Wat een tegenvaller....

 We keken ernaar uit. Twee weken niet op de kleinkinderen passen en geen andere afspraken. Tijd voor een paar fijne vakantiedagen, zo dachten we. Met de auto of met de fiets en scootmobiel. Maar uiteraard, dat is bij ons altijd.. er kwam weer een kink in de kabel.

Abonnement

Ik heb al zo’n anderhalve week een abonnement bij de huisarts. Na jaren is er op mijn voet weer eens een wond gekomen. Drukplek of wrijving, dat weet ik niet. Ik kan die plek zelf niet zien. Ik voel ook vrijwel niets aan mijn voet en zag op een avond, toen ik mijn sok uittrok, plotseling bloed druppelen op de vloer. José geroepen en die zag dat ik weer een wond had. We hebben er de speciale pleisters opgedaan, die we voor noodgevallen hebben en de volgende ochtend om kwart over acht zat ik al bij de huisarts. Daarmee begon het abonnement. Inmiddels ben ik al zes keer geweest en kreeg telkens nieuwe pleisters en speciale ontstekingsremmende gaasjes. Er viel een gat in de wond en het slot van het liedje op dit moment is, dat voor een bacterie wordt gevreesd. Nieuw pilletje erbij vier keer per dag. Een kuur van een week. Dinsdag weer naar de huisarts terug. De strippenkaart is gelukkig nog niet vol…. Zondag moet José de stand van zaken bekijken en dinsdag mag ik weer naar de huisarts. Hopelijk slaat de antibiotica aan en is al het lopen deze week goed geweest voor de bloeddoorstroming in mijn been.

Toch

We laten ons niet uit het veld slaan, dus toch erop uit. Maandag zijn we een mooi ritje gaan maken en naar loods 5 geweest om te kijken of ze een mooie nieuwe waterkan hadden. Nee dus. Dinsdag ging het naar onze favoriete kapper, waar we al jaren komen en woensdag naar kasteel Nemelaer. Donderdag ging ik eerst naar de huisarts en reden we vervolgens naar Westenschouwen om lekker naar de zee te kijken en  naar de golven en zelf uit te waaien. Want wind stond er genoeg. Heb was absoluut niet druk aan het strand, zo zagen we vanaf de duintop. We hebben gezellig geluncht bij het paviljoen Duinhoeve, onder aan de hoge trap over het duin. De musjes genoten er van de kruimeltjes die van de tafeltjes vallen of worden gegooid. Ik was de trap wel naar boven gegaan, maar gelet op mijn voet, niet naar het strand. Daarna weer terug naar huis, want op advies van de huisarts ben ik ook aan het einde van de middag nog bij Nico langs gegaan van Voet en Zorg in Drunen; mijn vaste orthopedische schoenmaker. Ik heb al jaren alle vertrouwen in hem. Kon ook meteen dezelfde dag terecht, toen ik de afspraak na mijn bezoek aan de huisarts met hem maakte. En dan gisteren, vrijdag zijn we weer op waterkanjacht gegaan, dit keer naar Morres in Hulst. Daar komt José graag, zo eens per jaar als het kan. En ook naar Depot 7, ertegenover. Brood klaargemaakt en via Bergen op Zoom naar de Westerscheldetunnel op weg naar Zeeuws Vlaanderen. Natuurlijk een kopje koffie gedronken en lekker op ons gemak rondgekeken. Een cadeautje gekocht alvast voor de verjaardag van Tara en eindelijk ook een nieuwe waterkan. Toen via België naar Inge, die metalen rietjes voor ons had gekocht. Uiteraard tankten we in België. Dat is echt voordelig, als je er toch bent. Liefst 35 tot 45 cent goedkoper per liter, afhankelijk waar je tankt. 

