Erg moeilijk…

Niet helemaal onverwacht zijn we toch nog hard op de werkelijkheid gewezen door een telefoontje deze week over de gezondheidssituatie van mijn broer. Zijn behandelingen zijn gestaakt. Alles is gedaan; niets hielp. Hij krijgt nog zuurstof, maar de prognose is erg slecht. Weken tot hooguit enkele maanden. Ga daar maar eens mee om. Ik hoop dat hij geen pijn heeft en nog enige kwaliteit van leven. Het doet pijn en geeft mij een gevoel van machteloosheid. Zeker, als mijn hart besluit om te stoppen, dan is het ook voor mij afgelopen. En wanneer dat is, dat weet ik niet. Maar we gaan nog graag bij mijn jongere broer langs. Ik wil zo lang mogelijk doorgaan, het liefst samen met hem.

Fotoshoot

Ik hoor het je als het ware denken; begin je er nu al weer over. Het antwoord is ja. De foto’s van de fotoshoot van ons uitgebreide gezin zijn er. Wat zijn ze mooi. De fotograaf heeft zijn best gedaan om er iets moois van te maken. Vooral de foto van ons hele gezin, alle 23, is geworden wat José ervan gehoopt had. Niemand staat of zit half verscholen achter de ander; niemand trekt een raar gezicht of heeft de ogen halfdicht en iedereen, inclusief onze allerkleinsten kijken recht in de camera. De fotograaf werd te elfder ure gevraagd op een zondag, ’s morgens vroeg. José en ik zijn er blij mee. Dat was precies wat José nog graag wilde. Een fotoshoot met iedereen, nu ook ik nog op de foto kan. Uitstellen was niet meer verantwoord.

Sint en Piet

Cas en Sem gingen vorige zaterdag naar Gorkum om Sint en Piet in levende lijve Nederland te zien binnenkomen.  Verkleumd door kou en regen kropen ze eenmaal thuis onmiddellijk in een warm bad. Ze hadden het voor geen goud willen missen. Ook Sven bekeek de Sint en zijn pieten. Lekker achter het raam van het werk van papa. En Luuk? Die keek vol verbazing met ‘sint’ in zijn handjes op televisie. Op 2 december komen de kleinkinderen weer voor pakjesavond naar oma José. Dat is vaste prik elk jaar.  Natuurlijk werd er ook in de eigen woonplaats naar de Sint gekeken én de schoen gezet. Want de Sint had gezegd, dat je dat mocht doen. Daarom gingen de kinderen bij Pieter en Tara ook aan de slag om te kleuren voor de Sint. Joël, Daan en Robyn kleurden er lustig op los voor in de schoen. Luuk is er zelfs gewoon even bij gaan staan. Bij Cas en Sem in de buurt konden ze nog eens met de Sint op de foto ook. De pleintjestocht kwam ook bij hun buurt. Spannend hoor.

‘Kiske’

We noemden hem Kiske, zo’n halve eeuw geleden. Ik heb het over Kees den Exter, toen collega-journalist van mij bij dagblad De Stem, rayon Oosterhout, toen nog ‘regionale krant bij overtuiging’. Met zijn vrouw Mariëtte Mulkens, ook van De Stem, zou hij gisteren bij ons een hapje eten. José haar kookkunst wist Kiske zich nog te herinneren. En José zag weer een gelegenheid om lekker haar best te doen. Helaas. Hij belde af en moest vanwege ziekte de afspraak afzeggen. Jammer.

Familieonderzoek

Deze week even geen informatie over familieonderzoek deze week, al heb ik niet stilgezeten, wat dat betreft. Ik kom er nog op terug.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

 

 

Over regen en zonnige momenten..

Je kan ook wel eens teveel van het goede of kwade krijgen. Dat vond ik nou precies deze week met zijn regen, regen, regen. Alsof we in de afgelopen weken al niet genoeg nat hebben gekregen. Gelukkig klaarde het in het tweede deel van de week wat op.

