Kiezen en nog eens kiezen

De Tour de France komt er aan. Dat betekent, dat ik me weer goed heb voorbereid deze week op de toto waaraan ik elk jaar meedoe. Ik mag twintig renners kiezen, die tijdens de Tour de meeste punten halen. Dat kan door een etappe te winnen, maar ook voor de gele trui, de witte en groene trui en de bolletjestrui voor de bergkoning. Je mag tijdens de hele Tour drie renners wisselen. Die tellen dan voor wat de punten betreft, vanaf de eerstvolgende etappe mee. Daarnaast wordt ook nog eens gevraagd om de totaaltijd van de winnaar nog voordat de wedstrijd begint, door te geven… Natuurlijk moet je tevoren kijken hoeveel etappes vermoedelijk op een massasprint eindigen, hoeveel tijdritten er zijn en welke etappes geschikt zouden kunnen zijn voor vluchters, klimmers of klassementsrijders. Dan let ik ook nog op etappes die eindigen op een echte snelle afdeling. Want ook daarvoor heb je specialisten in het deelnemersveld. Ik heb nu zo’n dertig renners geselecteerd. Daar moeten er dus nog wat van afvallen. En dan is het wachten op de eerste etappe in Brussel. Die moet haast wel op een massasprint eindigen. Misschien dat dan Van Aart wel de gele trui pakt, zo zullen alle Belgen hopen. Ik wacht gewoon af. Maar leuk wordt het weer zonder twijfel, al zal ik echt weer niet elke etappe van A tot Z zien. Als het lekker weer is, dan trekken José en ik er uiteraard weer een ochtend of middagje op uit. Wie weet is mijn conditie binnenkort wel toegenomen en durf ik ook weer op de fiets. Zou leuk zijn. Oh ja, de genealogie staat natuurlijk daardoor op een zacht pitje, want ik moet immers ook nog mijn artikelen maken voor mijn pagina in de Langstraat. Wat heeft een gepensioneerde het toch druk. En dan moeten we vanmiddag ook nog onze oranje-meiden kijken op jacht naar de halve finale en een ticket voor de Olympische Spelen.

(bron: familiearchief f.van son). 

Digibeet....

Ik werk per week uren met mijn laptop, normaal gesproken. Maar voor mij hadden ze hem kunnen beperken tot veredelde typemachine, kaartenbak, fotoalbum en encyclopedie. Ik houd mijn genealogie en familiegeschiedenis al meer dan 30 jaar bij, eerst op papier, toen met mijn favoriete programma Hazadata en toen ik meer wenste, voortaan Pro-gen. Spelletjes spelen op de computer vind ik onzinnig tijdverdrijf; al die liflafjes en ‘updates’, die me steeds weer ergeren, omdat er weer iets veranderd is, waar ik niet om heb gevraagd, zouden ze wat mij betreft achterwege kunnen laten. Ik ben een digibeet.

Waar ik een broertje dood aan heb, zijn die termen en begrippen die steeds weer worden gebruikt in zogenaamde handleidingen en ‘oplossingen’ voor foutmeldingen om je erop te wijzen, dat je toch wel erg ouderwets bent, als je die niet kent. Soms is het erger dan de bijsluiter bij sommige medicijnen. Daarvoor alleen al heb je google nodig.

Wat is dus mijn grootste probleem met mijn computer? Als hij het niet meer doet; onbegrijpelijke begrippen uitspuwt of gewoon ermee stopt. Dat was deze week het geval. Ik zal ongetwijfeld zelf iets  verkeerd hebben gedaan, toen ik mijn laptop de opdracht gaf om sneller te worden, want hij was wel erg sloom geworden. ‘Systeemherstel’ dus. Je gaat naar een moment vóór zo’n fantastische update  (waarom Engels?) waar je niet om vroeg en je geeft, zo merk je achteraf, de opdracht om die laptop de fabrieksinstellingen terug te geven. Fout dus. Alle programma’s weg.

