liep bij een vriend corona op e n dat betekent dus voor hen uitstel, tot groot verdriet van Robyn. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik het eigenlijk toch best wel jammer vind, dat we niet met z’n allen samen pakjesavond kunnen doen, dankzij die corona. Samen is het toch extra leuk. Maar ja, het is niet anders. We hebben geen keuze.

Genealogie

Er gebeurde deze week ook nog een en ander op het gebied van mijn hobby. Ik begon met het schrijven van mijn levensverhaal met bijpassende foto’s uiteraard. Ook het onderzoek vlot nu. Wij komen nu toch echt dicht bij de afstamming van de Giselberten van Tilburg. De bronnen worden op een rij gezet en gecontroleerd. Langzaam maar zeker sluit zich het net. Je weet het, goed werk heeft tijd nodig en vergt vooral veel controle. Je kent me zo langzamerhand. 

Gezondheid

Ik bezocht maandag ook de chirurg die bij mij de zware operatie van 19 oktober uitvoerde. Gelukkig blijkt er geen nieuwe ingreep nodig. Maar het kan wel vier maanden duren, voordat mijn lichaam de bloeduitstortingen en andere gevolgen van de operatie heeft verwerkt. Ook zijn er nog resten van de breuken aanwezig. Ik ben al blij dat het niet weer een operatie vergt. Die narcose blijft zo akelig lang in mijn lichaam merkbaar. Gisteren ging ik voor het eerst weer naar de fysiopraktijk, na de thuisbehandelingen. Er kon weer een aantal oefeningen worden afgewerkt, maar ze vergen nu nog wel veel meer energie dan voorheen. Ook hierbij zal geduld wel een goede zaak zijn. Maar de ellende is, dat ik eigenlijk niet zo van ‘het geduld’ ben. Maar dit keer zal ik wel moeten. Op naar de Kerst en Oud op Nieuw met zijn tweetjes, met dank aan corona en al die ellendelingen die zich niets aan de regeltjes gelegen willen laten liggen.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

Een kleine 40 jaar geleden.

Ik ben druk bezig met het op orde houden van ons familiearchief. Een heel werk, want het beslaat vele eeuwen. Ik kwam de map over mijn tijd als journalist bij Dagblad de Stem tegen. Dat was van 1972 tot oktober 1980. Het overgrote merendeel maakte ik in die tijd deel uit van ‘het leuke team’. Team Oosterhout, de regio waaronder onder meer ook hooge en lage Zwaluwe, Made en Drimmelen, (het recreatieschap) de Biesbosch, het Land van Heuden en Altena, Geertruidenberg, Raamsdonk, Gilze-Rijen en Dongen hoorden.

Ik herinner me een fijne tijd met veel werk zowel overdag, ’s avonds als, -tijdens weekenddienst-, ook op zaterdag en zondag. Je was nauwelijks een avond thuis toen. Wel, ik vond veel foto’s. Ik wil er graag een paar aan jullie laten zien. Het is een tweetal foto’s van de viering van ‘de ton is rond’, toen het, -toen nog regionale dagblad bij overtuiging-, de honderdduizendste abonnee verwelkomen. Je ziet ook de foto van mijn werk op de telex, om vanaf kantoor Oosterhout het artikel snel in Breda te kunnen krijgen. Vaak moest je eerst een papieren lint met vreemde gaatjes typen, en dat daarna via de telex verzenden. Ik heb er vaak achter gezeten, na weer een van de vele raadsvergaderingen in ‘mijn ‘gebied. Het verslag moest immers de volgende ochtend in de krant staan.  Toen had ik nog in elk dorp een correspondent, die voor al het plaatselijke nieuws en weetjes zorgde. Ook tips kwamen van die correspondenten, zoals Lidy Wiedijk uit Geertruidenberg, bij wie we nog eens te gast waren,  De Jong uit Raamsdonksveer, Piet Theuns uit Made en Arjaan van der Made uit Lage Zwaluwe. Toen was het nog een tijd waarin we als journalisten echt aan het werk moesten en vaak echt op onderzoek uitgaan, veel lezen, en niet enkel telefonisch, maar ook op bezoek per auto. Je reed vaak veel kilometers om van hot naar haar te komen en weer terug. Oh ja op die andere foto ons team. Mocht je willen weten wie er op de groepsfoto staan?  Dat zijn van links naar rechts Kees den Exter, Frans van Son, Peter Schouten, Anja Verbiest, Roel van Zeelst en fotograaf Johan van Gurp. Willem Wolters staat helaas niet meer op de foto. Wilem, de chef van het team overleed veel te jong. En wat te denken van die foto waarop ik met onze oudste dochter Inge, met cadeautjes beladen de trap weer af ga bij ‘Stemsint’? In mijn herinnering hebben wij in het kantoor aan de Arendstraat in Oosterhout heel wat afgelachen, maar ook veel gewerkt. Even een paar momenten teruggedacht aan een gezellige tijd……

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

 

Wachten duurt lang

Ik wacht nu al ruim een week op bericht uit het ziekenhuis, wanneer ik weer mag komen. Wachten duurt lang, ook al voel ik me goed, het knaagt aan je en aan José en de kinderen. Maar in deze coronatijd kan je wel willen dat het snel gaat, maar dat helpt niet. Daarom toch nog maar even geduld oefenen.Ik 

neem wat meer tijd voor mijn nieuwe familieboek. Ben in de definitieve versie al zo rond pagina 120 van de dik 450 gekomen. Het krijgt nu al body. Alles voor de laatste keer aan het checken en de typefouten en verkeerde zinsconstructies eruit halen. Ik merk wel, dat ik ’s middags nog een paar uur naar bed moet. Ik ben dan moe, als ik een hele ochtend heb gewerkt of een tijdje bezig ben geweest met mijn boek, artikelen voor de Langstraat of met mijn nu nog jongste kleinzoon Sem. Op bed slaap ik dan echt zowaar echt een paar uurtjes en wordt herboren wakker. Ik ben nog erg snel moe maar loop zo af en toe een klein stukje op en neer in de brandgang. Kom liever geen mensen tegen in deze tijd waarin ik extra kwetsbaar ben na de operatie in deze coronatijd.

