Het leek vakantie….

Zondag buitenshuis eten, op maandag de voeten onder andermans tafel schuiven en op dinsdag ook nog eens eten zonder zelf iets klaar te hoeven maken. Het leek wel vakantie. Het moet voor José misschien wel wat onwennig zijn geweest, dat ze zelf niet in de weer moest om boodschappen te halen, eten te maken en een huis vol visite te krijgen. We hadden weliswaar gevraagd om wat rust in verband met de slechte gezondheidstoestand van mijn broer, maar dit hadden we niet voorzien. Zondag uit lunchen met Inge en Bram en de kinderen, maandag brunch bij Ronald en Meike, de kinderen en het nieuwe hondje Marley en de dag later brunchen bij Elke en Wouter en de mannen. Eén ding hadden al die uitnodigingen gemeen. Ze waren erg lief, gezellig en van harte gemeend. Dat maakte ons weer warm van binnen. Zo maar een fotootje van de brunch bij Meike. Zij zit met Anouk en Youri aandachtig te luisteren.

Moniekske

Laten we het maar derde Kerstdag noemen. Woensdag dus. ’s Middags kwamen mijn oud-collega Moniek en haar man Joop op visite. We hadden ze jarenlang niet gezien, op een appje op verjaardagen en met oud en nieuw na dan. Mijn beste college ooit was niet veranderd. Ja, ouder geworden natuurlijk, maar nog altijd die frisse blik en kijk op alle mogelijke zaken. Dat was ook toen al in Oisterwijk. Zij vulde mij aan en zag zelf als ik hulp nodig had. Was altijd even positief en maakte het een feest om met haar te werken. Het was ‘ouwerwets’ gezellig woensdagmiddag.

Luukie…

En donderdag kwam Luuk weer een aantal uurtjes. Je hebt er heel wat mee te doen, want hij gaat van de hak op de tak en vraagt veel oplettendheid met die boevenblik van hem. Maar die hartelijke kijk van ons ventje zou ik voor geen goud willen missen.

En nu komt er nu weer zo’n raar lang weekend aan. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik er niet echt naar uit zie. Gewoon normaal vind ik het meest aantrekkelijk, maar er begint nu eenmaal een nieuw jaar komende week. Voor de extra vrij dagen hoef ik het niet te doen. Ik heb immers elke dag een vrije dag…

Ons gezin

Omdat ik een ietwat vakantiegevoel had, zocht ik even bjj de vakantiefotootjes van weleer. Ik word wat emotioneel als ik naar deze foto kijk. Hij is gemaakt aan het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw op onze vakantie aan het Zilverstrand in Mol in België. Ons hele gezin staat er op. Mijn vader en moeder, mijn zusjes Lieke en Marianne en mijn broertje Marco en ik, compleet met geelzwarte plastic NAC-hoedje. Ik hield dat zelfs op als ik ging zwemmen. Ik moest er even aan terugdenken, terwijl mijn jongere broer ook deze dagen constant in mijn gedachten is, in de laatste dagen van zijn leven. Straks ben ik de enige op de foto, die nog over is van ons gezin. Dat geeft een vreemd en verdrietig agevoel. Dat mag je best weten.

(Bron: familiearchief f. van son).

Kerstmis toen en opa en oma….

Een flink weekendbericht, maar belofte maakt schuld. Ik zou je deze week een en ander vertellen over mijn opa Jan en zijn broers en zussen. Maar vanwege de kersttijd eerst mijn eerste schreden als ‘acteur’. Zeker 65 jaar geleden speelde ik Jozef in het kerstspel op school. Mijn moeder maakte een passende mantel. Maria was in werkelijkheid Corrie Stofmeel. Mijn vriendinnetje. Ik laat je graag de foto zien. Die is net als de andere foto's nagekleurd. Toch een mooi beeld geworden. 

Vandaag gaan wij ook weer naar mijn jongere broer. Zoals ik nu weet, wil hij toch nog met Kerst bij zijn gezin zijn. Ik hoop het. We horen het straks.

Maar dan zoals beloofd

Zo’n 150 jaar geleden, op dinsdag 18 februari 1873 werd Jan van Son ’s nachts om twee uur geboren in het huis met Wijkletter B-71 in Ginneken en Bavel. Nog dezelfde dag gingen de kleermaker Cornelis Sprangers (31) en arbeider Adriaan van Loon (27) samen met Jans vader Gerard van Son naar de ambtenaar van de burgerlijke stand om de kleine aan te geven. Er werd uiteraard een akte opgemaakt, nr. 24 in het geboorteregister van 1873. Die Jan zou mijn opa worden! Hij was geen enigste kind. Hij had een broer Piet, die achtereenvolgens winkelier, machinist en voerman was. Piet reed als voerman dagelijks vanaf de Havermarkt bij café Lambregts in Breda naar Bavel, zo bleek nog uit de reiswijzer voor boden en voerlieden van de gemeente Breda uit 1932. Andere broer was Antonius, die slechts 29 jaar werd. Een zus van Jan heette Marie en zij ging wonen aan de Valkenierslaan 62, waar later haar zus Kaatje ook nog een paar jaar  bij haar woonde vanaf 15 februari 1943 toen marie (of tante mie, zoals ze werd genoemd) weduwe was. Jan had ook nog een broer Kees die hovenier was.

Kaatje

Ik heb haar al genoemd. Officieel heette ze Cato, maar is beroemd en bij sommigen zelfs berucht geworden als kosteres Kaatje. "Kaatje”, zo meldde mij desgevraagd pastoor Riemslag van de r.k. Brigidakerk in bavel telefonisch op 30 december 1985, “Ze was een ‘kaaie’. Ze heeft gevochten met kapelaan Frans Martens". Meer wilde hij daarover niet kwijt, ook niet na enig aandringen. Het verhaal gaat dat Martens ook al met ruzie zou zijn weggegaan bij de jozefparochie in Breda. Kon hij zijn handen niet thuis houden,of was Kaatje echt zo’n katje, dat je niet zonder handschoenen aanpakt? Ik heb in de jaren tachtig van de vorige eeuw ook nog een getuige gevonden van de tijd van Kaatje: “Kaatje was een strenge kosteres”, zo weet volgens de heemkundekring ‘Paulus van Daesdonck uit Bavel, oud-misdienaar Piet Boomaars mij te vertellen. Hij heeft kosteres Kaatje zelf als misdienaar meegemaakt. “Streng. Het was bij voorbeeld de misdienaars ten strengste verboden om voor de viering om het hoekje van de sacristie, de kerk in te kijken”. Over de kapelaan waarmee zij dan mogelijk een aanvaring had gehad, was dat  volgens hem een kapelaan Rommens. Wat ik ook dankzij de heemkunde kring te weten ben gekomen, is dat Kaatje toen in een klein huisje aan de Kloosterstraat 1 in Bavel woonde. In dat pandje was in 2020 het parochiecentrum gevestigd.