Dan weet ik het niet meer. Al mijn bestanden (meestal gewoon artikeltjes) waren er nog wel, maar ik kon ze niet meer lezen. Dan is het heel prettig als ik enkele kinderen kan bellen. Die weten op dit gebied al zonder twijfel meer dan ik. Na wat heen en weer bellen, reed ik met José en met mijn laptop naar Bram. Hij keek, deed voor mij een aantal veel te snelle en dus voor mij onbegrijpelijke dingen en zie: de laptop deed het weer. Ik kon mijn foto’s weer opslaan en mijn artikelen maken.

Hij leerde mij hoe ik handiger mijn artikelen en foto’s kon bewaren, dan op een aantal usb-sticks….. Want die kunnen ook kapot. Dat is logisch.

Ik kon mijn artikelen gaan maken voor de Langstraat van komende week en meteen mijn usb-sticks kopiëren naar ‘the Cloud’. Zie je wel…..dacht ik, zouden ze zo aan dat begrip hemel gekomen zijn? Hang al die artikelen en foto’s ‘ergens’ in de wolken en je kan er zo weer aan, zodra je dat wil. Dat zou nou ook moeten kunnen met al die dierbare familieleden, die er niet meer zijn. Wat zou het fijn zijn nog eens te kunnen praten met mijn vader en moeder en mijn zussen om hun antwoord te horen op vragen die me bezig houden. Ik heb voor een echt alternatief gekozen. Ik praat met José bij voorbeeld, als we zoals gisteren een dagje op fiets en scootmobiel erop uitgingen. En ik kan je zeggen: het werkt! En het kersenvlaaitje bij de koffie en ’s middags de uitsmijter-dubbel- gebakken was heerlijk. Vanmiddag weer een dubbel verjaardagsfeestje van Anouk en Youri. Gezellig. Oh ja, voordat ik het vergeet: ik heb dit artikeltje en de foto’s op mijn blog gezet en op mijn facebookpagina. Dan kan je het ‘altijd’ nog eens teruglezen, mocht je dat willen. Toch leuke uitvindingen, zo’n computer, blog en cloud.

(Bron: familiearchief f.van son).

Natuur, een goed alternatief...

Langzaam, -veel te langzaam naar mijn zin-, gaat mijn gezondheid weer vooruit. Krampen worden minder en ik krijg ook meer rust. Ik ben bijgekomen van een toch wel drukke dag toen onze dochter Inge met Bram trouwde vorige week. Dat was even aanpoten.  Fijn dat er nu op TV ook wat sportvariatie is in de vorm van het WK voetballen voor dames en de Dauphiné voor Dumoulin deze week. Zoals eerder gezegd; als het lekker weer is, dan trekken we erop uit samen. Want de natuur om ons heen, is vaak erg mooi. Van de genealogie komt momenteel niet veel uit mijn handen. Het lijkt alsof ik me wat minder kan concentreren en mijn energie kennnelijk ergens anders voor nodig heb.

Zo bezochten we deze week weer het kersenbedrijf van de familie Verschure in Raamsdonk. Halverwege ons fietstochtje gaan we dan even zitten op het eigen terrasje bij het bedrijf. Ze hebben van die heerlijke ‘kersenhofkes’, het is weer kersentijd, dus het bedrijf is weer open. Je kan er ook kersen kopen en eventueel meedoen aan een rondleiding. Ik weet nog van vorig jaar, dat er soms hele touringcars werden leeggeladen, als wij op ons eigen terrasplekje genoten. De kersen smaakten deze week weer als vanouds. Daarna onze fietstocht vervolgen door de toch wel mooie natuur in en rond onze gemeente.

....Zou Dumoulin op tijd goed genoeg zijn voor de Tour? Het schiet even door mij heen nu ik gelezen heb dat Chris Froome in elk geval niet mee kan doen. Zijn team heeft gelukkig nog sterke vervangers als Thomas en Bernal. Ja, ik moet binnenkort weer gaan kijken hoe de etappes zijn, en wie er op mijn keuzelijst moeten komen. Ik doe al jaren mee aan de tourtoto. Vroeger bij het Verificatiebureau vanuit Gilze, toen men daar ophield,  bij het Dongemond college en nu ook het tourspel van de krant. Ik heb er iets leuks mee te doen, elke dag de behaalde punten bijhouden.

Pas daar deze week nog bij dat ik donderdagavond naar de Raadsvergadering ging om ook daarvan verslag te doen wekelijks in De Langstraat, en je bent zowat bijgepraat over deze week..

