Het leek vakantie….

Zondag buitenshuis eten, op maandag de voeten onder andermans tafel schuiven en op dinsdag ook nog eens eten zonder zelf iets klaar te hoeven maken. Het leek wel vakantie. Het moet voor José misschien wel wat onwennig zijn geweest, dat ze zelf niet in de weer moest om boodschappen te halen, eten te maken en een huis vol visite te krijgen. We hadden weliswaar gevraagd om wat rust in verband met de slechte gezondheidstoestand van mijn broer, maar dit hadden we niet voorzien. Zondag uit lunchen met Inge en Bram en de kinderen, maandag brunch bij Ronald en Meike, de kinderen en het nieuwe hondje Marley en de dag later brunchen bij Elke en Wouter en de mannen. Eén ding hadden al die uitnodigingen gemeen. Ze waren erg lief, gezellig en van harte gemeend. Dat maakte ons weer warm van binnen. Zo maar een fotootje van de brunch bij Meike. Zij zit met Anouk en Youri aandachtig te luisteren.

Moniekske

Laten we het maar derde Kerstdag noemen. Woensdag dus. ’s Middags kwamen mijn oud-collega Moniek en haar man Joop op visite. We hadden ze jarenlang niet gezien, op een appje op verjaardagen en met oud en nieuw na dan. Mijn beste college ooit was niet veranderd. Ja, ouder geworden natuurlijk, maar nog altijd die frisse blik en kijk op alle mogelijke zaken. Dat was ook toen al in Oisterwijk. Zij vulde mij aan en zag zelf als ik hulp nodig had. Was altijd even positief en maakte het een feest om met haar te werken. Het was ‘ouwerwets’ gezellig woensdagmiddag.

Luukie…

En donderdag kwam Luuk weer een aantal uurtjes. Je hebt er heel wat mee te doen, want hij gaat van de hak op de tak en vraagt veel oplettendheid met die boevenblik van hem. Maar die hartelijke kijk van ons ventje zou ik voor geen goud willen missen.

En nu komt er nu weer zo’n raar lang weekend aan. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik er niet echt naar uit zie. Gewoon normaal vind ik het meest aantrekkelijk, maar er begint nu eenmaal een nieuw jaar komende week. Voor de extra vrij dagen hoef ik het niet te doen. Ik heb immers elke dag een vrije dag…

Ons gezin

Omdat ik een ietwat vakantiegevoel had, zocht ik even bjj de vakantiefotootjes van weleer. Ik word wat emotioneel als ik naar deze foto kijk. Hij is gemaakt aan het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw op onze vakantie aan het Zilverstrand in Mol in België. Ons hele gezin staat er op. Mijn vader en moeder, mijn zusjes Lieke en Marianne en mijn broertje Marco en ik, compleet met geelzwarte plastic NAC-hoedje. Ik hield dat zelfs op als ik ging zwemmen. Ik moest er even aan terugdenken, terwijl mijn jongere broer ook deze dagen constant in mijn gedachten is, in de laatste dagen van zijn leven. Straks ben ik de enige op de foto, die nog over is van ons gezin. Dat geeft een vreemd en verdrietig agevoel. Dat mag je best weten.

(Bron: familiearchief f. van son).

Kerstmis toen en opa en oma….

Een flink weekendbericht, maar belofte maakt schuld. Ik zou je deze week een en ander vertellen over mijn opa Jan en zijn broers en zussen. Maar vanwege de kersttijd eerst mijn eerste schreden als ‘acteur’. Zeker 65 jaar geleden speelde ik Jozef in het kerstspel op school. Mijn moeder maakte een passende mantel. Maria was in werkelijkheid Corrie Stofmeel. Mijn vriendinnetje. Ik laat je graag de foto zien. Die is net als de andere foto's nagekleurd. Toch een mooi beeld geworden. 

Vandaag gaan wij ook weer naar mijn jongere broer. Zoals ik nu weet, wil hij toch nog met Kerst bij zijn gezin zijn. Ik hoop het. We horen het straks.

Maar dan zoals beloofd

Zo’n 150 jaar geleden, op dinsdag 18 februari 1873 werd Jan van Son ’s nachts om twee uur geboren in het huis met Wijkletter B-71 in Ginneken en Bavel. Nog dezelfde dag gingen de kleermaker Cornelis Sprangers (31) en arbeider Adriaan van Loon (27) samen met Jans vader Gerard van Son naar de ambtenaar van de burgerlijke stand om de kleine aan te geven. Er werd uiteraard een akte opgemaakt, nr. 24 in het geboorteregister van 1873. Die Jan zou mijn opa worden! Hij was geen enigste kind. Hij had een broer Piet, die achtereenvolgens winkelier, machinist en voerman was. Piet reed als voerman dagelijks vanaf de Havermarkt bij café Lambregts in Breda naar Bavel, zo bleek nog uit de reiswijzer voor boden en voerlieden van de gemeente Breda uit 1932. Andere broer was Antonius, die slechts 29 jaar werd. Een zus van Jan heette Marie en zij ging wonen aan de Valkenierslaan 62, waar later haar zus Kaatje ook nog een paar jaar  bij haar woonde vanaf 15 februari 1943 toen marie (of tante mie, zoals ze werd genoemd) weduwe was. Jan had ook nog een broer Kees die hovenier was.

