Op zoek naar de zon....

Nee, we hebben nog geen vakantie gepland. Maar deze week waren we wel nadrukkelijk op zoek naar de zon. Maandag niet. Toen was ik blij, dat het tussen de middag droog was. Dan kon ik zoals gebruikelijk Sem van school halen en brengen met de scootmobiel. Het was wel guur, zo kan ik me herinneren. Maar geen nat pak dus. De rest van de week zochten we de zon.

Zuidwest en Zuidoost

Je weet dat wij iets hebben met de zee. De rust en het machtige gezicht en gebulder van beukende golven op de uiterste westkaap van ons land zie je het beste op de panoramaroute in Westkapelle. We hebben er zeker een uur zitten kijken in de auto, op een steenworp afstand van de vloedlijn. Heerlijk genieten van de zeevissers en de kitesurfers. En de vuurtoren.En er was inderdaad een klein zonnetje, zoals zo vaak aan de kust. Alleen de kop koffie of een lunch zaten er niet in. Buiten het seizoen is de Zeeuwse kust en horeca kennelijk op rust, wachtend op een druk seizoen met veel mogelijkheden om je Duits weer eens op te halen. De horeca liet verstek gaan. 

Woensdag was het wat anders. We zochten weer de zon en dat betekende, dat we naar het oosten moesten. Aan het eind van de ochtend zou de regen vanaf het westen ons land binnen druppelen. Wij dus richting Zuid Limburg. De heenweg via België, de terugweg via Maastricht-Eindhoven. In Zuid Limburg wist ik van de vorige keer nog een gezellige horeca-gelegenheid in Berg en Terblijt om een bakje koffie te drinken. Dat werd uiteindelijk een smakelijke lunch en gezellig babbeltje met de nieuwe eigenaar. Een aarzelend zonnetje dat in de loop van de middag verdween en plaats maakte voor dichter wordende bewolking en regen. Gelukt dus.

Je snapt dat ik moe was, beide dagen, maar voldaan. Het was gezellig samen. Donderdag kwam Luuk een dagje spelen. Wat kan die al lekker praten. Maar hij vraagt wel alle aandacht. Dat betekende, dat wij beiden ’s avonds moe waren. Ik had die donderdag de artikelen voor mijn pagina gemaakt in De Langstraat. Dat hoefde ik vrijdag dus niet meer te doen. Gisteren gingen we nóg een dag erop uit. Naar het Kröller-Müllermuseum in nationaal park de Hooge Veluwe. Met rolstoel. Dat betekent overwerk voor José. Ik probeerde in het museum zelf wel wat te rijden en te manoevreren door met de wielranden te draaien, maar dat kostte me duidelijk teveel energie en lopen gaat nauwelijks meer. Dus we moeten wel. Gezellig een paar uurtjes in het museum doorgebracht en koffie mét en daarna nog even in het park gereden, maar geen dier liet zich zien. Aan het eind van de middag waren we weer thuis, maar ik moet eerlijk zeggen, ik denk dat het eigenlijk teveel was alle uitstapjes bij elkaar opgeteld. Maar wel o zo gezellig, dus dat houden we er dus desondanks in, zo lang het kan.

Trainen

Sem had zijn eerste voetbaltraining en poseerde uiteraard enthousiast. We zullen vast wel bij hem gaan kijken, net zoals bij Youri.Het plaatje van onze enthousiaste kleinzoon wil ik je niet onthouden.

Oude bekende

Jazeker. Nog eens onze amaryllusbol. Je kent hem nog van vorige posts. Die bol liet een derde nieuwe bloem ontspuiten. Daar zit pas energie in, in zo’n bol. Waar haalt hij het vandaan.

Oh ja, volgende week over ons eigen familiewapen!

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Over groen en een dipje....

