Zo zielig en zo lief…

De kerst begint goed. Onze jongste kleinzoon Luuk, nog maar net zo’n week of vijf oud, kreeg corona. Zo zielig. Niet zo gek, want zijn papa en mama hadden het ook. Maar gelukkig knapt de kleine op en zijn ouders hebben het ook zowat achter de rug. Zijn grote zus Robyn zorgt ook graag voor hem. Toch is deze Kerst dankzij Corona weer niet zoals we graag zouden willen. Daarom is het extra fijn en warm, als twee van onze fantastische kleinkinderen, Renée en Cas, ons verrassen met een mooie kerstkaart en een lieve kleurplaat, geplakt op blauw papier en aan de achterkant voorzien van lieve woordjes, ook namens zijn kleinere broertje. Ook al heeft hij nog maar net een paar woordjes leren schrijven; de vriendelijkheid is er niet minder om. Dankjewel Renée en Cas! Je snapt het, ook José en ik wensen iedereen, ondanks alles fijne feestdagen en dankjewel voor alle goede wensen die we al per mail of kaart mochten ontvangen. Het was al met al een druk

Booster

Dinsdagochtend een afspraak gemaakt na de fysio en we konden meteen dinsdagmiddag worden geprikt in Gorinchem. Met Moderna, maar dat werkt op dezelfde manier als Pfizer, waarmee we de eerste 2 prikken kregen. Dat is mooi voor José en mij. Hopelijk kunnen we er nu weer een tijdje tegen. José en ik voelden ons overigens niet helemaal prettig in de paar dagen na die prik.  Dat wel!

Logeren

De boodschappen voor de Kerst waren gehaald en toen kwamen in de nacht van donderdag op vrijdag Youri compleet met knotje, en zijn zus Anouk een nachtje logeren. Zo konden de ouders naar een gezellig avondje aan het einde van het jaar. We hebben frietjes met appelmoes en snack gegeten en uiteraard ook ’s avonds chips, voordat Youri naar bed ging. Anouk mocht uiteraard langer opblijven. Ze ging lekker op mijn sta-op-stoel zitten, omdat die zo lekker zit.

Kerstmis

Onze Kerst is gisteravond al feestelijk begonnen. Inge en Bram hadden ons uitgenodigd op de Kerstavond. Een heerlijk etentje, gezellig avondje met zelfs een cadeau samen met Emma en Renée, Bram en Inge. Vanochtend al vroeg uit de veren, want Elke en Wouter, Cas en Sem komen bij ons ontbijten. Morgen, Tweede Kerstdag, hebben wij het rijk alleen. Aanvankelijk zou het gezin van Pieter en Tara komen, maar ja, corona…. De andere kinderen komen op nieuwjaarsdag en de zondag erna. Voor Pieter moeten we nog afspreken na de coronagolf daar, maar wat in het vat zit, verzuurt niet...

Je snapt het

Inderdaad. Vrijwel niet achter de laptop gezeten voor genealogisch onderzoek deze week. Je kan niet alles hebben…

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

Kwestie van aanmodderen.....

Scholen toch eerder dicht voor de Kerst, maar oma’s en opa’s moeten maar niet oppassen. We hebben het allemaal kunnen horen. Daar gaan we weer. Na overleg binnen ons ’grootgezin’  hebben we gelukkig goede afspraken kunnen maken met de kinderen en kleinkinderen. Zeker nu ik nog geen boosterprik kon laten inwerken, omdat ik te kort geleden tegen pneumokokken ben gevaccineerd. Ik schreef er al over. We zien al onze kinderen rondom Kerst en Oud en Nieuw. Het blijft behelpen met die corona. We komen er niet makkelijk meer vanaf, vrees ik. Hopelijk strooit het virus niet weer roet in het eten. Nog steeds zijn er mensen, die binnen ons gezin met corona besmet zijn. Het houdt maar niet op.

Broodnodige variatie

Oma José heeft wat ander speelgoed aangeschaft voor de kleintjes. Niet om mee te nemen, maar om er bij Oma mee te kunnen spelen. Variatie doet eten! Een schoolbord annex magneetbord met lettertjes en krijtjes. Lettertjes natuurlijk bedoeld om woordjes mee te maken. De krijtjes zijn voor de kleintjes, die ze niet meer in de mond steken. Ook een stapel met nieuwe kleine autootjes, want sommige kleintjes spelen graag met de garage en de kleine autootjes.