Mijn opa

Nu mijn opa. Uitpluizen van archieven leerde mij, dat Jan tijdens zijn leven eerst koetsier, winkelknecht en toen fruithandelaar was. Hij moet wel een aardig manneke zijn geweest. Opa Jan van Son was volgens mijn zo’n 8 jaar geleden overleden moeder "een tevreden oud manneke”. Hij kon genieten van zijn rokertje en hielp op zijn gemak in de tuin en met de groenten voor ons groentewinkeltje. Ik heb zijn zilveren tabaksdoos in het familiearchief bewaard. “Hij zat graag op zijn sokken bij het potkacheltje en rookte zijn pijpje". Ik zie dat voor me, want de oude potkachel in de kamer achter de groentewinkel herinner ik me ook nog. Ik weet ook dat ik op zijn schouders mocht achter in de tuin. Hij speelde vaak met mij.

Maar uit de archieven heb ik uiteraard nog wat meer gegevens over Jan van Son opgediept. Zo blijkt hij nog al eens verhuisd te zijn, als ik adresboeken van diverse gemeenten mag geloven: 1890: Jan van Son woonde na zijn geboortehuis Wijkletter B71, Bavel 40a , op 9 mei 1890 in Ginneken, en blijkt op 27 november 1894 in Breda op adres A6 te wonen. Je vindt het allemaal in adresboeken van diverse gemeenten. Uit datzelfde adresboek van breda/-ginneken/ teteringen in het Bredase gemeentearchief blijkt, dat hij in 1906 en 1907 het beroep van koetsier had. Hij is ook getrouwd, want in 1907 staat Jan met vrouw en met zoon Gerard genoemd in de Registratie 1908-1922 van de gemeente Teteringen.  Jan met zijn vrouw, 4 kinderen, waarvan 1 overleden en ‘dochter’ Adriana Anna, eigenlijk dochter van hovenier Kees van Son, zijn broer. Zou Jan die ‘in de kost’ hebben gehad?

Tussen 1908 en 1911 is Jan nog koetsier op Ginnekenweg 64. Hij woont naast zijn schoonvader Johannes Kools, die op Ginnekenweg 62 is ingeschreven. In 1917 en 1922 is hij winkelknecht in de groentewinkel van zijn schoonvader op de Ginnekenweg 64 in Teteringen. Vanaf 1928 wordt Jan zelf als fruithandelaar gemeld op Ginnekenweg 65 en in 1937 woont hij er nog met zijn gezin. Opvallend is dat zijn dan overleden zoontje niet op de kaart wordt vermeld. In 1947 tot slot, is Jan ‘aardappelhandelaar’ op de Ginnekenweg 65 en zijn tweede zoon Jan woont ernaast en is fabrieksarbeider op nummer 63. Ome Jan woonde inderdaad in een klein huisje, onmiddellijk naast de winkel. Oom Gerard woonde onder meer aan de Galjoenstraat in Tilburg. Opa woonde na het huwelijk van mijn Pa bij hen in.

Zijn vrouw

Mijn opa Jan van Son trouwt op 6 augustus 1902 met Helena Maria Kools, maar haar roepnaam is Leentje. Zij zou mijn oma worden, die ik helaas nooit gekend heb. Zij stierf al in 1942. Leentje Kools werd geboren op woensdag 3 april 1878. Ook van mijn oma Leentje heb ik natuurlijk een foto, de geboorte-en overlijdensakte. Leentje was een dochter van Jan Kools en Adriana van Hoeckel. Jan Kools was dienstknecht toen hij trouwde en werd later lapper (schoenmaker). Dat kan ik lezen in de geboorteakte van Leentje. Zij heeft acht broers en zussen. Zij is op een zusje na de jongste in het gezin. Een broertje van haar is al na twee dagen overleden.

Uiteraard weet ik van mijn oma ook nog wel het een en ander, uit overlevering en uit bronnen. Maar er wordt ook over haar en haar man verteld in het boekje over oude volksverhalen: ‘Volksverhalen uit Noord-Brabant’. De moeite waard. Hoezo genealogie is een stoffig gedoe. Ik ben er al vanaf 1982 zoet mee… en nog steeds.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Erg moeilijk…

Niet helemaal onverwacht zijn we toch nog hard op de werkelijkheid gewezen door een telefoontje deze week over de gezondheidssituatie van mijn broer. Zijn behandelingen zijn gestaakt. Alles is gedaan; niets hielp. Hij krijgt nog zuurstof, maar de prognose is erg slecht. Weken tot hooguit enkele maanden. Ga daar maar eens mee om. Ik hoop dat hij geen pijn heeft en nog enige kwaliteit van leven. Het doet pijn en geeft mij een gevoel van machteloosheid. Zeker, als mijn hart besluit om te stoppen, dan is het ook voor mij afgelopen. En wanneer dat is, dat weet ik niet. Maar we gaan nog graag bij mijn jongere broer langs. Ik wil zo lang mogelijk doorgaan, het liefst samen met hem.

Fotoshoot

Ik hoor het je als het ware denken; begin je er nu al weer over. Het antwoord is ja. De foto’s van de fotoshoot van ons uitgebreide gezin zijn er. Wat zijn ze mooi. De fotograaf heeft zijn best gedaan om er iets moois van te maken. Vooral de foto van ons hele gezin, alle 23, is geworden wat José ervan gehoopt had. Niemand staat of zit half verscholen achter de ander; niemand trekt een raar gezicht of heeft de ogen halfdicht en iedereen, inclusief onze allerkleinsten kijken recht in de camera. De fotograaf werd te elfder ure gevraagd op een zondag, ’s morgens vroeg. José en ik zijn er blij mee. Dat was precies wat José nog graag wilde. Een fotoshoot met iedereen, nu ook ik nog op de foto kan. Uitstellen was niet meer verantwoord.

Sint en Piet

Cas en Sem gingen vorige zaterdag naar Gorkum om Sint en Piet in levende lijve Nederland te zien binnenkomen.  Verkleumd door kou en regen kropen ze eenmaal thuis onmiddellijk in een warm bad. Ze hadden het voor geen goud willen missen. Ook Sven bekeek de Sint en zijn pieten. Lekker achter het raam van het werk van papa. En Luuk? Die keek vol verbazing met ‘sint’ in zijn handjes op televisie. Op 2 december komen de kleinkinderen weer voor pakjesavond naar oma José. Dat is vaste prik elk jaar.  Natuurlijk werd er ook in de eigen woonplaats naar de Sint gekeken én de schoen gezet. Want de Sint had gezegd, dat je dat mocht doen. Daarom gingen de kinderen bij Pieter en Tara ook aan de slag om te kleuren voor de Sint. Joël, Daan en Robyn kleurden er lustig op los voor in de schoen. Luuk is er zelfs gewoon even bij gaan staan. Bij Cas en Sem in de buurt konden ze nog eens met de Sint op de foto ook. De pleintjestocht kwam ook bij hun buurt. Spannend hoor.