Maandag was ondanks het ‘pokkenweer’  een feestelijke dag. Onze jongste, Luuk, werd twee. We gaan dat nog vieren maar ja, oma zou oma niet zijn, of er moest een speciale kaart in de brievenbus liggen van oma en opa. Je weet wel, zo’n muziekkaart. Als je hem open doet zingt zo’n vervelende, schrille, mechanische stem hieperdepiep hieperdepiep hoera, er is er eentje jarig…..  Alleen stonden we voor het probleem, dat de post op maandag niet komt. Dus moesten we wel zondagavond  de kaart zelf in de brievenbus gaan doen. Elke kleinzoon of dochter krijgt zo’n kaart. En ja hoor. Succes verzekerd. Luuk en muziek is een twee-eenheid. Hij deed ’s morgens op zijn verjaardag de kaart telkens open en rende door de kamer, zo is ons verteld. Ik zat ’s avonds in de Raadsvergadering toen Luuk met de videobel contact zocht. De vergadering was nog niet begonnen, dus kon ik even met hem praten. Gezellig hoor. Op zijn tweede verjaardag werd een fot van hem vergeleken met zijn vader als peuter. Zo vader zo zoon, zou je kunnen zeggen.

Ongeduldig

Uiteraard was ik weer even bezig met het familieonderzoek en keek  ik of ik nog iets in het archief heb van precies twee jaar geleden. Dat had ik. Een allerliefst plaatje. Zus Robyn kon twee jaar geleden bij ons niet wachten tot haar broertje was geboren. Ze wilde precies weten of hij er al was. Maar mama en papa waren in het ziekenhuis en zij was bij oma en opa. Natuurlijk losten we dat op. Robyn mocht met de mobiele telefoon videobellen en kon zo horen, dat haar broertje nog even op zich liet wachten. Gelukkig was hij daarna geboren. Tot grote vreugde van ‘grote zus’ Robyn.  Die gedraagt zich overigens ook echt als grote zus. Ze zeult haar broertje overal naar toe en dat weet de kleine maar al te goed.  Genoeg over Luuk, maar het is ten slotte de kleinste van het stel…

Dinsdag zijn José en ik verjaardagcadeautjes voor Luuk gaan kopen. Dat betekende flink wat loopwerk, want ik wilde persé mee winkelen, zo lang dat nog kan, terwijl ik weet dat ik ’s middags afgebrand ben. Dat is dan maar zo.

Foto’s

Je hebt al kunnen lezen, dat de geplande fotoshoot van ons uitgebreide gezin uiteindelijk gelukt is. Meer dan dat. De allereerste foto’s van de fotoshoot beloven heel erg veel. Op een foto staan we erg goed op. Ik wil je hem niet onthouden.

Gevarieerd

Een heerlijk etentje met vrienden op woensdag en donderdag na de fysio naar mijn broer. Ik had voor hem een volle doos en bestanden op een usb-stick met foto’s en gegevens uit mijn archief bij elkaar gezocht. Zijn dochter Linda had daarom gevraagd. Doen we meteen, want uitstellen is niet verstandig. Als ze dan vragen mocht hebben, dan zie ik haar wel verschijnen. Dan is de week weer voorbij, want op vrijdag moet ik de artikelen voor mijn wekelijkse pagina weer afwerken en doorsturen.

Daar houd ik het deze week bij. Druk, maar gezellig en soms kreeg ik er zelfs energie van en die heb ik nu juist te weinig.

Sint

Oh ja. Vandaag komt de Sint aan in Gorkum. Jammer dat er weer regen gepland is. Jammer ook dat die kinderfeestverpesters van kick out zwarte piet en extinction rebellion geen andere hobby zoeken. Laat die kinderen met rust. Misselijk stelletje.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Toch gelukt!

Hè, hè eindelijk. De fotoshoot van de hele familie is eindelijk gelukt. Na mislukte pogingen vanwege ziekte en het slechte weer. Daarmee ging voor José haar grootste wens in vervulling: foto maken van het hele gezin, nu het nog kan. Iedereen was van de partij. Het dreigde nog even mis te gaan, toen de fotograaf liet weten ziek te zijn. Buikgriep!

Iedereen ging aan de slag op de vroege zondagochtend om nog te redden wat er te redden valt. Ronald kreeg het voor elkaar. Hij vond voor half elf een fotograaf. En wat voor een. Ik heb zelden zo’n invoelende man gezien. Hij ging –ondanks zijn leeftijd- zondagochtend door zijn knieën voor de allerjongsten en wist iedereen te boeien en betrokken te zijn. Kortom een fijne vent. Dank je wel! Het was die zondagochtend meteen gezellig, want Inge en Bram hadden hun huis opengesteld om er de foto’s te maken, wat prima lukte. Maar er was ook koffie en thee met een koekje. Buiten was intussen het weer niet erg fotogeniek en dat is nog maar zacht uitgedrukt.

