Een stamhouder en O-lampje

 Voorlopig ben ik nog maar heel af en toen met de genealogie bezig, maar op donderdag 29 oktober werden wij verblijd met de mededeling dat van Tommy en Nienke een zoon zullen krijgen. Dat betekent dus in onze familielijn, een echte stamhouder. De aanstaande Van Son is de oudste zoon van Tommy, die op zijn beurt weer onze oudste zoon is en ik ben de oudste zoon van mijn vader Cor. Een echte stamhouder komt er dus aan, Nog wel lang wachten, maar de kleine is volgens de echo gezond en alles zit erop, erin en eraan. Wat ben ik blij dat alles gezond is. Dat is immers het allerbelangrijkste. 

We hebben ook stuk voor stuk hartelijke kleinkinderen. Tekeningen, een knuffel of hartelijk woordje. Van Emma en Renée kregen we een steuntje in de rug in de vorm van een zelfgemaakte lichtgevende O met een lief briefje eraan. Wij zijn ontzettend rijk….

Ik kijk af en toe de Vuelta op tv of lig op de bank of op mijn buik op bed met warme kruik. Zo was de zaterdag en zondag afgelopen week. Sem en Cas kwamen zondagmiddag nog even langs bij opa en oma samen met papa. Mama was ziek thuis. Even een fijne onderbreking dus. Maandag 26 oktober zou mijn Vader 103 zijn geworden. Sinds die maandag ben ik van de ene ellende en verbazing in de andere gevallen. De medicijnen leverden mij tot dan toe ’s nachts de meest vreemde hallucinaties en dromen op en bleken weinig tot niets te doen tegen de pijn en voor de slaap en innerlijke rust, waaraan ik zo’n behoefte had. Je raakt dan oververmoeid en overstresst. Ik wel in elk geval. Daarom heb ik maandag vroeg in overleg met José de huisarts al gebeld, dat het écht anders moet. Zij kwam en schreef me na enig doorvragen een medicijn voor, waaraan ik de volgende ochtend echt iets leek gehad te hebben. Een behoorlijk aantal uren slaap en vooral rust. Maar voordat ik dat medicijn maandagavond kon nemen….

En toch zit de Zorg bij mij kennelijk steeds weer gecompliceerd in elkaar. Dinsdagochtend werd er aangebeld. “Ik kom prikken”, zo liet een aardige dame-met-tas weten. Stomverbaasd waren José en ik, die van geen bloed prikken wisten. Vier buisjes bleken nodig, dus maar weer een gaatje in mijn arm laten maken. De uitslag is er woensdag, zo liet ze weten. Nou dachten wij, woensdag komt de huisarts weer, dus dat horen we dan vanzelf. We staan nergens meer van te kijken, zo lijkt het. Het bloedbeeld zag er over het algemeen goed uit. Ook weer een goed signaal. Inmiddels is ook Jasper van de fysio geweest en die heeft mijn stijve spieren onder handen genomen. Maandagochtend komt hij weer. Het begint nu te lopen, zo lijkt het. 

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Een week geleden nu.

Vorige week zaterdag heb je het weekendbericht waarschijnlijk gemist. Klopt. Overmacht zal ik het maar noemen. Vorige week vrijdag kon ik terecht in het Amphia ziekenhuis en moest meteen blijven. Ik bleek geen corona te hebben en kon dus worden geopereerd want dat was hard nodig. Ik hoefde niet op de corona-afdeling. Aanvankelijk zou de operatie nog diezelfde vrijdagavond gebeuren, maar mijn inr van het bloed was te hoog en dat zou problemen opleveren bij de operatie. Daarom medicijnen en in alle vroegte zaterdagochtend nog even inr-prikken. Nu was het kennelijk aanvaardbaar. Toch duurde het nog even totdat het bericht kwam om tien over elf dat ik snel naar de OK moest en pas na kwart over twee kwam ik daarvan af. Twee lange sneden in mijn buik,  narcose en een geslaagde zware operatie zo bleek achteraf. Wel langer geduurd dan door de chirurg werd gedacht: het bleek een dubbele gecompliceerde liesbreuk en verzakking van darmen. Ingenaaide ‘matjes’ waren nodig om herhaling te voorkomen en zwakke plekken af te dekken. Nu, een week later is het nog allerminst achter de rug. In het ziekenhuis is het overduidelijk Corona. De bedden moeten snel leeg. Maandagmiddag moest ik weer al weer naar huis. José en ik waren er niet echt blij mee. Zwak, grauw als as en doodmoe van de operatie en de narcose en het slecht slapen ondanks de morfine. In de afgelopen dagen heb ik met steun van José weer geprobeerd de draad op te pakken, zo goed en zo kwaad als het kan. De hebt daardoor vorige week het weekendbericht moeten missen.