‘Kiske’

We noemden hem Kiske, zo’n halve eeuw geleden. Ik heb het over Kees den Exter, toen collega-journalist van mij bij dagblad De Stem, rayon Oosterhout, toen nog ‘regionale krant bij overtuiging’. Met zijn vrouw Mariëtte Mulkens, ook van De Stem, zou hij gisteren bij ons een hapje eten. José haar kookkunst wist Kiske zich nog te herinneren. En José zag weer een gelegenheid om lekker haar best te doen. Helaas. Hij belde af en moest vanwege ziekte de afspraak afzeggen. Jammer.

Familieonderzoek

Deze week even geen informatie over familieonderzoek deze week, al heb ik niet stilgezeten, wat dat betreft. Ik kom er nog op terug.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

 

 

Over regen en zonnige momenten..

Je kan ook wel eens teveel van het goede of kwade krijgen. Dat vond ik nou precies deze week met zijn regen, regen, regen. Alsof we in de afgelopen weken al niet genoeg nat hebben gekregen. Gelukkig klaarde het in het tweede deel van de week wat op.

Maandag was ondanks het ‘pokkenweer’  een feestelijke dag. Onze jongste, Luuk, werd twee. We gaan dat nog vieren maar ja, oma zou oma niet zijn, of er moest een speciale kaart in de brievenbus liggen van oma en opa. Je weet wel, zo’n muziekkaart. Als je hem open doet zingt zo’n vervelende, schrille, mechanische stem hieperdepiep hieperdepiep hoera, er is er eentje jarig…..  Alleen stonden we voor het probleem, dat de post op maandag niet komt. Dus moesten we wel zondagavond  de kaart zelf in de brievenbus gaan doen. Elke kleinzoon of dochter krijgt zo’n kaart. En ja hoor. Succes verzekerd. Luuk en muziek is een twee-eenheid. Hij deed ’s morgens op zijn verjaardag de kaart telkens open en rende door de kamer, zo is ons verteld. Ik zat ’s avonds in de Raadsvergadering toen Luuk met de videobel contact zocht. De vergadering was nog niet begonnen, dus kon ik even met hem praten. Gezellig hoor. Op zijn tweede verjaardag werd een fot van hem vergeleken met zijn vader als peuter. Zo vader zo zoon, zou je kunnen zeggen.

Ongeduldig

Uiteraard was ik weer even bezig met het familieonderzoek en keek  ik of ik nog iets in het archief heb van precies twee jaar geleden. Dat had ik. Een allerliefst plaatje. Zus Robyn kon twee jaar geleden bij ons niet wachten tot haar broertje was geboren. Ze wilde precies weten of hij er al was. Maar mama en papa waren in het ziekenhuis en zij was bij oma en opa. Natuurlijk losten we dat op. Robyn mocht met de mobiele telefoon videobellen en kon zo horen, dat haar broertje nog even op zich liet wachten. Gelukkig was hij daarna geboren. Tot grote vreugde van ‘grote zus’ Robyn.  Die gedraagt zich overigens ook echt als grote zus. Ze zeult haar broertje overal naar toe en dat weet de kleine maar al te goed.  Genoeg over Luuk, maar het is ten slotte de kleinste van het stel…

Dinsdag zijn José en ik verjaardagcadeautjes voor Luuk gaan kopen. Dat betekende flink wat loopwerk, want ik wilde persé mee winkelen, zo lang dat nog kan, terwijl ik weet dat ik ’s middags afgebrand ben. Dat is dan maar zo.

Foto’s

Je hebt al kunnen lezen, dat de geplande fotoshoot van ons uitgebreide gezin uiteindelijk gelukt is. Meer dan dat. De allereerste foto’s van de fotoshoot beloven heel erg veel. Op een foto staan we erg goed op. Ik wil je hem niet onthouden.

Gevarieerd

Een heerlijk etentje met vrienden op woensdag en donderdag na de fysio naar mijn broer. Ik had voor hem een volle doos en bestanden op een usb-stick met foto’s en gegevens uit mijn archief bij elkaar gezocht. Zijn dochter Linda had daarom gevraagd. Doen we meteen, want uitstellen is niet verstandig. Als ze dan vragen mocht hebben, dan zie ik haar wel verschijnen. Dan is de week weer voorbij, want op vrijdag moet ik de artikelen voor mijn wekelijkse pagina weer afwerken en doorsturen.

Daar houd ik het deze week bij. Druk, maar gezellig en soms kreeg ik er zelfs energie van en die heb ik nu juist te weinig.

Sint

Oh ja. Vandaag komt de Sint aan in Gorkum. Jammer dat er weer regen gepland is. Jammer ook dat die kinderfeestverpesters van kick out zwarte piet en extinction rebellion geen andere hobby zoeken. Laat die kinderen met rust. Misselijk stelletje.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Toch gelukt!

Hè, hè eindelijk. De fotoshoot van de hele familie is eindelijk gelukt. Na mislukte pogingen vanwege ziekte en het slechte weer. Daarmee ging voor José haar grootste wens in vervulling: foto maken van het hele gezin, nu het nog kan. Iedereen was van de partij. Het dreigde nog even mis te gaan, toen de fotograaf liet weten ziek te zijn. Buikgriep!

Iedereen ging aan de slag op de vroege zondagochtend om nog te redden wat er te redden valt. Ronald kreeg het voor elkaar. Hij vond voor half elf een fotograaf. En wat voor een. Ik heb zelden zo’n invoelende man gezien. Hij ging –ondanks zijn leeftijd- zondagochtend door zijn knieën voor de allerjongsten en wist iedereen te boeien en betrokken te zijn. Kortom een fijne vent. Dank je wel! Het was die zondagochtend meteen gezellig, want Inge en Bram hadden hun huis opengesteld om er de foto’s te maken, wat prima lukte. Maar er was ook koffie en thee met een koekje. Buiten was intussen het weer niet erg fotogeniek en dat is nog maar zacht uitgedrukt.