Daar bleef het die afgelopen zondag niet bij. Iedereen was er en dat is een mooie gelegenheid om José haar zeventigste verjaardag te vieren, al wilde zij de kleinkinderen wel wijsmaken dat ze 61 werd. Ze trapten er niet in. Het fotograferen duurde de hele ochtend. Tijd om daarna met z’n allen naar het huis van oma te gaan. Er moest nog even gewacht worden, maar toen stonden er soep, nasi, pastasalade en stokbrood op tafel. Je hoeft niet te vragen of het in de smaak viel. Het enige dat overbleef, was een beetje soep. Dat konden José en ik de volgende dag opmaken. ’s Middags zorgde José nog eens voor een hapje en een drankje. Het was tenslotte feest. De hele zondag was het feest en José straalde. Het was en bleef gezellig en ze kon er niet over uit, dat ze zo’n mooi cadeau had gekregen van allemaal samen. De elektrische fiets kan ze binnenkort met de dames gaan uitzoeken. We kijken terug op een hele fijne verjaardag, die een lach op ieders gezicht bracht in deze toch wel moeilijke tijd.

Armbandje

Ik wil niet meer gereanimeerd worden. Dat heeft geen zin en brengt meer kwaads dan goed in mijn situatie. José heeft een armbandje voor mij besteld om dat voor iedereen duidelijk te maken. Mijn ICD is ook uitgezet, dat weet je al. Maar opgeven staat niet in ons woordenboek. We vechten door en blijven zo positief mogelijk, ondanks toch wel wat stressgevoelige dingen, zoals een zieke broer en het feit dat mijn ene dag niet zo is als de andere en de mobiliteit alsmaar afneemt en de energie ook. We hebben geen keuze en krijgen geen antwoord op de vraag waarom het juist ons treft.

Zo nu en dan komen leuke foto’s op onze familiea-pp. Die zorgen weer voor een glimlach, zoals die waar Luuk net doet alsof hij leidinggevende in de zorg is. Hij zit al achter het bureau. En ook Sven hebben we weer gezien, gezellig bij het maken van de foto’s en heerlijk spelend bij oma.

En zoals elke week; ’s Maandag kwamen Youri, Cas en Sem weer tussen de middag gezellig eten. Sem had gehaktballetjes gekozen. Toen ze merkten, dat er ook nog verse worstjes waren gebakken, aten ze er ook daarvan nog op. Maar ze hielden er prima rekening mee, dat oma en opa ’s avonds boerenkool met elk een vers worstje wilden eten. Het zijn schatten! Wij barsten van de rijkdom op dat gebied met fijne kinderen en schoonkinderen en de hele schare kleinkinderen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Kan je je dat nog voorstellen?

Ik begin mijn weekendbericht deze week even met een paar fotootjes van onze kleinzoon Luuk, die weer helemaal opgeknapt lijkt. Die had je nog van mij tegoed. Ook niet onbelangrijk: ik heb mijn icd laten uitzetten. Emotioneel maar goed moment.

Maar ik wil het dit keer over iets anders hebben.

Afgelopen dinsdag kwam mijn ernstig zieke broer midden in zijn immuuntherapie, samen met zijn vrouw Dineke opgewekt en positief bij ons op visite. Hij voelde zich gelukkig goed. Hij had ook naast wat foto’s en andere gegevens over en van mijn zus en mijn moeder ook een alleraardigst boekje meegebracht, dat hij gekregen had. Het was het boekje uit 1919 met onder meer ‘een korte onderrichting over het huwelijk’. Het was het R.K trouwboekje van mijn opa en oma van moederskant.  Uiteraard waren ook alle kinderen er met de hand in bijgeschreven. We wisten al dat de kerk de vrouw wat apart bekeek. Ze moest onderdanig zijn aan haar man. Zou dat komen omdat ze volgens het oeroude sprookje uit de rib van de man was geknutseld?

Veranderd

Als je die tekst leest, dan merk je hoe de tijd is veranderd van een godvrezende, door de kerk dom gehouden generatie, naar nu.

“Het doel van het huwelijk is voornamelijk voor God kinderen voort te brengen en christelijk op te voeden’, zo staat er onder meer en ook een aantal regels die duidelijk maken wanneer een huwelijk wél en niet geldig is. Tussen twee geloven is pas geldig als het huwelijk voor de pastoor gesloten is, bij voorbeeld. Ik heb dat meeegemaakt, toen mijn broer trouwde.