Het herstel zou ingezet moeten zijn, maar er is weer ander zwaarder medicijn voor nodig om het in de hand te houden. Maar aan dat herstel werkten een mooi bloemetje van Tommy en Nienke en hebben prachtige tekeningen van Youri, Anouk, Sem, Cas, Emma, Robyn en Renée en opbeurende en erg geïnteresseerde telefoontjes van de kinderen aan José zeker aan bijgedragen. En niet te vergeten de prachtige fruitmand van Marijke en Simon en tientallen mailtjes.

Ik moet zeggen, dat ik een en al lof heb voor de hardwerkende zorg, de hele dag met mondkapje op, zowel artsen, chirurgen als verpleegkundigen en schoonmaaksters. Je zou al die onbenullen die corona nog steeds niet als probleem zien, willen toewensen dat ze niet zelf in het ziekenhuis terechtkomen. Wat ze daar allemaal moeten doen aan extra stappen, grenst aan het ongelooflijke. Respect! Of misschien zou het beter zijn als ze het juist wel aan den lijve ondervinden. Hoe nu verder? Opbouwen en twee weken wachten en dan belt de chirurg voor een belcontrole in verband met corona. Mijn dringend noodzakelijke operatie is gelukkig achter de rug. Hoe lang zou echt herstel duren, zo vraag ik me af. Ik kan nog maar bar weinig zelf.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Het lijkt definitief over.

Het mooie zomerweer lijkt definitief verleden tijd dit jaar. Het was deze week veel minder prettig buiten met die miezerregen en waterkou. Ik twijfel of ik mijn winterjas uit de kast zal laten halen. Het wordt namelijk best koud als je stilzit op de scootmobiel. Binnen zitten kan altijd nog. Ik volg nu dagelijks de interessante ronde van Italië en kijk uit naar die andere ‘voorjaarskoersen’ die in verband met corona nu pas kunnen worden verreden. Tussen de bedrijven door ga ik nog altijd twee keer per week naar de fysio om mijn spieren te overreden om weer op het oude niveau te komen. Het stil leggen van de fysio in verband met corona heeft daar geen goed aan gedaan.

Intussen erger ik me kapot aan het feit dat nu weer de normale zorg moet worden afgeschaald. Enkel en alleen omdat een zootje eigengereiden in ons land weigert om zich sociaal te gedragen en rekening te houden met de ander. Als maar kan wat zij willen, dan vinden zij het acceptabel. Zo niet, dan komt er weer gezever. Om tien uur moeten café’s dicht. Een aantal parken worden afgesloten. Het enige dat de onbenullen kunnen vragen is: “Waar moeten we dan naar toe?” Wat dacht je van Naar huis? Het is corona, weet je nog, ook al interesseert het je geen zak. Of wat te denken van ajax?  Vraagt deze zomer miljoenensteun van de overheid om vervolgens 4,5 ton aan bonussen uit te keren aan de directie. Dat volk heeft wat mij betreft moreel totaal geen besef. Genoeg over dat misselijke gedrag rondom corona. Ik laat mijn plezier niet vergallen.

Gelukkig mogen de kleinkinderen nog altijd bij ons komen. Wij, José en ik passen wekelijks op de kleinste op, zoals je weet. Ik breng Cas donderdag en vrijdag naar school. Hopelijk gaat ons land niet weer op slot, waardoor we misschien de kleintjes niet meer wekelijks kunnen zien en van ze genieten. Deze week werden we weer verrast met nieuwe schoolfoto’s van Anouk en Youri en van Cas. Die kunnen weer op de fotorand in de woonkamer, waar wij pronken met onze tien kleinkinderen. Als ik Cas naar school breng, komen we vaak Anouk en Youri tegen. Ook leuk. Er zijn volop fijne dingen gelukkig. Sem wilde donderdag even bij open op schoot. Eerst een mandarijntje eten en daarna samen liedjes kijken en vooral meedoen. Wij genieten ervan en de kleintjes geven dikwijls aan, dat ze graag bij ons zijn. “knuffen”, zegt Sem om vervolgens eerst op oma en daarna op mij af te lopen. Zijn broer doet dat ’s morgens al, zodra hij binnenkomt. Echt genieten!

(Bron: familiearchief f.van son)

 

We zijn er weer….