Daar bleef het die afgelopen zondag niet bij. Iedereen was er en dat is een mooie gelegenheid om José haar zeventigste verjaardag te vieren, al wilde zij de kleinkinderen wel wijsmaken dat ze 61 werd. Ze trapten er niet in. Het fotograferen duurde de hele ochtend. Tijd om daarna met z’n allen naar het huis van oma te gaan. Er moest nog even gewacht worden, maar toen stonden er soep, nasi, pastasalade en stokbrood op tafel. Je hoeft niet te vragen of het in de smaak viel. Het enige dat overbleef, was een beetje soep. Dat konden José en ik de volgende dag opmaken. ’s Middags zorgde José nog eens voor een hapje en een drankje. Het was tenslotte feest. De hele zondag was het feest en José straalde. Het was en bleef gezellig en ze kon er niet over uit, dat ze zo’n mooi cadeau had gekregen van allemaal samen. De elektrische fiets kan ze binnenkort met de dames gaan uitzoeken. We kijken terug op een hele fijne verjaardag, die een lach op ieders gezicht bracht in deze toch wel moeilijke tijd.

Armbandje

Ik wil niet meer gereanimeerd worden. Dat heeft geen zin en brengt meer kwaads dan goed in mijn situatie. José heeft een armbandje voor mij besteld om dat voor iedereen duidelijk te maken. Mijn ICD is ook uitgezet, dat weet je al. Maar opgeven staat niet in ons woordenboek. We vechten door en blijven zo positief mogelijk, ondanks toch wel wat stressgevoelige dingen, zoals een zieke broer en het feit dat mijn ene dag niet zo is als de andere en de mobiliteit alsmaar afneemt en de energie ook. We hebben geen keuze en krijgen geen antwoord op de vraag waarom het juist ons treft.

Zo nu en dan komen leuke foto’s op onze familiea-pp. Die zorgen weer voor een glimlach, zoals die waar Luuk net doet alsof hij leidinggevende in de zorg is. Hij zit al achter het bureau. En ook Sven hebben we weer gezien, gezellig bij het maken van de foto’s en heerlijk spelend bij oma.

En zoals elke week; ’s Maandag kwamen Youri, Cas en Sem weer tussen de middag gezellig eten. Sem had gehaktballetjes gekozen. Toen ze merkten, dat er ook nog verse worstjes waren gebakken, aten ze er ook daarvan nog op. Maar ze hielden er prima rekening mee, dat oma en opa ’s avonds boerenkool met elk een vers worstje wilden eten. Het zijn schatten! Wij barsten van de rijkdom op dat gebied met fijne kinderen en schoonkinderen en de hele schare kleinkinderen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Kan je je dat nog voorstellen?

Ik begin mijn weekendbericht deze week even met een paar fotootjes van onze kleinzoon Luuk, die weer helemaal opgeknapt lijkt. Die had je nog van mij tegoed. Ook niet onbelangrijk: ik heb mijn icd laten uitzetten. Emotioneel maar goed moment.

Maar ik wil het dit keer over iets anders hebben.

Afgelopen dinsdag kwam mijn ernstig zieke broer midden in zijn immuuntherapie, samen met zijn vrouw Dineke opgewekt en positief bij ons op visite. Hij voelde zich gelukkig goed. Hij had ook naast wat foto’s en andere gegevens over en van mijn zus en mijn moeder ook een alleraardigst boekje meegebracht, dat hij gekregen had. Het was het boekje uit 1919 met onder meer ‘een korte onderrichting over het huwelijk’. Het was het R.K trouwboekje van mijn opa en oma van moederskant.  Uiteraard waren ook alle kinderen er met de hand in bijgeschreven. We wisten al dat de kerk de vrouw wat apart bekeek. Ze moest onderdanig zijn aan haar man. Zou dat komen omdat ze volgens het oeroude sprookje uit de rib van de man was geknutseld?

Veranderd

Als je die tekst leest, dan merk je hoe de tijd is veranderd van een godvrezende, door de kerk dom gehouden generatie, naar nu.

“Het doel van het huwelijk is voornamelijk voor God kinderen voort te brengen en christelijk op te voeden’, zo staat er onder meer en ook een aantal regels die duidelijk maken wanneer een huwelijk wél en niet geldig is. Tussen twee geloven is pas geldig als het huwelijk voor de pastoor gesloten is, bij voorbeeld. Ik heb dat meeegemaakt, toen mijn broer trouwde.

Bij ‘de plichten der echtgenooten jegens elkander’ bemoeit de kerk zich wel heel erg sterk met het huwelijk.  Bij voorbeeld: ”bij het huwelijksgebruik is geoorloofd, alles wat noodig of dienstig is, om van het huwelijk naar behooren gebruik te maken”  en bij het huwelijksgebruik is het verboden “Alles wat het voortbrengen van kinderen kan verhinderen”. Die kerk was echt prima in staat om verbloemd weer te geven, wat zij niet wilde. Zouden er priesters zijn geweest die dit soort boekjes vergenoegd tijdens een avondje op de bank, tot zich zouden hebben genomen?

Plichten

Nog veel gekker maakt de kerk het in het hoofdstukje over ‘de plichten van de ouders jegens hunne kinderen’. Die kinderen dopen is wel het allerbelangrijkste. Zodra de ouders bemerken, dat God hun huwelijk met een kind zal zegenen, moeten zij op de eerste plaats “God en de H. Maagd Maria dagelijks bidden, opdat het kind levend moge geboren worden en de genade van het H.Doopsel moge ontvangen’. In het tweede artikel maken ze het pas echt bont: je moet ‘met zorg alles vermijden waardoor het leven van het kind in gevaar kan komen’. Dan komt der een opsomming: ”daarom onthoude de moeder in gezegende toestand zich van te zware arbeid, hard lopen, berg klimmen, dansen, tennissen, het opheffen van zware lasten, grote vermoeienissen, het dragen van te nauw sluitende kleeren, fietsen (om het gevaar voor vallen), alsook, mede opdat niet de kiem van slechte hartstochten in het kind worde gelegd, van opvliegendheid, gramschap, enz.”. En de man? Die moet haar “geen verdriet aandoen en matig zijn in het vorderen van den huwelijksplicht, vooral wanneer de zwangerschap reeds ver gevorderd is”. De illustraties geven een beeld van de tekst en de namen van mijn grootouders van moederskant en de doopinschrijving van mijn moeder.

Hondsbrutaal

Zouden mijn opa en oma dat allemaal in acht hebben genomen? Ik kan het me wel voorstellen. Opa had het hoog in zijn kop en was heel erg pietje precies in de leer. Altijd op de eerste rij in de kerk; Toen mijn moeder na de dood van mijn vader een andere vriend kreeg, omdat het alleenzijn haar onvoldoende steun bood om door te gaan, liet meneer doodleuk aan zijn dochter weten, dat zij niet meer welkom was, omdat ze niet met hem getrouwd was.