(Bron: familiearchief f. van Son)  

 

Een prachtig cadeau en ..…

Weer een gevarieerde en fijne week. Wij werden zondagochtend vroeger dan normaal, verrast door de komst van onze drie dochters Inge, Meike en Elke en ook Cas en Sem kwamen mee. José wist het natuurlijk. Ik had nog een cadeautje tegoed voor mijn zeventigste verjaardag. Dat wist ik wel, maar nee, ik wist echt niet wat er bedacht was. Het viel bij mij in zeer goede aarde. Uiteraard zat José ook in het complot. Zij had het oude materiaal aangeleverd. Het ging om de oude filmpjes, die ik, -jaren geleden-, met de filmcamera van vier van onze vijf kinderen had gemaakt. Helaas staat Elke daar niet op. Dat is wel erg jammer. We hebben van haar enkel veel foto’s. Elke kwam pas zo’n 7 jaar nadat Pieter geboren was. ‘Nakomertje’, zeggen de mensen. De filmpjes, ik denk ‘super 8’ werden nu als cadeau voor ons gedigitaliseerd. Zo zaten José en ik zondagochtend en een stukje van de middag de heerlijke oude filmpjes te bekijken. Dat was genieten en terugkijken naar het vakantiehuisje ‘met de handige deuren’ in Haamstede, de bootreis naar Engeland met de Olau Brittania vanuit Vlissingen naar Sheerness met bezoekjes aan Canterbury, Sandwich en Deal. Londen stond toen ook op ons lijstje, maar dat was in verband met IRA-aanslagen toen te gevaarlijk, zo herinner ik me. En natuurlijk staan vier van onze kinderen er op als baby, peuter en kleuter. Een prachtig cadeau. Mooi voor nu en voor het familiearchief voor later.

Kennismaken

In onze straat hebben in de afgelopen periode diverse nieuwe bewoners hun opwachting gemaakt. Je knikt af en toe, als je ze tegenkomt. Dat was voor een paar nieuwkomers niet voldoende. Ze organiseerden een straatbarbecue. Iedereen deed mee in onze doorgaans rustige straat. Er was maar één gezin op vakantie. Het werd een erg gezellige kennismaking. In verband met corona werden vanzelfsprekend geen handen geschud, maar de onderlinge gesprekjes waren er niet minder hartelijk om. Voor de jongere kinderen waren er diverse spelmogelijkheden en de barbecue was uitermate goed verzorgd.  Voor herhaling vatbaar zo’n jaarlijkse bijeenkomst. Daar was iedereen het over eens. 

Dokter

Gezondheid en ik blijft een wankel evenwicht. Na jaren heb ik nu weer een wond op mijn voet. Ontstaan door het lopen waarschijnlijk. Na telefonisch contact met de huisarts vorige week, ben ik dinsdag toch maar even langs gegaan en ook gisteren ter controle. Volgende week maandag weer. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn. Een bacterie of ontsteking is immers snel gekomen, maar het duurt vaak veel langer, voordat het weer genezen is.

Waardeloos

Waardeloos, die Olympische Spelen. Geen sfeer, geen publiek en nu al handenvol besmettingen bij sporters die jaren naar dit evenement toewerkten. Tel daarbij op de wedstrijden op onmogelijke tijden en ik kom tot de conclusie dat ik erg weinig zal zien. Jammer. The show must kennelijk kost wat kost go on. Dat eeuwig misselijkmakende geld hé…. En nu maar wachten op de volgende golf……

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Weerzien na bijna 70 jaar!

 Het zal niet zo vaak voorkomen, denk ik. Dinsdag ging ik samen met José op visite bij mijn oppasmeisje, dat een kleine zeventig jaar geleden op mij paste, toen ik nog een baby en peuter was. Na behoorlijk lang zoeken, had ik ze eindelijk gevonden. Janny. Toen heette ze met haar meisjesnaam De Groot, later na haar huwelijk met Bert, Janny Lankhuijzen-de Groot. Ze woonde als meisje van zo’n 12 jaar toen tegenover ons aan de Ginnekenweg. Wij hadden daar een groentenwinkeltje. Mijn vader en moeder waren daar druk mee en waren blij met iemand, die met mij in de kinderwagen ging wandelen en zo. Nu woont ze op de Klundert.

