zaterdag 29 april 2023

Profiteren en afwachten...

Tijd om op te krabbelen na koorts, corona  en andere gezondheidsellende. Ik ging weer naar de fysio, de zon scheen uitbundig en het was deze week een paar dagen droog. José en ik hadden lang genoeg binnen gezeten en trokken er daarom op uit. Niet veel lopen want de spieren en gebrek aan kracht spelen mij parten na die corona-aanslag. Het werden dus ritjes in de natuur, ook meestal kleinere wegen. Zo reden we langs een omweg naar Willemstad  en we kozen er ook voor om naar ons geliefde terrasje te rijden op Westenschouwen op de rotonde. Auto parkeren, een klein stukje lopen en heerlijk zitten, nu eens in het heerlijke zonnetje, dan weer in de bewolkte lucht, maar wel zeelucht opsnuivend en lekker samen gezond lunchen. Dat probeerden we ook op Koningsdag, maar teveel Nederlanders trokken naar het terras van de abdij van Postel. Terrasje moet ik zeggen, want waarschijnlijk door te weinig personeel was het terras gehalveerd. Met dat probleem kampten ze ook in Meerseldreef. Alles vol, terras niet open. Dus dan maar thuis even een bakske drinken.

Kleinkinderen

De kleinkinderen kwamen deze week niet, als uitvloeisel van mijn corona. We mochten eerst even bijkomen kennelijk. Wel even video gebeld met Luuk, die erg blij was mij te zien. Binnenkort komt hij weer. Dat geldt ook voor Cas en Sem en ook Emma komt nog een dagje. Dat was al even afgesproken, maar dat ziekteprobleem van mij kwam er tussen. Je hebt nog een foto te goed van Sem, die alvast op de politiemotor oefende en  van Luuk, de boef van het stel. Zondag gaan we naar de verjaardag van Sven in Vleuten.

Cardioloog

Gisteren kon ik eindelijk naar de cardioloog. Overleggen over mijn aangetaste medicijnen door andere specialisten in de afgelopen maanden, in hun pogingen om te proberen mijn hart- en andere problemen op te lossen. Over 6 tot 8 weken mag ik weer op controle. Bij de controle vrijdag bleek, dat ik op dat moment weer een hartritmestoornis had. Dat zal volgens de cardioloog meer gaan voorkomen. Ik voel soms inderdaad wel verandering in mijn hart, beetje trilling bij voorbeeld, maar ik wacht maar af tot over anderhalve maand weer bloed moet worden geprikt en er weer een hartfilm is.

Nog niet

Neem verder onderzoek  naar mijn familieverleden zat er nog niet in. In mijn boek ben ik toe aan de laatste generaties. Ik heb wel nog even contact gehad met Guus van Breugel, de familiewapenspecialist van het CBG, het centraal bureau voor genealogie in Den Haag. Daarover ongetwijfeld later.

(Bron: familiearchief f. van son)







 

 

zaterdag 22 april 2023

De druppel....

Hij kwam dan toch, die laatste druppel, die mijn emmertje helemaal deed overlopen. Ik voelde het aankomen, maar wist niet, dat het zo veel te weeg zou brengen. Al maanden liep ik noodgedwongen van het ene medisch specialisme naar het andere. Steeds kwam er iets bij. Van onderzoeken, waarbij een aantal, laat ik ze maar eufemistisch ‘lastig’ noemen, met bijpassende psychische aanslagen; wegvallen door veranderende bloeddruk en weer een ander soort hartritmestoornis, dan bij mij normaal was, ondanks mijn ingebouwde ICD/pacemaker. Weer een cardioversie onder narcose; aanpassing van mijn medicijnen en dieet voor een speciaal onderzoek. Hoeveel kan een mens verwerken?

En dan test ik positief. Het werd me teveel toen er, vermoedelijk vanaf vorige week vrijdag, corona bijkwam. Die sloeg in als een bom. Ik werd er erg ziek van en ben het nog steeds; kreeg de gebruikelijke spierverkrampingen, toen ik enkel nog op bed kon blijven. Natuurlijk in het weekend en tot overmaat van ramp viel ik tijdens nachtelijk toiletbezoek en ging totaal onderuit met een flinke bloeduitstorting op hoofd en arm en een pijnlijke heup tot gevolg. Bij bezoek van de huisarts bij mij op de slaapkamer, bleek, na een ‘tich’ aantal telefonische vragen die ochtend over de ernst van de corona-aanval, dat ik net niet ziek genoeg was om stappen te ondernemen. Ik moest uitzieken, zo kreeg ik het advies na drie dagen en nachten niet slapen, de hele dag en nacht pijnstillers en niet weten hoe ik van de spierkrampellende, pijn en slapeloosheid moest liggen.

