Sven kwam logeren....

Onze kleinzoon Sven kwam afgelopen weekend voor de eerste keer logeren bij oma José en opa Frans. We waren wat gespannen uiteraard, maar dat bleek achteraf helemaal niet nodig. Natuurlijk even huilen toen zijn ouders weggingen, maar toen onze kleine krullenbol ging spelen en hield dat erg lang vol. Hij praatte honderduit en heeft geen enkele keer gehuild. Ook bij het eten toont hij eerst zijn eigen willetje, maar besluit dan toch om zijn mondje open te doen, telkens als ik met de vork aankwam. Slapen heeft hij mogelijk van zijn papa geërfd. Hij werd om kwart voor twaalf één keer wakker, waarschijnlijk een droompje, maar binnen enkele minuten lag hij weer rustig te slapen. ’s Morgens na kwart over negen kwam hij net overeind, toen José naar boven kwam. Het was fijn om op te passen.

Gezondheid

De ellende blijft. Maandag daarom toch maar even naar de huisarts geweest. Andere medicijn erbij gekregen en dinsdag weer even naar de fysio. Verder ga ik elke ochtend thuis even op de hometrainer en ben voorzichtig met lopen. Het kan met twee krukken een paar stapjes, maar de pijn bij de aansluiting van mijn spieren net boven mijn voet, blijft me parten spelen. Het zal tijd nodig hebben, vrees ik.

Er was meer

Natuurlijk kwamen Cas en Sem op de dinsdagmiddag weer mee eten ; op dinsdagavond was het voor José weer schilderclub en die dag was ook onze dochter Meike jarig. We gingen er woensdagochtend even op de koffie met taart. Gezellig. Schoonzoon Bram was donderdag aan de beurt om jarig te zijn. Hij viert het later. Geen oppas donderdag op Luuk. Hij was niet helemaal in orde, dus we moesten ons ventje missen. José ging gistermiddag met Elke lunchen. Dat was nog voor haar verjaardag.Vandaag gaan we de verjaardag vieren van de kleinkinderen bij Piter en Tara in Oosterhout.

Ik maakte weer mijn wekelijkse pagina in De Langstraat, ons weekblad en ruste lekker op de bank tussendoor. Ook zat ik gelukkig nog even achter de laptop voor mijn familieonderzoek en –boek.en omdat donderdag de trouwdag van mijn ouders was 75 jaar geleden, hier nog even een foto van hen in 1970. Het was de laatste van hen samen, voordat mijn vader veel te jong stierf. 

(Bron: familiearchief f.van son).

 

 

Luuk verjaart en toch ellende...

Een beetje een vreemde titel. Dat geef ik toe, maar voor alle duidelijkheid: de twee hebben totaal niets met elkaar te maken. Afgelopen zondag werd ons jongste kleinkind, kleinzoon Luuk 1 jaar. Hoera. Onze boef genoot uiteraard. Ze gingen met het hele gezin naar de Efteling en hij genoot, zo heb ik me laten vertellen. Een dag eerder waren José en ik nog even naar de voetbalwedstrijd van Youri tegen ASWH gaan kijken om daarna een leuke verjaardagskaart in de bus te stoppen voor ‘Luukske’. Zaterdagavond was het als vanouds gezellig bijpraten met ons vriendenstel. Konden we daar tenminste met plezier op terugkijken. Maar daar hield voor de afgelopen week de gezelligheid toch echt mee op helaas.

Ellende

Ik weet dat ik ondanks de griepprik elk jaar de pineut ben. Met griep op bed dus. Zondag begon het hoesten en proesten en de spierpijn en dat werd –ondanks de goede zorgen van José- alsmaar erger, onbedaarlijk hoesten en voor de afwisseling nu eens geen last van mij zwakke, maar van het doorgaans toch zo sterke been. Ik moest wel op bed blijven, kon niet anders en dat is funest voor mij. Geen fysio, geen lopen, geen oefeningen. Daar was ik gewoonweg weer te ziek voor.

Voor alle zekerheid hebben we de coronatest gedaan. Uiteraard gelukkig, maar weer één streepje, dus geen corona. José was ook niet lekker en nieste flink, maar bij haar is dat eigenlijk een kwestie van een dag of twee. Zij kon gelukkig naar haar favoriete schildersclub op de dinsdagavond. Ik had niet eens de puf om de televisie aan te zetten, laat staan achter de computer te kruipen. Mijn spierkrampen hielden me uit de slaap en voorkwamen, dat ik normaal aan tafel zittend mijn eten kon opeten. Want dat eten smaakte gelukkig wel. De spierkramp en het hoesten werden gaandeweg erger. Er kwam een hoestdrank die hielp en de dokter schreef me een spierontspannende tablet voor. Daar lag ik weer. Een week eerder was ik op de hometrainer eindelijk weer naar een hoger wattage kunnen gaan bij de fysio. Dat kan nu weer terug naar ‘af’, als ik snel weer naar de fysio kan tenminste. Er lijkt nu eindelijk een verbetering.

