vrijdag 29 november 2019

COBRA-kinderworkshop..


Dit keer waren in het afgelopen weekend de twee zusjes bij ons om te logeren: Emma en Renée. Hun pa en ma waren met de businessclub naar Parijs. We zijn zondag met de twee meiden naar Amstelveen gegaan, naar het Cobra-museum voor moderne kunst. José’s kunstrichting dus. Oma José had de meiden telefonisch al ingeschreven voor een kinderworkshop schilderen in het atelier op de eerste verdieping van het museum. Dat is er -buiten het zomerseizoen- alleen mogelijk op de zondag. Even leek het allemaal nog helemaal mis te gaan, want ze waren de sleutel kwijt van de kast waar verf en krijt in lagen. Gelukkig kwam als toch nog op zijn pootjes terecht, want in een andere kast lagen ook nog verf en kwasten, zodat onder begeleiding de dames toch nog aan het werk konden, net een paar andere kinderen.
José en ik hadden op die manier de gelegenheid om in het museum op ons gemak rond te kijken. Nou ja, Cobra-kunst vind ik mooi, maar ik moet eerlijk zeggen, de tentoonstelling van Mexicaanse kunst kon ons absoluut niet bekoren. En ons niet alleen kennelijk, want een man die ons voorbij liep, zei tegen zijn vrouw, dat het mooiste van de expositie de planten waren. En ja, heel wat tropische en subtropische planten in potten probeerden van de Mexicaanse kunst nog iets te maken. Voor ons hoeft die Midden-Amerikaanse kunst niet. We gaan pas weer eens terug naar Amstelveen, als er weer een echte interessante wisseltentoonstelling is. Want er komt naast een deel vaste kunst steeds een deel wisselexpositie. Het is prettig bij Cobra, want je kan je auto kwijt op 3 minuten loopafstand; dus dat is beste te doen. Er is ook een aardig museumrestaurant, voor een kop thee of koffie en een paar lunchmogelijkheden. Gelukkig was het niet al te druk op de weg. Terug thuis konden we genieten van de laatste nieuwe kunstwerkjes van José zelf. Ze heeft al ontzettend veel opgestoken van haar schilderlessen. Veel mensen vinden haar werk mooi. Ze zou eigenlijk een moeten kunnen exposeren. Met uitzondering van de schoolvakantie gaat ze elke dinsdagavond naar de schilderclub. Voor de gezelligheid en om er zo nu en dan wat op te steken.
En ik? Ik werk rustig door aan mijn nieuwe boek over onze genealogie en geschiedenis. Het wordt een uitgebreid werk. Misschien worden het wel twee delen. Ik moet daar nog eens goed naar kijken én over nadenken..
(Bron: familiearchief f.van son)





zaterdag 23 november 2019

Enthousiast…


Het voetbalseizoen op de tikkie takkie voetbalschool bij RFC in Raamsdonksveer is achter de rug. Twee kleinzonen hebben er ook aan meegedaan. Cas vond het wel leuk, waar het is niet zo zijn ding, denk ik. Bij hem ligt de nadruk veel meer op judo. Bij zijn neefje Youri ligt dat anders. Dat kan je alleen al zien aan het verlanglijstje dat hij voor Sinterklaas heeft samengesteld. Een opsomming van een en al voetbaldingen, tot en met dingen van zijn held Christiano Ronaldo toe. Ook zijn tekeningen gaan vrijwel allemaal over voetbal, zoals je op de foto’s kan zien. .
Youri kan ook aardig uit de voeten op het voetbalveld, zo jong als hij is. Dat zal hij zonder twijfel van Pa hebben geërfd, van toen die in zijn jeugd voetbalde in clubs in ’s Hertogenbosch. Niet bij de FC overigens... Cas en Youri kregen na afloop van het tikkie takkie een mooi diploma uitgereikt. Ze houden er ook een oranje voetbalshirt aan over. Ik denk dat Youri wel verder gaat in de voetbalsport en wie weet Cas in het judo.
Nou ja. Een positief bericht: het ‘grote’ Oranje heeft zich weer geplaatst voor een eindronde voetbal, volgend jaar, ik dacht in juni. Als er nu maar niet door de media gedacht wordt dat ze meteen kampioen worden. Er zal op tv nog tot vervelens toe door de ‘voetbalkenners en analytici’ over worden gesproken en nog eens gesproken, zonder dat ze na afloop iets zinvols gezegd hebben. Ik hoef dat gemauw niet te zien. Maar ik vind het wel leuk, dat “we” er weer bij zijn.
Nog even wachten en sinterklaasjournaals kijken, en de grote dag komt er weer aan. Sint en Piet brengen ook cadeautjes bij oma José, net als vorige jaren. De kleintjes zijn inmiddels uitgenodigd voor 1 december ’s morgens om 11 uur. Beter dan ’s avonds, want dan kunnen ze nog de hele dag van hun cadeautjes genieten. En daarna is het al snel weer Kerst en Oud en Nieuw. Op naar 2020.
Ik ben druk bezig geweest aan mijn boek over onze voorouders in de afgelopen week. Dat komt goed uit, want het is te koud om lange ritjes te maken met de scootmobiel. Dat kan overigens ook om een andere reden niet. Het is opmerkelijk hoeveel kilometers ik moet inleveren. De accu is bij kouder weer veel sneller leeg. Op en neer naar Oosterhout zit er echt niet in. Voor we in Oosterhout zijn, is de accu al twee groene lichtjes kwijt, dat betekent dat hij al meer dan half leeg is. Dan maar aan andere hobby’s werken.
Dit weekend logeren Emma en Renée bij ons. Hun ouders gaan met de businessclub naar Parijs. We hebben ook een leuk uitje voor de meiden in petto; maar dat houd ik nog even geheim als je het niet erg vindt.
(familiearchief f. van son)





