Madurodam, 48, abdij en vos…

Een beetje een cryptische titel misschien, maar dit maakten we allemaal mee afgelopen week. Zeer de moeite waard. Dat kan ik je wel vertellen. Afgelopen zaterdag bekeken we eerst de laatste seizoenswedstrijd van Youri, dit keer tegen FC Dordrecht. Het werd een knappe overwinning met hoge cijfers. Minder vond hij het, dat juist hij de tweede helft moest keepen. Dat moet bij toerbeurt in zijn leeftijdsklasse, maar Youri heeft er echt een hartgrondige hekel aan. Anouk en Youri moesten bij ons komen slapen zaterdagavond. Pa en Ma moesten weg.  We hebben er zondag maar meteen de eerste jaarlijkse tocht voor kleinkinderen met opa en oma aan gekoppeld. Reisdoel was dit keer eens niet de dierentuin maar Madurodam. Prachtig zonnig weer, heerlijk en een leuke attractie, waarin je veel kan zien en bekijken, maar ook zelf mag doen. Goed verzorgd en prima en gezellig personeel. Voor Youri was het absolute hoogtepunt uiteraard weer……..voetbal. Je kon er naar binnen om vanaf een echte tribune naar de beelden van het grote Oranje kijken dat in 1988 Europees voetbalkampioen werd. Hij genoot. Zowel Youri als Anouk leefden zich daarna uit in een voetbalkooi, waar ze om beurten zo veel mogelijk vakjes met een bal probeerden te raken. Daarna was vooral Youri niet weg te slaan uit de ‘Johan Cruyffcourt’ waar hij naar hartenlust kon voetballen. Natuurlijk was er ook veel oog en interesse voor de andere attracties zoals het beschieten van vijandige schepen en ‘vliegen’ in een vliegtuig. Boterhammen voor in het park en natuurlijk tot slot nog een frietje met snack en ze konden weer voldaan naar huis worden gebracht.

En de rest….

Dinsdag waren José en ik 48 jaar getrouwd. We zijn gezellig naar de kust gereden, in de wetenschap dat in Westenschouwen altijd de zon schijnt. Heen via de Zeelandbrug.  En wat die zon betreft: klopte ook deze keer. Heerlijk op een terrasje een speciaal broodje met zalm en garnaaltjes gegeten en José zonder garnaaltjes. Daarna nog ‘even’ via de hoge trap naar boven om op het duin, de zee en de Oosterscheldekering te bekijken. Uiteraard ook weer naar beneden…. Immers een ‘goeie’ oefening voor mij.  

Ook woensdag hadden oma José en opa een vrije dag. We besloten om naar Olen en Westerlo te rijden en een kijkje te nemen bij de  oude bekende, de Onze Lieve Vrouwe Abdij van Tongerlo. Mooi tentoonstelling over de geschiedenis van de abdij in de oude tiendschuur van begin zeventiende eeuw.  En heerlijk ook weer die rust zodra je de eeuwenoude poort door loopt. Ik kan van die rust echt genieten. De donderdag, hemelvaartsdag,  was ook weer een vrije dag. Geen kleinkinderen. José nam de gelegenheid te baat een nieuwe lange broek voor mij te maken.  Ik ko hem vrijdag al aantrekken. Intussen maakte ik de artikelen af voor mijn pagina in weekblad De Langstraat en heb daarna nog even wat gegrasduind in mijn vooroudergegevens. Lekker rustig.  Vrijdag ook geen kleinkinderen deze keer Cas en Sem zijn een paar dagjes weg.

Na de fysio zijn we naar Otterlo gegaan naar het Kröller Müller museum in het nationaal park De Hoge Veluwe. Betalen voor het museum hoefde niet. We hebben tickets, maar voor de auto en ons beiden was de entree in het nationaal park liefst 30 euro. Of je  een emmer leeggooit. We maakten daarom maar van de gelegenheid gebruik om door het prachtige natuurgebied stapvoets te rijden. We werden beloond niet enkel door de prachtige natuur, maar ook warempel door een vos, die in de zon zijn eten zocht. José probeerde het dier op de foto te zetten. Hij zat nogal ver weg, maar het is toch gelukt. Uiteraard deel ik ook die. Vanmiddag vieren we tot slot van deze week de verjaardag van Anouk. Volgende week is het weer een min of meer normale week, denk ik…..