Geen oppas

We waren geen oppas voor kleinkinderen deze week. Cas en Sem kwamen een weekje niet en Luuks moeder was in aanraking geweest met een coronapatiënt en ze vonden het niet verstandig om Luuk dus een dag naar ons te sturen, nu ik al ziek was. Fijn dat er zo wordt meegedacht. Ze weten dat ‘ons pa’ extra kwetsbaar is. Ook wat dat betreft hebben José en ik fijne kinderen en kleinkinderen.

Maar Sven wel!

Onze kleinzoon Sven komt vandaag naar ons toe om een nachtje te logeren. De eerste keer wordt dat. Zijn papa en mama gaan even ertussenuit. Hopelijk ben ik zo ver opgeknapt, dat een hoestbui hem niet al te vroeg uit zijn slaap haalt. Dat oppassen, dat gaat wel lukken. Dat is José wel toevertrouwd. Hopelijk kan ik komende week mijn en daarmee ook José haar gezondheidsellende weer van me en haar afschudden. Dan kunnen we eindelijk weer door. Donderdag is een toch wat speciale dag komende week. Op 24 november is het op de dag af, dat mijn vader en moeder 75 jaar geleden trouwden. Mijn moeder had kinkhoest die dag…. Je zal dat maar hebben op je trouwdag.

(Bron familiearchief f. van son)

 

Even adem halen….

Deze week twee keer op kleinkinderen gepast. Sem en Cas en op donderdag Luuk. Ik kreeg na de zondag, toen we José haar verjaardag vierden, dus even tijd om samen adem te halen deze week. Even tijd voor familieonderzoek en voor de begrotingsvergadering op donderdag vanaf vier uur. Inclusief de algemene beschouwingen dus en volop artikelen schrijven gisteren voor mijn wekelijkse pagina in het weekblad.

Afstamming

Weer even een keer flink wat tijd genomen voor mijn familieonderzoek.  Er is nog één onduidelijkheid in de lange rij van generaties. De laatste puzzelstukjes voor de herkomst van de Giselberten liggen nu op tafel.

We hebben een Gerard de Jauche die trouwt met een onbekende vrouw, die na zijn dood bekend is als ‘douairière de Jauche’. Die vrouw hertrouwt met Arnulf van Villers en neemt in haar tweede huwelijk een paar kinnderen uit het eerste huwelijk mee: Gislenis de Jace, Balduinus de Jauche, Renier en Jean. Eén naam in dat geheel is nog een vraagteken. Dat is Hendrik de Jauche. Hij zou geboren moeten zijn rond 1110. Hendrik is wellicht synoniem aan ‘Henri’, die genoemd wordt en een link heeft met de familie van Villers. Is hij wellicht ook dezelfde als 'Heynricus de Landenes', die als getuige wordt genoemd na Willem jr. van Dongelberg en vóór Guilelmus de Virbais en Gualterus de Marbais (is dat dan de jongere (half)broer of een oomzegger van Heynricus?) in een akte van Henri van Leez, bisschop van Luik in 1153. In die akte bevestigt de bisschop de giften van Gautier, chatelein van Grimbergen en van zijn echtgenote Berthe. (Ik meen dat zij walter jr. de Marbais, zijn broer en diens echtgenote Berthe zijn). In oorkonden is Hendrik bekend van 1139 tot 1158. Hij komt in oorkonden voor met zijn vader als 'Gerard de Landinis et filius eius Henricus', (Het voogdschap van Landen zat in de familie) en zelf als 'Henricus de Landen', 'Henricus de Gathe'.(1107: Gerardus de Landinis met zoons Hendrik en Willem) en nr. 47 (1132: Gerardus de Landinis et filius eius Henricus). De enige vraag: is hendrik een oom of moet ik hem zien als tussenschakel tussen Gerard de Jauche en Gislenis, is hij dus met andere woorden de vader van Gislenis. Ik verwacht dat laatste overigens niet. Verder nog even zoeken en speuren in bronnen en onderzoeklectuur dus. Eén foto deze week. Het is de oude poort van de ferme d’Agbiermont in Nodebais, die de omslag van het nieuwe boek gaat sieren.Uiteraard wordt het niet deze ffoto, maar het schilderij dat José ervan maakte. En de titel komt erin: 'Poort naar het verleden' met als ondertitel 'Wandeling van 15 eeuwen door generaties'. Die ondertitel is nu nog werktitel...

Vandaag

Vandaag gaan we misschien even bij een thuiswedstrijd kijken van kleinzoon Youri tegen ASWH. En vanavond komen een paar vrienden bij ons gezellig bijpraten.

