Hoezo speciaal…

Vorige zaterdag hadden de kinderen en speciale gezinsdag opgetuigd voor ons hele gezin, je weet wel, 24 personen groot, want ook Juna liet zich als vlindertje meerdere malen in de tuin van Inge en Bram zien. We waren we bij elkaar in de woning van Inge en Bram. De bedoeling was gezellig samen te zijn en uiteraard werd er weer volop gepraat en gefotografeerd. Met alle kinderen en ook veel kleinkinderen heb ook ik een praatje gemaakt. Het was gezellig en er was plaats voor een lach en af en toe een traan. Inge had voor een heerlijke lunch gezorgd, bezorgd door een bevriende cateraar. De broodjes, salade en fruit waren vrijwel allemaal op. Het weer speelde ook gelukkig goed mee. Niet te warm en we konden zowel buiten in de tuin, als binnen terecht. Ons gezin zoekt elkaar extra op na de niet zo goede berichten over mijn gezondheid. Maar daarover schrijf ik nog wel eens wat uitgebreider.

Het was de afgelopen week niet het enige wat we deden. José en ik reden samen een dagje op ons dooie gemak naar nationaal park de Hoge Veluwe en we mochten een dagje met Elke en de jongens mee naar de speeltuin in Loon op Zand. We kregen een tweetal prachtig knipkunstportretjes van Cas en Sem. Erg blij mee. Knap dat je dat zo uit papier kan knippen. Ze staan op de kast in de kamer net onder de foto's van alle leden van ons uitgebreide gezin. We gingen ook natuurlijk een ijsje eten bij Enzo en donderdag maakte ik het merendeel van de artikelen voor mijn pagina en namen we verder even wat noodzakelijke rust, op een ritje door de Biesbosch na. Vrijdag kwam Luuk spelen en ook Youri kwam. Hij at tussen de middag uiteraard gezellig mee. 

School

Komende maandag begint de school weer. Geen van onze kleinkinderen vindt het in zijn hart erg om weer naar school te gaan. De meesten hebben er weer zin in. Dan begint voor ons weer de drukke routine. Maandag tussen de middag komen Cas, Sem en Youri bij ons lunchen. Een aangeklede lunch, want ze mogen om beurten kiezen. Youri koos destijds gehaktballetjes, Sem de week erop worstjes en Cas heeft voor maandag bitterballetjes gekozen. Dan is Youri volgende week weer aan de beurt. Hij heeft zijn bestelling al gedaan: pannenkoeken. Ja, bij oma is er altijd wel iets extra’s. Jammer dat er tussen de middag zo weinig tijd is om te eten. Om twaalf uur is de school uit, het is tien minuten later als we thuis aan tafel zitten en om kwart voor een moeten we al weer naar school terug.

KIP

Maar voor het maandag is, is Oma José druk met de voorbereidingen voor KIP op zondag; kunst in het park in Oosterhout. José neemt haar schilderijen mee met door haar geproduceerd werk an de hand van werken van Van Gogh. Oma José neemt ook enkele andere van haar mooie kunstwerken mee. Ik kan er vaak van genieten, want zo nu en dan wordt de voorraad van door haar gemaakte schilderijen in onze woonkamer ververst. Ik denk zo maar, dat er weer behoorlijk wat kinderen en kleinkinderen naar de kunst komen kijken zondag.

Onderzoek

Ik kon ook weer even werken aan familieonderzoek. Enkele mailtjes afwerken en ook nog een stukje in mijn boek. Ik moet zo nu en dan even rust nemen, dus lig ook af en toe even op de bank. Misschien dat het komende week weer gepaard gaat aan de wielerwedstrijd Vuelta in Spanje. Meestal leuk om naar te kijken.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Dat kan je wel eens hebben……

Dat kan je zo wel eens hebben. Een dag waarop het allemaal niet zo lekker gaat. Stijve spieren, al vermoeid bij het opstaan. Je bent dan al snel geneigd om dan maar naar je lichaam te luisteren. Ik moet dat zowieso doen. Ik had zo’n dag, maar je mag met een gerust hart zeggen, dat de hele week niet veel soeps was. Chronisch gebrek aan energie. Mijn gezondheidssituatie is ronduit onder nul.