Janny

Janny was toen een jaar of 12 en paste veel op mij. Dat deed ze graag, zo vertelde zij ons afgelopen dinsdag. Ze kon zich mijn krullenkopje nog goed herinneren ,zo bleek. Ik leerde nog wat meer uit haar herinnering: “het was armoe troef en je ouders werkten erg hard. Ik kreeg voor het oppassen een paar bananen. Er zat soms een plekje aan, maar het was heerlijk”. Ze vertelde ook, dat haar moeder het maar niks vond, als ze met mij in de kinderwagen naar de stad ging. “Maar dat ging in die tijd nog best hoor”. Janny bleek erg blij met ons bezoek. Ze is al even in de tachtig. José maakte een foto van ons tweetjes. Die wil ik je niet onthouden. Ze vroeg ons, of we toch zeker nog eens terug zouden komen. Ze had het erg gezellig gevonden. Wij ook. José stelde haar alvast een uitje in het vooruitzicht om bij ons te komen genieten van de kookkunst van José. En jullie weten wat dat betekent. Gezellig om zo eens even leuk te kunnen kletsen.

Museum

Na de weekendtrip naar de Drunense Duinen togen we donderdag naar de Dali-tentoonstelling in het Noord Brabants museum. Best aardig. Jammer alleen, dat het voor het merendeel over zijn reclame-activiteiten ging en minder over zijn kunstwerken. Wel een foto-overzicht van zijn leven. We hebben boven ook nog gekeken naar de tijd van Breughel en werken van en over Vincent van Gogh. Uiteraard kon koffie of thee met een Bossche Bol niet ontbreken. Moe ging ik donderdagavond na de Raadsvergadering en  vrijdagochtend was het weer artikelen schrijven voor de Langstraat. Eigenlijk heb ik het nog nooit zo druk gehad als nu. Maar leuk is het wel. Jammer is dat ik weer een wondje op mijn voet heb. Misschien is dat ontstaan door het heuveltje op heuveltje af in de Drunense Duinen, maar het kan ook zo maar ergens anders ontstaan zijn. Belangrijker is, dat het zo snel mogelijk overgaat.

Weekend

Het weekend staat in het teken van het straatfeest, georganiseerd door onze overburen schuin tegenover ons. Die zijn nieuw in de straat en vonden het leuk om zo kennis te maken met alle straatbewoners. Natuurlijk deden ook wij mee. Een gezellige middag en een barbecue samen. Zal best leuk worden, verwachten wij. En een blik op mijn agenda leert, dat het ook volgende week weer erg druk wordt! 

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Het leek een achtbaan…

Het leek echt een achtbaan deze week. Na de gezellige verjaardag van kleinzoon Youri op zondag, 

Achtbaan..

