zaterdag 30 oktober 2021

Logeren, musea en een prik.

De herfstvakantie is ook al weer voorbij. Wat vliegt de tijd. We gaan al op naar de donkere dagen voor Kerstmis. De coronabesmettingen lopen uiteraard weer op en dat belooft weinig goeds, als we ook de griep nog tegoed hebben. Ik zal niet al te veel woorden vuil maken aan die weinig sociale vaccinweigeraars. Daar reken ik uiteraard de medische gevallen niet bij. Wel al die anderen, die nu om welke reden dan ook, nu geen vaccin willen. Dat zou veranderen, als straks de café’s alleen maar voor gevaccineerden toegankelijk zouden zijn, of dat ze zelf hun test zouden moeten betalen. Nou, vergeet het maar. Dat doet het laffe kabinet niet. Non-vaxers zijn die mensen die, als ze straks onverhoopt in het ziekenhuis of op de intensiv care terechtkomen, zich wel met alle soorten gif laten inspuiten en laten verzorgen door de al maanden overbelaste zorg, om weer beter te worden. Het zal hun een zorg zijn dat ze onnodig bedden bezet houden, waardoor operaties en zorg aan anderen moeten worden uitgesteld. En de ruim tachtig procent gevaccineerden? Die mogen boeten voor die eigengereide biblebelters en andere niet-prikkers, die zich wat mij betreft weinig sociaal opstellen in onze maatschappij. Want uiteraard grijpt de regering weer niet in, zo zullen we dinsdag horen. Liever pappen en nathouden. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Genealogie

Weer wat meer tijd gehad deze week voor mijn genealogisch onderzoek. Ik heb weer een stuk geschreven in mijn nieuwe boek. Ben nu bij de familie Rumigny-Florennes, ook onze voorouders aan het einde van het eerste millenium en de eerste eeuw van het tweede. Over het kasteel van Ham-sur-Heure bij voorbeeld en Alpais de Rumigny-Morialmé en haar echtgenoten Godschalk en Everelme. Haar broer "Arnulphus de Morelmeis" schonk in een oorkonde van 1113 "dimidiam partem alodii Floriensis" (de helft van het allodium Florennes) na aan zijn zus ("Alpaidi sorori mee"), onder de voorwaarde dat het bezit, nadat zij en haar kinderen en kleinkinderen zijn overleden ("heredibus suis, id est... filiis et filiabus et filiorum filiis"), weer zou terugvallen aan Saint Nicaise in Reims, toen hij daar monnik werd. Zo nu en dan kom ik bij mijn lees- en onderzoekswerk nieuwe gegevens tegen. Nog steeds. Het blijft voor mij een interessante hobby. De hoofdstukken liggen in concept al zo goed als klaar. Ik neem ze nog eens extra door en blijf intussen controleren. Dat hoort zo! Bronnen lezen en herlezen en gegevens checken. 

Kleinkinderen

Cas en Sem waren er deze week niet. Hun papa en mama benutten de herfstvakantie om in eigen land een paar dagjes uit te rusten, uiteraard samen met een genietende Cas en Sem. Emma kwam donderdagavond op haar verzoek een nachtje en een dag logeren bij ons. Woensdagavond waren we bij Inge en Bram uitgenodigd om rode kool te komen eten. We namen daarna Renée mee naar ons. Uiteraard voor een nachtje slapen en het uitje dat zij nog met oma en opa tegoed had van dit jaar. Voor Anouk betekende dat een extraatje. Renée mocht iemand meenemen en koos voor haar. Dat jaarlijkse uitje ging naar het Museon. Dat had Renée zelf gekozen. Donderdagavond ging Emma mee voor een logeernachtje en vrijdag was het Noord-Brabants museum in Den Bosch het volgende doel. Het was de moeite waard met werk van Dali, Picasso, Van Gogh in de tijdelijke -, en werken uit de tijd van de Oude en Jonge Breughel en Jeroen Bosch in de vaste collectie. De Bossche bol kon natuurlijk niet ontbreken. Die zorgde gelukkig voor de broodnodige energie. Want het was wel weer urenlang en veel lopen voor mij. Ik voel na twee dagen musea mijn benen niet meer. Zelfs José had donderdag last van het vele heen en weer lopen en slenteren. En ook de QR-code werd gevraagd, in tegenstelling tot donderdag in het Museon. Dat schijnt in het ‘wilde westen’ niet nodig te zijn. Daar denken ze misschien imuun te zijn voor corona. Donderdagavond uitsmijter of tosti gegeten, (voor degene die niet wist dat een uitsmijter met ei was….), bij oma thuis en gisteravond José’s nasi. Daar is Emma gek op. Gelukkig is het vandaag een rustige dag, zodat zowel José als ik kunnen bijkomen. Om kort te gaan; onze vakantie was ontzettend druk en kostte heel veel energie. We worden oud, hoop ik….