Ook wij kregen met zijn rigide gedoe te maken. Toen we onze dochter Inge, net enkele dagen oud, aan opa en oma lieten zien, was zijn eerste vraag “Naar welke heilige is ze genoemd”. José was natuurlijk niet te lui om te antwoorden, “Naar geen enkele. Ze heet Inge”. We hoefden daarna niet meer met haar langs te komen.  En Oma, die zat erbij en keek ernaar als een schoothondje ‘hare echtgenoot volgend’. Zij kon overigens ook cynisch en hardvochtig uit de hoek komen, maar niet rechtstreeks. Mijn moeder kreeg nadat ik José als mijn toekomstige vrouw  was komen voorstellen, achteloos te horen “kan jullie Frans niks beters krijgen”. Ik kan je boekdelen vertellen over het misselijk karakter van beiden, maar ik wil graag zo positief mogelijk blijven.

Andere tijd

De teksten in dat R.K. Huwelijksboekje uit 1919 kan je je nu niet meer voorstellen. De macht van de katholieke kerk is bij het merendeel van de mensen tanende en tegenwoordig maakt iedereen zelf wel uit wat hij en zij wel en niet willen doen of laten. Daarbij hebben zij de pastoor niet nodig. En dat is maar goed ook. Wat zouden die pastoors zijn gaan doen in de plaats van al die huisbezoekjes bij pas getrouwden. Ze kwamen kijken en hondsbrutaal vragen of er al een kindje aankwam. Dat verhaal heeft mijn moeder mij eerder ook verteld. En de pastoor kwam haar enkele jaren later ook vertellen dat haar zoontje, Frans, een goede pater zou worden, alleen omdat ik als basisscholiertje hem vragen stelde bij de drieëeenheid en dat niet geloofde.

Gelukkig trapten mijn ouders daar niet in. Ik heb nu al helemaal niets meer met de kerk en ben blij dat ik tegen een hele goede vrouw ben aangelopen, waarmee ik samen 5 lieve kinderen kreeg, Dat zie ik een pater nog niet doen, hoewel…..

(Bron: familiearchief f. van son).

Jong geleerd is oud gedaan….

Het leven gaat door, zoals het al vele eeuwen door is gegaan. Ook in ons uitgebreide gezin. De jongste kleinzonen doen van zich spreken deze week. Sven kon buiten al alleen op zijn loopfiets uit de voeten en Luuk vond het uiteraard erg interessant om zelf te winkelen bij AH, zoals zijn moeder en zijn oma doen. Jong geleerd is oud gedaan. Er kregen van Luuk ook een uitnodiging voor zijn verjaardag. Sven en Luuk lopen als een kievit en doen dat een stuk sneller dan opa dat nog kan. Mijn mobiliteit neemt langzaam verder af. Als ik een keertje meega om samen met José te winkelen, dan ben ik al snel toe aan rustpauzes. Bij IKEA bekeken we deze week een nieuw vloerkleed. Dan komen we automatisch op rustplek restaurant terecht en daar wacht mij in dat soort gevallen een bruin broodje met zalm. Gelukkig niet die kleine IKEA balletjes met friet. Als ik die al zou willen proberen, dan is de lust nu zéker verdwenen. Toen ik de auto parkeerde, had ik meteen genoeg van die balletjes. Alleen de naam al…. En dan nog plantaardige vleesballetjes ook. Mij niet bellen!

Eigenlijk vreemd

Wij rijden op dit moment best wat kilometers om nog zo veel mogelijk ‘leuke dingen’ te doen samen, nu het nog kan. Over ‘leuke dingen doen’ gesproken; vanavond gaan we op uitnodiging eten bij oudste dochter Inge en Bram en beide kleindochters Emma en Renée. Maar nog even terug naar die vele kilometers. Dat betekende dat we begin van de afgelopen week weer toe waren aan een auto-tankbeurt. Lekker is dat toch dat je bijna veertig cent per liter goedkoper uit bent, als je in België tankt. Maar wel vreemd. Praten over dat zogenaamde éne Europa is schering en inslag, maar van dit eenheid is weinig sprake. Het geldt zeker niet voor de benzineprijs bij voorbeeld en zo kan ik nog wel een aantal meer dingen noemen. Voor een deel zal er het ‘kwartje van Kok’ nog wel tussen zitten, maar daarnaast ziet het kabinet, demissionair of niet, de auto nog steeds als een belangrijke melkkoe. Over melkkoe gesproken; Wakker Dier heeft een zwak voor zogenaamde ‘sloopkoeien’. Nee, ik leg het niet uit. Zoals gebruikelijk bij dat soort clubs is er weer onvoldoende nagedacht. Zoek het maar op, als je het persé wil weten. Te gek voor woorden, als je het mij vraagt. Ze willen weer zo graag aandacht. Als ze het over het echte dierenwelzijn hebben, dan sta ik daar wel achter; maar dit…

106

Het zou opmerkelijk zijn, als hij nu nog zou leven. Maar anders zou mijn vader afgelopen donderdag zijn honderd-en-zesde verjaardag hebben gevierd. Helaas is hij dit jaar al 51 jaar geleden plotseling veel te jong gestorven. Daarom een foto ter ere van zijn verjaardag. Daarop komt hij in 1966 met zijn fiets en aktetas thuis van zijn werk. Hij heeft 2 weken vakantie! Mijn vrouw José heeft hem nooit gekend, mijn kinderen evenmin. Dat vind ik jammer, want ik had en heb mijn vader nog steeds hoog staan. Ik ben zelfs soms jaloers op zijn rust en regelmaat, zijn humor en relativeringsvermogen. Sommige karaktertrekken vind ik terug bij mezelf, andere bij mijn broer. Die is overigens intussen gestopt met de chemo, die niet werkte. Hij is gisteren met immuuntherapie begonnen. Hopelijk slaat het aan. Hierbij laat ik het voor deze keer.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

Geen foto, wel gebroken arm..

 dit bericht heb je door een fout wellicht gemist

We zouden afgelopen zondag een foto maken van ons hele gezin. 23 mensen en één vlindertje. Maar als het om zo veel mensen gaat, kan er automatisch iets tussenkomen. Eerst al het gezamenlijk zoeken naar een passende datum en tijdstip vergt al de nodige hoofdbrekens. Gelukkig neemt dat een van de kinderen voor haar rekening. En dan het weer natuurlijk. Regen voorspeld zondag en we moesten de foto ’s morgens laten maken. Dat zal je altijd zien. Maar dit keer bleek Luuk, hoewel ongewild, de reddende engel: hij was ziek en had koorts. En ook Sven was die dag niet honderd procent liet papa weten. Geen foto dus, maar wat dan. Oma had natuurlijk weer boodschappen gedaan –zoals gebruikelijk-, om de inwendige mens te kunnen versterken na de foto. Iedereen in onze woonkamer, Dat is altijd gezellig. Maar met de volle pan soep, de belegde broodjes en hapjes voor de kleintjes blijven zitten, vond Oma toch ook wel erg. Te meer, daar de diepvries al vol zit. Eén berichtje op onze gezins-app was voldoende. De zieken bleven thuis, maar de rest kwam toch lekker soep en broodjes eten en een paar uurtjes zorgen voor gezelligheid. Ik ben trots op onze kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Daarvan ben ik steeds meer overtuigd.