Maandag moesten we al meteen in touw. Een locatie bekijken voor de viering van mijn zeventigste verjaardag met ons hele uitgebreide gezin. Het moe natuurlijk iets worden met voor elk wat wils. Zowel voor de kleinsten, de opgroeiende kleinkinderen als voor de volwassenen. ’s Avonds kwam Elke met ons de puntjes op de i zetten. Maar het was niet het enige die maandag. Ik heb veel kunnen lopen. 's Middags naar Woonwereld en Ikea voor een nieuwe lamp in de keuken. Dinsdag zijn we een ochtend naar Amphia geweest en woensdag even tussendoor met fiets en ‘cabrio’ naar de kersenboerderij en langs de oevers van de Donge. Even uitwaaien dus. Donderdagochtend heb ik snel mijn artikelen voor mijn wekelijkse pagina in de Langstraat gemaakt en een uitgebreid artikel over bierbrouwen in Geertruidenberg. Meteen maar doorgestuurd naar de drukkerij. Donderdagmiddag kwam Sem. Hij zou eigenlijk een tijdje moeten slapen, maar dat zag hij niet zitten “Veel te warm Oma”. In de loop van de middag kwam ook Cas weer en ze gingen samen spelen. Van op mijn gemak Tour kijken, kwam het niet. Cas was onder grote drukte directeur van de dierentuin en zijn broertje deed hem in alles na. Moe kropen ze even bij oma om te knuffelen en om daarna nog met het keukentje en de auto’s te spelen. Toen was het weer een keertje oma José’s nasi eten. Op vrijdagochtend samen met José een paar uurtjes op Youri gaan passen. Uiteraard was voetbal weer de hoofdmoot. ’s Middags naar huis, want er ziu gebed worden vanuit de hartfalenpoli. Ik legde daarom de informatie alvast naast me en keek zo de Tour.

Weekend

Dan zijn we er nog niet, tenminste dat dachten we. Vanochtend heeft Anouk een dansoptreden in het stadionnetje van Baronie in Breda en natuurlijk hebben wij kaartjes gekocht. Maar de angst voor besmetting kreeg weer de overhand. Niet iedereen kon komen, vond men in het gemeentehuis van Breda. Heel jammer. Anouk en wij hadden het er echt op staan. Dan gaan we vanmiddag alleen nog naar Emma, onze oudste kleindochter. Want die viert haar verjaardag. En morgen, morgen komen Cas en Sem een extra dagje, zodat de ouders hun huis voor de verbouwing in orde kunnen maken. Daar kan je inderdaad geen kinderen bij gebruiken. Zeg maar eens dat we geen volle week hebben….

Gezondheid

Wat de gezondheid betreft: dinsdag stond het uitgebreide longonderzoek op het programma. Waar komt mijn vermoeidheid, zuurstofgebrek en verkoudheid en hoesten vandaan. Er zijn perioden, dat het me volledig uitput. Daarom wilde de cardioloog ook de longen laten bekijken. Je kent die onderzoeken misschien;  natuurlijk een röntgenonderzoek, een NO-meting, een flowvolumebepaling met medisch onderzoek en tot slot een gesprek met de longarts samen met José. Met name de NO-meting en flowvolume bepaling was ontzettend vermoeiend. Dat was het aan en uitkleden voor de röntgenopname ook al. Slot van het liedje was in elk geval een speciale neusspray erbij en ophogen van mijn medicijn om mijn maag te ontzien. Maar desondanks positief. Gelukkig geen vervelende ziekten als copd, of astma, of bronchitus. Geen ontstekingen of tumor in mijn longen. Ook kwam er geen raar beeld aan het licht uit het bloedonderzoek en evenmin een allergie, die mijn hoesten zou kunnen veroorzaken. Al snel kreeg ik diezelfde middag over de nieuwe medicijnen al een telefoontje van mijn serviceapotheek ’t Veer. Fantastisch, zoals zij, elke keer weer, alert reageren. Ik kon ze onmiddellijk komen ophalen. Vrijdagmiddag had ik tenslotte een telefonisch consult met de hartfalenpoli. Het resultaat, vermindering van een van mijn tabletjes…. Hoezo een achtbaan.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

Dát heb ik nooit verwacht…

 Eerlijk gezegd heb ik ervan staan te kijken. Heel eerlijk gezegd, had ik het nooit verwacht. Maar gisteren werd ik 70. Ze noemen het een mijlpaal. Maar voor mij voelt dat ook echt zo. We hebben gisteren gelukkig weer met het hele gezin, alleen Tommy, Nienke en kleine Sven niet, een verjaardag kunnen vieren, gezellig en lekker!