(Bron: familiearchief f.van son ; Gourjault O. en Wauters A., Chartes inédites extraites du Cartulaire de Saint-Nicaise de Reims, II, blz.173).





 

zaterdag 23 oktober 2021

Panelen en de Abdij van Gembloux

Niet op kleinkinderen gepast deze week. Dat was niet nodig. In elk geval niet na zondagavond. Toen brachten we Robyn terug naar huis, na een weekendje logeren. Ze heeft het naar haar zin gehad en wij ook. Het is even wennen, een week geen kleinkinderen over de vloer. Gelukkig vervelen zowel José als ik ons niet. José genoot van haar wekelijkse schilderavond. Helaas niet komende week. Dan is het herfstvakantie en kan ze met haar club de ruimte niet in, die zij gebruiken. Toch hadden we het drukker dan normaal. Lees maar even mee.

Panelen

We hebben sinds deze week 10 grote zonnepanelen op het dak van ons huis, zoals je op de foto kan zien. Er moeten nog enkele grijze verbindingstrips worden vervangen door zwarte, maar ze werken al wel. Dat leggen van de panelen gebeurde gelukkig op maandag al, anders zou het vermoedelijk zijn uitgesteld. Wie kruipt er immers op dak met harde windvlagen  en regen… Wij hopen dus op een winter met veel zon, zoals je zal begrijpen. Het zal vermoedelijk voorlopig enkel een positieve bijdrage zijn voor onze portemonnee. Want als je ziet hoeveel er gepraat wordt in de politiek, op tv, in de kranten en hoe weinig er werkelijk gedaan wordt, dan gaat de opwarming gewoon door. We halen keer op keer geen enkele van de afgesproken en steeds weer aangepaste uitstootcijfers. Vooral dankzij het oeverloos gedram van die fanaten op milieugebied, waardoor velen de hakken in het zand zetten; niet te vergeten het eveneens oeverloos gezever van de politiek met al hun ‘van het gas af’ en de transities’, zonder ook maar één keer echt aan de portemonnee van de gewone mens te denken. Veel van die milieumensen hebben beide beentjes niet op de grond. Ja, het is ‘ín’ om over het milieu te praten. Praten ja, want intussen gaat het bedrijfsleven gewoon door met uitstoten;  worden er gewoon vergunningen gegeven voor olie- en gasboringen; blijven bruinkoolfabrieken gewoon nog jaren open, en blijven landsbesturen zich niet aan hun eigen afspraken houden. Er verandert dus in de praktijk niets!.

Mijn fysio

Ik ben best moet. Dat kan misschien aan de weersverandering liggen. In elk geval was de fysio donderdag geen onverdeeld succes. Mijn bloeddruk was veel te laag en mijn hartritme van slag. Eerder gestopt dus, luisteren naar mijn lichaam vind ik het belangrijkste. Hopelijk wordt het echt snel weer normaal, anders ga ik toch weer maar even langs de huisarts. Ik ben daar niet zo verzot op, want vorige keer moest ik per ambulance onmiddellijk door naar de eerste harthulp. Maar het beste van hopen.

