Eerlijk gezegd heb ik ervan staan te kijken. Heel eerlijk gezegd, had ik het nooit verwacht. Maar gisteren werd ik 70. Ze noemen het een mijlpaal. Maar voor mij voelt dat ook echt zo. We hebben gisteren gelukkig weer met het hele gezin, alleen Tommy, Nienke en kleine Sven niet, een verjaardag kunnen vieren, gezellig en lekker!
Nooit
Nee, nooit verwacht, dat ik die leeftijd zou halen. Mijn gezondheid speelt me immers al jaren parten: meer dan tien operaties aan mijn aangeboren afwijking tussen 1953 en 1968; een open beenbreuk aan mijn ‘slechte’ been in 1992; twee hartinfarcten, gevolgd door een open hartoperatie met zes omleidingen in 2004; een aantal cardioversies onder narcose; hartfalen enkele jaren na mijn hartoperaties, wat gaandeweg verergerde; en ik hoop tot slot, in 1920 nog een zware langdurige operatie aan een gecompliceerde dubbele liesbreuk en darmverzakking. En dan heb ik het alleen nog maar gehad over de operaties. Corona zorgde roet in het eten bij de noodzakelijke fysio, drie en later twee keer per week. Medicijnen die hun werk deden, maar soms ook niet. Nu wacht me volgende week nog een aantal longonderzoeken, om te kijken of er mogelijkheden zijn om mijn hart verder te ontlasten. Tja, je moet toch bezig blijven….
Zorg
Ik kwam er telkens gelukkig weer bovenop en eerlijk gezegd voel ik me nu beter dan de afgelopen maanden het geval was. De medicijnen lijken nu op orde en mijn nieren houden het, zo blijkt uit bloedonderzoeken. Ik ben in de loop der jaren al diverse malen lek geprikt om dat te kunnen constateren. Maar laat ik duidelijk zijn. Ere wie ere toekomt. Alleen was ik nooit uit dat dal gekropen elke keer. Het waren en zijn vooral de goede zorgen van José die mij op de been hielpen, keer op keer. Niets was en is haar wat dat betreft teveel. Zij staat er steeds, wanneer ik dat hard nodig heb. En zelfs, als ik denk dat ik het zelf wel kan. Zij zorgt elke dag voor mij; voor het juiste eten om mij van voldoende broodnodige echte energie te voorzien. Wij eten kerngezond en niet veel. Dat helpt. Wat ik niet mag eten, komt ook niet op tafel. Zij omringt me verder met meer dan voldoende zorg om het mij en mijn lichaam naar de zin te maken. Ondanks haar niet aflatende ijver houdt dat haar kennelijk fit en jong, want voor haar leeftijd, ziet ze er prima uit. Ik ben dan ook apetrots op mijn vrouw, waarmee ik al sinds 1974 getrouwd ben.
Gezin
Ik ben een gezinsmens. Dat weet José als geen ander. Ik leef voor haar, voor de kinderen én de kleinkinderen. Die geven extra vreugde aan en in mijn leven. Hun hartelijkheid doet ons goed. Ma en Oma José fungeert in ons gezin, als de niet aflatende verbindende schakel tussen mij en onze vijf kinderen, vijf schoonkinderen én de kleinkinderen, nu al elf in getal en in november komt nummertje twaalf. Ik heb het getroffen. Dat besef ik. Ik ben niet de gemakkelijkste, maar José weet kennelijk met mijn grillen om te gaan. Daar ben en blijf ik haar dankbaar voor. Onze kinderen zijn bezorgd om ons en leggen ons eigenlijk best in de watten. Ook dat mag wel eens gezegd worden. En wat dacht je van Emma, Renée, Anouk en Youri, Joël, Daan, Juna Elynn en Robyn, Cas en Sem, Sven en de kleinzoon die nog op komst is. Rijk ‘bezit’ onze hartelijke kleinkinderen.
Verjaren
Gisteren was er bij ons dus een klein feestje ’s avonds. José zorgde weer voor een hapje en een drankje, zoals altijd. Nu op de dag waarop ik vier, dat ik precies 70 jaar geleden werd geboren in Breda. Begin oktober gaan we met het hele uitgebreide gezin dat feest nog eens extra vieren met een leuke dag. Ik kijk er nu al naar uit…. Dan kan hopelijk iedereen erbij zijn. Ja. Ik heb het in meerdere opzichten echt getroffen!
(Bron: familiearchief f. van son)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten