Het leven gaat door, zoals het al vele eeuwen door is gegaan. Ook in ons uitgebreide gezin. De jongste kleinzonen doen van zich spreken deze week. Sven kon buiten al alleen op zijn loopfiets uit de voeten en Luuk vond het uiteraard erg interessant om zelf te winkelen bij AH, zoals zijn moeder en zijn oma doen. Jong geleerd is oud gedaan. Er kregen van Luuk ook een uitnodiging voor zijn verjaardag. Sven en Luuk lopen als een kievit en doen dat een stuk sneller dan opa dat nog kan. Mijn mobiliteit neemt langzaam verder af. Als ik een keertje meega om samen met José te winkelen, dan ben ik al snel toe aan rustpauzes. Bij IKEA bekeken we deze week een nieuw vloerkleed. Dan komen we automatisch op rustplek restaurant terecht en daar wacht mij in dat soort gevallen een bruin broodje met zalm. Gelukkig niet die kleine IKEA balletjes met friet. Als ik die al zou willen proberen, dan is de lust nu zéker verdwenen. Toen ik de auto parkeerde, had ik meteen genoeg van die balletjes. Alleen de naam al…. En dan nog plantaardige vleesballetjes ook. Mij niet bellen!
Eigenlijk vreemd
Wij rijden op dit moment best wat kilometers om nog zo veel mogelijk ‘leuke dingen’ te doen samen, nu het nog kan. Over ‘leuke dingen doen’ gesproken; vanavond gaan we op uitnodiging eten bij oudste dochter Inge en Bram en beide kleindochters Emma en Renée. Maar nog even terug naar die vele kilometers. Dat betekende dat we begin van de afgelopen week weer toe waren aan een auto-tankbeurt. Lekker is dat toch dat je bijna veertig cent per liter goedkoper uit bent, als je in België tankt. Maar wel vreemd. Praten over dat zogenaamde éne Europa is schering en inslag, maar van dit eenheid is weinig sprake. Het geldt zeker niet voor de benzineprijs bij voorbeeld en zo kan ik nog wel een aantal meer dingen noemen. Voor een deel zal er het ‘kwartje van Kok’ nog wel tussen zitten, maar daarnaast ziet het kabinet, demissionair of niet, de auto nog steeds als een belangrijke melkkoe. Over melkkoe gesproken; Wakker Dier heeft een zwak voor zogenaamde ‘sloopkoeien’. Nee, ik leg het niet uit. Zoals gebruikelijk bij dat soort clubs is er weer onvoldoende nagedacht. Zoek het maar op, als je het persé wil weten. Te gek voor woorden, als je het mij vraagt. Ze willen weer zo graag aandacht. Als ze het over het echte dierenwelzijn hebben, dan sta ik daar wel achter; maar dit…
106
Het zou opmerkelijk zijn, als hij nu nog zou leven. Maar anders zou mijn vader afgelopen donderdag zijn honderd-en-zesde verjaardag hebben gevierd. Helaas is hij dit jaar al 51 jaar geleden plotseling veel te jong gestorven. Daarom een foto ter ere van zijn verjaardag. Daarop komt hij in 1966 met zijn fiets en aktetas thuis van zijn werk. Hij heeft 2 weken vakantie! Mijn vrouw José heeft hem nooit gekend, mijn kinderen evenmin. Dat vind ik jammer, want ik had en heb mijn vader nog steeds hoog staan. Ik ben zelfs soms jaloers op zijn rust en regelmaat, zijn humor en relativeringsvermogen. Sommige karaktertrekken vind ik terug bij mezelf, andere bij mijn broer. Die is overigens intussen gestopt met de chemo, die niet werkte. Hij is gisteren met immuuntherapie begonnen. Hopelijk slaat het aan. Hierbij laat ik het voor deze keer.
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten