Barbecue, Vuelta en 'effe weg'....

Geen oppaskleinkinderen deze week; vakantie dus ook voor José. We konden op de digitale media gelukkig wél genieten van de foto’s van de kleintjes hier en daar, zoals die van Robyn, die haar kleine broertje Luuk geduldig mee liet likken aan haar ijsje. Dat zinde hem wel natuurlijk. Ze is heel erg lief en zorgzaam voor haar kleine broertje…

Tja, het is ook voor ons nog echt vakantie. We hebben weer een paar leuke dingen gedaan deze week. Eerst zaterdag op de fiets naar ons favoriete Biesboschplekje en zaterdagavond was er de straatbarbecue. Erg gezellig, maar wel later op de avond een ambulance nodig. Een van de buurtjes was gestruikeld en had een flinke hoofdwond opgelopen. José heeft geholpen om de wond dicht te houden en merkte pas later dat haar broek onder de bloedvlekken zat. Het bleek nodig om de wond te hechten. De man had ook een hersenschudding opgelopen. Dat was minder…. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar het was wel gezellig zaterdagavond in de straat. We hebben de laatste jaren echt een hele gezellige en ook rustige straat met enkele buurtjes die activiteiten goed willen en kunnen organiseren. De vervelende mensen zijn gelukkig al een tijdje geleden vertrokken.

Vuelta kijken

Het weekend stond verder vanzelfsprekend in het teken van de Vuelta, de Ronde van Spanje, die drie etappes had in ons land. Tommy ging met Nienke en onze kleinzoon Sven naar de rit in Utrecht kijken en José en ik hadden er een en ander voor over om hier in de omgeving te kijken. Lang lopen zit er voor mij nog steeds niet in, dus we moesten een plekje zoeken, waar de auto dichtbij kon staan. Makkelijk gezegd, maar om twaalf uur zou alles al afgesloten worden. Er zat dus niks anders op dan vroeg weg te gaan thuis en naar de westkant van Made te rijden; in het buitengebied. Daar stonden we al om half twaalf, terwijl de renners pas rond kwart over twee zouden komen. Gekkenwerk eigenlijk hé, maar het gaat mij dan om de sfeer. De reclamekaravaan was wel heel armoedig. Een handjevol voorbijrijdende auto’s. Geen gebruikelijke petjes en andere prullaria voor de vooral jongere toeschouwers. Die dingen mochten niet, zo hadden de milieufanaten bedacht en met de organisatie afgesproken. Het gaat steeds verder met die idioten. De hele wereld moet naar hun pijpen dansen. Jammer voor de jonge kinderen, die zonder twijfel ook op wielerpetjes waren afgekomen. Vergeefs dus. Toch was er nog wel wat te zien om de tijd te doden. Er kwam een speciaal team van de gemeente Drimmelen. Die maakten teksten die op de weg gekalkt waren, onzichtbaar. Er stond onder meer EPO en ook HOMO op de weg. De gemeentewerkers maakten er mooie bloemetjes van, zodat er niets leesbaars meer stond. De speciale vrijwilliger om het langbouwweggetje af te sluiten, waar onze auto stond, had er per telefoon op gewezen. Op diverse plekken waar wij langsreden en ook enkele honderden meters verder stonden ook landbouwvoertuigen en andere agrarische attributen. Ze hielden zich prima aan de afspraken, dat het niet de bedoeling was om de Vuelta te laten stagneren. Dat was niet zo met de milieufreaks in Utrecht, zo begreep ik van wat omstanders. Die gasten werden door echte wielersupporters kennelijk behoorlijk hardhandig over de hekken heen gedonderd. Veel te hard rijdende politiemotormuizen kwamen ook zo nu en dan voorbij stuiven en ploegleiderswagens en auto’s van de organisatie, Er reed zelfs een auto mee van de Spaanse guardia civil. En toen de renners eindelijk toch nog plotseling kwamen, waren ze onder luid applaus ook weer zo voorbij. Er was een kopgroepje van 7 met landgenoot Julius van den Berg, die de bergtrui droeg. Het peloton lag ruim een minuut achter en zoefde ook voorbij, met de rode truidrager namens Jumbo voorin, omringd door ploeggenoten, gevolgd door de hele rits met auto’s van alle deelnemende ploegen met volop reservefietsen bovenop. We waren niet de enigen die kwamen kijken, zo vernam ik op het internet. Ruim een miljoen toeschouwers langs de wegen tijdens de etappes van de Vuelta in ons land. Leuk dat ik het ook kon zien. Het heeft toch wel iets.