(Bron: familiearchief f.van son en ; Copie notariée de 1755 Bruxelles, archives général du Royaume. Grand conseil de Malines, Appels de Namur, nr. 1678 d'apres A) Menton Namur, archives de l'état, Conseil provincial de Namur, (Greffe) nr. 7278) ; Jean Le Carpentier, Histoire de Cambrai en du Cambresis, Preuves p.82).

 

Jaartje erbij...en olieverf.

José krijgt er morgen weer een jaartje bij. Dat betekent, dat alle kinderen en kleinkinderen weer van de partij zijn. Dat houdt ook in, dat José en ik vandaag nog wat boodschappen moeten doen en morgenochtend maakt ze taart en hapjes. Dat is vaste prik. Daar rekenen de kinderen ook op, geloof ik. We hebben een drukke week achter de rug. Dat begon met een tochtje naar Postel vorige week zaterdag, gezellig een uitsmijtertje en José een broodje zalm. En ’s nachts een uurtje extra in bed dankzij de wintertijd.  Maandag togen we naar Breda naar de verfartikelwinkel Deva in de Veemarktstraat. José kreeg van mij een kist met tubes olieverf van ‘Van Gogh’ voor haar verjaardag en een door haar zo gewenst vierkant doek om te beschilderen. Ik hoop dat ze weer snel haar eigen stijl oppakt. Ik ben niet zo van die stillevens en portrettekenen. Zij ook niet. Ze heeft haar eigen invulling van modern werk. Dat moet ze blijven doen. Dat ziet er telkens prima uit.

Dinsdag was het weer de beurt om na de fysio tussen de middag Cas en Sem van school te halen en te brengen. Dan eten ze altijd bij ons. Woensdag naar de kapper bij onze vriend in Oisterwijk en ’s middags Pieter thuis ophalen on Oosterhout en naar de garage brengen in Etten-Leur. We hebben tussendoor ook nog een nieuwe telefoon gehaald in Oosterhout, je weet wel, zo’n gewone simpele. De oude, met name die van José, was versleten. Ik nam ook gelijk een nieuwe. Wel in het abonnement, want wij zijn niet zo gek, dat we voor een paar honderd euro een toestel kopen, waarmee je ook kan whats appen, foto’s kan maken, kan facebooken en een paar andere dingen. Donderdag stond voor mij de griepprik en voor José daarnaast ook de prik tegen pneumokokken op het programma bij de huisarts om half zes. José heeft ongelooflijk veel last van die pneumo-vaccinatie.  Die neemt ze dus nooit meer. Ik moest ’s avonds nog naar de gemeenteraadsvergadering voor de begroting. Dat hield meteen in, dat ik vrijdagochtend na de fysio artikelen moest maken over die begrotingsbehandeling, voor mijn wekelijkse pagina in het weekblad De Langstraat. Vrijdag was ook de dag dat kleinzoon Luuk de hele dag kwam spelen. Daar heb ik ook nog even tijd voor gemaakt natuurlijk. Daarnaast kwam ook Youri ’s avonds bij ons eten omdat zijn pa en ma weg moesten. Spercieboontjes, vlees, appelmoes en aardappelen.

En dan is het vandaag dus weer zaterdag. Oh ja, we zijn ook nog een keertje in België gaan tanken. Het is nog steeds de moeite waard. Eens kijken wat de komende week weer gaat brengen. Kan ik weer een paar uurtjes aan mijn boek werken, zoals deze week tussen de bedrijven door. We zijn eigenlijk best moe. Dat merken we. Daar zal zonder twijfel het donkere weer voor een deel debet aan zijn.

Moeilijk

En mijn gezondheid? Eerlijk gezegd heb ik het moeilijk en José leeft met mij mee. Wat ik ook probeer, de spieren van mijn benen krijg ik niet sterker. Niet zo gek, want mijn hart pompt nog maar voor een derde en ook psychisch maakt het heel wat uit, dat mij niet lukt wat ik wil: weer een klein beetje beter lopen en wat meer energie. Ik weet wel dat ik ouder wordt, maar noch de fysio, noch het luisteren naar mijn lichaam, noch het proberen te temperen van de stress kunnen zorgen voor verbetering van mijn conditie. Dat zit er op dit moment helaas niet in. Het lijkt alsof ik weer  bezig ben om uit de volgende diepe put te kruipen. Dat is al meer dan een jaar het geval. Elke keer komt er weer iets tussen, als het de goede kant op gaat. Ik wil zo graaf de regie over mijn leven terug. Maar zelfs mijn ‘goede’ been doet niet, wat ik zo graag zou willen. Eigenlijk niks te veel gevraagd; gewoon weer een beetje kunnen lopen……en een klein beetje meer energie.

(Bron: familiearchief f van son)