Familie-Onderzoek

Geen kleinkinderen deze week dus, slecht weer en een haperende scootmobiel hielden ons voornamelijk thuis. Mooi om lekker even een weekje ook eens op de bank te hangen of aan familie-onderzoek te doen. Ik wierp me onder meer op  de bron ‘Recuiél des chartes de l’Abbaye de Gembloux van de kanunnik C.G.Roland ‘. Het is een verzameling van akten en charters die in 1921, precies een eeuw geleden, werd uitgegeven. Onderwerp van mijn onderzoek zijn akten waarin de families Marbais, Orbais, Jauche of Vileyr voorkomen. Vervelend dat ze in het latijn zijn en met franse beschrijving. Gelukkig spreek en lees ik het nodige Frans, anders was het onbegonnen werk. Er is nog wel het een en ander te doen, want er zijn nog meer van dat soort werken met akten en charters uit die tijd tussen 1000 en zo’n 1200. Zojuist weer een gevonden en vertaald: "...Walterus de Marbais et Henricus frater eius..." getuigden in een charter uit 1198, waarin bisschop Albert van Luik bevestigde dat "Balduinus miles de Lapon..." heeft geschonken "decimam de villa...Rues ...et terram Culturiolam" aan de priorij van Oignies."(Bron: Poncelet `Chartes du prieuré d'Oignies' (1912), 1, p. 1).  Drie broers uit Walcourt stichtten de kloostergemeenschap in 1192 in Oignies-en-Thiérache, een plaatsje tegen de Franse grens. Gilles die de eerste prior (gedurende 41 jaar) zou worden, samen met de priesters Robert en Jean. Het blijft een mooie hobby, zeker voor de wintermaanden. De vraag bij dat alles is nu vooral het vinden van de herkomst van Gislenis van Tilburg en giselbert de Nodebais, mijn voorouder en dan met name de link naar de familie van Florennes en Trognée. Jauche, Marbais en kennelijk ook Orbais en Duras spelen daarbij een rol, evenals de Randeraths, Heinsberg en anderen, zo wordt mij duidelijk. Nog een paar puzzelstukjes leggen. Want ik wil dat het door bronnen wordt bevestigd. We gaan daar uitkomen. Daarvan ben ik absoluut zeker. Geduld is een schone zaak . Maar ik ben van nature niet zo geduldig. Als ik iets vindt en het wordt door bronnen bevestigd, dan ga ik met José een kijkje nemen, of er nog iets over is uit die tijd. Zo reden we naar Randerath om daar te merken, dat de oprijlaan naar wat er eens de oude burcht was, nog steeds bestaat compleet met plaquette die uitleg geeft. Altijd mooi.

Ons pa

Komende dinsdag 26 oktober is het precies 104 jaar geleden, dat mijn veel te jong overleden vader werd geboren. Je weet dat zowel op zijn sterfdag als zijn geboortedag jaarlijks mijn gedachten extra naar hem uitgaan. Daarover schreef ik al eerder. Op Andere dagen komt het best wel eens voor dat ik me afvraag, hoe hij bepaalde dingen gedaan zou hebben. Ik weet het, de tijd gaat door. Binnenkort wordt er weer een kleinzoon Van Son geboren. Maar toch… Het is op 4 februari komend jaar al vijftig jaar geleden, dat ons pa plotseling stierf. Nee. Dat slijt nooit.

(Bron: familiearchief f. van son)





 

zaterdag 16 oktober 2021

Robyn en Vileyr of Marbais

Nog een handvol weekjes geduld. Dan krijgt Robyn er een broertje bij. Maar zoveel geduld heeft ze immers niet meer. Dat snap ik best.  Gelukkig dat ze het vandaag erg druk heeft. Ze moet naar de zwemles, dan om tien uur voetballen, in  haar blauwe shirtje. Daarna mee met oma en opa. Ze komt een weekendje logeren bij ons. Papa Pieter kan dan op zijn gemak wat schilderwerk afwerken. We zullen eens kijken wat we in het weekend gaan doen. Misschien wil onze dierenvriend even onze kat Croky laten weten, dat hij echt niet bang van kinderen hoeft te zijn. Oh ja, over zwemles gesproken, Youri heeft meteen ook maar zijn zwemdiploma B behaal. Gefeliciteerd! We waren er niet bij, want er kon niet gekeken worden helaas. Maar hij belde zelf om op het fijne nieuws te vertellen. Een zwemdiploma in ons waterrijke landje is noodzakelijk.