Donderdag en gisteren is ’s morgens Sem weer geweest om te spelen. Cas komt dan enkel ontbijten en samen met zijn broertje en mij de visjes eten geven. Cas wordt daarna door José naar school gebracht. Niet op mijn scootmobiel dus, maar hij begrijpt dat heel goed. ’s Morgens vroeg wil hij graag voor schooltijd nog even met de legoboerderijspullen spelen. Wat zou hij graag langer spelen, maar het woord school doet hem opveren, want hij gaat erg graag naar school.

Sem begint ’s morgens met het spelen van de trein. Vrijdag betekende dat op tafel op en leer laten rijden van de locomotief tussen hem en mij. Hij genoot en liet oma weten “met opa, oma”. Later hebben we nog even kinderliedjes gezongen en meegespeeld op de computer. Hij hangt dan heerlijk op zijn gemak tegen mij aan. “Niet de bril, opa”, zo wil hij tegenwoordig. Vroeger moest ik dat ding altijd juist van hem opzetten.

Als ik dan aan de slag ga met artikelen schrijven, dan trekt Sem naar oma José om haar te zeggen “kom oma, keuken”. Hij pakt dan haar hand en trekt haar mee. Hij wijst naar een mandarijntje of appel of een koekje of kleine pepernootjes van Zwarte Piet. Als het aan hem ligt, wil hij de hele ochtend eten, maar dat kan natuurlijk niet. Als hij met Oma naar Albert Heijn gaat, dan weet hij precies waar het kleine winkelwagentje voor kinderen staat, waar zij een stukje fruit mogen pakken.

Oma José zet hem daarom maar in het winkelwagentje. Ze is te bang dat hij er tussenuit knijpt. Want een boef is het. Maar wel leuk en prima opgevoed. Keurig “dankjewel oma” of “asjeblief oma”, als hij iets krijgt of geeft. Dat vinden wij uiteraard erg plezierig. Cas is altijd erg dankbaar als ik hem ’s morgens zo af en toe help, als hij zijn boterham, maiswafel of cracker smeert.  Het liefst regelt hij alles zelf. Ik pel soms een eitje voor hem en dan maken we er samen schijfjes van met de eiersnijder. Altijd gezellig.  Volgende week weer, als corona geen roet in het eten strooit. (bron: familiearchief f.van son)

 

Waar is dat feestje…..

Dubbel feest gisteren. Het was de verjaardag van vrouw, moeder en oma José. Én Joe Biden lijkt de nieuwe president van de USA te worden. Dat laatste zal door de scheidende bewoner van het witte huis weliswaar nog tot in den treure worden aangevochten. Misschien is het verstandiger voor heer Trump om dat geld te bewaren voor de ruim 4000 rechtzaken die wachten tegen hem, als hij geen president meer zal zijn. Misschien kan de USA dan weer op weg van ontwikkelingsland naar normaal lid van de wereldorganisatie.

Maar terug naar de verjaardag van José. Veel belangrijker. Dat is wordt een corona-verjaardag. Dat betekent dat we hem spreiden over meer dagen om de kinderen en kleinkinderen de gelegenheid te bieden om te komen feliciteren. Uiteraard zorgt José weer voor het gebruikelijke natje en droogje. Dit keer allemaal eigen werk. Zelfgemaakte pizza’s, (vis en salami), de ouderwetse ‘hors-d'oeuvre’, hapjes en kaasjes en worstjes, olijfjes en komkommer om maar eens wat te noemen. De kleintjes genoten en het vele werk van ons José werd door iedereen gewaardeerd. Wat er niet bij het eten zat, was de ‘hoefijzervormige sojastaaf’ van de Hema, die vaak bij boerenkool wordt gegeten. Dat was ik overigens tevoren al zeker van. Wij zijn niet zo van namaak.  

Normaal gesproken vieren we de verjaardag met zijn allen, maar in coronatijd is daar natuurlijk geen sprake van. Het is behelpen, maar ook onze kinderen gaan daar prima mee om. Vanavond is het de beurt van weer een ander gezin van een van onze kinderen en morgen komt er ook nog één. Nadeel is wel, dat José dan eigenlijk drie dagen in de keuken staat. Maar je weet, dat zij ‘zorgen’ voor het hele gezin heel erg belangrijk en fijn vindt. En als het dan net zo gezellig en dankbaar is, als gisteravond, dan schijnt ze de vermoeidheid niet te voelen. José is echt de verbindende schakel tussen ons beiden, de kinderen en schoonkinderen en de kleinkinderen, die gisteravond lief lieten weten dat het “erg lekker”, was “Oma. En stamboomonderzoek deze week kwam mondjesmaat aan bod. We konden dankzij het mooie weer zelfs nog even naar de Biesbosch met fiets en scootmobiel om op een bankje onze boterham op te eten. Het was frisjes, maar gezond na mijn operatie.

(Bron: familiearchief f. van son)