(bron: familiearchief f. van son) 

 

Voor alles is een eerste keer....

Een week van ‘de eerste keer’ was het. Ik heb het dan over onze jongere kleinkinderen. Sven ging voor het eerste op de foto voor een echte pasfoto, hij maakte voor het eerst gebruik van zijn zandbak en genoot van het ritje in de draaimolen, waarin hij de lampjes toch het leukste vond.  Zijn jongere neefje Luuk kwam voor het eerst in een restaurant en had het reuze naar zijn zin. Zo is er voor iedereen ‘een eerste keer’.  Cas haalde, zoals verwacht, zijn zwemdiploma A-B en C in één keer. Ik ben uitgebreid op de hoogte gebracht, want oma José en opa Jos waren de gelukkigen om mee te gaan om hem gade te slaan. Ze moesten best wel erg veel doen, maar hij was terecht trots op zijn diploma. “nu hoef ik op vakantie geen zwembandjes meer aan”, zo had hij al bedacht.

Het rijk alleen

Zaterdagmiddag hadden Sem en ik het rijk alleen. Zijn broer zwom af, pa en ma waren daarbij en ook oma José was er niet. Sem en ik hebben heerlijk gespeeld samen. Hij stelde tientallen vragen aan mij en wist uiteraard precies wat hij wilde. We hadden het samen zo druk en gezellig, dat we niet eens aan een ijsje toekwamen. Eerst spelletjes gespeeld aan tafel,  toe een pakje drinken en een blauw bakje met een soort superkleine pepernootjes. De naam schiet me nooit te binnen. José helpt me: ‘schuddebuikjes’. Na die spelletjes wilde hij op de grond met de duplo bouwen en uiteindelijk moest ik ook de treinrails nog pakken, nadat we buiten in de tuin de kegels om beurten hadden omgegooid. Je snapt, dat ik aardig afgebrand was, toen aan het eind van de middag Cas zijn diploma kwam laten zien. We zaten toen net kikker en zijn vriendjes  te kijken. Cas was erg blij met zijn cadeautje van ons, een auto van een wegwerker, compleet met waarschuwingslichtjes.  Die had hij nog niet!

Nog meer

Uiteraard kwam deze week ook onze Luuk weer bij oma en opa lachen en ook zijn zus Robyn kwam woensdagmiddag gezellig mee. Vrijdag kwamen ook Sem en Cas. Cas ontbijtte mee, maar moest uiteraard weer naar school. Sem bleef een ochtend en Oma en ik zorgden de hele dag voor Luuk, die wat last had van ontstoken oogjes. Zielig hoor, maar toch bleef hij lachen. Over een paar maanden gaat ook Sem voor het eerst naar ‘de grote school’ en is zijn periode ’bij de kindjes’ voorbij.  Wat gaat het toch allemaal snel.

Vandaag

Vandaag even voetbal kijken bij Youri en vanmiddag komen Youri en Anouk bij ons. Papa en mama moeten weg en daarom blijven ze een nachtje slapen. Morgen wacht hen een verrassing.

Zondag

De nieuwe week begint morgen met de sterfdag van mijn moeder, op 22 mei al weer zeven jaar geleden. Ze werd 91. Op de foto mijn moeder met haar eerste achterkleinkind Emma in 2008. Eens kijken wat die nieuwe week weer gaat brengen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Planten en kusje met glitters..

