Ons lieve vlindertje...

Veel gefietst deze week en steeds meer komen wij ons vlinderkleinkind Juna Elynn tegen. Samen met haar vriendjes en vriendinnetjes vliegt ze soms met ons mee om dan weer snel verder te gaan. Altijd moet ik als we vlindertjes zien, even aan haar denken. Nooit meer gaat ze uit mijn gedachten. Dat wilde ik even kwijt. De aanpak van corona wordt door de krampachtige en kinderlijk lijkende manier van doen van Rutte en zijn RIVM-loopjongens zo langzamerhand een lachertje. Je kan aan je klompen aanvoelen, dat Rutte een speelbal is geworden van de lobbymachine. Eerst het grote geld, dat de dienst uitmaakte, nu ook andere lobbyclubs. Het wordt tenslotte verkiezingen. Alles mag vol, maar op anderhalve meter afstand. Als doekje voor het bloeden hebben we als dat niet kan, nog altijd het nauwelijks werkende mondkapje. Maar wacht. We doen de tribunes voor een derde vol bij sportwedstrijden. En als er dan gescoord wordt, mag je een toeter meenemen en zachtjes ‘Hoera’ zeggen vond Rutte. Je kan nog steeds merken dat hij zoveel geleerd heeft van kinderen, toen hij met het over Zwarte Piet sprak.

Rutte is kennelijk De vuvuzela vergeten die in 2010 bij de voetbal-WK voor oorverdovend en ergerlijk lawaai zorgde. Weet je wel Rutte, dat die toeter een maximale geluidsdruk van 113 dBA bij het oor oplevert van degene die op de toeter blaast, tot 131 decibel direct aan de hoorn van het instrument gemeten. Dan moet je daar straks natuurlijk weer een vergunning voor aanvragen en wordt er weer een rekenregel aangepast om die te kunnen verlenen. Dat zijn we gewend. Het wordt op sommige gebieden toch echt een lachertje. Maar ik maak me er verder maar niet meer druk om. De verkiezingskoorts neemt hand over hand toe in Den Haag. Maar als je koorts had, moest je toch thuisblijven… Nou, doe dat dan zou ik willen zeggen.

Ik hou me lekker bij mijn favoriete tijdverdrijf. Pagina schrijven voor De Langstraat, met José lekker op de fiets en scootmobiel op pad bij fatsoenlijk weer en dat is het en natuurlijk af en toe aandacht voor mijn familie-genealogieboek-in-wording en vanzelfsprekend de kinderen en kleinkinderen. Ik kreeg een paar mooie vaderdagcadeautjes. Een mooie ketting van papier van Cas en kleurtekeningen van Sem tijdens een barbecue die wij van Elke en Wouter aangeboden kregen. Cas at frietjes, sla, bitterballen en appelmoes bij ons. Zondag is het weer raak. Het wordt druk. Ik ben weliswaar nog niet echt jarig, maar we vieren het morgen wel. José zorgt weer voor het natje en droogje uiteraard. Dat is haar wel toevertrouwd. Iedereen heeft gezegd langs te komen. Ik heb mijn verjaardagcadeau van José gehad. Mijn fiets is helemaal opgeknapt. Nu hoop ik snel te kunnen proberen of fietsen nog wil lukken uiteraard. Zoals altijd houdt ons uitgebreide gezin de coronaregels in de gaten. Ik hoop alleen dat het weer toch nog een beetje meewerkt, al zie het er niet al te rooskleurig uit helaas.

(bron: familiearchief f. van son) . 

Wat een weekje...

Het was me het weekje wel. Van alles wat. Uitzonderlijk gevarieerd, mag ik wel zeggen. Uiteraard weer oppassen of de twee jongste jongens en met één van hen, Sem voor het eerst gaan fietsen. Bij oma voorop in het stoeltje en natuurlijk ook een tijdje bij opa op de scootmobiel. Hij ziet alles onderweg: water, eendjes, auto’s verder weg op de rijksweg en gras en bomen. En als er geen eendjes in het water zijn, dan laat hij me weten “geen eendjes opa”.

Natuurlijk zijn we ook een ijsje met hem gaan eten. Tjonge jonge, wat moest hij daar lang op wachten. Maar hij had het naar zijn zin. We hebben hem meteen op de kinderstoel gezet, want hij is zo ondernemend…

’s Middags toen we thuiskwamen, ging hij naar bed bij oma en bleef daar tot half vier in. Hij was eigenlijk best verkouden, ons manneke. Maar buitenlucht doet altijd goed. Na schooltijd bleef ook Cas heerlijk spelen.

We zijn ook samen weer gaan fietsen deze week. Dat is vaste prik als het een beetje weer is. Gezellig en brood mee voor op een bankje. Toen we vrijdagmiddag na een fijne fietstocht (in meerdere opzichten), weer

Langs Dongeburgh reden, waren ze er weer: onze runderen. Twee. Dat is minder dan vorig jaar. Misschien houdt dat geringe aantal de ergernis tegen van mensen die wel gezellig dicht bij de natuur willen wonen, maar liever geen prijs stellen op de daarmee samenhangende ‘overlast’. Ik vind dat hetzelfde als klagen, -als je op de Markt gaat wonen-, dat daar af en toe een activiteit wordt gehouden.

En dan bedoel ik met activiteit niet de al jaren bekende stadswandeling en het torenklimmen van de VVV. Dat doet me meteen denken aan een beetje aanmatigende actie van diezelfde VVV. Als je als toeristisch ondernemer geen pakket bij hen afneemt, dan krijg je ook geen vermelding op de VVV-website. Beetje dom en kleinburgerlijk denken. Er worden zelfs vragen over gesteld in de gemeenteraad. Ik dacht ook altijd, dat de VVV er was om al het toerisme en recreatie in de gemeente te promoten. Enfin, ze doen maar. Misschien kunnen de toeristisch-recreatieve ondernemers de krachten bundelen.