Kaatje

Ik heb haar al genoemd. Officieel heette ze Cato, maar is beroemd en bij sommigen zelfs berucht geworden als kosteres Kaatje. "Kaatje”, zo meldde mij desgevraagd pastoor Riemslag van de r.k. Brigidakerk in bavel telefonisch op 30 december 1985, “Ze was een ‘kaaie’. Ze heeft gevochten met kapelaan Frans Martens". Meer wilde hij daarover niet kwijt, ook niet na enig aandringen. Het verhaal gaat dat Martens ook al met ruzie zou zijn weggegaan bij de jozefparochie in Breda. Kon hij zijn handen niet thuis houden,of was Kaatje echt zo’n katje, dat je niet zonder handschoenen aanpakt? Ik heb in de jaren tachtig van de vorige eeuw ook nog een getuige gevonden van de tijd van Kaatje: “Kaatje was een strenge kosteres”, zo weet volgens de heemkundekring ‘Paulus van Daesdonck uit Bavel, oud-misdienaar Piet Boomaars mij te vertellen. Hij heeft kosteres Kaatje zelf als misdienaar meegemaakt. “Streng. Het was bij voorbeeld de misdienaars ten strengste verboden om voor de viering om het hoekje van de sacristie, de kerk in te kijken”. Over de kapelaan waarmee zij dan mogelijk een aanvaring had gehad, was dat  volgens hem een kapelaan Rommens. Wat ik ook dankzij de heemkunde kring te weten ben gekomen, is dat Kaatje toen in een klein huisje aan de Kloosterstraat 1 in Bavel woonde. In dat pandje was in 2020 het parochiecentrum gevestigd.

Mijn opa

Nu mijn opa. Uitpluizen van archieven leerde mij, dat Jan tijdens zijn leven eerst koetsier, winkelknecht en toen fruithandelaar was. Hij moet wel een aardig manneke zijn geweest. Opa Jan van Son was volgens mijn zo’n 8 jaar geleden overleden moeder "een tevreden oud manneke”. Hij kon genieten van zijn rokertje en hielp op zijn gemak in de tuin en met de groenten voor ons groentewinkeltje. Ik heb zijn zilveren tabaksdoos in het familiearchief bewaard. “Hij zat graag op zijn sokken bij het potkacheltje en rookte zijn pijpje". Ik zie dat voor me, want de oude potkachel in de kamer achter de groentewinkel herinner ik me ook nog. Ik weet ook dat ik op zijn schouders mocht achter in de tuin. Hij speelde vaak met mij.

Maar uit de archieven heb ik uiteraard nog wat meer gegevens over Jan van Son opgediept. Zo blijkt hij nog al eens verhuisd te zijn, als ik adresboeken van diverse gemeenten mag geloven: 1890: Jan van Son woonde na zijn geboortehuis Wijkletter B71, Bavel 40a , op 9 mei 1890 in Ginneken, en blijkt op 27 november 1894 in Breda op adres A6 te wonen. Je vindt het allemaal in adresboeken van diverse gemeenten. Uit datzelfde adresboek van breda/-ginneken/ teteringen in het Bredase gemeentearchief blijkt, dat hij in 1906 en 1907 het beroep van koetsier had. Hij is ook getrouwd, want in 1907 staat Jan met vrouw en met zoon Gerard genoemd in de Registratie 1908-1922 van de gemeente Teteringen.  Jan met zijn vrouw, 4 kinderen, waarvan 1 overleden en ‘dochter’ Adriana Anna, eigenlijk dochter van hovenier Kees van Son, zijn broer. Zou Jan die ‘in de kost’ hebben gehad?

Tussen 1908 en 1911 is Jan nog koetsier op Ginnekenweg 64. Hij woont naast zijn schoonvader Johannes Kools, die op Ginnekenweg 62 is ingeschreven. In 1917 en 1922 is hij winkelknecht in de groentewinkel van zijn schoonvader op de Ginnekenweg 64 in Teteringen. Vanaf 1928 wordt Jan zelf als fruithandelaar gemeld op Ginnekenweg 65 en in 1937 woont hij er nog met zijn gezin. Opvallend is dat zijn dan overleden zoontje niet op de kaart wordt vermeld. In 1947 tot slot, is Jan ‘aardappelhandelaar’ op de Ginnekenweg 65 en zijn tweede zoon Jan woont ernaast en is fabrieksarbeider op nummer 63. Ome Jan woonde inderdaad in een klein huisje, onmiddellijk naast de winkel. Oom Gerard woonde onder meer aan de Galjoenstraat in Tilburg. Opa woonde na het huwelijk van mijn Pa bij hen in.

Zijn vrouw

Mijn opa Jan van Son trouwt op 6 augustus 1902 met Helena Maria Kools, maar haar roepnaam is Leentje. Zij zou mijn oma worden, die ik helaas nooit gekend heb. Zij stierf al in 1942. Leentje Kools werd geboren op woensdag 3 april 1878. Ook van mijn oma Leentje heb ik natuurlijk een foto, de geboorte-en overlijdensakte. Leentje was een dochter van Jan Kools en Adriana van Hoeckel. Jan Kools was dienstknecht toen hij trouwde en werd later lapper (schoenmaker). Dat kan ik lezen in de geboorteakte van Leentje. Zij heeft acht broers en zussen. Zij is op een zusje na de jongste in het gezin. Een broertje van haar is al na twee dagen overleden.

Uiteraard weet ik van mijn oma ook nog wel het een en ander, uit overlevering en uit bronnen. Maar er wordt ook over haar en haar man verteld in het boekje over oude volksverhalen: ‘Volksverhalen uit Noord-Brabant’. De moeite waard. Hoezo genealogie is een stoffig gedoe. Ik ben er al vanaf 1982 zoet mee… en nog steeds.

(Bron: familiearchief f. van son).