 Zijn Pa en Ma gingen een avondje carnavallen en jongste kleinzoon Luuk kwam bij oma en opa slapen. Dat had hij nog nooit gedaan. Eten wel, en overdag een uurtje ‘bedje boem’ ook. Maar een hele nacht…. Toch wel spannend, want meneer begon al om zeven uur ’s avonds te roepen ‘nee bedje boem’. Hij speelde maar door en was niet kapot te krijgen. Totdat het even na achten was. ‘Louki bedje boem’ zo liet hij oma weten. Pas om middernacht werd hij even wakker, maar kindertovenaar oma José had hem in een oogwenk stil. Even uit zijn bedje, even knuffelen en meneer sliep door tot de volgende ochtend tegen negenen. Wij en hij tevreden. Zeker toen er een heel bataljon van Oma’s beertjes uit de kinderkamer mee naar beneden mocht. Ze moesten allemaal mee eten, boterhammetjes uiteraard. Kortom een geslaagd logeerfeestje. En papa haalde hem ’s middags weer op, maar hij wilde eigenlijk “oma blijven”. Spelen kan hij als de beste en nee hoor, hij is echt niet eigenwijs….

Belegeren

Wist je dat Breda, mijn geboortestad precies 400 geleden in 1624 zich na een beleg van elf maanden moest overgeven aan Spinola. Misschien niet belangrijk, maar ze gaan er in Breda zonder twijfel aandacht aan besteden, al is het alleen al in de erfgoedbrief, waarop je je gratis als geïnteresseerde kan abonneren. Voor de liefhebber: erfgoedbrief@breda.nl.

Groen?

Je weet dat ik een afschuw heb van overdreven milieugedoe. ‘Een klein bos  voor elke buurt’. Ik zag dit grote informatiebord op een parkeerplaats in Meerseldreef, gemeente Hoogstraten. België dus. In mijn gemeente heeft milieupartij Morgen! het over de 3, 30, 300 regel: ik geloof vanuit elk huis 3 bomen zien, op 30 meter een groenvoorziening  en op 300 een bos of parkje. Draven die milieugasten weer niet een klein beetje door. Een beetje overdreven geldverspilling? Er zijn veel grotere problemen die op aanpak wachten.

Als ik in mijn gemeente kijk, dan is er heel wat groen en op slechts enkele kilometers fietsen een hele Biesbosch of agrarisch buitengebied met de kronkelende Donge en poldergebied. In heel Brabant. En wat dacht je van het Rivierengebied en de Limburgse heuvels en Zeeuwse vergezichten?

Als ze dat nou in het Wilde Westen doen, kan ik het soms begrijpen tussen al dat beton en verkeersgeraas.

Maar in Meerseldreef, waar het wemelt van groen, inclusief de Mariatuin en op een steenworp afstand volop bossen en ook groen rondom riviertje de Mark. Laten we nu eerst eens de echte problemen aanpakken en daaraan geld besteden.

Ga er gewoon op uit, in plaats van op de bank, voor tv of achter je mobiel te hangen; pak de fiets of wandel, of zoals wij noodgedwongen moeten, pak de auto om te genieten van ons groene Nederland en prachtige Nederlandse en Belgische Kempen. Dan hoef je niet op 30 meter een parkje te hebben. Je vindt al snel groen. Nederland ligt er vol mee en België ook.

Dipje

Ik voel me over het algemeen vrij goed. Maar woensdag aan het eind van de middag had ik het niet al te breed. Als ik wilde opstaan, dan was ik meteen mijn evenwicht kwijt en alles leek te draaien. Die hele situatie bleef ook in de avond. Pas toen ik naar bed ging, leek het wat rustiger te worden. Het was donderdagochtend niet helemaal over, dus besloot ik naar de fysio te gaan en dat voor te leggen aan mijn therapeut, die me na jaren door en door kent. Hij nam de bloeddruk op en daar was niets mis mee. Ook al mijn oefeningen, inclusief tien minuten met weerstand fietsen op de hometrainer ging goed. Hij dacht dat mijn evenwichtsstoornis een gevalletje BPPD zou kunnen zijn. Iets met kristallatjes in je evenwichtsorgaan. We gaan het goed in de gaten houden, was zijn advies.  Vrijdag was het al weer weg. Ik had gelukkig nergens meer last van. Hoop wel dat het eenmalig is, want dit is echt helemaal niet iets waar ik op zit te wachten. Maandag ga ik bloed laten prikken en op de laatste dag van februari op controle bij mijn cardioloog.

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

Over pop en beer en meer…..