Ik ga een aantal drukke raadsweken tegemoet. Donderdagavond was het vergadering en de komende drie weken is dat weer zo op de donderdag. Allemaal over de financiële positie van de gemeente, de jaarrekening van vorig jaar, de eerste tussenrapportage en de kadernota. Financieel is die huidige situatie allerminst een feest. Gelukkig is het daarna even vakantie voor de Raad. Kunnen ze nadenken hoe ze écht de tering naar de nering moeten zetten. Ik zal waarschijnlijk dan niet zo veel artikelen schrijven elke week. Even uitrusten.

Als ik het goed begrepen heb, dan staat er komende week kennelijk een hittegolf op het programma. Nou, eerlijk gezegd vind ik rond 25 graden eigenlijk een mooie temperatuur. Veel warmer hoeft niet, maar dat hebben we niet voor het kiezen, vrees ik.

En tot slot. Gisteren liep het weer uit de hand. Dit keer in Hoorn bij J.P. Coen. Een stelletje historisch overgevoelige ‘demonstranten’, begeleid door uiteraard vele raddraaiers, wilde het standbeeld te lijf van de voormalig gouverneur-generaal aan het begin van de zeventiende eeuw. De slachter van banda. Oké maar ook iemand die de VOC en dus Nederland op de weg zette, waar we nu zijn als welvarend land. Laat onze geschiedenis met rust. Er is toch een plaquette aangebracht bij dat monument, waarop meer staat dan J.P. Coen. Niet genoeg vond het zootje. "Het beeld moet vanavond nog weg". Daarna weer rellen en de politie te lijf. De ME moest weer optreden. Het lijkt wel of bij demonstraties in elk geval tegen racisme het verstand wordt ingewisseld voor haat. Doe nou eens iets nuttigs om racisme ook in Nederland tegen te gaan. Demonstreren en rellen roept alleen maar meer weerstand op. Maar dat snappen ze zeker niet. Laat die achterlijke amerikaanse toestanden achterwege. Nogmaals, doe iets nuttigs. Dat helpt. Dit niet. Dit polariseert enkel. Snap dat dan een keer.

(Bron: familiearchief f. van son).  

Soms maakt je hart een sprongetje!

Vijftien weken heeft het geduurd. Van de een op de andere dag drong het coronavirus ons leven binnen. Wij konden niet meer wekelijks oppassen op de kleinkinderen. Erger nog. Sindsdien, tot enkele weken geleden, zagen we de kleintjes enkel op afstand. Eerst door het open keukenraam en later in de achtertuin en pas sinds een paar weken aan tafel, -elk aan één kant-, zodat kinderen toch weer bij oma en opa konden spelen. Laat ik vooropstellen, dat ik alle begrip had voor de beslissing om de kleintjes op afstand te houden. Ik zit immers ook in een speciale risicogroep en ook oma José behoort al tot de ouderen, al zou je dat soms niet zeggen…

Maar het deed pijn en werd langzaam maar zeker verdrietiger, dat we de kleintjes niet konden knuffelen. Tot enkele dagen terug de verlossende vraag kwam: ‘vinden jullie het verantwoord om weer op te passen’.

Het hart van oma en dat van mij maakte een sprong van blijdschap en die werd nog groter toen Cas en Sem weer naar ons toe mochten lopen. “Corona is voorbij”, kraaide Cas. “Jaaaaa” was het vervolgens Sem. Zover is het jammergenoeg nog niet, maar ze wisten niet hoe snel ze bij ons op schoot moesten klimmen en ook niet, dat ze ons daarmee zoveel vreugde gaven. Afgelopen donderdag was het dus weer oppassen geblazen.

Cas helemaal op zijn gemak werd door oma naar school gebracht en ook weer opgehaald. Sem kroop bij mij op schoot om de kinderliedjes te horen en te bekijken en tussendoor onder het toeziend oog van oma een banaan. Natuurlijk moest er ’s avonds ook weer bij oma gegeten worden. Je mag één keer raden wat Cas koos. “Oma’s nasi” en “toetje op het bord”. Hij zag het al helemaal zitten. Voor hij naar school ging maakte hij ook weer zijn traditionele boodschappenbriefje voor oma.

Sem bleef de hele dag bij ons. Spelen dat het een lieve lust was en ik bouwde met hem mee. Zo nu en dan ging hij ook naar oma om te knuffelen en zich te laten “tillen”. Na schooltijd ging ook Cas vol plezier weer spelen op tafel, anders wordt hij in zijn spel al te veel gestoord door zijn kleine broertje.

En ’s avonds natuurlijk bij oma eten. Het is uitstekend bevallen van beide kanten denk ik. Volgende week dus weer hoop ik. Maar dan iets anders dan oma’s nasi, Cas…!

Oh ja. Ik zal er enkele zinnen besteden. Er is op verschillende gebieden iets mis. Er is racisme in Nederland. Echt racisme moet te lijf worden gegaan. Maar oproerkraaiers, volksmenners, vandalen en meelopers leveren daaraan geen enkele bijdrage. In tegendeel. Ze roepen enkel nog meer weerstand op. En daarnaast: ook een flinke minderheid van degenen die zich gediscrimineerd vóelen, mogen best ook eens in hun eigen spiegel kijken. Een beetje minder crimineel en onaangepast gedrag, zou hen bij voorbeeld niet misstaan. Ze verpesten het voor de goedwillenden en die zijn er zat.

(Bron: familiearchief f.van son)