 Het is zo ver. Dankzij de hordes eigenwijzen gaat Nederland weer stukje bij beetje op slot. De tweede coronagolf staat aan de voorkeur te rammelen. Ik heb het deze week zelf ook al goed kunnen merken. Ik ging schoenen passen bij mijn favoriete orthopedische schoenmaker Van Dijk voet & Zorg in Drunen. Geen wachtruimte. Die was afgezet met roodwit schrikband. Ook een mondkapje opzetten. Dat hadden ook schoenmaker Nico en zijn maat Jan gedaan. Terecht. Alles doen om besmetting te voorkomen, is het devies. Dat neemt niet weg, dat Ik moeite heb met zo’n kapje, zeker als ik inspanningen moet doen. Dan kom ik al snel in ademnood. Maar het is voor de goede zaak. Ook het laten bijwerken van mijn nieuwe gebit ging in coronasfeer. Ook het mailtje van de griffier is inmiddels weer binnen. Voorlopig weer geen raadsvergadering meer bijwonen. Voortaan weer digitaal volgen dus.

Maar gelukkig kwamen donderdag en vrijdagochtend Cas en Sem. Gelukkig kan dat nog wel. Ik breng Cas naar school. Vrijdagochtend bij de fysiotherapeut was het ook weer te merken. Ook daar mondkapjes bij de fysiotherapeuten naast het al maandenlange handen ontsmetten bij binnenkomst. Alle toestellen die ik gebruik worden ook plichtsgetrouw door Jasper ontsmet voor en na gebruik. En we blijven op afstand. Zelf hoef ik alleen een mondkapje op bij binnenkomen en weggaan. Niet tijdens de inspanningen. Op de hometrainer fietste ik gisterochtend tien minuten met een weerstand van 60 watt zo’n 2632 meter bij elkaar. Lijkt niet veel, maar we voor mij. Ik wil graag mijn hartfunctie weer wat verbeteren als dat kan. Daarop werd ook een oefening aangepast. Mijn hartfunctie bleek bij het bezoek aan de cardioloog namelijk achteruitgegaan, terwijl mijn nierfunctie juist was verbeterd. Tja. Ik beweeg een stuk minder in de coronatijd. Al gaan we toch bij goed of redelijk weer nog met fiets en scoormobiel weg, de biesbosch in. Daar waren nu geen bootjes meer te zien. Ook in de polder en op de fietspaden langs De Donge kom je nauwelijks nog mensen tegen. De actieradius van mijn scootmobiel staat meer niet toe. Zeker niet nu het wat kouder wordt.

In de supermarkt, zo hoor ik van José en anderen, worden ook steeds meer mondkapjes opgezet. Vreemd is het wel, dat het vooral ouderen zijn, die zich nog steeds niks aantrekken van de looproutes en het dringend advies om mondkapjes op te zetten. En op facebook zie je nog steeds reacties van die figuren die nog altijd vinden dat het bij corona om een gewoon griepje gaat, opgestuwd door blijkbare eencelligen zoals Engel en diverse ‘experts’. Laat ik er maar over ophouden. Er zijn hele volksstammen, die er nog steeds niets van willen begrijpen. Je zou voor hen wensen dat er rondleidingen waren voor dat soort, langs de intensif care in een ziekenhuis, waar zorgmedewerkers zich weer een slag in de rondte werken. Of in de zorgcentra, waar nog steeds tegen de bierkaai wordt gevochten. Met stijgende minachting kijk ik ook naar de landelijke overheid, die nog steeds maar in een slakkengang achter de feiten blijft aanlopen en niet wil doorpakken. “Dat werkt in ons land niet”. Laat ik er maar over ophouden.

Afgelopen zaterdag was het heerlijk weer. Mooi om even samen met oma José bij Youri bij het voetballen te gaan kijken tijdens onze fietstocht. Ben benieuwd hoe de ouders van die kleintjes dat nu gaan doen, nu er geen kantine meer open mag en publiek niet welkom is. Gelukkig hebben we van de laatste mogelijkheid voorlopig gebruik gemaakt om Youri op het veld te volgen.

Vrijdagochtend probeerden we nog met Sem een stukje te fietsen, maar dat bleek toch kouder dan gedacht. Daarom vrij snel weer naar huis gegaan. Sem kroop tegen oma José aan om even ‘peppa big’te kijken op haar mobiel. En ik? Als ik dan toch binnen zit, dan is het prettig dat de ‘Giro’, de ronde van Italië begint vandaag. Mooi tijdverblijf op de bank met een warme kop thee. En inmiddels heeft NAC zes keer op rij gewonnen en staat nog steeds bovenaan. Volgende week weer verder. (Bron: familiearchief f. Van son).