Begrip me goed, ze mogen het van mij zo noemen, naar aanleiding van het weer van de laatste ‘werk’-dagen van deze week: ‘sneeuwpret. Maar dan vooral voor onze kleinkinderen, denk ik dan maar. Ik heb vrijdag een keer plotseling onaangekondigd geglibberd en kon maar net op de been blijven. Dan slaan de stuipen me al weer om het lijf. Vooral gisteren was het ploeteren. José moest me helpen met de straat oversteken. We pasten van ’s morgen heel vroeg op bij onze kleinzoon Sven. Zowel papa als mama hadden al vroeg afspraken in het kader van de gezondheid. Tot ons plezier mochten wij op de kleine boef passen. Het betekende wel dat we al ruim voor zes uur ’s ochtends naast ons bed stonden. Na koffie, een boterham en de medicijnen was het autoruiten krabben geblazen en daarna op weg in sneeuw, af en toe opgevroren viaducten en bruggen en vooral ook vooral die ellendige duisternis. Thuis miezerde het al een beetje maar vlak voorbij Vianen kwamen we in een steeds in hevigheid toenemende sneeuwbui terecht. Gelukkig geen files, daarvoor was het te vroeg. Maar wel af en toe wat gekken die het nodig vonden om zo nu en dan ruim honderd te blijven rijden.
Sven zelf was nog niet eens wakker, toen wij al aan de koffie zaten bij hem thuis. Hij werkt gewekt en vond het aanvankelijk vreemd, dat een stel opa’s en oma’s er waren, toen hij wakker werd. Toen papa en later ook mama weg waren, kwamen even de traantjes, maar oma José weet daar als doorgewinterde prof wel raad mee. Hij speelde met haar, dat het een lieve lust was. Hij vond het wel vreemd, toen hij door de ruit zag, dat het sneeuwde. Niet dat hij dat nog niet eerder had gezien. In het oude jaar zijn ze nog in Oostenrijk geweest… Uit die tijd herinnerde hij zich nog het ‘skiwasser’, of ranja zoals wij zouden zeggen. Dat dronk hij graag, dus wordt de ranja nu nog met de term ‘skiwasser’ betiteld en vervolgens graag door Sven gedronken.
Na gezellig samen geluncht te hebben, gingen we rond half twee weer terug naar Raamsdonksveer. Hoe dichter we daarbij in de buurt kwamen, hoe slechter het weer werd. Volop sneeuw en met zo laaghangende bewolking, dat het zicht beperkt was. We waren blij dat wij en de auto weer veilig thuis waren. Nee, ik heb het er niet op, op die winterse buien en gladde weggedeelten. Je hoeft niets eens zelf je auto in de prak te rijden. Daar zorgen die menen wel voor, die hard willen blijven rijden.
Van Sven hebben we weer een dagje kunnen genieten, maar donderdag kwam Luuk weer niet. Dinsdag en woensdag hadden we wel al voor Sem en Cas kunnen zorgen. Er moest woensdagmiddag ook hard geknutseld worden, want mama was de volgende dag jarig. Oma José had een porceleinen beker en een ovenschaaltje gekocht. De jongens konden die beide keurig beschilderen met speciale verf, waarna oma het in de oven moest bakken. Dan gaat de verf er niet van af, -zo vertelden ze haar bij ‘Pipoos’ in Breda-, als het in de vaatwasmachine gaat. Uiteraard was mama er erg blij mee. De jongens hadden er ook, soms met de tong uit de mond, hun best op gedaan.
Routine
De rest van de week ken je. Dat is routine: ik twee keer fysio, José één keer schilderclub en ik verder nog de wekelijkse pagina in het weekblad de Langstraat én uiteraard het familieonderzoek. José zorgt ervoor, dat alles intussen op rolletjes loopt. Ik ben nu bij mijn genealogisch onderzoek en het schrijven van het familieboek gekomen tot aan de overgang tussen de familie Van Tilburg en die van Bac. Het vordert prima. Ik ben er tevreden over.
(Bron: familiearchief f. van son).