Wij komen onze weken wel door. Zondag gingen we even naar de verjaardag van een van onze schoonzonen om vervolgens met vrienden uit eten te gaan. De avond ervoor was het laat geworden bij andere vrienden. Maar ik mag zeggen, dat ik er geen last van heb gekregen. Het gaat, -zo voel ik het, tenminste-, naar omstandigheden goed met mij. Afvallen doe ik absoluut niet, integendeel en als dat niet betekent, dat ik extra vocht achter mijn longen heb, dan ben ik eigenlijk tevreden: niet meer zo loom , niet meer zo lang moe na een inspanning of onmiddellijk buiten adem als ik buk bij voorbeeld. Komende week moet ik bloed laten prikken en de 22e gaan José en ik weer op controle bij mijn gewaardeerde cardioloog. Dan hoor ik hoe ik er werkelijk voor sta. Vorige keer was het hart ‘uiterst zwak maar stabiel’. Ik teken ervoor, als ze dat ook nu kan zeggen.

Toch was het nu niet direct het meest prettige begin van de week. Het was die dag precies 52 jaar geleden dat mijn vader plotseling stierf. Elk jaar gaat die datum van 4 februari niet onopgemerkt aan mij voorbij. Het blijft een gemis, ook al is het meer dan een halve eeuw geleden.  Dan denk ik ook onwillekeurige aan mijn overleden broer. Wij zijn na zijn dood uiteraard al weer een keertje bij mijn schoonzus geweest. Nu kwam ze woensdag bij ons op de koffie. Het leven gaat door. Dat merk je aan alles. Hoe moeilijk het soms toch ook wel is.

Ik merk dat ik af en toe wat meer terugdenk aan vroeger. Dat was bij voorbeeld zo, toen ik ’s ochtends de pop van José en mijn beer, die net zo oud is als ik, op de bedrand zag zitten. Die twee zitten er al sinds wij getrouwd zijn. Aan de beer kan je zien, dat die al diverse malen ‘geopereerd’ is. Hij heeft twee nieuwe doeken benen en draagt iets wat op een klein rokje lijkt. Toch is hij een mannetje. Dat ‘rokje’ is ook al tientallen jaren oud en hij heeft er geen moeite mee. Mijn beer heeft ook inmiddels een gehavend gezicht, maar zo lang hij gekoesterd wordt door de pop van José, heeft hij het naar zijn zin, net zoals ik.

Maandag kwamen de jongens eten tussen de middag en toen was ‘s morgens eindelijk de amaryllis in bloei gekomen. De bol kregen we van Inge met de Kerst, maar hij lag bij ons misschien wat te donker. Maar nu is hij dan toch in volle bloei. Of is het een ‘zij’?  Maandagmiddag reden we naar onze orthopedisch schoenmaker Nico in Drunen. We komen al meer dan 20 jaar bij hem en zijn bijzonder tevreden. Dinsdag gingen we tanken in België na de fysio en daarna even bij Ikea binnen.  José ging ook nog naar de schilderclub ’s avonds. Woensdag dus mijn schoonzusje op de koffie en op donderdag kwam de pedicure. Wij hebben inderdaad een boordevolle agenda. Want zaterdag komt onze jongste kleinzoon een nachtje bij ons logeren voor het eerst. Luuk is met carnaval de boze wolf en zijn zus Robyn is roodkapje. "bowowa" zegt hij zelf. De boze wolf. Papa en mama kunnen dan een avond carnavallen. Uiteraard gaat dat goed, want onze boef is graag bij ons.  En daarna begint er weer gewoon een nieuwe week.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

Grof wild voor Cas!

 Na een uitzonderlijk druk weekend met elkaar aansluitende bezoekjes van onze kinderen en kleinkinderen, was het maandag nu niet eens tussen de middag lunch maken voor drie kleinzonen. Het was studiedag op school. Youri bleef lekker thuis spelen, Sem ging naar zijn oma en opa in Waspik en voor Cas ging een wens in vervulling. Hij kwam zondagavond om bij oma te logeren. Dat vindt hij heerlijk en hij had al een tijdje aandacht gevraagd voor zo’n logeerpartij.