José heeft een heel fleurige moederdag gehad. Dat mag je wel zeggen. Op zaterdag mocht ze al mee met Inge om plantjes voor de achtertuin te gaan halen. Zondag werd dat nog eens dunnetjes overgedaan met plantenbonnen én van de jongste kleinzoon een heel lief schilderijtje met glitters en (kus)handjes van onze Luuk (foto). Natuurlijk schudde José het schilderijtje even op en neer, zodat de glitters door het schermpje vlogen. Je weet wel, zoals die glazenstolpschilderijtjes van vroeger, waarop je het kon laten ‘sneeuwen op de Egmondse abdij’, zoals Boudewijn de Groot het omschreef. Het werd een gezellige dag mede dankzij het goede weer. We konden heerlijk buiten in de tuin van de aanwezigheid van kinderen en kleinkinderen genieten.  Maandag hebben we meteen de trip naar het tuincentrum gemaakt om de plantenbonnen te verzilveren; of moet ik in dit geval spreken van vergroenen?  Nog diezelfde middag en avond werden de nieuwe veelkleurige plantjes aan de grond toe vertrouwd en van voldoende vocht voorzien. Nu even bijhouden. Voor het beste resultaat over een paar weken.

Bram kaaienloop

Bram heeft zich van zijn sportieve kant laten zien. In 58 minuten en 52 seconden liep hij de 10 kilometer van de Oosterhoutse Kaaienloop, uiteraard aangemoedigd door zijn beide dochter Emma en Renée en mama Inge. Of er ook na afloop bloemen waren voor deze topprestatie, dat vermeldt het verhaal niet. Ben benieuwd of er zich volgend jaar uit onze familie meer geroepen voelen om te proberen het record te verbeteren.

Windkracht 4

We zijn dinsdagochtend met de fiets en scootmobiel naar ons favoriete plekje gegaan in de Biesbosch. Gewoon om even onze boterhammetjes op te eten en langs een andere weg terug naar huis te rijden. Jammer genoeg was er wat veel wind en het leek of we die meestal ‘tegen’ hadden. Gelukkig was het warm en hebben we heerlijk rustig op ons bankje kunnen zitten, uitkijkend over het groen en het water. Het was de moeite waard. In elk geval weer goed wat energie op kunnen doen.

Lezen

Tussen de bedrijven door heb ik weer veel gelezen, vergeleken en onderzocht op genealogisch gebied. Weer voornamelijk in het Frans en Engels deze keer. De meeste gegevens blijken overeen te komen. De andere vergen dus nog meer leeswerk en bronnenonderzoek. Het vordert gelukkig nog steeds.

3 in 1

Vanmiddag gaat Cas zijn drie-in-een zwemdiploma halen. Oma José gaat kijken, samen met opa Jos. Naast de ouders mochten maar twee grootouders komen kijken naar het afzwemmen. Ik zorg vanmiddag dus voor Sem, het broertje van Cas. Ik denk dat ik samen met hem ga bouwen met de ‘bambino-steentjes’, dat is een soort lego-voorloper uit de tijd van onze kinderen. Toen kon ik er zowat alles mee bouwen, wat ze vroegen. Maar dat is wel ruim 30 jaar geleden…..

(Bron: familiearchief f.van son). 

 

 

 

Toch ingewikkeld....

De afgelopen week stond voor een heel groot deel in het teken van mijn genealogische onderzoek. Ik laat de kleinkinderen deze week even bijkomen. Het is voor hen ook vakantie!  Voor mij is het veel zoek en leeswerk en daarbij loop ik in toenemende mate tegen problemen aan. Veel personen uit adellijke families in het gebied op de grens van Brabant en Namen  hebben verschillende benamingen. De ene keer wordt  bij voorbeeld Gerard aangegeven met de naam ‘de Jauche’, maar diezelfde Gerard heet elders ook Gerard d’Ottoncourt, gewoon omdat hij voogd van Ottoncourt was. Dat maakt het opzetten van een goede afstamming best ingewikkeld en tijdrovend. Je moet er ook zeker goed je gedachten bijhouden en niet teveel op genealogieën vertrouwen. Vooral omdat er zoveel van elkaar doorgekopieerde gegevens op het internet te vinden zijn, die volgens bronnen kant nog wal raken. Ik snap niet wat mensen er leuk aan vinden om enkel bij zoeken van relaties aan wishfull thinking te doen en zo degelijke onderzoekers op het verkeerde been of een dwaalspoor kunnen zetten.