Ik mag bellen als het slechter wordt….. Om een heel lang verhaal kort te maken: nog steeds ziek en ellendig. Vandaar vorige week zaterdag geen wekelijks weekendbericht. Deze keer alleen een update, totdat ik weer wat beter ben.

Ik ben dankbaar voor mijn steun en toeverlaat José, voor wie niets teveel is. Zij blijft, uiteraard, zou je haast zeggen, overeind. Test zelfs niet positief op corona, terwijl zij zich toch allerminst fit voelt. Beide hebben we alle vaccinaties tegen corona gehad, inclusief de boosters, maar het blijft voor mij een niet te vergelijken ellendeziekte. Wat anderen er ook van zeggen. Ik ben lichamelijk en geestelijk strak gespannen.

En het vervelendste vind ik, dat we er niet even uit kunnen samen, of al was het maar met kleinkinderen naar monkey town. Ik kan nu nog niet meer dan vijf stappen zetten met beide krukken en trek me zo nu en dan terug op mijn sta-op-stoel, die veel mogelijkheden heeft.. Soms lukt het om even te slapen en een klein beetje meer uitgerust wakker te worden. De eetlust komt nu een beetje terug. Puf om gezellig aan familieonderzoek te doen, zit er niet in. De Raad kon ik maar een uurtje volgen en moet ik dus nog terugkijken om artikelen voor mijn wekelijkse pagina te maken.

Klagen, ik probeer het achterwege te laten. Ik schiet er immers niets mee op. Ik heb dit nu eenmaal, maar zou het best kwijt willen. Ik snak naar rust en een tijdje me niet druk hoeven maken over mijn gezondheid. Dat zou ook voor José een stuk prettiger zijn. Ook die leeft onder voortdurende spanning. Misschien kom ik komende week weer langzaam uit deze diepe put…….

(Bron: familiearchief f. van son)


 

zaterdag 8 april 2023

Bergen en dalen.....

 De week begon met een bezoekje aan de verjaardag van onze oudste zoon. Ik kon daarna thuis nog even de Ronde van Vlaanderen een stukje terugkijken. Dat was echt de moeite waard. Vandaag en morgen rijden dames en heren Parijs –Roubaix. Weer zo’n monument. Ik hoop te kunnen kijken en anders maar weer de eindfase terugkijken. Het is maar wielrennen.

Er gebeurde meer. We hebben enkele weken geleden een nieuw bankstel gekocht en kregen het seintje, dat het klaar staat. Met onze oude, nog prima lederen hoekbank hebben we een paar vriendelijke starters erg blij kunnen maken vlak voor Pasen. Hij werd woensdagavond opgehaald en een dagje later kwam de nieuwe bank. Een nieuw gezicht, geen hoekbank deze keer maar nu een twee- en driezits. We hebben de kamer meteen anders ingericht. Wij zijn er blij mee. Kleinzoon Luuk, die donderdag weer kwam spelen, zag het niet zo zitten om een uurtje te slapen ’s middags. Hij bleef huilen en oma heeft hem toen maar even op schoot genomen. Dat zag meneer wel zitten. Hij kon meteen meegenieten van de kaas die José op haar brood had. Dat vindt hij heerlijk. Net zijn vader.

Nieuwe fiets

Op 2 april 2020 fietste hij voor het eerst zonder zijwieltjes onder het toeziend oog van Papa. Ik haalde die foto nog even uit een filmpje daarvan in mijn archief. Nu kwam kleinzoon Cas, drie jaar later zijn nieuwe sportfiets aan oma en opa laten zien. En trots dat hij was. En terecht. Prima degelijke fiets. Hij kan ook nu al zelf erg goed van huis naar oma rijden. Wel goed uitkijken natuurlijk. Hij kwam naar binnen en wenkte en riep dat ik ook even moest komen kijken. Natuurlijk ging ik. “Zeven versnellingen”, vertelde hij en ook even tussendoor welke onderhoud de fiets nodig had. Cas is echt een pietje precies en weet het prima te vertellen.