Zonnepanelen

Maandag worden er bij ons zonnepanelen gelegd. Allereerst voor onze portemonnee en daarna onze bijdragen aan de klimaatverandering. We zijn niet zulke fanaten  op dat gebied, zoals die –hoe heten ze ook weer- extinction rebellion? Of die experts die zo graag op tv komen praten. Of al die politici, die het maar steeds alleen bij praten houden. Blij dat onze zonnepanelen er nu komen, zijn we wel.

Marbais?

Het wordt kouder en minder goed buiten, dus meer tijd voor mijn Familieonderzoek. Er is nog niet alles duidelijk over de relatie tussen Marbais en Vileyr en onze voorouders. Zeker is, dat Arnulph van Vileyr de stiefvader is van Gislenis en Boudewijn.   Zijn dat de Van Tilburgs? Binnenkort wordt het mij zeker duidelijk. Als ze dat zijn, dan is hun moeder ofwel een Marbais ofwel een Van Jauche. Ik moet nog even een en ander onderzoeken en dat doen ook anderen. Geduld dus.

(familiearchief f.van son)

 



 

zaterdag 9 oktober 2021

Mooi feest en zieke geesten...

Het zag er vorige zondag treurig uit. Nadat het de hele nacht had geregend, regende het ’s morgens nog. Met angst en beven keken we uit naar de viering van mijn zeventigste verjaardag, ’s middags vanaf half twee met ons uitgebreide gezin. Iedereen was in de afgelopen maanden op vakantie geweest en zondag 3 oktober was de dag waarop iedereen kon. Alle (schoon)kinderen en kleinkinderen dus. José en ik hadden, met de organisatietalenten van Elke, Polderevents in Wagenberg vastgelegd. Een creatief en actief feestje dus!

Regen

Het regende nog, toen we er naar toe reden. Ook nog na het kopje koffie of thee, of iets fris voor de liefhebbers met appelflap of worstenbroodje. Ondanks het weer was iedereen dolenthousiast. Dat bleek al bij het eerste spel, nadat er twee teams waren gemaakt onder leiding van een al even enthousiaste medewerkster van Polderevents in Wagenberg. Ronald probeerde nog om na een spel de VAR in te zetten, maar dat werd weggewuifd. Zo speelden we negen leuke spelletjes, waaraan meestal ook de meeste kleinkinderen konden meedoen. Sven nog niet, die was echt nog te klein en werd door mama Nienke en papa Tommy in de kinderwagen van spel naar spel, onder het grote tentzeil gereden. Wat hebben we gelachen met al die leuke activiteiten.

Inwendig

De inwendige mens kwam daarna weer aan de beurt. Iedereen kon bestellen aan het barretje, wat hij of zij wilde. Zelfs tot warme chocolademelk met slagroom toe. Gezellig praten en foto’s maken natuurlijk. Oma José zag een prima gelegenheid om het hele uitgebreide gezin, waarvan zij de spil is, op diverse manieren op de foto te laten zetten. Inge, Meike, Elke en ik fotografeerden ook. Ook het verzoek van een paar kleinkinderen op de foto te kunnen met Opa, werd gehonoreerd. En Sven, nu nog onze jongste, vond het allemaal prima. Op schoot bij vrijwel alle kleinkinderen, al kreeg hij zo natuurlijk wel heel veel indrukken binnen. En Oma zorgde dat hij zijn flesje kreeg. Intussen werd buiten onder een speciaal afdak de barbecue aangestoken, geïnteresseerd gadegeslagen door Cas, die de barbecueman toevertrouwde, dat hij maar moest roepen, als hij hem nodig had. Gezellig was het, de hele middag door. Geen enkele wanklank, blije gezichten en genietende kleinkinderen, stuk voor stuk.