Nooit

Nee, nooit verwacht, dat ik die leeftijd zou halen. Mijn gezondheid speelt me immers al jaren parten: meer dan tien operaties aan mijn aangeboren afwijking tussen 1953 en 1968; een open beenbreuk aan mijn ‘slechte’ been in 1992; twee hartinfarcten, gevolgd door een open hartoperatie met zes omleidingen in 2004; een aantal cardioversies onder narcose; hartfalen enkele jaren na mijn hartoperaties, wat gaandeweg verergerde; en ik hoop tot slot, in 1920 nog een zware langdurige operatie aan een gecompliceerde dubbele liesbreuk en darmverzakking. En dan heb ik het alleen nog maar gehad over de operaties. Corona zorgde roet in het eten bij de noodzakelijke fysio, drie en later twee keer per week. Medicijnen die hun werk deden, maar soms ook niet. Nu wacht me volgende week nog een aantal longonderzoeken, om te kijken of er mogelijkheden zijn om mijn hart verder te ontlasten. Tja, je moet toch bezig blijven….

Zorg

Ik kwam er telkens gelukkig weer bovenop en eerlijk gezegd voel ik me nu beter dan de afgelopen maanden het geval was. De medicijnen lijken nu op orde en mijn nieren houden het, zo blijkt uit bloedonderzoeken. Ik ben in de loop der jaren al diverse malen lek geprikt om dat te kunnen constateren. Maar laat ik duidelijk zijn. Ere wie ere toekomt. Alleen was ik nooit uit dat dal gekropen elke keer. Het waren en zijn vooral de goede zorgen van José die mij op de been hielpen, keer op keer. Niets was en is haar wat dat betreft teveel. Zij staat er steeds, wanneer ik dat hard nodig heb. En zelfs, als ik denk dat ik het zelf wel kan. Zij zorgt elke dag voor mij; voor het juiste eten om mij van voldoende broodnodige echte energie te voorzien. Wij eten kerngezond en niet veel. Dat helpt. Wat ik niet mag eten, komt ook niet op tafel. Zij omringt me verder met meer dan voldoende zorg om het mij en mijn lichaam naar de zin te maken. Ondanks haar niet aflatende ijver houdt dat haar kennelijk fit en jong, want voor haar leeftijd, ziet ze er prima uit. Ik ben dan ook apetrots op mijn vrouw, waarmee ik al sinds 1974 getrouwd ben.

Gezin

Ik ben een gezinsmens. Dat weet José als geen ander. Ik leef voor haar, voor de kinderen én de kleinkinderen. Die geven extra vreugde aan en in mijn leven. Hun hartelijkheid doet ons goed. Ma en Oma José fungeert in ons gezin, als de niet aflatende verbindende schakel tussen mij en onze vijf kinderen, vijf schoonkinderen én de kleinkinderen, nu al elf in getal en in november komt nummertje twaalf.  Ik heb het getroffen. Dat besef ik. Ik ben niet de gemakkelijkste, maar José weet kennelijk met mijn grillen om te gaan. Daar ben en blijf ik haar dankbaar voor. Onze kinderen zijn bezorgd om ons en leggen ons eigenlijk best in de watten. Ook dat mag wel eens gezegd worden. En wat dacht je van Emma, Renée, Anouk en Youri, Joël, Daan, Juna Elynn en Robyn, Cas en Sem, Sven en de kleinzoon die nog op komst is. Rijk ‘bezit’ onze hartelijke kleinkinderen.

Verjaren

Gisteren was er bij ons dus een klein feestje ’s avonds. José zorgde weer voor een hapje en een drankje, zoals altijd. Nu op de dag waarop ik vier, dat ik precies 70 jaar geleden werd geboren in Breda. Begin oktober gaan we met het hele uitgebreide gezin dat feest nog eens extra vieren met een leuke dag. Ik kijk er nu al naar uit…. Dan kan hopelijk iedereen erbij zijn. Ja. Ik heb het in meerdere opzichten echt getroffen!

(Bron: familiearchief f. van son)