Effe weg…

Donderdag en vrijdag maakten José en ik samen een fijne en gezellige tweedaagse trip naar Monschau en omgeving en Luxemburg en terug via de Ardennen. Een hotelletje geboekt in Monschau en uiteraard heb ik een mooie weg ernaartoe en weer terug naar huis uitgezocht en uitgetekend. Alleen op de terugweg vanaf Luik de autoweg. Het weer was toen zwaarbewolkt en regen. Het hotel in Monschau was prima. Monschau zelf voor mij wat problematisch met die ongelijke steentjes, trapjes en klimmen en dalen. Daar is mijn gestel niet meer voor gemaakt. Het water in het kleine riviertje stond ook daar erg laag. Op de terugweg een terrasje gepikt in Clervaux in Luxemburg. Prima gegeten en natuurlijk getankt voor 1,65 per liter. Veel mooie toeristische routes en prachtige natuur. Twee dagen echt genoten.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

De ‘Jauche’-puzzle en oppassen…

Wat minder weer tijdens een paar dagen en dat betekent ook weer, dat ik aan mijn voorouderonderzoek kon werken. Er gaat wel heel erg veel tijd zitten in die familie De Jauche. Ik weet dat een zekere Gerard trouwde maar met wie precies? Zij wordt na de dood van haar man in bronnen slechts omschreven als ‘douairiere de Jauche’, een betiteling van een adellijke weduwe in die tijd. Ik heb  het dan over de eerste decennia van de 12^e eeuw. Dat paar zijn de vermoedelijke ouders van Gislenis en Balduinus van Tilburg (of worden ze ook als ‘van Landen’ omschreven..). Die adellijke dame trouwt als weduwe met Arnulph van Vileyr. Die man is erg oud geworden. Hij is nog een derde keer getrouwd en wel met een andere douairiëre, Judith douairiere de Marbais. Die Arnulph is een van de stichters van de Abdij van Villers, je weet wel, die José en ik eerder bezochten. Van hem is bekend, dat hij kinderen had uit een eerder huwelijk. Juist die twee die ik noemde. Gedateerd 13-03-1146 in een akte van bisschop Henri de Leez van Luik wordt vermeld dat ‘Gislenis en Balduinus de Iace’ kinderen waren Arnulfus de Vileyr en zijn vrouw. "Item nobiles uiri supradictus Arnulfus de Vileyr et priuigni eius Gislenus et Balduinus de Iace"Ook de voornoemde edele mannen Arnulfus de Vileyr en zijn zonen Gislenus en Balduinus de Jace’). Dus het is op zijn minst van belang dat ik wat meer helderheid krijg in de ‘arbre généalogique’ van die uitgebreide familie de Jauche. Maar bronnen spreken elkaar tegen. Dieper onderzoek lijkt weer nodig.  Maar ach, je hebt er wat mee te doen, niet waar. Ik ga stug door en vindt het!

Heerlijke oppas

Afgelopen maandag pasten voor het eerst op Sven. Papa en mama moesten een paar uurtjes weg. Oma José had het manneke al snel voor zich gewonnen. Ze weet door haar jarenlange omgang met kinderen zowel op de eigen peuterspeelzaal als onze eigen kinderen, precies hoe ze met de kleintjes moet omgaan. Sven lachte volop. Hij zal zich zonder twijfel volgende keer herinneren, dat die oma zo veel met hem gespeeld heeft en zelfs gedanst op de muziek van zijn speelgoed. Kortom, een fijne eerste oppas. Hij genoot ook van de ploegentijdrit van de Vuelta in Utrecht op papa’s schouders.