Verdorven geesten

Een kleine greep uit de vele prentjes van ons feest wil ik je niet onthouden. Die zie je bij dit weekendbericht. Maar de leukste en warmste foto’s die houden we vanaf nu voortaan voor onszelf. Je moet in de huidige steeds meer verdorven maatschappij, waarin alles lijkt te moeten kunnen, rekening houden met idioten, geesteszieken en verdorven geesten, die in foto’s van kinderen altijd meer willen zien dan de hartelijkheid, de warmte en de onbevangenheid, die bij een normaal kind hoort. Ik walg daarvan, maar zal in deze blog noodgedwongen extra alert zijn op foto’s. Ter bescherming van onze kleinkinderen. Te gek voor woorden dat het tegenwoordig kennelijk moet.  

Familiedag

Nog even terug naar ons heerlijke feest. De uitgebreide barbecue tot slot ging erin als koek en iedereen liet weten, meer dan tevreden te zijn, toen we om half zeven een einde aan het feest breiden. De allerkleinsten waren op. Meike wist al in het begin van de middag, zonder veel moeite, iedereen te overtuigen om eens per jaar een ‘familiedag’ te houden, zoiets zoals dit. Allemaal gezellig samen. Volgend jaar in juni komt de volgende. Zij gaat het vastleggen en ik hoop dat het weer dan warmer is dan 13 graden en droog! Ondanks het weer was het zondag een verjaardagsfeestje om nooit meer te vergeten. Wat hebben wij toch een heerlijk enthousiast en gezellig gezin. Bedankt ook Polderevents in Wagenberg. Het was fantastisch geregeld. We komen zeker terug! Ik ben, denk ik, nog nooit zo gezellig jarig geweest ook al was het drie maanden na dato.

Druk

Donderdagavond was het Raad. Druk dus en laat en dan vrijdag aan de slag om de artikelen af te werken voor mijn wekelijkse pagina in De Langstraat. Terwijl ook Sem de aandacht vroeg en uiteraard kreeg. Vanavond komen Cas en Sem bij oma en opa eten een nachtje logeren. Papa en mama moeten weg. Natuurlijk kan dat. We zorgen graag voor de kleinkinderen als het nodig is.

(Bron: familiearchief f.van son)








 

zaterdag 2 oktober 2021

Steeds dichterbij....

 Ja hoor, het komt steeds dichterbij. Ik heb het over de zoon van Pieter en Tara. Ze is ‘uitgerekend’ in de derde week van november. Het wordt dus zo langzamerhand spannender. Gelukkig gaat alles erg goed. Ik kreeg weer een mooie foto van een echo die van de nieuwe Van Son werd gemaakt. Eigenlijk kan ik niet wachten, tot ik onze tweede mannelijke Van Son in mijn armen kan houden. Ja. Ons kleinkind-in-wording is op dit moment al het belangrijkste. Sven, onze andere jonge kleinzoon, draaide zich op 24 september zelf om. Ook voor Tommy en Nienke dus een mijlpaal. Het leven gaat gewoon zijn gang.

Zeventig

En dan moet de echte viering van mijn zeventigste verjaardag nog komen. Dat gedoe van anderhalve meter en mondkapjes is gelukkig achter de rug, al moeten we wel nog- als we 13 zijn of ouder- onze qr-code laten controleren, of op een andere wijze duidelijk maken, dat we geen corona hebben. Het weer dreigt niet direct mee te werken zondag. Toch gaan we actief bezig zijn en natuurlijk is er ook volop aandacht voor de inwendige mens. Het belangrijkste is, dat iedereen die dat graag wil uit ons omvangrijke gezin aanwezig is. José en ik en onze kinderen en kleinkinderen. Ik hoop dat ze zich warm aankleden, als ik zo de weersvoorspellingen eens bekijk. Natuurlijk is er gelukkig een plan B. Jammer dat het dan binnen moet gebeuren in Wagenberg bij Polderevents. Als het maar gezellig is. 

