Jong geleerd is oud gedaan….

Het leven gaat door, zoals het al vele eeuwen door is gegaan. Ook in ons uitgebreide gezin. De jongste kleinzonen doen van zich spreken deze week. Sven kon buiten al alleen op zijn loopfiets uit de voeten en Luuk vond het uiteraard erg interessant om zelf te winkelen bij AH, zoals zijn moeder en zijn oma doen. Jong geleerd is oud gedaan. Er kregen van Luuk ook een uitnodiging voor zijn verjaardag. Sven en Luuk lopen als een kievit en doen dat een stuk sneller dan opa dat nog kan. Mijn mobiliteit neemt langzaam verder af. Als ik een keertje meega om samen met José te winkelen, dan ben ik al snel toe aan rustpauzes. Bij IKEA bekeken we deze week een nieuw vloerkleed. Dan komen we automatisch op rustplek restaurant terecht en daar wacht mij in dat soort gevallen een bruin broodje met zalm. Gelukkig niet die kleine IKEA balletjes met friet. Als ik die al zou willen proberen, dan is de lust nu zéker verdwenen. Toen ik de auto parkeerde, had ik meteen genoeg van die balletjes. Alleen de naam al…. En dan nog plantaardige vleesballetjes ook. Mij niet bellen!

Eigenlijk vreemd

Wij rijden op dit moment best wat kilometers om nog zo veel mogelijk ‘leuke dingen’ te doen samen, nu het nog kan. Over ‘leuke dingen doen’ gesproken; vanavond gaan we op uitnodiging eten bij oudste dochter Inge en Bram en beide kleindochters Emma en Renée. Maar nog even terug naar die vele kilometers. Dat betekende dat we begin van de afgelopen week weer toe waren aan een auto-tankbeurt. Lekker is dat toch dat je bijna veertig cent per liter goedkoper uit bent, als je in België tankt. Maar wel vreemd. Praten over dat zogenaamde éne Europa is schering en inslag, maar van dit eenheid is weinig sprake. Het geldt zeker niet voor de benzineprijs bij voorbeeld en zo kan ik nog wel een aantal meer dingen noemen. Voor een deel zal er het ‘kwartje van Kok’ nog wel tussen zitten, maar daarnaast ziet het kabinet, demissionair of niet, de auto nog steeds als een belangrijke melkkoe. Over melkkoe gesproken; Wakker Dier heeft een zwak voor zogenaamde ‘sloopkoeien’. Nee, ik leg het niet uit. Zoals gebruikelijk bij dat soort clubs is er weer onvoldoende nagedacht. Zoek het maar op, als je het persé wil weten. Te gek voor woorden, als je het mij vraagt. Ze willen weer zo graag aandacht. Als ze het over het echte dierenwelzijn hebben, dan sta ik daar wel achter; maar dit…

106

Het zou opmerkelijk zijn, als hij nu nog zou leven. Maar anders zou mijn vader afgelopen donderdag zijn honderd-en-zesde verjaardag hebben gevierd. Helaas is hij dit jaar al 51 jaar geleden plotseling veel te jong gestorven. Daarom een foto ter ere van zijn verjaardag. Daarop komt hij in 1966 met zijn fiets en aktetas thuis van zijn werk. Hij heeft 2 weken vakantie! Mijn vrouw José heeft hem nooit gekend, mijn kinderen evenmin. Dat vind ik jammer, want ik had en heb mijn vader nog steeds hoog staan. Ik ben zelfs soms jaloers op zijn rust en regelmaat, zijn humor en relativeringsvermogen. Sommige karaktertrekken vind ik terug bij mezelf, andere bij mijn broer. Die is overigens intussen gestopt met de chemo, die niet werkte. Hij is gisteren met immuuntherapie begonnen. Hopelijk slaat het aan. Hierbij laat ik het voor deze keer.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

Geen foto, wel gebroken arm..

 dit bericht heb je door een fout wellicht gemist

We zouden afgelopen zondag een foto maken van ons hele gezin. 23 mensen en één vlindertje. Maar als het om zo veel mensen gaat, kan er automatisch iets tussenkomen. Eerst al het gezamenlijk zoeken naar een passende datum en tijdstip vergt al de nodige hoofdbrekens. Gelukkig neemt dat een van de kinderen voor haar rekening. En dan het weer natuurlijk. Regen voorspeld zondag en we moesten de foto ’s morgens laten maken. Dat zal je altijd zien. Maar dit keer bleek Luuk, hoewel ongewild, de reddende engel: hij was ziek en had koorts. En ook Sven was die dag niet honderd procent liet papa weten. Geen foto dus, maar wat dan. Oma had natuurlijk weer boodschappen gedaan –zoals gebruikelijk-, om de inwendige mens te kunnen versterken na de foto. Iedereen in onze woonkamer, Dat is altijd gezellig. Maar met de volle pan soep, de belegde broodjes en hapjes voor de kleintjes blijven zitten, vond Oma toch ook wel erg. Te meer, daar de diepvries al vol zit. Eén berichtje op onze gezins-app was voldoende. De zieken bleven thuis, maar de rest kwam toch lekker soep en broodjes eten en een paar uurtjes zorgen voor gezelligheid. Ik ben trots op onze kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Daarvan ben ik steeds meer overtuigd.

Onze pechvogel..

Ach die Cas. Hij heeft bij een ongelukje in het speelparadijs in de herfstvakantie zijn pols gebroken. Hij zit inmiddels in het gips tot boven zijn elleboog. ‘Gelukkig is het mijn linkerarm’, zo liet hij weten. Anders kan je natuurlijk volgende week niet naar school. Het gips moet er voorlopig 6 weken omheen en men hoopt dat opereren niet nodig zal zijn. Tussendoor wordt daarvoor nog een foto gemaakt. Vrijdag kwam Cas ’s avonds mee eten van oma’s nasi én een nachtje logeren, onze pechvogel. Lekker spelen zonder gestoord te worden.