Gelukkig had ik zondag een prachtig wereldkampioenschap wielrennen kunnen kijken op tv. Weliswaar geen Nederlandse winnares, maar Lotte Kopecky was absoluut de sterkste en dus terechte winnares. Zij had het geluk, dat Annemiek van Vleuten op een cruciaal moment lek reed, anders hadden twee nederlandsen haar nog danig het vuur aan de schenen kunnen leggen. Ik genoot deze week op woensdag van een deel van de wedstrijd in de halve finale van het WK damesvoetbal. Engeland tegen Australië; spannend en vol passie. Ik volg op SBS6 ook zo’n beetje ‘een jaar van mijn leven’, zoals je weet. Eindelijk is dat misselijke clubje rond Rupert zowat weggespeeld. Nu de laatste weken nog even volgen.   Lekker, als je jezelf verplicht om op de bank te zitten, luisterend naar je lichaam. Hebben José en ik dan helemaal niks gedaan deze week? In tegendeel. We hebben de auto gepakt en zijn een stukje gaan rijden. Koffie en een broodje in Meerseldreef en langs Brecht terug om voor ruim dertig cent per liter te tanken. We zijn uiteraard ook weer bij mijn lievelingsplekje van deze zomer geweest. Met de auto, want fietsen gaat José op dit moment niet zo goed af. Auto parkeren op de Markt, toeristjes kijken op het terrasje van ENZO, terwijl ik aan een heerlijke ijshoorn met citroen en mango-ijs lik. Ik kan er op mijn gemak van genieten, liever dan uit een bekje. We hebben ook nog kaas gehaald in Oisterwijk tijdens een ander ritje. Onze favoriete kaaswinkel bij Jenneke was nog op vakantie. Oh ja en woensdagochtend reden we nog even door de Biesbosch. ’s Middags had ik het rijk alleen, want José ging met haar vriendin een middagje gezellig bijkletsen op een terrasje in Oosterhout. Luuk kwam niet deze week, want zijn papa is nog thuis en dan vinden ze het niet nodig, dat Luuk bij oma en opa komt spelen. Een extra vrije dag dus. We hebben ook het aquarium volledig opnieuw ingericht. Dat kost wel een hele dag samen werken en erg veel energie, maar het ziet er nu dan ook perfect uit. José is inmiddels al met de voorbereidingen begonnen voor de manifestatie KIP. Die letters staan voor ‘kunst in park’ op zondag 27 augustus vanaf elf uur in het park in het centrum van Oosterhout. Traditiegetrouw mag Oma José zich dan verheugen in de belangstelling van ook onze kinderen en kleinkinderen, zoals bij voorbeeld Emma, Renée en Cas, die graag een stukje schilderden. Het draait dit jaar rondom Van Gogh en ik kan je vertellen, dat José een aantal prachtige kunstwerken kan laten zien die zondag. Ik ga er hopelijk ook mee naar toe als mijn gezondheid het toelaat. En vandaag? De kinderen hebben een speciale dag in elkaar gezet in en rond de woning van Inge. We worden tussen 11 en 12 verwacht. Het wordt zeker weer een dag om nooit te vergeten. Wat hebben wij toch een heerlijk stel kinderen en kleinkinderen in ons grote gezin.Om trots op te zijn.

(Bron: familiearchief f.van son)

 

Druk als een oud baasje.....

Dat zeggen ze wel eens. Hij is zo druk als een oud baasje. Dat klopte deze week, al maakte ik me niet druk, want dat zou verkeerde en vooral ook  ongewenste gevolgen hebben.  Maar onze agenda was zo vlak na de vakantie van de kinderen ongemerkt dichtgeslibd. Maandag kwam mijn nichtje Linda, -  de dochter van mijn broer-, met haar gezin op visite. Bloemen en eitjes van de eigen kippetjes bracht ze mee. De drie kleintjes wisten meteen hun plek te vinden om te spelen en wilden aan het eind zelfs niet weg.

Gezondheid

Een week zonder gezondheid als thema zit er bij ons niet meer in. Dinsdagochtend ging ik naar de fysio en ’s middags kwam de huisarts weer even poolshoogte nemen. Moeilijk onderwerp, maar ik hoop dat het tot het gewenste resultaat komt. Donderdagochtend moest ik nog naar de  praktijk voor gebitsprothese van Wim de Vries. Mijn gebit was onder meer door de corona-aanval, die ik moest ondergaan zo langzamerhand klapperend in mijn mond komen staan. Hij heeft het prima in orde gebracht. Ik kan nu weer zonder problemen bijten en kauwen. In voedsel wel te verstaan.

