José’s workshop

José was met een aantal andere leden van haar favoriete schilderclub op zondag 25 augustus de hele dag te vinden in het Oosterhoutse Slotpark. Samen met leermeester Adrie Kersten waren zij van de partij op een gloednieuwe cultuurmanifestatie: ‘KIP’, de afkorting voor Kunst in Park. Een paar leden van haar club schilderden, José en wat collega’s zorgden voor de workshops, waarop groot en klein hun verfkunst konden botvieren. Uiteraard had er in de Langstraat van 21 augustus ook al een artikeltje gestaan, zodat ook de mensen uit Geertruidenberg van KIP wisten.

De eerste kinderen die dolenthousiast naar de marktkraam van Oma kwamen, waren Cas en zijn nichtjes Renée en Emma. Sem was uiteraard ook van de partij, maar dat was meer om naar opa te lachen en te zwaaien. Ook Wouter en Elke en Inge en Bram namen een kijkje. Leuk als er interesse van de familie is. Toen de kleinkinderen weer verder waren gegaan om met hun ouders de rest van de kramen te bekijken, was het de hele dag een komen en gaan van vooral kinderen. Wie wil er nu niet naar hartenlust schilderen op een workshop. De lokale televisiezender ORTS maakte nog opnamen van de inspanningen van kinderen in de workshop van José.

Het was eigenlijk ondanks de temperatuur van zo’n 32 graden, heel goed uit te houden onder het dichte bladerdak van de oude bomen. Adrie had een prachtig plaatsje uitgezocht voor de vier kramen die hij met de schilderclub innam. De hele dag geen hitte. Logisch dat ik met de scootmobiel dan ook rustig de hele dag kon zitten, kijken naar de bezoekers van KIP. Adrie wist het zeker. Volgend jaar is er weer een KIP op de eerste zondag na de Oosterhoutse kermis. En wat José betreft, die zal volgend jaar zeker weer enthousiast in de workshop aan het werk zijn: begeleiden van kleine kunstenaartjes.

(Bron: familiearchief f.van son).

Dat is toch raar….

Afgelopen week had ik keelontsteking. Zondag voelde ik het al en maandag zocht ik na veel hoesten al om zes uur mijn bed op. Paracetamols genomen en dinsdag -allerminst lekker- de hele dag op bed gebleven. Ik heb echt een hekel aan ziek zijn. Dat maakt me alleen nog maar zieker. Dinsdagavond toch even naar beneden om te eten. Het smaakte gelukkig, maar een half uurtje later kroop ik toch alweer mijn bed in.

Op woensdag kwamen, dit keer voor het laatst Cas en Sem samen de hele dag bij ons. Cas gaat immers naar de basisschool. Ik heb die dag op mijn sta-op-stoel gelegen en af en toe mijn ogen dichtgedaan. Maar probeerde wel om zo goed en zo kwaad als mogelijk was, normaal te doen wat ik anders op woensdag doe. In mijn achterhoofd zat namelijk, dat we Cas en Renée enige tijd geleden al hadden beloofd om naar de dierentuin te gaan. En natuurlijk hadden zij het erop staan.

Dat gebeurde dus donderdag ook en dat heb ik gemerkt.  Regen vanaf het moment dat we in Brams auto stapten, totdat we in bij het Zooparc in Overloon uitstapten. En als ‘donderslag bij heldere hemel’ bleef het vervolgens verder de hele dag droog, op een kwartiertje buiigheid na. Een geslaagde dag dus. Na een drukke dierentuindag genoten Renée en Cas van Oma’s pannenkoeken. Wat kan die Renée goed voor haar kleine neefje zorgen! Niet kapot te krijgen.

Maar ’s avonds was ik echt zo moe als een hond. Zo’n keelontsteking hakt er toch in. Ik lag dan ook weer vroeg op bed en had gisteren de hele vrijdag nodig om bij te komen.

De volgende afspraak staat al weer. Als we weer een keertje de auto hebben, gaan we met Youri en Anouk naar de dierentuin. Nu zijn zij weer aan de beurt.

Anouk was er vrijdagmiddag. Ze had gevraagd of ze samen met oma José mocht komen schilderen. Het werd een prachtig werkstuk. Uiteraard bleef ze eten en ze werd ’s avonds met mooie werkstukken weer naar huis gebracht. En dan is het nu weer zaterdag. Vanmiddag vieren Cas en Sem hun verjaardag samen. Weer gezellig dus. Cas had vrijdag zijn afscheidsdag bij het kinderdagverblijf. Hij had het er donderdag al op staan. “dan mag ik trakteren”, zo liet hij weten.

Vreemd dat je toch een gevulde agenda hebt, ook als je, zoals ik, al even met pensioen ben. José moet nog ruim een half jaar wachten, maar dan is ook zij eindelijk zo ver. Ze heeft het wat mij betreft al dik verdiend! Dan wint NAC gisteravond ook nog eens met 5-1 het eerste ‘avondje NAC’, terwijl het zeker in de tweede helft toch niet groots speelde. Het weekend begint goed!

(Bron: familiearchief f. van son)

Dat verveelt snel….

Eergisteren was er te veel wind om gezellig te fietsen en gisteren was het daar te nat voor. Ik vind het prima dat het regent hoor, begrijp me niet verkeerd. De natuur én de boeren zullen er blij mee zijn. Ik vind het alleen zo jammer, dat het eigenlijk – voor hetzelfde geld-  de hele nacht kan regenen, zodat de mensen die nu vakantie hebben of op de fiets of scootmobiel willen stappen, er weinig last van ondervinden. Maar ja gelukkig kan je het gewenste weer niet kopen. Dat is in elk geval een eerlijk idee.

De laatste vakantieweek begint komende maandag. Cas staat op de drempel van de basisschool en alle andere kleinkinderen, op Sem na, gaan weer een klas of school hoger.

Alleen Sem hebben we dan nog als oppaskleinkind. José blijft dus nog een aantal jaartjes oppas-oma, zoals ze bij alle kleinkinderen deed, totdat die naar de basisschool gingen.

Kleintjes worden inderdaad groot. In het nieuwe schooljaar komt Sem nog wekelijks voor vast. Voor de andere kleinkinderen geldt, dat Oma zo nu en dan in voorkomende gevallen als verantwoorde oppas zal fungeren. Maar niet meer wekelijks. Als het weer meewerkt, kunnen we lekker fietsen of weg met de scootmobiel. En mijn taak? Ik zit erbij en kijk erna. Waar het kan, daar help ik met het klaarmaken van de boterhammen bij voorbeeld, of het geven van een flesje. Ik let ook op als Oma het eten klaarmaakt. Voor mij niet zo’n zware taak en nog leuk ook.

Misschien komt er ooit nog eens een kleinkind bij om op te passen. Tommy en Nienke hebben immers nog geen kinderen. Maar dat wachten we maar gewoon af, zoals we bij de andere kinderen deden. José is immers al een groot aantal jaren oppas. Nu ik er zo bij nadenk, snap ik eigenlijk niet, dat er oma’s en opa’s zijn, die oppassen op hun kleinkinderen niet gezellig vinden. Wij zijn in elk geval altijd blij geweest als we op onze kleinkinderen konden en mochten passen.

Gisteren begon het weer. NAC. De eerste wedstrijd uit tegen Dordrecht werd meteen een overwinning. Jammer dat er zo weinig beelden werden getoond op TV. De foto’s die ik van TV maakte zijn ook niet denderend . Maar ik ben blij met die eerste drie punten!

(Bron: familiearchief f.van son).