Bij ‘de plichten der echtgenooten jegens elkander’ bemoeit de kerk zich wel heel erg sterk met het huwelijk.  Bij voorbeeld: ”bij het huwelijksgebruik is geoorloofd, alles wat noodig of dienstig is, om van het huwelijk naar behooren gebruik te maken”  en bij het huwelijksgebruik is het verboden “Alles wat het voortbrengen van kinderen kan verhinderen”. Die kerk was echt prima in staat om verbloemd weer te geven, wat zij niet wilde. Zouden er priesters zijn geweest die dit soort boekjes vergenoegd tijdens een avondje op de bank, tot zich zouden hebben genomen?

Plichten

Nog veel gekker maakt de kerk het in het hoofdstukje over ‘de plichten van de ouders jegens hunne kinderen’. Die kinderen dopen is wel het allerbelangrijkste. Zodra de ouders bemerken, dat God hun huwelijk met een kind zal zegenen, moeten zij op de eerste plaats “God en de H. Maagd Maria dagelijks bidden, opdat het kind levend moge geboren worden en de genade van het H.Doopsel moge ontvangen’. In het tweede artikel maken ze het pas echt bont: je moet ‘met zorg alles vermijden waardoor het leven van het kind in gevaar kan komen’. Dan komt der een opsomming: ”daarom onthoude de moeder in gezegende toestand zich van te zware arbeid, hard lopen, berg klimmen, dansen, tennissen, het opheffen van zware lasten, grote vermoeienissen, het dragen van te nauw sluitende kleeren, fietsen (om het gevaar voor vallen), alsook, mede opdat niet de kiem van slechte hartstochten in het kind worde gelegd, van opvliegendheid, gramschap, enz.”. En de man? Die moet haar “geen verdriet aandoen en matig zijn in het vorderen van den huwelijksplicht, vooral wanneer de zwangerschap reeds ver gevorderd is”. De illustraties geven een beeld van de tekst en de namen van mijn grootouders van moederskant en de doopinschrijving van mijn moeder.

Hondsbrutaal

Zouden mijn opa en oma dat allemaal in acht hebben genomen? Ik kan het me wel voorstellen. Opa had het hoog in zijn kop en was heel erg pietje precies in de leer. Altijd op de eerste rij in de kerk; Toen mijn moeder na de dood van mijn vader een andere vriend kreeg, omdat het alleenzijn haar onvoldoende steun bood om door te gaan, liet meneer doodleuk aan zijn dochter weten, dat zij niet meer welkom was, omdat ze niet met hem getrouwd was.

Ook wij kregen met zijn rigide gedoe te maken. Toen we onze dochter Inge, net enkele dagen oud, aan opa en oma lieten zien, was zijn eerste vraag “Naar welke heilige is ze genoemd”. José was natuurlijk niet te lui om te antwoorden, “Naar geen enkele. Ze heet Inge”. We hoefden daarna niet meer met haar langs te komen.  En Oma, die zat erbij en keek ernaar als een schoothondje ‘hare echtgenoot volgend’. Zij kon overigens ook cynisch en hardvochtig uit de hoek komen, maar niet rechtstreeks. Mijn moeder kreeg nadat ik José als mijn toekomstige vrouw  was komen voorstellen, achteloos te horen “kan jullie Frans niks beters krijgen”. Ik kan je boekdelen vertellen over het misselijk karakter van beiden, maar ik wil graag zo positief mogelijk blijven.

Andere tijd

De teksten in dat R.K. Huwelijksboekje uit 1919 kan je je nu niet meer voorstellen. De macht van de katholieke kerk is bij het merendeel van de mensen tanende en tegenwoordig maakt iedereen zelf wel uit wat hij en zij wel en niet willen doen of laten. Daarbij hebben zij de pastoor niet nodig. En dat is maar goed ook. Wat zouden die pastoors zijn gaan doen in de plaats van al die huisbezoekjes bij pas getrouwden. Ze kwamen kijken en hondsbrutaal vragen of er al een kindje aankwam. Dat verhaal heeft mijn moeder mij eerder ook verteld. En de pastoor kwam haar enkele jaren later ook vertellen dat haar zoontje, Frans, een goede pater zou worden, alleen omdat ik als basisscholiertje hem vragen stelde bij de drieëeenheid en dat niet geloofde.

Gelukkig trapten mijn ouders daar niet in. Ik heb nu al helemaal niets meer met de kerk en ben blij dat ik tegen een hele goede vrouw ben aangelopen, waarmee ik samen 5 lieve kinderen kreeg, Dat zie ik een pater nog niet doen, hoewel…..

(Bron: familiearchief f. van son).