Karma

Na veel gelieg, bedrog, vergeetachtigheid, aanstellerij en schandelijk veel vijven en zessen komt het vierde kabinet-Rutte er aan. Weer een coalitie van VVD, D66, CDA en ChristenUnie. Precies dezelfde partijen die de afgelopen vier jaar ook regeerden of in elk geval iets deden, wat daarop moet lijken. Oude wijn in nieuwe zakken. Een kabinet dat uit dezelfde partijen bestaat als het vorige, komt in de parlementaire geschiedenis niet zo vaak voor. Dat kon ik lezen in de door mij al vaker geprezen nieuwsbrief van  Historiek.net. Na de rooms-rode coalities van Willem Drees in de jaren vijftig gebeurde dat maar twee keer: Lubbers II en Kok (of Paars) II. Beide kabinetten waren geen doorslaand succes en ze kwamen voortijdig ten val. Na de bezuinigingsjaren van Lubbers I en II, waarin CDA en VVD een no-nonsensebeleid voerden, volgde de ‘sociale vernieuwing’ van CDA en PvdA. Na Paars II kwam Balkenende I, een coalitie waarin CDA en VVD samen met de LPF van de kort daarvoor vermoorde Pim Fortuyn de puinhopen van Paars trachtten op te ruimen. Nu moet er een nieuw elan komen….. Net zoals toen bezweren ons de vier roverhoofdlieden ook nu weer, dat ze “een nieuw tijdvak” inluiden. Ze beweren dat het vertrouwen terug is en dat aan het gedeukte vertrouwen van de burger wordt gewerkt. Nou, dat kan niet met diezelfde club mensen, ook al verandert er hier en daar een aantal van gezicht. Loopjongen De Jonge is door het groepje afgeserveerd, want die macht moet nu ineens bij een andere politieke club komen. Zo lang die vergeetachtige en onbetrouwbare Rutte aan het roer alles weglacht, verandert er niets. Veel beloven en weinig geven, doet de gekken in vreugde leven. Oh ja. Wie gaan er nog steeds niet op vooruit, al staan ze al jaren stil: juist, de gepensioneerden. Die leveren immers geen bijdrage meer aan de onvolprezen economie. Wanneer trekt die politiek eindelijk dat koord dat ze zichzelf om de hals hebben gelegd nu eindelijk eens aan. Hoog tijd voor een andere aanpak in plaats van de huidige rottende ‘democratie’.

Wisselvallig

Erg wisselvallig dat NAC. Verliezen van Dordrecht, gelijk tegen Almere City maar nu schopten ze warempel FC Utrecht uit de KNVB-beker, aan de hand van doorvechter Tom Haye. Overigens weer na een belabberde eerste helft. En dat zonder publiek. Ik ben benieuwd tegen wie ze in de volgende ronde uitkomen. Nog veel meer ben ik benieuwd naar het doortrekken van dit resultaat in de competitie, na de winterstop. Wie wordt de nieuwe eigenaar van NAC en welke broodnodige spits komt geelzwart versterken. Wiie geeft ze eens zelfvertrouwen? Wanneer gaat vernielzucht Manders eigenlijk...

Inderdaad

Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen. Het was een drukke week. Ik heb wel achter de computer gezeten, maar ben nauwelijks aan mijn genealogisch onderzoek toegekomen. Enkel voorouder Uda van Metzgau, de vrouw van Goslin van Bidgau zo rond 925 liet ik de revue passeren. Haar overlijden wordt gemeld op 7 april in het necrologium van Sint Maximin in Trier: "Uda commitissa quae donavit beato Maximino curiam de Frisinga cum sius pertinentiiis”. Dat is niet erg. Die tijd komt vanzelf, zo houd ik mezelf voor. Het was immers ook vorig jaar zo. Ik moet nog een paar voorouderschakels checken. Als ik tijd van leven heb, dan krijg ik de ‘vijftien eeuw voorouderfamilie’ rond en kan ik mijn boek afronden. Geduld is een schone zaak, al ben ik in geduld niet zo bijster sterk… 

(Bronnen: familiearchief f. van son; historiek.net; 'Necrologium S.Maximini' in N.van Hontheim, Prodromus historiae trevirensis diplomaticae et pragmaticae ...., dl.2. Augsburg 1757, 973).

 

Ja hoor, quarantaine...

