Deze week beleefde ik als een achtbaan. Een prachtige Milaan-San Remo, na lange tijd weer eens door een Nederlander gewonnen. Na Hennie Kuiper was het nu Mathieu van der Poel. Na een splijtende solo, waarin hij niet de minsten uit het wiel knalde. Een rustgevend optreden op de zondagmiddag, op de geboortedag van mijn moeder, gevolgd door een verdrietig begin van de week om op woensdag en vrijdag te eindigen weer in het ziekenhuis. Ik heb mijn jaarabonnement daar noodgedwongen maar weer verlengd.
Optreden
‘Van Klip en Boeien’, daarvoor gingen wij zondagmiddag samen naar theatertje de Schelleboom in Oosterhout. We kennen toevallig een van de leden van dat kleinkunstgezelschap. Het is Yvonne die José goed kent van haar schilderclub als vriendin van Adrie Kersten. Dat zij goed kan zingen, dat wisten we al van een eerder optreden in Raamsdonksveer enkele jaren geleden. Op het programma stond “Een muzikale vertelling over de stoute schoenen aantrekken, en doorgaan…….“, waarin Yvonne op muzikale klanken vertelde alsof ze aan het verhuizen was met de vraag wat ze wel en niet zou meenemen. Het was een middag vol nostalgie met oude bekende wijsjes, maar ook goed gevonden , gezongen en gespeeld nieuwe liedjes en versjes. De Schelleboom had het al aangekondigd: Ken je nog die kinderliedjes van vroeger? Weet je nog hoe je kikkervisjes ving in de sloot? Hoe een vriend je heeft geholpen als het tij tegen zat? In deze muzikale vertelling nemen Martijn, Dries en Yvonne je mee naar een omgeving waarin alles verandert wat vertrouwd was. ‘Voeten’ is een programma over spullen met een verhaal, over afscheid, de domme dingen die we doen. Over veerkracht en vriendschap. Over dromen van een eigen huis, een plek onder de zon, en levenslust. Ik mag zeggen dat het de moeite waard was. Na afloop nog even nagepraat en toevallig kwam ik ook oud-collega’s Quirijnen en Twickler tegen.Mijn overleden moeder zou op die dag 99 zijn geworden. Je staat er toch weer even bij stil, denkend aan wat zo leuk en fijn was, maar ook aan de dingen die zo akelig en verdrietig waren. Een paar foto’s, waarop zij haar eerste achterkleinkind Emma voorleest en een waarop Anouk in het verzorgingshuis omi’s haren kamt.
Verdriet
Over verdriet gesproken: het was een zwarte dag in ons uitgebreide gezin. In het ziekenhuis werd op 19 maart 2018 geconstateerd, dat het hartje van ons negen kleinkind was gestopt met kloppen. Het duurde tot 21 maart voor kleine Juna, die als tweede naam Elynn kreeg, na een dag van pijn en verdriet ter wereld kwam. Onze kleindochter, die we helaas nooit konden knuffelen. Oma José en ik, opa Frans, mochten samen afscheid van haar nemen. Daar ben ik dankbaar voor, maar als ik daaraan denk, komen steeds weer de tranen. Op het internet heb ik een brandend theelichtje, dat altijd blijft branden als herinnering aan ons mooie kleine meisje. Rust zacht Juna, je blijft altijd onze kleindochter.
Eindelijk
Dinsdag mocht ik na mijn operatie eindelijk weer naar de fysio. Dan kan ik eindelijk mijn tot bijna nul teruggelopen conditie en spierkracht weer langzaam op peil proberen te brengen. Ik hoop, dat het gaat lukken. Woensdag was er weer meteen een domper. Mijn icd moest worden uitgelezen en ik mochten meteen in het amphia op bed gaan liggen, bij de Eerste Hart Hulp, wachten op een zoveelste cardioversie onder narcose. Weer en nu een andere hartritmestoornis. Ik wordt er toch echt moedeloos van. Vrijdagochtend weer Amphia. En er staat nu een erg onprettig onderzoek gepland op 5 april. We ploeteren maar weer verder.
Leuk
Leuk was in elk geval wel het plezier dat Sem weer had bij zijn Tikkie takkie toen hij scoorde en het toch wat vreemde gebeuren voor Luuk, die voor het eerst naar de kapper ging. Ook momenten om niet te vergeten. Je snapt het al, geen tijd voor mijn familieonderzoek deze week.
(Bron: familiearchief f. van son)
