Trots als een pauw

Vandaag onze oudste kleinzoon Joël en een andere kleinzoon, Cas.

Joël is aan het schilderen gegaan. Kunstschilderen wel te verstaan. We kregen een paar van zijn werken onder ogen. Hij mag er best op zijn. De kleuren passen prima en ook de stijl vind ik in elk geval zijn eigen stijl. Kijken hoe het zich gaat ontwikkelen. Ik zie aan José dat schilderen als hobby heel erg veel met je kan doen.

Wie ook zo trots was als een pauw, dat was kleinzoon Cas.

Hij kwam bij oma en opa zijn kostbare kleinood laten zien in de achtertuin. Op de Coronamanier. Op veilige afstand dus.

Cas is ‘ranger’ geworden van het Wereld Natuur Fonds. En dan krijg je een prachtig spandoekje voor op je kamer. Met bedreigde diersoorten erop op een soort wereldkaart. Dat spandoek blijkt nog gemaakt te zijn van plastic flessen. Dus nog eens extra goed voor de dieren.

Cas ziet het voortaan als zijn belangrijkste taak om de dieren te helpen waar hij maar kan. Hij wilde al extra gaan zorgen voor dieren in de dierentuinen, maar zijn moeder vertelde meteen, dat daar al goed genoeg voor wordt gezorgd door de mensen van de dierentuin. Toen ik vertelde, dat ik vroeger ook ‘ranger’ ben geweest en oma José liet weten dat ook ome Pieter dat was, was Cas nog meer in zijn nopjes.

En José en ik? Mijn coupe corona is verleden tijd. We zijn weer naar de kapper geweest. José is weer een ‘fieve jonge meid’ en ik zie er ook weer herkenbaar uit. Hopen dat het zo blijft. Die corona-crisis komt me nu zo langzamerhand al de keel uit. Maar ik vrees dat we er nog niet vanaf zijn. Ik kijk met angst en beven naar het verloop van het pinksterweekend. Als iedereen nu eens voor één keer zijn verstand zou gebruiken…. 

José is druk doende om nieuwe broeken voor me te maken. Want een mij passende broek kopen is er niet bij en laten maken véél te duur. Ik zou graag willen dat het anders was. Gelukkig is mijn José van alle markten thuis. Mijn been bezorgt me ondertussen volop coronalast, al heb ik de fysio weer kunnen oppakken.

En ondertussen dient de nieuwe ellende zich al aan. De bordjes heb ik gezien, de waarschuwende linten en de rupszuigers aan het werk. Ik heb het uiteraard over de eikenprocessierups. Krijgen we dan nooit rust of slaan de dieren eindelijk de mensen om de oren vanwege hun ergerlijke gedrag tegen flora en fauna?

(Bron: familiearchief f. van son)

Achtertuinbaden open...

Voor de commerciële baden kan het officieel nog niet, maar in menig achtertuin staan ze al te pronken en wordt er al volop genoten. De zwembaden. Het was een week waarin onze kleinkinderen in het centrum van de belangstelling stonden. Zo kregen Emma en Renée hun zwembad in de tuin en er staat er nu ook een bij Anouk en Youri. Ook Daan en Robyn en Joël hebben er al een staan. Het vakantiegevoel kan beginnen. Cas en Sem hebben ook een badje én een trampoline, die al aardig wat buurtvriendjes weten te vinden. 

Voor Anouk was het nog meer feest deze week. Zij kreeg een vervroegd verjaardagscadeau. Een mooie nieuwe fiets. Een stevig exemplaar, waarvan ze jarenlang plezier kan hebben. Ze kwam de nieuwe fiets -zodra hij in elkaar was gezet-, uiteraard blij showen aan oma en opa. Hartelijk. Zo is Anouk. Maar ze had nog meer geluk. Omdat niet alle cadeautjes op tijd konden worden afgeleverd, kreeg ze een paar dagen achter elkaar een cadeautje. Zeg maar eens dat je dan niet jarig bent.

Morgen is ze pas echt jarig en Oma en Opa zijn op de koffie uitgenodigd. Wij hebben zelf morgen ook een jubileum te vieren. Wij trouwden immers op 24 mei 1974 en morgen is het weer 24 mei, vandaar. Komende donderdag zijn wij bij de kapper aan de beurt komende week. Daarom nog even snel een foto gemaakt van onze neanderthalerkoppies ‘coupe corona’. Ik doe er al een week geen gel meer in. Dan is het helemaal geen gezicht meer namelijk.

Er is afgelopen week vrijwel geen tijd geweest om aan mijn genealogie te werken. Enkel wat mailtjes met vragen beantwoorden en verder ‘praten per mail’ met Guus van het CBG, het Centraal Bureau voor Genealogie in Den Haag, over ons familiewapen. En woensdagmiddag even iemand bijgepraat over hoe je genealogisch onderzoek zou kunnen aanpakken.

Ik zou het haast vergeten. Gelukkig gaat ons gemeentebestuur kijken of er een opstelling kan worden gemaakt om weer ‘gewoon’ te vergaderen in de Raadzaal. Uiteraard iedereen op anderhalve meter. Ik kan niet wachten na wederom, al dan niet technisch, gebroddel bij de vorige digitale Raadsvergadering. Hopelijk mogen mediavertegenwoordigers ook op afstand weer in het echt meekijken en meeluisteren. Het debat zal hopelijk minder met horten en stoten verlopen dan. Technisch bedoel ik.