Weer konden we het niet buiten ons grote gezin houden helaas. Was schoonzoon Bram al eerder eens besmet geraakt met corona, nu is het kleinzoon Youri. De helft van zijn klas had het virus opgelopen, dus ook Youri moest getest en naar huis. En ja hoor. Tot overmaat van ramp, -want dat is zo voor hem- , was ook hij besmet. Thuisblijven dus. Niet naar buiten en niet trainen of voetballen. Dat is de zwaarste straf die je hem kan geven, en dat terwijl hij er zelf niet eens iets aan kan doen.  Natuurlijk heeft ook het gezin van Meike en Ronald het zwaar daardoor. Want je hebt geen kind aan Youri, maar dan moet hij wel met de bal naar buiten kunnen. Hij is in ons uitgebreide gezin overigens niet de enige die thuis zit. Ook kleindochter Robyn zit thuis, vanwege besmettingen in haar klas. Gelukkig werd ze gisteren negatief getest op corona. Zelfs een van de allerkleinsten in ons gezin, is van de opvang naar huis gekomen en moest bij de GGD worden getest. Hij verdiende door zijn ‘dappere’ gedrag tijdens het testen en speciaal diploma van de GGD. Gelukkig had hij geen corona. Ik hoop maar dat onze kleintjes er niet al te veel last van hebben en er niet ziek van zijn. Voor de papa’s en mama’s betekent het nu ook extra thuiswerk en pogingen om te voorkomen, dat ze ook zelf besmet raken. Die akelige corona.  

Testen

We willen natuurlijk ook zelf na de pakjesavond voor een klein deel van ‘believers’ in ons gezin, zeker weten, of we toen het virus toevallig niet hebben opgelopen. De coronamelder op mijn mobieltje is weliswaar actief en blijft stil, maar veel vertrouwen heb ik niet in die app, eerlijk gezegd. We lieten ons dus testen. José en ik. Nauwelijks een etmaal later al de uitslag. Negatief. Mooi zo. We konden dus met een gerust hart op bezoek bij onze kleinzoon in Vleuten. Gezellig! Wat was het lang geleden om met onze oudste zoon een partij te schaken. Twee om precies te zijn. Ik won de eerste, hij de tweede.

Booster

Binnenkort zullen we,–zo wordt ons in elk geval door Hugo verzekerd-, een uitnodiging krijgen voor de boosterprik. Onze tweede vaccinatie stamt al van 28 mei. Ik ben 70 en José is maar enkele jaartjes jonger. We zouden dus een dezer dagen aan de beurt moeten zijn, wil het nog lukken voor 1 januari. En ja hoor, mensen geboren in 1951 mogen digitaal een afspraak maken. Dan heb ik zelf donderdag tussen de bedrijven door nog even in de rij gestaan voor de pneumokokkenprik bij de huisarts. Ach je kan immers nooit weten…. Toen ik de griepprik haalde, was die pneumodinges-prik al na korte tijd op, terwijl de rij nog ruim tot buiten de praktijk stond. Te weinig ingevlogen kennelijk. Ze hebben immers zelf die speciale groep mensen per brief voor die extra prik opgeroepen. Weten dus hoeveel. En intussen wacht ik op mijn noodzakelijke ICD-ingreep. Zeg maar eens dat gezondheid niet ons leven in de greep houdt.

Raadhuis verkopen

Donderdagavond was het raadsvergadering. Discussieraad. Ik schrijf over het doen en laten van de gemeente wekelijks een pagina in weekblad De Langstraat, zoals je weet. Ik dus ook naar die Raad, al was het nog slechts de discussievergadering. De beslissing wacht volgende week. Dat de verkoop van monumentale panden op de Markt in Geertruidenberg in de belangstelling staat, kan je merken. De politieke partijen buitelen over elkaar heen in de papieren media en datzelfde geldt voor politici en betrokken inwoners in de digitale social media. Als je de koppen telt, zou de verkoop van de Schattelijn zo maar door kunnen gaan. Over de verkoop van het oude Raadhuis ben ik minder stellig. Dat wordt komende week echt duidelijk.

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Geboortekaartje en meer....

Je had het nog te goed van mij; het geboortekaartje van onze kleine Luuk van Son. De jongste telg aan onze familieboom. Een apart kaartje vonden wij. Prachtig, zo kleurrijk en niet zo zoetsappig. De broers en ook de twee zusjes stonden op het kaartje. Het geboortekaartje is af. Dat wilde ik vooraf even kwijt.