Weer terug

De meeste kinderen en kleinkinderen zijn weer terug van vakantie. Anouk had pech deze keer. Zij heeft in een erbarmelijk ziekenhuis gezeten in Kroatië met nekklachten. Toch hebben ze genoten van een fijne vakantie, zoals ook het gezin van Pieter en Tara in Crayssac in Frankrijk en het gezin van Inge in zowel Milaan als in Toscane. Tommy en Nienke bleven deze keer thuis maar maakten dagtochten met Sven, onder meer naar de Rotterdamse diergaarde Blijdorp; je weet wel met dat mooie aquarium. Elke’s gezin had gekozen voor een paar geslaagde dagjes in Oostenrijk en voor Venetië. Kleine Sem brak er zijn brilletje, maareen nieuwe is al in de maak. Wij tweetjes gaan komende week ook nog enkele dagjes weg, richting Monschau en prachtige omgeving in Duitsland en België. Ook een beetje vakantie. Maar dan wel pas nadat in elk geval de Vuelta ruimschoots uit Nederland vertrokken is. Ik hoop morgen naar de renners te kunnen gaan kijken, als ze in onze regio passeren.

(Bron: familiearchief f. van son, foto's Abdij van Villers (José en Frans) en Diplomata Belgica 13-03-1146: https://www.diplomata-Belgica.be/charter_details_fr.php?dibe_id=1930). (E.de Marneffe, 1894).

 

Einde van een tijdperk...

We sluiten weer een tijdperk af met deze week. I n de afgelopen jaren hebben we eerst wekelijks een dag op Cas mogen passen en later op zijn broertje Sem. Cas werd dan door mij en later door José naar school gebracht. Nu stopt die periode. Sem gaat na de zomervakantie naar ‘de grote school’. Bij Cas en bij Youri op school. Anouk zit er dan niet meer op, want die verhuist juist naar de middelbare. Nu blijft er maar een kleinkind meer over waarop we bijna wekelijks een dagje mogen passen. Dat is Luuk. Hij genoot afgelopen dagen van een vakantie samen met zijn zus Robyn en broer Daan in Frankrijk. Zijn eerste buitenlandse reis! Natuurlijk had hij het heerlijk samen met mama en papa in het fijne zwembad in Crayssac. We sloten de oppasperiode van Sem en Cas af met een dagje spelen. Binnen en buiten in het zwembad. Tussen de middag onder de parasol buiten eten. Ze speelden, dat het een lieve lust was en kregen af en toe natuurlijk een ijsje en drinken.

Eerste keer

Heel erg leuk! We mogen komende maandag oppassen op Sven, onze andere jonge kleinzoon. Zijn papa en mama gaan samen inkopen doen en daar kunnen ze hem natuurlijk even niet bij gebruiken. Een goede oppas was natuurlijk zo gevonden. Wij rijden gewoon naar Vleuten maandag en gaan lekker weer op visite bij onze Sven. José en ik vinden het heel erg fijn, dat we op onze kleinzoon mogen passen. Het is de eerste keer.

Ze hadden me te pakken….

Nadat ik op zaterdag afgelopen week rust had genomen na de beste wel zware vrijdag, de hele dag in Madurodam, na Youri en Anouk nu met Cas en Sem, kreeg ik het aan het begin van zaterdagavond erg moeilijk. Overgeven en diarree. Zomergriepje, denk je dan. Met bijpassende spierpijn en hoofdpijn. Ik heb me een paar dagen knap beroerd gevoeld. De hele nacht weinig geslapen en diverse malen eruit gemoeten. Zondag de hele dag op bed moeten blijven en nauwelijks gegeten. En ook maandag voor het grootste deel op de bank gelegen. Veel fut om achter de computer te kruipen, had ik niet. Maandag haalde José een paar corona-zelftests, want je wil natuurlijk zekerheid en in geen geval de kinderen en kleinkinderen besmetten. Gelukkig bleek het geen corona en in de loop van de week was de ellende gelukkig weer grotendeels achter de rug. Zou het oververmoeidheid zijn geweest? Fijn  dat het over ging, want met die hitte kan je ziekte echt missen als kiespijn.

(Bron: familiearchief f.van son).

 

Tropische verrassing en doe-het-zelver...

Deze week was het nog één keer erg druk. Op woensdag, donderdag en vrijdag hadden we de zorg voor kleinkinderen. Vooral woensdag en donderdag was het aanpoten. Tropische temperaturen, dus geen speeltuin of buitenactiviteit behalve in onze tuin onder de grote parasol en uiteraard met water erbij. Dan krijg je elk kind aan het spelen. Sem voelde er niets voor en speelde aanvankelijk liever binnen met play mobiel, maar toen hij had zwembadje eenmaal gezien had, was ook hij niet meer te houden.

