Terug of bijna....

Ze zijn terug of bijna terug, onze kinderen en kleinkinderen. Terug van vakantie in eigen land of in het buitenland. Overal vandaan kregen we op onze familieapp of persoonlijk foto’s van kinderen en papa’s en mama’s die genoten.  Niet elk dag als ze in eigen lang zijn gebleven. Soms was het ellendig, als de zon verstek liet gaan en de regen parten speelde. Maar meestal viel het toch nog mee. In zuid Europa scheen de zon uitbundig. En daar bleven de jassen dan ook uit. Het is weer voorbij. Op weg naar normaal hoop ik, al waag ik dat te betwijfelen.

Zelf

José en ik maakten tripjes. Zelfs enkele keren op de fiets en de scootmobiel die ik in de zon liefkozend ‘mijn cabrio’ noem. Er was weer een dagje zee, dankzij de Haringvlietbrug via de Zoomweg en Walcheren. Toch hebben we die Haringvlietbrug van een afstandje gezien toen we gisteren in Willemstad waren. Ook nog een keertje brood gehaald bij bakker Van der Westen in de Raamsdonkse vestiging. Die van ons is tot maandag nog met vakantie. In Raamsdonk waren er heel veel carnavalsvlaggen te zien, die halfstok hingen na de plotselinge dood van Patrick Marcelissen. Waardoor nog maar eens bleek hoe sterk de saamhorigheid in dat carnavalsdorp-bij-uitstek is. Petje af.

Verademing

Het waaide flink gisteren in Willemstad. Jas aan dus en genoten van de wind, de zon en Nederlandse wolken en van de koffie op het terrasje van Bellevue. Toen we een kijkje namen bij het monumentale gemeentehuis kreeg ik weer de kriebels. In de afgelopen periode nam ik nauwelijks de tijd voor mijn genealogisch onderzoek. Er zijn immers ook andere prioriteiten. Nu het normale leven hopelijk zijn gang weer gaat, kan ik misschien weer door. Er valt nog het een en ander te onderzoeken, voordat ik mijn familieboek voor ons uitgebreide gezin kan voltooien. Een geschiedenis van onze voorouders van zo’n 15 eeuwen.

Dicht

Ja hoor. De wond op mijn voet is na weken eindelijk dicht. Minimaal twee keer per week naar de huisarts, waar de assistentie de wond nauwlettend in de gaten hield, bang voor de bacterie. José verbond tussendoor thuis. Het ergste vond ik, dat ik niet elke dag normaal kon douchen. Nu mag dat weer. Ik denk dat we maar een verzoek aan Amphia doen om bij ons thuis een dependance te maken. Woensdag 1 september zien we elkaar weer bij de KNO-arts aan de Molengracht in Breda. Eerste jaarconsult, staat er in de uitnodiging. Afwachten maar of hij me kan verder helpen.  Het zou zonde zijn, als ik niets meer zou mankeren……. En intussen tanken we met plezier net over de grens voor 1 euro 43,9. 

Meer dan genoeg de moeite waard om er even naar toe te rijden en langs een mooie route gezellig terug!                                                                                        

(Bron: familiearchief f.van son).

 

 

Het einde nadert....

Ja. Het klinkt misschien wat dramatisch, maar het einde van een dramatische zomervakantie nadert. Een front zag kans om onze hele zomervakantie grotendeels te verpesten. Zo zonnig en warm als de vorige zomers waren, zo ‘onder nul’ was die van dit jaar. En maar oeverloos blijven mauwen over de gevolgen van de klimaatverandering en er verder in de praktijk geen daden aan koppelen. De grote vervuilers en de echte vervuilers worden niet aangepakt door ons Haagse zootje, wat liever maandenlang aan zelfbevrediging zit te doen. Laat ik me er maar niet druk om maken. Dan blijf ik aan het schrijven. Ze krijgen niks voor elkaar. Frankrijk begon al maanden geleden met evacueren. Maar dat vonden Rutte en Broekers knol niet nodig. Het ging immers niet om de rijken en vertegenwoordigers van grote bedrijven. Nu maar jammeren, dat het niet lukt om Afghanen die voor ons hebben gezorgd, met hun families naar ons te halen. Typisch hypocriet VVD