Implanteren

Metalen platen, een scharnier en schroeven heb ik al in mijn been en ijzerdraadjes die mijn gespleten borstbeen bij elkaar houden na mijn open hartoperatie jaren geleden. Nu komt er binnenkort nog een geïmplanteerde ICD bij. Ik begin al aardig op de ‘bionic man’ te lijken op die manier. Ik moet er helaas wel langer op wachten dan de bedoeling is en goed voor mij is. Het is nodig, maar duurt toch nog acht weken, dankzij de nog niet ingelopen achterstand uit de tweede corona-golf, voordat ik de ingreep kan ondergaan, zo kreeg ik tijdens het introductiegesprek te horen. Hopelijk komt er dus in die tussentijd geen hartritmestoornis…. Ze zijn kundig tegenwoordig. Dat weet ik al een tijdje, maar als je te horen krijgt, dat je zo’n ding nu echt nodig hebt, dan sta je er toch wel even bij stil. Ik dacht onherroepelijk weer terug aan die dinsdagavond in maart 2004, toen ik mijn graad Maatschappijleer aan het halen was aan de fontys hogeschool. Ik had die avond veel dorst, mijn plastic flesje water was veel eerder leeg dan normaal. Ik wilde het tijdens de les even gaan vullen. Op de gang was het donker. Ik twijfelde. Liep enkele stappen en voelde toen druk op mijn borst en pijn in mijn arm. Ik ging zitten tegen de verwarming en dankzij reiki-kennis, kon ik zo veel mogelijk functies in mijn lichaam zo goed als stil leggen. Twee jongens vonden mij, zittend en verder wegzakkend en belden de ambulance. Die was er in een mum van tijd. In de ambulance mocht en kon ik na een tijdje zelf José bellen om haar op die manier enigszins gerust te stellen. Naar het ziekenhuis en daar kreeg ik ’s nachts een tweede infarct. Opereren was er niet meteen bij. Dat zou volgens de hartchirurg ‘snijden in nat karton zijn geweest’.  Pas op 1 april kon ik in hartcentrum De Klokkenberg onder het mes. Een uren durende open hartoperatie met zes omleidingen. Ik zie het allemaal nog als een film langs mijn herinnering gaan. Nu heb ik dus volgens de cardioloog en het begeleidingsteam extra controle en zekerheid op mijn hart nodig.

Pakjessint

Bij oma en opa was het in verband met Corona nog niet voor ieder kleinkind pakjessint. De eerste twee gezinnetjes met kleintjes en een grote, waren eerst aan de beurt. Er werd natuurlijk eerst gegeten bij oma, feestelijk ‘van de plaat’, voordat de kleintjes de sintcadeautjes vonden op de slaapkamer van oma en opa. Drukte van jewelste en uitpakken. Opa verdeelde om beurten de cadeautjes.  Iedereen was gelukkig weer tevreden. Oma en opa ook. Het was allemaal wel spannend. De andere kleinkinderen komen in de komende dagen en weken aan bod.

Nee nu niet

Nee, voor genealogisch onderzoek was deze week geen tijd. Ik heb wel een aansluiting kunnen vinden voor een andere onderzoeker, die daarmee weer wat namen kon toevoegen. Daarvoor moest ik even rondkijken in mijn eigen gegevens. Misschien komt er in de komende tijd weer wat meer mogelijkheden. We moesten teveel als hulpsinterklaas stad en land af om te zoeken naar de gewenste cadeautjes. Dat gaat natuurlijk voor.  

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Doctor in Leuven en regenboogkleuren.

Ik ben weer eens enkele uurtjes in het proefschrift voor de graad van doctor van Eduard van Ermen gedoken. Van de Katholieke universiteit Leuven. Twee archiefdozen vol over ‘Feodaal-heerlijke verhoudingen en territoriale patronen in het middeleeuwse hertogdom Brabant’ uit 1989 met bijzondere aandacht voor de regio Leuven., zo heet dat goed doorwrochte werk. Het is nergens verschenen en ook niet digitaal, maar ik heb kopieën van een bevriende onderzoeker te leen gekregen. Heerlijke informatie in uiterst redelijk normaal taalgebruik. Het heeft tot nu toe mijn achtergrondkennis en ook zelfs hier en daar feitenkennis verhoogd. Jammergenoeg is prof. Ermen al weer geruime tijd geleden veel te jong overleden. Zijn gedachtengoed en de kennis neem ik nog steeds graag tot mij. Hij schrijft vanaf de merovingische tijd aan de hand van vele bronnen uiterst minutieus. En toch was dit afgelopen week niet het belangrijkste.