zaterdag 16 november 2019

Daar istie weer…

Vandaag is het weer zo ver. Dan komen de Sint en zijn zwarte pieten weer in Nederland. Ze komen met de stoomtrein deze keer in Apeldoorn. Ze hebben daar weliswaar een kanaal, maar dat is te klein voor de pakjesboot. De kleintjes nemen het uiteraard voor lief. Als hij maar komt en zijn cadeautjes niet vergeet.

Die kleintjes hebben absoluut geen last van de actievoerende randstaddrammers. Of die piet nou zwart is, of roetveeg, het zal ze allemaal een worst zijn. Die roetvegen komen van het klimmen door de schoorsteen, zo weet Cas. Hij volgt met zijn broertje het Sinterklaasjournaal op TV op de voet.
Morgen komt de Sint al in Raamsdonksveer en Geertruidenberg aan. Wel via het water natuurlijk. Vanaf de Donge naar de passantenhaven.
Uiteraard zijn er weer erg veel kinderen om hem en zijn pieten te ontvangen. Oma gaat ook weer. Ze heeft de kaartjes gekocht voor de Sintmiddag in het Dongemond college. Dat is ook elk jaar een groot succes. Het comité mag best een grote pluim krijgen voor de organisatie van dat feest. Sint en Piet zijn echte trekpleisters, of de kinderen nu Anouk, Youri, Robyn of Cas heten of hoe verder dan ook.
Oma José is ook al druk doende met de voorbereiding van de pakjesavond bij oma en opa, want net als vorige jaren komt de sint ook weer pakjes brengen voor de kleintjes. Dat is traditie, zoals die ook al bij de oude Omi was in Breda.
Ik weet niet wie het meest genoot van die avond, maar ik denk Omi zelf. Alle kleinkinderen en later ook de achterkleinkinderen samen bij haar thuis. Zoals  met haar eerste achterkleinkind Emma in 2009. Ook de foto uit 2009 van Oma José met eerste kleindochter Emma heb ik uit het familiearchief opgediept.
Helaas is zij Omi niet meer, maar Oma José heeft de traditie dus overgenomen.
Ik denk dan altijd weer even aan vroeger. Hoe leuk het was dat ‘rijden’ op tafel op de ochtend van de verjaardag van de Sint en later de pakjesavond met rijmpjes en surprises. Uiteraard was er dan de banketstaaf of te smullen en stukjes chocolade van een of andere letter. Op de ochtend van 5 december of de dichtstbijzijnde zondag, mocht ik -toen ik nog misdienaar was- ook in het Gasthuis op de Haagdijk komen kijken wat Sint ‘gereden’ had. Zuster Mathea, de kosteres, had de grote tafel met een wit tafellaken gedekt en die tafel met rode linten in partjes gedeeld. Voor iedere misdienaar een vakje. Ik weet het nog goed. We kregen wat suikerbeestjes en bij voorbeeld een chocoladeletter en een mooie Parker-balpen waarop een inscriptie met je voornaam. Het was altijd gezellig. Leuke herinneringen zijn dat.
Als ik tegenwoordig in de sinterklaasboekjes kijk, dan sla ik stijl achterover van de prijzen. Het is gewoon niet leuk meer eigenlijk om sint-cadeautjes te halen. Oma José slaagt er desondanks in, om voor elk kleinkind voor dezelfde prijs cadeautjes te krijgen. Dat kost soms best wel wat moeite. Eigenlijk vond ik de kleinere cadeautjes uit mijn jeugd even gezellig als al die dure van tegenwoordig.
De prijs doet weinig af aan de gezelligheid.
Als dan de Sint ook weer voorbij is, dan gaan we op weg naar Kerstmis. Donkere avonden, de kachel aan, gordijnen dicht. Gezelligheid maken we dan zelf. Hopelijk krijgen we nog eens een ‘witte Kerst’. Vooral voor de kleintjes extra leuk om tijdens de vakantie in de sneeuw te spelen en op de slee. Ik blijf dan liever binnen. Wel zo verstandig, want uitglijden betekent waarschijnlijk been breken en dat kan ik echt missen als kiespijn.
(Bron: familiearchief f. van son).