Als kool

Onze kleinzoon in wording, zoon van Pieter en Tara, groeit als kool. Hij gaat in november geboren worden. Alles gaat prima en loopt op rolletjes, zoals de echo laat zien. We kregen zelfs de bewegende beelden doorgestuurd. Fantastisch hoe ze dat tegenwoordig kunnen. Daarvoor gebruik ik mijn energie liever en voor de vakantie van de kinderen. Ze worden geplaagd door het weer in Nederland. Veel uitstapjes dus, zeker als je binnenzwembad maar een uurtje per dag gebruikt mag worden. In het buitenland, om precies te zijn zuid Frankrijk is het weer echt zomers. Hoge temperaturen en zon. Als ik ze nog maar herken,als ze straks weer thuis zijn.

Ritjes

José en ik maakten wat kortere ritjes. Zo ging er één naar Breda. Een kijkje nemen in het Bredaas museum en via Boschstraat en Veemarkt naar de Grote Kerk. Een staaltje Brabantse gotiek dat in 1547 werd geopend. Het is een echt monument. Alhoewel, het moet er nog veel mooier en indrukwekkender hebben uitgezien met alle heiligenbeelden en dergelijke er nog in, voordat er weer een of andere godsdienst in 1566 een einde aan maakte, door diverse beelden te vernielen en de kerk te gappen. De prinsenkapel met het grafmonument is de moeite waard. Sorry, ik was zo moe van het lopen die dag, dat ik wat trillerig de foto maakte. Ben toen maar even bij een van de koorbanken gaan zitten om wat bij te kunnen komen. Op de terugweg rustten we even op een terrasje. Opeens stonden Inge en haar twee meiden voor ons. Ze waren aan het winkelen in Breda. Natuurlijk kwamen ze er even gezellig bijzitten.

Museum

Het Bredaas museum is ook zeer de moeite waard. Niet enkel door de geschiedenis van Breda maar ook door de wisselexposities. Het was er niet overdreven druk; -in de kerk overigens ook niet-. Op de Markt waren ondanks het weer de terrasjes vrij goed bezet. We maken er gewoon iets van…..

Weer een

Mijn lijst met medische specialismen in het Amphia ziekenhuis kan weer worden uitgebreid. Ik ben door de longarts tijdens de controle gisterochtend verwezen naar de KNO-afdeling. Ik geloof dat ik nu nog maar enkele specialismen op mijn bucketlijst heb. Ik hoop die nooit te hoeven bezoeken.

Straks weer

Binnenkort ga ik weer verder met de afwerking van de zoektocht naar mijn voorouders, de Giselberten. Er moeten nog een paar puzzlestukjes worden gelegd. Goed werk heeft tijd nodig....

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Een pontje, de Linge en energie...

Voor oma en opa is het echt vakantie. Niet alleen voor ons. Onze kleinkinderen rekenen er elk jaar op. Een dagje met oma en opa mee. Vaak wordt het de favoriete dierentuin Zooparc  Overloon, voor de ouderen soms ook een museum of een andere attractie. Dit jaar is het niet veel anders. Deze week zijn we drie keer in de favoriete dierentuin van onze meeste kleinkinderen geweest; hebben we een dagje op twee kleintjes opgepast en ben ik op dinsdag samen met José nog even langs de Bommelerwaard gereden, over de Waal met het veerpontje tussen Brakel en Herwijnen en langs het mooie riviertje de Linge. Op die dinsdag na waren alle dagen stuk voor stuk gezellige energieverslinders. Ik hou dit weekendbericht daarom kort. Dan kan ik beginnen met uitrusten en bijkomen.

(bron: familiearchief f. van son)

 

Niet te geloven…..