Ander hoogtepunt was wéér een kunstwerk van José. Zelf bedacht en uitgevoerd. Het is een man afgebeeld met de door haar gekozen paraplu in de regenboogkleuren. Weer zo’n mooie blijk van haar creativiteit en vakmanschap. Ze is onuitputtelijk, zo lijkt het en schroomt ook niet om bekend werk als voorbeeld te nemen. Wel wordt er dan met de kleuren of zelfs de compositie een loopje genomen. Ik geniet er telkens weer van.

Kleintjes

Ik kan het met recht zeggen. Het gaat goed met onze kleintjes, zowel met Luuk als met Sven, die ons zo langzamerhand ook lijkt te gaan herkennen. Robyn is zelfs al met haar kleine broertje in de wagen gaan wandelen. Een echte trotse ‘grote zus’ dus. En Sven brabbelt en lacht en zwaait zelfs bij videobelcontact naar ons.

Griep

Typisch iets voor mij. Een griepspuit gaan halen en meteen griep krijgen. Dat overkwam natuurlijk mij weer. De huisarts kwam en constateerde dat het in elk geval gelukkig geen corona was. Ook niet bij José. Maar ik heb wel een aantal dagen op bed gelegen en iets tegen de hoest gekregen. Wat ik ook kreeg was een uitnodiging voor het introductiegesprek voor een ICD. Ik ben al welkom op vrijdag 3 december om één uur in het Amphia. Hopelijk kan ondanks het afschalen in de ziekenhuizen, dat ICD nog worden ingebracht dit jaar. Er is kennelijk toch wel haast bij. Als ik daarbij stil sta, dan kan ik me toch maar amper voorstellen, hoe akelig en onacceptabel een telefoontje voor een kanker- of ernstig hartpatiënt is, dat zijn of haar operatie weer maar eens uitgesteld wordt. Dat er nog zo’n 1,8 miljoen mensen in ons land zijn, die een prik zo maar niks vinden, of niet nodig vinden; zo lang ze na een testje toch nog uit kunnen. Maar velen van hen maken er totaal geen probleem van, om een bed op de ic in te nemen, dat een mens met een dringende kanker- of hartoperatie zo keihard nodig heeft. Dan zijn vermeende vaccin-bijwerkingen ineens niet belangrijk meer. Ik kan niet anders, dan vinden dat het a-sociaal denken is. Dat men zich niet laat vaccineren als volwaardig maatschappijlid met oog voor een ander, maar zich wel met gif vol laat stoppen als ze zelf -niet eens toevallig-, ziek worden en zorg nodig hebben op de IC. Voor alle duidelijkheid: uiteraard denk ik niet zo over mensen die om medische redenen zich niet kunnen of mogen laten vaccineren, maar mijn aversie geldt wél bij voorbeeld die 19^e eeuws denkende godsdienstfanaten, die wekelijks op de eerste banken in de kerk psalmen zitten te bléren en het begrip naastenliefde enkel zien zitten als het om henzelf gaat. En voor alle wappies die corona nog steeds ontkennen, heb ik helemaal geen goed woord over. Moet je eens bij de zorg gaan kijken…… Genoeg. Ze zijn niet wijzer, net als die hooligans die politie en zorgverleners aanvallen tijdens de bewuste rellen onder het mom van demonstratie. Wanneer pakt die lanterfantende Haagse politiciclub nu eindelijk eens echt door? Ik heb in ‘arren moede’ maar een selfie gemaakt. Met kin- en lipbegroeiing. Vrijdag mag ik komenn luisteren wat een ICD precies voor mij betekent.

(bron: familiearchief f.van son; doctoraalscriptie prof. dr. Eduard van Ermen, Feodaal-heerlijke verhoudingen en territoriale patronen in het middeleeuwse hertogdom Brabant’ uit 1989 met bijzondere aandacht voor de regio Leuven); De landelijke bezittingen van de Heren van Wezemaal in de Middeleeuwen, Dl. I Eduard van Ermen, Leuven,1982).

 

 

 

Veel te vertellen….