Onze pechvogel..

Ach die Cas. Hij heeft bij een ongelukje in het speelparadijs in de herfstvakantie zijn pols gebroken. Hij zit inmiddels in het gips tot boven zijn elleboog. ‘Gelukkig is het mijn linkerarm’, zo liet hij weten. Anders kan je natuurlijk volgende week niet naar school. Het gips moet er voorlopig 6 weken omheen en men hoopt dat opereren niet nodig zal zijn. Tussendoor wordt daarvoor nog een foto gemaakt. Vrijdag kwam Cas ’s avonds mee eten van oma’s nasi én een nachtje logeren, onze pechvogel. Lekker spelen zonder gestoord te worden.

Bonusuitje…

Onze bonuskleinzoon Daan doet al jaren zijn uiterste best om bij ons gezin te willen horen, Hij geeft telkens acte de présence en is erg behulpzaam en dankbaar. Reden om een dagje uit aan te bieden met oma en opa, want zo noemt hij ons ook. Hij wilde het liefst naar Bobbejaanland, maar het leek ons niks om alleen met hem te gaan. Dan moet hij in zijn eentje in die enge ‘loopings’, want oma gaat niet mee en ik zeker niet. Hij mocht een vriend of vriendin kiezen om mee te gaan en koos voor onze kleindochter Anouk. Die wilde graag al was het alleen al toen ze hoorde over Halloween. Onze pubers genoten. Ze waren de hele dag zelf samen op pad, terwijl oma en opa voor het merendeel op het toch wel frisse buitenterrasje zaten. Het restaurant was en bleef gesloten. Een kartonnen bekertje koffie of thee kon uit een loketje in de muur worden gevraagd aan een vriendelijke dame. Minder vriendelijk was men bij de uitgifte van de door mij gereserveerde rolstoel. Meteen een dreigement. Als we die niet voor kwart voor vijf terug zouden brengen, werd de politie gebeld….. en mocht niks aan of op hangen en niet op worden gegeten om mayonaise en ketchupresten te voorkomen. Ze hadden er beter aan gedaan de rolstoel dichter bij de ingang aan te bieden. Je wil hem immers omdat je moeilijk ter been bent. Maar goed het was een fijne maar voor mij uiterst vermoeiende dag. Ik merkte het ’s avonds en ook nog de volgende ochtend.

En doorgaan….

Ik ben verder deze week bezig geweest om wat genealogiemailtjes weg te werken en heb nog kort onderzoek gedaan. Ook heb ik nog artikeltjes gemaakt voor mijn wekelijkse pagina in De Langstraat. Maar ik merk dat een hele dag lekker doorwerken, er helaas echt niet meer in zit. Gelukkig is er inmiddels een nieuwe afspraak gemaakt voor de gezinsfoto! 

Toch even bijpraten...

Dit bericht heb je dankzij een fout wellicht gemist. 

 

Je hebt het misschien al begrepen, of misschien ergens gehoord, maar het gaat met mijn gezondheid niet zoals ik graag zou willen. Ik wist dat ik hartfalen had, maar op 22 juni jl. kwam tijdens een controlebezoek een mededeling van de cardioloog, die rauw op ons dak kwam: ‘je hebt nog maximaal 1 jaar te leven. Ik kan het natuurlijk mis hebben’. Ik ben kennelijk in de eindfase van hartfalen, zoveel is duidelijk. Nou ben ik niet zo van prognoses, dus heb al meteen laten weten, dat ik uiteraard voor méér dan 1 jaar ga. Daar doe en laat ik letterlijk alles voor, dat nodig is om mijn hart te ontzien en verder zo gezond mogelijk door de rest van mijn leven te gaan. Dan heb ik het niet over eten en drinken, want José zorgt er elke dag voor, -en dat al bijna 50 jaar lang-, dat er een gezond maaltje op tafel komt. Nee het gaat meer over veel rust nemen, goed naar je lichaam luisteren,  stress voorkomen en uitzonderlijk veel fruit eten. Natuurlijk hebben wij onze kinderen nog diezelfde 22 juni volledig geïnformeerd. De oudere kleinkinderen zijn door hun ouders ook min of meer bijgepraat. Ik heb het verder hier en daar gemeld en ook José heeft het in de straat verteld en haar vriendinnen en vrienden op de hoogte gebracht. Minder stress heb je niet altijd voor het zeggen. Toen ik het bericht kreeg van mijn zeer ernstig zieke broer, greep mij dat uiteraard erg aan. Ook toen ik een oud-collega bezocht. Ook die wordt geteisterd door ziekte en is geen schim meer van wat hij ooit was. José en ik brengen onze tijd voornamelijk door met ‘leuke dingen’ op advies van mijn cardioloog. Ik wordt medisch goed in de gaten gehouden en mijn motto is ‘vooral doorgaan’. Ik ben niet zo van bijltje erbij neergooien of lijdzaam toezien. Ik heb heel mijn leven de regie kunnen houden en geef die enkel uit noodzaak nog uit handen. Ik ga gewoon door met alles wat ik graag doet, zo lang als het maar kan.

Als ik maar tijd van leven heb. Mijn familieonderzoek is zo goed en zo kwaad als het kan, afgerond. Ik ben tussen de bedrijven door mijn familieboek aan het afwerken. Als het even kan, dan trekken we erop uit, soms dichtbij en soms wat verder weg. Vaak dichtbij in de Biesbosch bij voorbeeld. Rustgevend groen en vrijwel volledige rust. We genieten weer van Luuk, die na een korte pauze weer wekelijks bij ons komt en van Cas, Sem en Youri die elke maandag tussen de middag komen lunchen. De week na de herfstvakantie zorgt oma José op verzoek maandagmiddag voor een stuk verse worst voor alle drie. En komende zondag zouden we eigenlijk een worst moeten offeren aan de heilige Clara. Zondagochtend hebben we immers met onze hele uitgebreide gezin een fotoshoot. Hopelijk is het droog! Duim je even mee?