Cas mocht eerst met een vriendje mee gaan zwemmen in de Ganzewiel, maar toen ook hij bij oma kwam, ging onmiddellijk de zwembroek toch weer aan. Hij zag het wel zitten. Donderdag kwamen Luuk en Robyn een dagje en ook Robyn begon met binnen spelen met kleine Luuk met het keukentje en later met playmobiel-circus. Zij had ook haar zwemspullen bij zich. Dat gold ook voor kleine Luuk. Ze genoten in het water nadat er binnen gespeeld was onder de ventilatoren.

Onze kinderen zijn al op vakantie geweest, of gaan dezer dagen. Wij houden het bij wat dagtripjes denk ik en ook vooral uitrusten. Tussen de bedrijven door passen we nog op kleinkinderen die nog thuis zijn. Want dat blijft. José heeft het zwembadje opgezet in de tuin voor de liefhebbers en een waterspeelfontein. Dat is het beste medicijn bij tropische temperaturen, zo is gebleken.

In de komende weken zijn er vrijwel geen kleinkinderen die om oppas vragen. Ook vakantie voor José dus. Best ook wel eens fijn, want zo’n oppasdag vergt toch wel de nodige energie en we zijn geen 40 meer. Na de vakantie stopt de wekelijkse oppasochtend voor Sem, die naar de basisschool mag. Hij heeft er nu al zin in. Dan blijft voorlopig Luuk wekelijks nog over. Gisteren kwamen Sem en Cas weer. Dit keer gingen we met hen naar Madurodam voor het jaarlijkse uitstapje voor de kleintjes met oma en opa. Ze genoten en keken hun ogen uit. De brandblusboot was favoriet bij Cas en Sem rende zich doodmoe en ook de speeltuinen waren favoriet. Het was een fijne dag. En zoals gebruikelijk sjouwde Oma José zich weer voor de kleintjes uit de naad. De andere jongere kleinkinderen komen nog aan de beurt. Anouk en Youri waren al geweest. Zij waren de eersten dit jaar.

Doe het zelf

Het zou zo maar kunnen, dat mijn lichaam zelf zich heeft aangepast aan mijn slechtere gezondheid. Ik zal het uitleggen. Ik bezocht voor het eerste de internist-nefroloog in het ziekenhuis. Ik heb behoorlijk teveel rode bloedcellen en eigenlijk te weinig ‘plaatjes’. De cardioloog wilde daarvan de oorzaak kennen, ofschoon het bloedbeeld in de afgelopen jaren nauwelijks is veranderd en mijn medicatie in balans lijkt. Alle waarden zijn min of meer stabiel en aanvaardbaar, cholesterol heb ik mede dankzij de levensmiddelenkeuze en kookinspanningen van José nauwelijks. Zo weinig, dat de huisarts onlangs liet weten, dat zij zo laag nog nooit gezien heeft. Maar die bloedcellen, die zijn veel te groot in aantal.

Onderzoek

Inmiddels heb ik een uitgebreid bloedonderzoek gehad. Er werden geen opmerkelijke zaken gevonden. Dus maandag weer maar bloed laten prikken om verder te zoeken. Er is nu een vervolgonderzoek aan de gang en daarin wordt vooral gelet op mijn epo-beeld. Epo is een hormoon dat door de nieren geproduceerd wordt. Het stimuleert aanmaak van extra rode bloedlichaampjes. Het hebben van extra rode bloedlichaampjes betekent, dat je meer zuurstof in je bloed hebt. Dit verbetert weer het uithoudingsvermogen. Het zou zo maar kunnen, dat mijn eigen lichaam zich heeft ingesteld op het feit dat ik door diverse oorzaken vrijwel geen energie heb; ook nauwelijks uithoudingsvermogen, en snel moe ben. Vaak heb ik ook het gevoel –zeker bij hogere temperaturen-, dat ik te weinig lucht of ‘zuurstof’ krijg. Omdat ik door mijn handicaps extra veel energie nodig heb, heeft mijn lichaam daar mogelijk zelf op ingespeeld door meer transporteurs voor de zuurstof aan te laten maken. Ook de internist ziet dat als een reële mogelijkheid. Over 6 weken weten we na een belafspraak misschien meer. Hij vraagt intussen ook de gegevens op van mijn longarts in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein.

(Bron: familiearchief f. van son).