Nee, over die oproerkraaier Baudet en die eencellige relschoppers in Rotterdam heb ik het niet. Andere dingen zijn veel belangrijker. Het komt maar sporadisch voor, maar José is ziek. Een hele flinke verkoudheid, waarvan je je zo beroerd kan voelen of een griep? Corona was het niet. Gelukkig maar. Misschien had ze van Robyn de verkoudheid en algehele malaise overgepakt, toen zij in het afgelopen weekeinde bij ons was in verband met de geboorte van haar broertje Luuk. Zoals altijd ging José ook nu weer alleen maar ’s nachts naar bed. Overdag lag ze veel op de bank, had zo nu en dan koorts en ging de deur niet uit. Dus ging ze ook niet mee, toen ik woensdag drie medische afspraken had. Daarover straks meer

Luuk en Sven!

Vorige week zaterdag werd onze Luuk geboren. Ons twaalfde kleinkind; zoon van Pieter en Tara, broertje van Joël, Daan, Juna+ en Robyn. Toen ik mijn vorige weekbericht schreef, was het ouderpaar al in het ziekenhuis. Het was even na kwart over vijf ’s middags, toen ons twaalfde kleinkind werd geboren. Zondagmiddag mochten we even in het ziekenhuis kennis komen maken. Daar waren we blij mee uiteraard. We mochten onze kleine Luuk nog even op schoot nemen ook. Die prentjes wil ik jullie niet onthouden. Ouders en kind maken het goed. Luuk is nu al bijna 1 week thuis. Zondagmiddag gaan we beschuit met muisjes eten. Uit de dagelijkse appjes in de familieapp merken we dat het prima gaat in huize Van Son. Dat geldt overigens ook voor het gezinnetje van onze voorlaatste nieuwkomer, Sven.

Ziekenhuis

Vorige week woensdag was ik al bloed gaan laten prikken in het Pasteurziekenhuis in Oosterhout, of moet ik het ‘de Amphia poli Oosterhout’ noemen? Dat was nodig voor het controlebezoek afgelopen woensdag in het Amphia Breda. Die woensdag was een behoorlijk intensieve dag. ’s Morgens naar Oosterhout voor een uitgebreide hart-echo en ’s middags naar de cardioloog in het Amphia in Breda op controle. Het bloedbeeld was goed, de echo ook en dat gold ook voor het gebruikelijke hartfilmpje, dat vlak voor het bezoek aan de cardioloog wordt gemakt. De medicijnen werken nu prachtig samen, na enkele wijzigingen in de afgelopen maanden. En toch. De littekenhelft van mijn hart na de infarcten in 2004 en de open hartoperatie, was wat minder geworden. Daarom stelde de cardioloog voor, dat zij in het behandelteam op tafel wilde leggen, mij in aanmerking te laten komen voor een interne ICD. De kans dat ik een zwaardere hartritmestoornis krijg, is door die verslechtering mogelijk. Zo’n implanteerbare cardioverter-defibrillator, afgekort ICD, is een inwendig apparaatje, dat een elektrische schok aan het hart kan geven bij een levensbedreigende hartritmestoornis. Er werd nog geen andere afspraak gemaakt, maar zodra het zorgteam akkoord is, wordt ik aangemeld. Dan komt er een informatie-afspraak en een dagopname, gevolgd door een nachtje in-de-gaten-houden in het ziekenhuis. Daar gaan we weer. Ik ben er vaste klant, zo langzamerhand. Goed dat mijn gezondheid zo op de voet wordt gevolgd. En dan die derde medische afspraak. De griepprik halen bij de huisarts. Lang buiten in de rij staan. Broeihaard voor corona. En dan binnen bleek de prik tegen pneumokokken al uitverkocht.

Onderzoek? 

Nee, erg veel tijd voor onderzoek was er niet deze week. Ik heb een aantal foto’s van onze jongste telg in de digitale ruimte bij zijn persoonskaart gezet in mijn computerprogramma. Dat moet up to date blijven uiteraard. Maar mijn onderzoek kwam nauwelijks aan bod. Volgende week misschien beter. Want ik ben nog steeds bezig met de definitieve versie van mijn familieboek over 15 eeuwen voorouders. Even toch een belangrijk weetje. Op 24 november, komende woensdag dus, zouden mijn ouders precies 74 jaar getrouwd zijn. Bij de foto’s de originele foto in zwartwit van 24 november 1947. Die zit in ons archief. De ingekleurde versie heb ik ook even afgedrukt. Ze haalden net hun zilveren huwelijk niet eens. Mijn Pa stierf plotseling al in februari 1972. Mijn moeder in mei 2015.

(Bron: familiearchief f. van son).