 Boek

Het manuscript voor mijn boek over de geschiedenis van onze voorouders heeft even op de plank gelegen. Was het een beetje weer, dan gingen we immers met fiets en scootmobiel erop uit. Nu even niet, want mijn scootcabrio moet gerepareerd worden. Weer een aanhoudende schrille pieptoon tijdens het rijden. Bij iets regenachtiger weer, of meer wind, waren er gelukkig altijd wel gezellige overdekte ritjes voor José en mij. Zoals deze week naar het buitengebied van Zundert en Achtmaal en een stukje België en langs de huizen, waarin we in Oosterhout woonden in het begin van ons huwelijk. De Palestrinalaan, gelukkig staan die mooie flats er nog, en langs de Vreeburg waar we in een hoekhuis met garage woonden. Wat is er veel veranderd sindsdien. We reden zelfs ook nog langs de Ginnekenweg, waar ik in Breda de eerste jaren van mijn leven woonde en wij een groenten en fruitwinkeltje hadden. Nu het slechtere weer eraan komt, gaan we binnenkort Janny uitnodigen uit Klundert. Zij was, zoals je weet als je deze blog volgt, was zij het overbuurmeisje dat met mij ging wandelen en kwam spelen. Ze woont nu in Klundert. We waren al een keertje bij haar thuis en ik ben toen met haar op de foto gegaan. Weerzien na bijna zeventig jaar dus.

Volle agenda

Er staat nog meer op de agenda. Ineke en Giem uitnodigen. José kent haar van de schilderclub. Ook dat wordt hoog tijd. Vorige keer bij hen was het erg gezellig. Onze agenda staat inderdaad vol. Gek, want als je met pensioen bent, dan wordt alles toch veel rustiger…. Nou, vergeet het maar. En dan is er altijd nog mijn werk voor weekblad De Langstraat. Ik volg het doen en laten van de politiek en het gemeentebestuur op de voet. Niet dat ik echt verslagen maak. Daar zijn notulen voor. Ik behandel de loop van de vergaderingen en volg de besluitvorming. Waar ik dat nodig of belangrijk vind, leg ik uit, geef achtergronden en soms commentaar, al durf ik dat soms ook voor de duidelijkheid wel in mijn artikelen te doen. Binnenkort kan mijn manuscript voor het familieboek weer van de plank. Ik ben nu bezig met de ‘Codex Laureshamensis’, opgesteld door monniken van de Abdij van Lorsch tussen 1170 en 1195. Dat document van 460 bladzijden is een afschrift van 9e-eeuwse, dus veel oudere documenten en bevat een inventaris van de bezittingen van deze abdij. Ook hier is checken nodig. In het document wordt een groot aantal geografische namen, waaronder plaatsnamen, voor het eerst schriftelijk vermeld. Bij voorbeeld plaatsen in het huidige Land van Heusden en Altena. Maar ik let op, want het kwam de abdij wel goed uit, als bepaalde gebieden als hun eigendom werden vermeld. Checken dus.

Herfst

In herfst en zeker in de wintermaanden is elke dag fietsen of met de scootmobiel weg, even ijskastwerk. Maar denk maar niet dat José en ik achter de geraniums kruipen. José heeft niet zo veel met die bloemen en heeft genoeg te doen en ook ik heb meer dan voldoende hobbies. Zeker als we elke week nog voor kleintjes mogen zorgen. En straks komt er weer een bij. Oma José kan haar borst weer nat maken. En ho ja, mocht je het missen, ik vind het niet nodig om mijn blog nu ter vervuilen met het circus rondom het doorgaan, van het een half jaar geleden gevallen kabinet, na handenvol fouten, feilen, oneerlijkheden en geen actieve herinneringen. Rutte, veel plezier met je Haagse politieke kleuterschool. 

Agenda

Vanochtend naar voetballende Youri gaan kijken en nagenieten van eindelijk een met passie spelend NAC.. de eerste Parijs-Roubaix voor dames en daarna zien we wel.

(Bron: familiearchief f.van son)