(Bron: familiearchief f. van son )

Ze kunnen er wat van…..

Ze kunnen er wat van, daar in Drenthe. Misschien kan je je nog herinneren, dat ik mijn vorige weekendbericht al op vrijdag publiceerde. ‘Je bent te vroeg’, merkte een oplettende lezer op. Te vroeg wel Arja, maar met voorbedachten rade. José en ik gingen namelijk op vrijdag al mee op uitnodiging van Elke en Wouter, naar het Hof van Saksen in het Drentse plaatsje Nooitgedacht in de gemeente Aa en Hunze, even ten zuiden van Rolde. Een flink eind weg dus.

Met het oog op mijn gezondheidstoestand, was ik niet zelf de chauffeur op de 230 kilometer lange tocht. Ik mocht in de eigen auto op de bijrijderstoel. Een pretje, nee eigenlijk niet echt, want ik zit steeds door de voorruit te kijken en volledig mee te rijden. Maar wel minder vermoeiend en ach. Het was voor de goede, zeg maar uitstekende zaak. We gingen een lang weekend mee naar het vakantiepark Hof van Saksen. En wie wil dat nou niet met kinderen en kleinkinderen. En die kleinkinderen waren dolenthousiast. Nou dat waren wij ook. Het waren uitermate gezellige en natuurlijk voor mij ook vermoeiende dagen, maar men zorgde er wel voor, dat ik steeds tussendoor kon uitrusten, al was ik toch enkel in de rolstoel rondgereden, het putte mij uit ondanks dat ik slechts af en toe maar een stukje met mijn twee krukken liep, of wat daarvoor doorgaat..

Wat is dat een mooi park, Hof van Saksen. Als je gek bent op zuipen en disco tot in de late uurtjes, om dan lallend over het park te gaan, dan ben je bij Hof van Saksen op de verkeerde plaats. Maar er is van alles, van een overdekt tot een natuurbad met strand en speeltuin met klimwand, een beeldengalerij, een veel grote indoor klimwand en binnenspeeltuin, een Bounz-arena waar veel trampolines liggen, waarop je naar hartenlust salto’s kan maken of andere capriolen kan uithalen. Opa en oma keken natuurlijk toe. En er is nog veel meer. Ook met veel prima restaurants met elk een grote legomuur en een speciale snackbar, een ruimte waar je met gamen of met techniek bezig kan zijn. Uiteraard een goed gesorteerde supermarkt ontbreekt er ook niet. Maar het meeste valt op, dat het park zo ruim is opgezet. Met bungalows en grote vakantiewoningen met rieten dak, brede lanen en wat smallere paadjes en bungalows waarin het ons aan niets ontbrak. Niet zo een waar je je kont niet kan keren, maar lekker ruim, met goede bedden (die van ons in welk geval) en een moderne badkamer met inloopdouche en bad. Zoiets mag meer dan gemiddeld kosten en dat doet het dan ook. Maar we kijken terug op heerlijke dagen, waarin we ons hoofd eens – al was het maar even-, leeg konden maken en niet denken aan mijn penibele gezondheidssituatie en die van mijn wel erg zieke broer Marco.  Cas en Sem genoten, hun ouders Elke en Wouter hadden het ook naar hun zin en oma en opa waren eveneens. Dankjewel voor de fijne dagen!

Eenmaal terug moest er natuurlijk de volgende dag getankt worden in België en gelijk bracht José een bezoekje aan Ikea voor enkele noodzakelijke boodschappen. Daar ben ik noodgedwongen de roltrap moeten oplopen en een normale trap moeten aflopen om weer bij de uitgang te komen, want de liften deden het niet. José houdt dan ook haar hart vast. Ellende. Dan moet je ook nog een stuk lopen via magazijn en kassa’s,  om daarna doodmoe bij de auto terecht te komen. Thuis viel ik als een blok in slaap. Natuurlijk hebben José als het kon ook deze week een ijsje gegeten, want Enzo sluit na de kermis en gaat dan enkel nog in oktober weekenden open, als het goed weer is. Daarna moet ik maar thuis ijs eten. En bergen met fruit. Elke dag weer. Ik wil immers zo lang mogelijk doorgaan. Over gezond eten heb ik al jaren niet te klagen. José slaagt erin telkens iets lekkers en gezonds op tafel te zetten, waarbij ze uiteraard prima in de gaten houdt, wat wel en wat niet goed voor mij is. Ik zou mijn al jaren lang zorgzame José voor geen goud willen missen, als ik het voor het zeggen had.

Oh ja, we hebben ook –om er even uit te kunnen zijn- een ritje door het bos gemaakt naar Meerseldreef terwijl mij broer zijn eerste chemo kreeg. Bij de speeltuin de Zevenster van de paters kan je op je gemak een lekker broodje eten, josé een kop koffie en een brusselse wafel en daarna samen een leffe (alcoholvrij) en een dubbele trappist voor José. Lekker genietend in het najaarszonnetje, dat zo af en toe achter de wolken verdween. Even rust in ons hoofd.

Nee. Op beantwoorden van een mail met een vraag na, heb ik deze week geen tijd en aandacht gehad voor familieonderzoek, Volgende week beter.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Wat een archief…..

Zaterdag heb ik er echt geen tijd voor. Heb dan belangrijke zaken. Daarom nu al mijn weekbericht. Ik ben deze week bezig geweest om een deel van ons archief door te nemen. Eigenlijk mag het die naam niet hebben, maar het bevat een schat aan informatie en herinneringen. Het ging dit keer om vier grote dozen, die José voor mij van zolder haalde. Boordevol foto’s, fotoboekjes en tekeningen van toen onze kinderen nog klein waren. Prachtig, in een woord. Foto’s van onze vakanties op de Schatberg, in Bourgondië, Tsjechië en op Rhodos en Lanzarote, jaren geleden inmiddels. Foto’s van Kroatië maar ook foto’s van alle mogelijke speciale dingen of bijzonder data van kinderen en kleinkinderen en van andere familiedingen.

De Boerderij

Er was ook een prachtig boekje bij met foto’s van de door José eigenhandig opgezette peuterspeelzaal ‘De Boerderij’, die zij jarenlang zelf subsidieloos runde mét vaste krachten en stagiairs runde in en om de boerderij van Jan en An Verhoeven op Kerkhoven. Kom daar anno 2023 nog maar eens om….  Honderden kinderen uit Oisterwijk en omgeving zijn bij José aan het spelen geweest. Ze heeft alle benodigde papieren en begon gewoon, zonder subsidie en andere vervelende tijdrovende dingen. Maar met een eigen administratie en, -bij voorbeeld met sinterklaas-, met een leuk dingetje en boekje met liedjes voor de kinderen en tekeningen of knutselwerkjes op moeder- en vaderdag.  Uiteraard was in de peuterspeelzaal alles dik in orde. Met bijbehorend goedgekeurd peutersanitair, slaapruimte voor de allerkleinsten en speelruimte en een heerlijke omheinde ‘buitenboel’, waar de kinderen naar hartenlust konden spelen, als het weer het toeliet. Ik denk er met plezier en zeker ook met trots voor wat José zelf voor mekaar bracht, aan terug.