Het heeft nadelen. Maar als je het positief wil bekijken, kan je ook een voordeel zien. Ik heb het over het zomerweer. Nou ja ‘zomer’… Afgezien van twee weekjes in het voorjaar zijn we tot nu toe niet verwend door de weergoden. Wat heet! Het is gewoon huilen met de pet op. Weken van regen en wind, verspreid over de dag, weermannen die er –zo lijkt het-, met de pet naar gooien, want de prognoses missen nogal eens de aansluiting met de werkelijkheid. Voor ons is het meestal zwaarbewolkt, slechts af en toe zon en uitkijken voor een plotselinge bui, zoals gisteren toen we bij de kersenboerderij waren om verder te fietsen. Maar het werd rechtsomkeer maken. Doornat toen we thuis kwamen. En de zon scheen nog wel toen we thuis vol goede moed wegereden. De vakantiegangers in eigen land, worden niet verwend. Wel of geen jas meenemen; paraplu of niet, enzovoort. Wat een verschil met vorig jaar. Toen hadden we dagelijks twee ventilatoren aan, de ene vanaf het plafond in de woonkamer, de andere overdag ook daar, vervolgens ’s avonds in de slaapkamer. Allemaal om het een beetje koel te houden. Dat hoeft tot nu toe dit jaar nog niet. Eigenlijk jammer, maar ‘elk nadeel heb z’n voordeel’. Ik bespaar immers behoorlijk wat elektriciteit, neem ik aan zonder ventilatoren. Ik moet zeggen, voor mij hoeft het echt geen 35 of meer graden te zijn. Zo om en nabij de 25 en lekker zonnig, is voor mij voldoende. Lekker om te fietsen en voor mij om op mijn ‘cabrio’ de natuur in te gaan met José.

Jammer

Jammer dat ze enkel bij de kersenboerderij begrepen hebben, dat een oplaadmogelijkheid voor elektrische fiets en scootmobiel wel heel erg prettig is. Het is voor zo ver ik op mijn tochtjes ben tegengekomen, de enige in de buurt. Complimenten. Dat is nu eens echt inclusief denken. Heel simpel. Zonnepaneeltje op het dak en een stopcontact tegen de muur.

Vat

Wat het weer betreft, wat in het vat zit, verzuurt niet, zo zeggen ze toch altijd. Laten we het hopen. We hebben immers de viering van mijn zeventigste verjaardag nog voor de boeg begin oktober. Dan mag het, graag zelfs, zo’n 22, 23 graden zijn met een lekker zonnetje. Droog weer. Want we hebben een buitenfeest, uiteraard met plan B, want we zitten in Nederland. Ik hoop verder wél, dat het weer zich tijdens de vakantie van de kinderen, van een goede kant laat zien. Ze hebben er een jaar lang hard voor gewerkt, en verdienen het om, gekoesterd door een zonnetje en een lekker temperatuurtje, van te kunnen genieten. Ik zal die laatste vakantieweken nog eens extra duimen. Als zij de zon krijgen, hebben wij hem ook…

Kleinkinderen

De kleinkinderen kunnen nog hun jaarlijkse uitje met oma en opa tegemoetzien. Anouk en Youri beten deze week het spits af naar Zooparc Overloon. Dieren kijken, avonturenpaadjes en frietjes met bitterballetjes, springkussen en speeltuin. De rest van de kinderen komt vanzelf aan de beurt. Is het niet deze zomer, omdat vrijwel iedereen een paar weekjes op vakantie gaat, dan is het in een van de weekenden of in de herfstvakantie. We kunnen immers geen ijzer met handen breken. Emma krijgt maandag nog een speciaal uitje met Sem. Daarvoor had ze als verjaardagscadeautje gekozen. En aan het eind van komende week zijn Cas en Robyn aan de beurt. Uiteraard komt Renée ook nog.

Voet

Mijn voet lijkt op de weg terug. De wond lijkt niet meer ontstoken. Maar ik moet voorzichtig zijn en niet te vlug juichen. Ik moet maandag weer bij de huisarts terugkomen. De wond én mijn beenspieren hebben zich goed gedragen in de dierentuin en ook eerder tijdens het winkelen. Het lijkt de goede kant op te gaan. Gelukkig maar. Ontstekingen zijn gevaarlijk én lastig.

(Bron: familiearchief f. van son)