Toen we hem vertelden wat we maandag voor hem in petto hadden, was hij in alle staten. Hij is -je kan gerust zeggen- ontzettend begaan met de natuur en alles wat leeft en groeit. Hij mocht voor het eerst mee naar nationaal park De Hoge Veluwe. “Een hele grote wens van mij”, was zijn  commentaar. Eenmaal aangekomen door de ingang van het park keek hij zijn ogen uit naar de prachtige weidse blikken en de vele bomen die men er gewoon in de natuur laat liggen vanwege de biodiversiteit. Ook wilde hij graag op de foto bij een oude alleenstaande boom. We hadden hem al verteld van het feit dat wij bij eerdere bezoeken een vosje, een wolf en een flink aantal herten hadden gezien. Maar hoe we ook zochten en het park keer op keer doorkruisten; geen dier te zien. De moed zakte hem in de schoenen en hij wilde eigenlijk wel naar huis, zo liet hij weten. Nog éen keer door het park in een ‘drafje’ van 20 km per uur. Ik stopte, waar we al eerder herten zegen en hij pakte hoopvol de verrekijker en tuurde in de verte. Als door een wesp gestoken sprong hij op en riep dolenthousiast: ‘een wild zwijn’. José en ik keken ook door de verrekijker en warempel, een wild zwijn en nog een flinke ook. Weg was ineens zijn verdrietig gevoel en de dag was meer dan geslaagd, vond hij. Híj had het wild zwijn als eerste gezien. Wij hadden bij eerdere bezoekjes nog nooit zo’n dier gezien. Met een frietje mét, samen met oma en opa, kon hij terugkijken op een fantastische dag. En dat heeft hij ons meer dan laten weten. Jammer dat wij niet zo’n camera met telelens hebben. Dan hadden we ook jou het wild zwijn van Cas kunnen laten zien. Ik was die avond erg moe, maar uiterst voldaan. Hiervan krijg je immers wat broodnodige energie.

Bevers

Hij kan nog meer genieten, want er hebben zich bevers gevestigd in De Veste in Geertruidenberg. Ze zijn van plan om er te blijven, want er wordt al gebouwd aan een heuse beverburcht. Aan een aantal bomen bij die burcht is al duidelijk geknaagd door de dieren. De gemeente heeft er daarom hekwerk omheen gezet, zodat die bomen niet het loodje leggen. De bevers wegjagen, vangen of zelfs doden, mag niet van de Wet natuurbescherming. Dat is men ook niet van plan, want er schuilt geen echt gevaar in de aanwezigheid van de bevers daar.

Traplift

Onze traplift was deze week een paar dagen kapot. Inmiddels donderdag rond 19.00 uur gemaakt door een uiterst vriendelijke monteur. Ik zal je niet vermoeien met de gevolgen in pogingen het ding gerepareerd te krijgen. Het is in elk geval een meer dan verdiende officiële klacht aan de directie van de trapliftfirma en in afschrift naar de gemeente (de WMO (Wet maatschappelijke ondersteuning) meer dan waard. De WMO-medewerkers van de gemeente bod alle medewerking, zoals het ook hoort. Die zijn we dankbaar. Met het overige val ik je niet lastig. Ik ben wel blij dat ik niet meer met gevaar om te vallen of uit te glijden, zelf naar boven moest proberen te komen. Een crime’…..

En meer….

Donderdag lieten wij ons weer fatsoeneren bij onze bevriende kapper in Oisterwijk. We maken er altijd een sober maar gezellig dagje uit van. ’s Avonds moest ik weer naar de Raadsvergadering.

Gisteren na schooltijd kwam onze oudste kleindochter Emma op visite. Altijd gezellig met die jonge dame. Ze praat gezellig honderd uit en natuurlijke hebben we nasi gegeten. We hebben Emma na het eten natuurlijk weer netjes thuis afgeleverd. Vanavond gaan we naar vrienden. We hebben het nog nooit zo druk gehad, want morgen staat er weer een etentje op het programma met andere vrienden. Alleen hoeft José dan niet zelf te koken….. We doen -als het aan ons ligt- nog steeds alleen maar zo veel mogelijk leuke en gezellige dingen. Het kan nog steeds veilig. Oh ja en dan is het in het weekend ook nog het WK veldrijden. Benieuwd, wie er gaat winnen…..

(Bron: familiearchief f. van son).