Op een van onze tochtjes kwam ik ook grenspalen tegen. Met het wapen en de naam Brabant aan de ene kant en Holland en het wapen aan de andere. Inmiddels is me duidelijk waar dat vandaan komt. Op de avond van Hemelvaartsdag kwamen Tara, Pieter en Robyn nog even ‘dag’ zeggen. Het ging ze gelukkig goed. Vrijdag kwamen Cas en Sem weer even binnen. Wij op afstand uiteraard. Ze speelden heerlijk. Hopelijk kan dat weer snel, zoals het altijd was, zodat Sem aan mij kan komen vragen of ik iets wil maken.

En dan tot slot nog van dit weekendbericht: gisteren 22 mei was het precies vijf jaar geleden, dat mijn moeder ’s morgens even na zes uur haar laatste adem uitblies. Uiteraard moest ik daar ook gisteren weer even aan denken. Het is al vijf jaar geleden, maar voelt nog als de dag van gisteren. Met haar dood verdween mijn hele vorige generatie. Nu zijn José en ik de oudste nog levenden. Het leven gaat gelukkig gewoon door, alhoewel, gewoon is in deze coronatijd nu niet direct het juiste woord. We missen de kinderen en kleinkinderen. Dat geeft een verdrietig gevoel. Het kan ons niet snel genoeg weer echt normaal zijn.

(Bron: familiearchief f. van son)

Coupe Corona

Onze basisschoolkleinkinderen (mooi woord voor scrabble), hebben hun eerste halve schoolweek achter de rug. Spannend vooral voor de jongsten. Mama of papa mochten niet eens mee het schoolplein op, laat staan mee naar binnen. Cas vond het zo spannend, dat hij in de nacht van zondag op maandag bij zijn ouders in bed kroop. Zijn grootste angst was, dat hij te dicht bij de andere kinderen en de juf zou komen en zijn handjes niet goed zou wassen, vertelde hij mama. Youri was na de eerste dag op dinsdag doodmoe. Ook Robyn ging pas dinsdag en had school tot 2 uur. En Daan is aangenomen op het Dongemond. Gezellig, goede keuze. Sem had het na even wennen ook weer naar zijn zin. Anouk, ach die vond het allemaal weer best. 

Na de eerste dag was de onzekerheid bij Cas verdwenen. De juf stond de kleuters op te wachten op een met slingers en ballonnen versierde speelplaats. Kinderen snappen het en zij rooien het wel. Ze zijn flexibel.

Maar volwassenen.. Ergerlijk vind ik het groeiend aantal mensen, dat wat mij betreft het nog altijd niet snapt of beter gezegd niet wil snappen.

We kunnen eindelijk naar buiten en ja hoor, meteen gaan de kuddedieren naar datzelfde plekje om bij elkaar te gaan zitten, liggen of te winkelen. Vooral in die grote steden in de Randstad maar zelfs ook hier.

Toegegeven, Corona heeft niet in heel Nederland zo erg toegeslagen, als bij ons, maar toch. Die lui daar kijken toch ook allemaal TV en zien toch ook allemaal hoe zorgmedewerkers nog altijd veel te lange dagen moeten maken. We zouden er met z’n allen juist alles aan moeten doen om te voorkomen dat het virus weer toeslaat. Maar nee hoor. ‘Eigenwijs’ zijn ze. Misschien wordt het anders als door hun egoistische gedrag bij voorbeeld de horeca op 1 juni niet open kan, geen terrassen en ook toiletgebouwen op de campings niet. Of dat de verzorgingshuizen nog dicht blijven voor normale bezoekjes die zo noodzakelijk zijn.

Daar hebben die mensen, dan niet alleen zichzelf mee, maar ook die miljoenen goedwillenden, die zich wel aan de corona-regels iets gelegen willen laten liggen. Die groep uit de ‘ik-cultuur’ is eigengereid. Of met andere woorden: wil koste wat het kost de dingen doen, zoals en hoe zij zelf willen. ‘Moet kunnen’ is hun motto. Ik kan me daar werkelijk kapot aan ergeren.

Gelukkig start de economie weer op. Ondernemers moeten geholpen worden met ons belastinggeld. Maar vooral die groten verrijken zich liever over de rug van medewerkers. Er komen daar zonder meer massa-ontslagen. ‘Pik binnen die steun met belastinggeld’. Het zijn vooral de grote bedrijven, zelf niet zo scheutig met betalen van belasting, die weinig moreel besef hebben als het om hun werknemers gaat. Geef mij maar die kleine hardwerkende plaatselijke ondernemers en zzp-ers. Gelukkig kan een groepje kleine zelfstandigen opgelucht ademhalen. De kappers bij voorbeeld. Die opluchting was er ook bij veel klanten. Het leek zo langzamerhand of meerkleurenhaar bij vrouwen in de mode was. Evenals ‘matjes’, haar en bakkebaarden tot over je oren bij mannen. Ik zelf moet nog. De valys- en deeltaxi rijdt nog niet. Na een dikke week knippen op extra lange werkdagen, zien heel wat mensen er weer wat beter uit, -of ze vinden dat zelf-, gewoon omdat ze weer eens in de spiegel van de kapper konden kijken. Of omdat de thuiskapper hen de spiegel had voorgehouden. Ik ben bijna aan de beurt en José ook. We mogen de auto van Bram lenen. Ik moet zeggen, het is voor ons twee wél hard nodig.

(Bron: familiearchief f.van son).