Bonusuitje…

Onze bonuskleinzoon Daan doet al jaren zijn uiterste best om bij ons gezin te willen horen, Hij geeft telkens acte de présence en is erg behulpzaam en dankbaar. Reden om een dagje uit aan te bieden met oma en opa, want zo noemt hij ons ook. Hij wilde het liefst naar Bobbejaanland, maar het leek ons niks om alleen met hem te gaan. Dan moet hij in zijn eentje in die enge ‘loopings’, want oma gaat niet mee en ik zeker niet. Hij mocht een vriend of vriendin kiezen om mee te gaan en koos voor onze kleindochter Anouk. Die wilde graag al was het alleen al toen ze hoorde over Halloween. Onze pubers genoten. Ze waren de hele dag zelf samen op pad, terwijl oma en opa voor het merendeel op het toch wel frisse buitenterrasje zaten. Het restaurant was en bleef gesloten. Een kartonnen bekertje koffie of thee kon uit een loketje in de muur worden gevraagd aan een vriendelijke dame. Minder vriendelijk was men bij de uitgifte van de door mij gereserveerde rolstoel. Meteen een dreigement. Als we die niet voor kwart voor vijf terug zouden brengen, werd de politie gebeld….. en mocht niks aan of op hangen en niet op worden gegeten om mayonaise en ketchupresten te voorkomen. Ze hadden er beter aan gedaan de rolstoel dichter bij de ingang aan te bieden. Je wil hem immers omdat je moeilijk ter been bent. Maar goed het was een fijne maar voor mij uiterst vermoeiende dag. Ik merkte het ’s avonds en ook nog de volgende ochtend.

En doorgaan….

Ik ben verder deze week bezig geweest om wat genealogiemailtjes weg te werken en heb nog kort onderzoek gedaan. Ook heb ik nog artikeltjes gemaakt voor mijn wekelijkse pagina in De Langstraat. Maar ik merk dat een hele dag lekker doorwerken, er helaas echt niet meer in zit. Gelukkig is er inmiddels een nieuwe afspraak gemaakt voor de gezinsfoto! 

Toch even bijpraten...

Dit bericht heb je dankzij een fout wellicht gemist. 

 

Je hebt het misschien al begrepen, of misschien ergens gehoord, maar het gaat met mijn gezondheid niet zoals ik graag zou willen. Ik wist dat ik hartfalen had, maar op 22 juni jl. kwam tijdens een controlebezoek een mededeling van de cardioloog, die rauw op ons dak kwam: ‘je hebt nog maximaal 1 jaar te leven. Ik kan het natuurlijk mis hebben’. Ik ben kennelijk in de eindfase van hartfalen, zoveel is duidelijk. Nou ben ik niet zo van prognoses, dus heb al meteen laten weten, dat ik uiteraard voor méér dan 1 jaar ga. Daar doe en laat ik letterlijk alles voor, dat nodig is om mijn hart te ontzien en verder zo gezond mogelijk door de rest van mijn leven te gaan. Dan heb ik het niet over eten en drinken, want José zorgt er elke dag voor, -en dat al bijna 50 jaar lang-, dat er een gezond maaltje op tafel komt. Nee het gaat meer over veel rust nemen, goed naar je lichaam luisteren,  stress voorkomen en uitzonderlijk veel fruit eten. Natuurlijk hebben wij onze kinderen nog diezelfde 22 juni volledig geïnformeerd. De oudere kleinkinderen zijn door hun ouders ook min of meer bijgepraat. Ik heb het verder hier en daar gemeld en ook José heeft het in de straat verteld en haar vriendinnen en vrienden op de hoogte gebracht. Minder stress heb je niet altijd voor het zeggen. Toen ik het bericht kreeg van mijn zeer ernstig zieke broer, greep mij dat uiteraard erg aan. Ook toen ik een oud-collega bezocht. Ook die wordt geteisterd door ziekte en is geen schim meer van wat hij ooit was. José en ik brengen onze tijd voornamelijk door met ‘leuke dingen’ op advies van mijn cardioloog. Ik wordt medisch goed in de gaten gehouden en mijn motto is ‘vooral doorgaan’. Ik ben niet zo van bijltje erbij neergooien of lijdzaam toezien. Ik heb heel mijn leven de regie kunnen houden en geef die enkel uit noodzaak nog uit handen. Ik ga gewoon door met alles wat ik graag doet, zo lang als het maar kan.

Als ik maar tijd van leven heb. Mijn familieonderzoek is zo goed en zo kwaad als het kan, afgerond. Ik ben tussen de bedrijven door mijn familieboek aan het afwerken. Als het even kan, dan trekken we erop uit, soms dichtbij en soms wat verder weg. Vaak dichtbij in de Biesbosch bij voorbeeld. Rustgevend groen en vrijwel volledige rust. We genieten weer van Luuk, die na een korte pauze weer wekelijks bij ons komt en van Cas, Sem en Youri die elke maandag tussen de middag komen lunchen. De week na de herfstvakantie zorgt oma José op verzoek maandagmiddag voor een stuk verse worst voor alle drie. En komende zondag zouden we eigenlijk een worst moeten offeren aan de heilige Clara. Zondagochtend hebben we immers met onze hele uitgebreide gezin een fotoshoot. Hopelijk is het droog! Duim je even mee?

(Bron: familiearchief f. van son )