Nu alleen het weer nog wat standvastiger. Ik heb aan de fysiotherapeuten gevraagd om een plan van aanpak om mijn spieren weer wat krachtiger te maken na die aanval op mijn gezondheid, een paar maanden geleden inmiddels. Er moet echt iets gebeuren, want strompelen met twee krukken, ook in huis, is geen pretje. Dan maar hopen op zon een een ritje door de groene omgeving. We kennen inmiddels aardig wat mooie tochtjes en plekjes.En de klaprozen... die zijn ook helemaal terug.

(Bron: familiearchief f.van son: natuur).

Lang leve het bruispaar Inge en Bram

Een hele feestelijke dag was het gisteren. Bram en onze oudste dochter Inge zijn getrouwd. Te midden van alle familieleden, stapels vrienden en heel veel kennissen. Wat was het een mooie dag. Daar kon de regen aan het einde van de middag niets aan veranderen. Na gisteren heet onze Inge dus voortaan echt Kleine Staarman. Net als hun kinderen Emma en Renée. Want eigenlijk zijn Inge en Bram niet pas sinds gisteren een paar. Maar echt officieel met ringen en een trouwakte sinds gisterochtend officieel toch wel. Dat gebeurde op het moment waarop de trouwambtenaar de huwelijksakte voorlas.

José en ik moesten al vroeg in hun nieuwe woonplaats Oosterhout zijn, zodat José Inge in haar mooie trouwjurk kon helpen en om vervolgens samen met de ouders van Bram naar de feestlocatie te rijden: ‘onze kerk’ in Hooge Zwaluwe. Een paar jaar geleden inderdaad nog een kerk, maar nu sfeervol omgebouwd tot een echte trouw/feestlocatie. Het leuke was dat ook dochters Emma en Renée bij de trouwdag van hun ouders konden zijn op deze manier.

Je mag het ouderwets vinden of niet, maar ik mocht Inge naar voren brengen, waar Bram en de meiden al op haar stonden te wachten. Ik moet zeggen: het geeft je een heel apart gevoel, al is Inge eigenlijk toch al jaren uit huis en woont ze samen met Bram en hun dochters eerst in Made en nu in Oosterhout.

Leuk, zo’n huwelijkssluiting en vooral ook omdat José haar  prachtige trouwjurk maakte, net als destijds voor Meike. De jurk oogste –net zoals toen- van veel kanten mijns inziens terechte lof.

Na de officiële handelingen en handtekeningen zorgden Emma en Renée voor een passend klein gedichtje en barstte het feest helemaal los. Onze vele kleintjes, in hun trouwbeste kleren lieten zich speciaal voor tante Inge en Ome Bram van hun beste kant zien. Daarbij droeg een speciale begeleidster zeker haar steentje bij.

Een heerlijke uitgebreide lunch met vlees, vis en lekkernijen met de familie was al meteen een echte ‘kers op de taart’ en er volgden er gaandeweg de dag steeds meer, die we stuk voor stuk als hoogtepunten konden zien. Zoals het aansnijden van de huwelijkstaart uiteraard en de drukbezochte receptie waarbij de kinderen van een ‘silent disco’ konden genieten met hun koptelefoontjes op en de overige aanwezigen tegelijkertijd van een speciale liveband met onder andere een fijne saxofonist en bassist. Met hapjes en drankjes werd het een feest zoals Inge en Bram het gewild hadden. Daarvan ben ik overtuigd. Gezellig, geen enkele wanklank en vooral feestelijk.

Speciaal als er dan tegen het eind van het feest nog puntzakjes friet worden rondgedragen voor de liefhebbers. Kortom een feest met “special effects” á la Bram en Inge. Ik wil je een paar foto’s niet onthouden. En natuurlijk zorgde Helmi Fotografie en Maria uit Oisterwijk ervoor dat alle leuke momenten en emotionele dingetjes op de gevoelige plaat werden vastgelegd.  Dat wordt dus nog nagenieten. Ik kijk er –zoals velen- nu alvast met plezier op terug.

(Bron: familiearchief f.van son : Bram en Inge trouwen)