Fijne dagen

Op woensdag moesten wij weer een dag op Cas en Sem passen. Het was mooi weer, dus reden we op tijd naar speeltuin ‘de Financiën’ in Loon op Zand. Ze speelden dat het een lieve lust was  en na een frietje met kleine fricandelletjes én een cadeautje togen we weer huiswaarts. Ik had een paar uur op het buitenterras gezeten en niets gedaan, maar dat eiste toch zijn tol. Ik was uitgeput toen we thuis kwamen en viel op de bank in slaap. De kinderen speelden verder en oma José maar nasi voor de kleintjes en hun ouders. Lekker gegeten  van ‘oma’s nasi’, zo liet iedereen weten. Er was zelfs nog voldoende over voor het gezin van Meike. ’s Avonds ben ik al om acht uur naar bed gegaan, zo uitgeput als ik nog steeds was. Ik kom dus niet meer zo snel bij als ik gewend was. Donderdagochtend na mijn bezoek aan de tandtechnicus, liet José weten dat ze graag nog eens naar Morres Meubelen in Hulst zou willen. Ik besloot op mijn gemak via Bergen op Zoom en de Westerscheldetunnel te rijden. In de winkel aangekomen, was er van lopen natuurlijk geen sprake meer voor mij. Ik kan en mag mijn hart niet belasten. Voor het eerst sinds jaren daarom in een rolstoel in de winkel rondgereden. Emotioneel een moeilijk moment voor ons, omdat het nu zo definitief is. Vrijdag, wat later dan we gewend zijn, kwam Luuk bij oma spelen. Luuk was eerder deze week ook al weer bij de opvang geweest om te spelen.   Pieter is bereid José te helpen met het schoonmaken van het aquarium. Dat is nodig, maar ik kan het helaas niet meer en met emmers water sjouwen is voor de armen en schouders van José ook niet ideaal. De ouderdom komt met echte gebreken. Dat merken we.  ’s Avonds stond ook nog het bezoek aan onze vrienden nog op het programma. Het weekend is nu nog zowat blanco in de agenda.  Ik denk wel dat ik wielrennen van de dames ga kijken. Het WK op de weg in Glasgow. Het zal moeilijk worden om de trui te pakken.

Over NAC heb ik het maar niet. Nota bene Dordrecht liet ze alle hoeken zien. Is dit NAC promotiekandidaat. Even een teiltje asjeblief. Als ze dit al tegen Dordrecht op de mat leggen.....

(Bron: familiearchief f. van son)

 

 

Het loopt op z’n eind…

Nog een paar dagen, iedereen van ons gezin, die weg was, is aan het terugkomen en de thuisblijvers zullen zonder twijfel hopen, dat de komende week weer een wat meer zomers karakter krijgt.  Wij horen tot die laatste groep.  Benieuwd naar onze week?

Week

Vanuit huis stuurden we een mailtje op woensdag, toen Sem 5 werd.  Op woensdag reden we ook naar Vleuten naar onze oudste zoon en zijn zoon Sven. We hadden nog een aantal speelgoeddinosaurussen op zolder en die hebben we naar Sven gebracht. Na even de kat uit de boom te hebben gekeken, speelde hij al vrij snel met oma samen met zijn nieuwe speelgoedjes.  Ik keek vanaf de bank op mijn gemak toe. We werden door zoon Tommy vergast op een lekkere lunch en toen Sven naar bed ging, zijn wij op ons gemak weer naar huis gegaan. Inderdaad op ons gemak, want bij Werkendam namen we de afrit van de rijksweg om vervolgens via de Biesbosch, zonder jakkerend verkeer dat langs ons heen raast, op weg naar Hank te gaan. Toen moesten we de rijksweg weer op, want anders kom je de keizersveerse brug niet over. ’s Avonds aten we thuis een lekkere homemade uitsmijter. Met alles erop en eraan. Laat dat maar aan José over.

Donderdag was weer zo’n regendag, maar ik had geluk. Droog naar de fysio en droog weer terug naar huis. Daarna heb ik mijn artikelen voor de pagina in de Langstraat doorgestuurd, zodat ik dat vrijdag niet zou hoeven doen. Heel toevallig zette ik in de loop van de ochtend de televisie aan en viel daar binnen in de voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Zuid Korea. Belangrijk, want de duitsers moesten hun plek in de volgende ronde verdedigen. Maar het ‘wonder’ gebeurde:  Marokko won van Colombia en ging de duitsers voorbij. Toen was het aanpoten en zenuwen. Ze kwamen zelf, ondanks bijna een kwartier extra tijd niet voorbij de koreaanse dames.  Slotsom: duitsland uitgeschakeld.  Meike, Ronald en Youri kwamen ’s avonds nog even gezellig een bakske doen. Nog éen 'belangrijk' ding vergeet ik. De meest luie deelneemster aan het programma ‘een jaar van je leven’ ging er uit. Eindelijk. Oh ja, dan de vrijdag nog. Ik zag tijdens het zappen, dat de baansprinters op het WK wielrennen in Glasgow hun titel weer terug hebben en las op teletekst, dat PSV de Johan Cruyffschaal heeft gepakt door Feyenoord met 0-1 te kloppen. Dit weekend zijn er wegwedstrijden wielrennen op het WK. Ik ga niet de hele dag zitten kijken. En mijn gezondheid? Donderdag en vrijdag niet om over naar huis te schrijven.

Genealogie

Het boek over onze familiegeschiedenis krijgt ik vermoedelijk op tijd klaar. Ik moet nog een paar hoofdstukjes afwerken. De tekst is er in ruwe setting al, maar er moeten nog wat foto’s bij en het moet gefatsoeneerd worden. Dan nog iets over corona en ons eigen familiewapen en ik kan mijn levenswerk, bedoeld voor José de kinderen en kleinkinderen afsluiten.

(Bron: familiearchief f. van son)