Als ik al eens een mailtje stuur naar mensen, omdat ik daar voor mij onbekende gegevens tegenkom, en hen vraag naar de directe bronnen, dan komen ze helaas vaak niet verder van “gekopieerd van” of  “neem ik aan” of “vermoedelijk” of zelfs “gewoon vanwege vernoeming”. Dat kost je dan extra veel tijd, want bij onderzoek kun je nu eenmaal er niet vanuit gaan, dat gegevens zo maar kloppen.

Publicaties

Ook komt het voor, dat er veel onderzoekswerk is gedaan en neergelegd in publicaties in het frans, duits, nederlands, vol met voetnoten die uiteraard gecontroleerd worden. Ook die onderzoeken dekken elkaar niet volledig, of maken gebruik van hypotheses. Ook daar worden weer verschillende namen genoemd en wordt vaak uitgeweid over het waarom ervan. Je hebt jaren nodig, om dat precies allemaal te vergelijken. José en ik zijn al tijdens diverse ‘stamboomritten’ ter plaatse alerlei zaken gaan bekijken, fotograferen en nazoeken. Niet gek dus, dat ik al sinds 1982 aan voorouderonderzoek doe. En dan zijn er ook nog monniken die- om welke politieke of andere reden dan ook- oorkonden vervalsen of tijden en namen aanpassen of zelfs achterwege laten. Een prima onderzoeker is de fransman Despy, die al een aantal van dat soort vervalsingen boven tafel heeft gekregen. Maar die schrijft uiteraard in het Frans. Tijdrovend en best ingewikkeld. Als ik desondanks dan weer iets gevonden heb, dan probeer ik dat altijd te toetsen bij een van mijn genealogievrienden. Ik krijg gelukkig alle medewerking daarbij en kan dan ook regelmatig stappen zetten en mijn gegevens digitaal aanpassen en uitbreiden, zodat het beeld alsmaar completer wordt.

10^e-12^e eeuw

Veruit de moeilijkste tijd is de tiende tot en met twaalfde eeuw in de regio Florennes, Jauche, Marbais en Villers en de talloze ‘Heren’ die daar rondliepen en trouwden en hun nageslacht. En dan vergeet ik nog Orbais met het kasteel van Bioul. Het kost uren om dat op een rijtje te zetten en te toetsen. Dat maakt  genealogisch onderzoek voor mij wel meteen zo interessant en boeiend. Ik ben er helaas nog niet helemaal uit, al wordt het kringetje wel steeds kleiner.

Tussendoor

Tussendoor moet ik uiteraard met José af en toe ook de deur uit, op de scootmobiel en fiets of met de auto. Zeker als het wat lekker weer is en het zonde is om binnen te blijven zitten. Het is ook gezellig. Daarnaast moeten ook elke week weer voldoende interessante artikelen worden gemaakt voor mij pagina over de plaatselijke politiek en het bestuur in het weekblad De Langstraat. Daar hoort ook bij, dat je zo nu en dan een avond eruit moet om een vergadering van de Raad of van anderen bij te wonen. Je weet dat ik graag schrijf, dus ook dat werk doe ik steeds met plezier. Ik heb nooit kunnen denken, dat gepensioneerd zijn, zo’n druk baantje is….. 

(Bron: familiearchief f.van son; Fondations_monastiques_et_concurrence_se.pdf; https://docplayer.fr/21012988-Les-avoueries-des-eglises-liegeoises-xi-e-xv-e-siecles.html; Transcriptie van de Geografie en geschiedenis  van de Belgische gemeenten, Jules Tarlier en Alphonse Wauters  (door Wilfred Burie).