Leuk

Uiteraard zaten in die 4 dozen ook kinderfoto’s van onze kinderen en kleinkinderen. Een greep? Zoals die foto toen onze oudste kleindochter Emma 1 jaar werd. Ook de kinderfoto’s die Johan van Gurp, -gevierde fotograaf van Dagblad de Stem- toen als collega voor mij maakte. Of dat clowntje dat José als brood gebakken had of een brood in de vorm van een muis. José is van alle markten thuis. Onze oudste dochter Inge wilde niet dat er in gesneden werd “dat doet toch pijn….”. Of toen ik 65 werd met op de foto de kleinkinderen Emma, Renée, Anouk en kleine Youri. We vierden de verjaardag in Plopsaland De Panne. Ik zat toen voor de zekerheid in een rolstoel bij het bezoek aan dat pretpark. De toen nog erg jonge kleinkinderen zijn nu stuk voor stuk dames geworden op Youri na natuurlijk…. Da’s nu een stoere voetbalboy.

De meeste van de foto’s zijn van soms tientallen jaren geleden, maar stuk voor stuk fantastische beelden uit het verleden. Het ontbreekt mij aan de energie en waarschijnlijk ook de tijd om ze allemaal nog te catalogiseren, zoals het een goed archivaris eigenlijk betaamt. Ik heb uiteraard nog veel meer dan die vier grote oranje dozen in een koffer en in plastic mappen en natuurlijk foto’s en oude aktes op usb-sticks en op een grote externe opslag. Allemaal producten van tientallen jaren werken aan onze familiegeschiedenis. Je snapt dat in mijn nieuwe boek, dat ik nog hoop te kunnen afronden over 15 eeuwen familiegeschiedenis, diverse foto’s van toen de revue zullen passeren. Ik heb nog zoveel ideeën en werk te doen. Het wordt vermoedelijk een tweekamp van mijn karakter tegen mijn hartfalen. Zo oneerlijk…

Herfst

Hoezo 1 september begint de meteorologische herfst. Ik hoorde het de weerberichtgevers op tv zeggen. Dat is pas sinds een paar jaar bedacht, denk ik dan. Wij leerden dat het op 21 september herfst wordt. En dat klopte ook dit jaar: regen, somber weer, waaien. Echt herfstweer stelde mijn fysiotherapeut donderdagochtend.

Pillen

Elke woensdagochtend maak ik mijn pillendoosje voor de week die vanaf dan volgt, klaar. Zestien stuks inmiddels per dag en dat is steeds weer een precies werkje. José zet de voorraaddozen klaar op tafel en ik druk pil voor pil uit de strips.  ‘Apotheek ’t Veer’ zorgt ervoor dat de voorraad precies op tijd wordt aangevuld en overlegt met mij als er iets aan de soort of zwaarte van pillen  verandert. Dat is voor mij een zeker gevoel. 

Nou, ik laat het hierbij voor deze week, als je het goed vindt. Ik heb nog zo veel te doen!

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

Pluim voor de ANWB…

Jazeker, de Algemene Nederlandse Wielrijders Bond verdient wat mij betreft een tien met een griffel. We hebben het deze week aan den lijve ondervonden. Bonkend geluid achter in de auto. Totdat op zeker moment het lawaai werd en wij de auto naar de kant manoevreerden. Op de afrit van de A59 naar Waspik/Raamsdonk. Geen vangrail daar waar we achter konden gaan staan. Ik kom zo’n vangrail überhaupt niet meer over.

Wat er aan de hand was, wisten we niet. José zette de driehoek een stukje achter de auto en zette voor mij een stoeltje uit de auto klaar in het gras. Ellende, want het was een felle zon en we hadden geen paraplu of parasol bij ons. ANWB gebeld, waar we al jaren lid van zijn en die gaf ons tips en lieten weten, dat het druk was, maar dat ze hoopten binnen een uurtje bij ons te zijn.

Toen we amper vijf minuten zaten kwam er plotseling een grote gele wagen van Car Rescue Van Eijck voorbij en die ging voor ons staan. De chauffeur deed een oranje pak aan en kwam ons vertellen dat hij ons naar het dorpsplein in Waspik zou brengen. We stonden nu erg gevaarlijk. Liet hij weten. De auto werd opgetakeld en op de grote wagen gezet en wij mochten erin gaan zitten. Toen pas merkten we dat onze achterband volledig kapot was. Gelukkig niet de hybride installatie, wat we vreesden. Maar onze hybride auto heeft geen reserveband….

Toen de auto weer op het wegdek van het dorpsplein stond, bedankten we de man die zelf de ANWB op de hoogte bracht van onze nieuwe plek. Toen we hem vroegen naar de financiële schade, liet hij weten dat het gratis was. Zij rijden op de wegen voor Rijkswaterstaat en brengen klaarheid in gevaarlijke situaties. Nou een fooi had die vriendelijke man wel verdiend.

En toen was het wachten. Via de tracker op mijn telefoon kon ik zien dat de ANWB al dichterbij kwam. Eveneens een vriendelijke man, zo bleek.

Het draaide het kapotte wiel eraf en liet zien waar iets in de band was gedrongen. Hij had een oplossing voor ons. Snel werd er een knalgele universeel ANWB-band opgezet, zodat wij naar huis konden, zo stelde hij tevreden. Ik kan voor u een nieuwe band halen en dan kom ik er die straks thuis wel weer opzetten, zei hij tot onze niet geringe verbazing. We konden kiezen uit een iets duurdere Continental en een andere. We kozen voor de eerste. ’s Avonds kwam de man, nog steeds vriendelijk, de band verwisselen, zodat we de ochtend erop niet naar de garage hoefden.Ouderwetse service, zo zou ik het willen noemen; met dank aan de ANWB.

Geen andere onderwerpen in dit weekbericht. Gezondheid blijft slecht, de kinderen en kleinkinderen zijn en blijven vriendelijk en José loopt zich voor mij de spreekwoordelijke poten onder het lijf uit. We hebben gezellig een uurtje gezeten op een bankje met zicht op de prachtige Biesbosch . Thermosfles thee mee en even praten samen. Ik ben dankbaar.

(Familiearchief f.van Son)