Als drie druppels...?

Ze zeggen wel eens; ze lijken als twee druppels water. Misschien zie ik het wel verkeerd, maar ik denk zelfs aan drie…. Ik zie op zijn minst herkenbare trekjes. Een foto van ons jongste kleinkind Luuk, -deze week gemaakt-, wil ik je niet onthouden. Wat lijkt hij toch op zijn papa Pieter… (geeft niks, dat trekt nog wel bij hoor, had ik vroeger gezegd…). Maar eerlijk gezegd herken ik er ook wel iets van mezelf in. Kijk maar naar mijn peuterfoto…. Zet die drie prentjes maar eens naast elkaar… Zou het familie zijn?

Ook nog werken

Als ik terugkijk op de afgelopen week, dan vraag ik me af, hoe wij er in onze arbeidzame jaren nog normaal werk naast konden doen. Zo druk was het naar mijn gevoel.  De agenda geeft me daarin gelijk. Op dinsdagochtend ging ik naar de fysio en tussen de middag hebben we twee kleinzonen van school gehaald, ze hebben bij ons gegeten en we hebben ze weer naar school gebracht. Woensdagochtend weer kleinkinderen bij ons ontbeten en we hebben ze naar school gebracht. Daarna aan het eind van de ochtend weer opgehaald en is er bij ons geluncht. Ze blijven woensdagmiddag bij ons spelen en er kwam ook nog een schoolvriendje. Daarna werd er ook samen nasi gegeten en schoven ook papa en mama aan. Er was zo veel over, zodat José ’s avonds een dochter nog een maaltje voor de volgende dag voor haar gezin kon gaan aanbieden. Donderdag hebben we de nodige administratie gedaan en stond er ’s avonds een vergadering van de Raad op het programma. Het was er prima weer voor. Een en al regen. Vrijdag ochtend ging ik weer naar de fysio en moest ik de artikelen maken voor mijn vaste pagina in het weekblad. Normaal gesproken zou intussen onze jongste kleinzoon weer een dagje bij ons komen spelen vrijdag. Maar zijn zus was ziek. Papa bleef thuis en zorgde voor de zieke en meteen ook voor het kleine manneke. Jammer, want met dat lachebekje is het elke keer gezellig. Hopelijk is Robyn weer snel beter. Gezellig, dat was het overigens de afgelopen week elke dag. Dat mag ook best gezegd worden. Maar we merken toch ook wel, dat we ouder worden.

Met inkt

Intussen vond José de tijd om heerlijke maaltijden op tafel te brengen en om naar de schilderclub te gaan, de vakantie rondom de Kerst was immers weer voorbij. Ze maakte deze week tussen de bedrijven door een kunststukje met ecoline-inkt. Het werd een danseres. Ik kon intussen artikelen maken voor het weekblad voor mijn wekelijkse pagina en samen maakten we de bijpassende foto’s. Ook dat is een wekelijks terugkerend ritueel.

Onderzoek

Tussen de bedrijven door kon ik ook nog wat familieonderzoek doen  en foto’s uitzoeken, zoals die van het Liber Privilegiorum van de Abdij van Tongerlo. In dat dikke boek schrijven monniken met sierlijke letters de charters en oorkonden over, die de abdij niet zelf in bezit heeft, maar die wel over de abdij gaan. Ik mocht dat boek een keer samen met José komen bekijken in Westerlo bij archivaris Van Heijst van de abdij en een aantal digitale kopieën van akten en charters meenemen. Dat onderzoek naar de familiegeschiedenis gaat overigens voortvarend; dat mag ik best zeggen. Je weet dat onderzoekswerk veel tijd vergt, maar de puzzel lijkt nu zowat compleet te worden. We gaan gewoon door. Volgende week hopelijk weer een week. Ik zal blij zijn als de pedicure komt maandag. Wie weet heb ik dan niet meer bij elke stap een pijnlijke teen.

(Bron: familiearchief f. van Son).