Afschuwelijk

Een week met vallen en opstaan, -zo zou je de afgelopen week kunnen noemen-. José en ik weer bij twee verschillende specialisten in het ziekenhuis geweest. Vooral woensdag was geen pretje. Speciaal dieet vooraf op maandag en dinsdag enkel vloeibaar eten met maximaal 1,5 liter vocht en een smerig medicijn na elke ‘maaltijd’. Woensdag helemaal nuchter en dan een erg pijnlijk onderzoek, twee keer prikken voor een infuus en even teveel van het goede zonder narcose of roesje. Even weggevallen. Ik merk dat ik er echt enkele dagen van moet bijkomen. Op 13 april mogen we weer naar Amphia en krijgen we de uitslag. Weer spannend. Ik was nog niet zoveel opgeknapt, dat ik donderdag de Raadsvergadering al kon bijwonen. Dat werd thuis volgen via internet dus, zoals elke inwoner telkens kan. Maar daar had de gemeente niet aan meegewerkt. Er was besloten het maar niet uit te zenden. Hopelijk kan ik de dertiende weer wel fysiek naar de discussieraad. Dan heb ik de uitslag van het onderzoek en op de 28e mag ik weer naar de cardioloog. Het blijft maar doorgaan, nu al maandenlang. Ik had en heb geen fut en geen ambitie om deze week aan familieonderzoek verder te werken. Ik heb wat rust genomen en ’s middags een paar uurtjes op bed gelegen. Het was hard nodig. Er zit nu veel te veel spanning in mijn lichaam.

Sport?

De voetbalwedstrijd Feijenoord-Ajax in de halve finale van de beker. Nee. Daaraan wil ik geen woorden vuil maken. Er zitten bij teveel wedstrijden teveel eencelligen op de tribune, die zichzelf supporter noemen. Clubs, KNVB en justitie, doe er onderhand eens echt iets aan, in plaats van pappen en nathouden, niet werkende stadionverboden en enkel ach en wee roepen, achteraf excuses aanbieden en zeggen dat je je schaamt. Om te kotsen.

(bron: familiearchief f. van son)

 



zaterdag 1 april 2023

Aan bijlagen heb je iets....

En ja hoor. Ik kwam afgelopen week weer eens even aan het schrijven van mijn boek toe. Ik ben nu bij hoofdstuk 29 en op pagina 425 van ons familieboek. Ik spit nu de gegevens van mijn opa door. Jan van Son van de groentewinkel aan de Ginnekenweg in Breda. Dit jaar op 18 februari nu honderdvijftig jaar geleden, werd mijn opa geboren. Johannes van Son, in gewone mensentaal dus gewoon Jan. Ik heb veel informatie over mijn opa, die ik al kleine Fransje zelf nog even gekend heb. Hij speelde met mij in de achtertuin zo nu en dan. Ik mocht op zijn rug zitten. Dat kan ik me nog vaag herinneren.  Opa Jan was getrouwd met oma Leentje (Helena Maria) Kools. Maar mijn oma heb ik nooit gekend. Zij stierf al in 1942 tijdens de oorlog. Opa, door mijn moeder ooit gekenschetst als "een tevreden oud manneke. Hij genoot van zijn rokertje en hielp op zijn gemak in de tuin en met de groenten. Hij zat graag bij het potkacheltje en rookte zijn pijpje". Die rust zal mijn vader kennelijk van zijn vader geërfd hebben. Ik jammer genoeg niet. Hoewel ik steeds rustiger wordt, kan ik nog niet tippen aan hen.

Akten

Uiteraard beschik ik over kopieën van diverse akten, foto’s, originele persoonlijke papieren en adresboeken, waarmee je het leven van opa en oma heel goed in kaart kan brengen. Wat ik naast de trouwakte met handtekeningen ook bewaarde, dat zijn de zogenoemde ‘huwelijksbijlagen’. Dat waren bescheiden, die je moest overleggen als je in het huwelijk trad. En dat deed opa Jan dus en wel op 6 augustus 1902 in Ginneken en Bavel, waar hij ook geboren was, om precies te zijn  op het adres wijkletter B-71 in Bavel, in 1898 lag dat in de omgeving van de Brigidastraat.

Zowel uit de trouwakte als uit die bijlagen kan je heel wat zinvolle informatie halen. Zoals bij voorbeeld uit het uittreksel uit het geboorteregister van hem en zijn vrouw, de namen van vader en moeder; het bewijs over de dienstplicht en bij voorbeeld ook de verklaring dat er geen bezwaar tegen het huwelijk is ingediend na de verplichte drie afkondigingen. Ik heb zelfs nog een origineel boekje met Brabantse volksverhalen, waarin Jan en zijn vrouw Leentje beide twee keer de revue passeren. Een prachtig tijdsbeeld. Opa Jan stierf op zaterdag 21 februari 1953 om 14.00 uur, zo lees ik in zijn overlijdensakte. Jan van Son stierf inwonend bij zijn zoon Cor en diens vrouw Riet, mijn ouders. Hij was ziek geweest, vermoedelijk griep. De aangifte van overlijden werd gedaan op 23 februari. Niet zo vreemd dus, want in het weekend was de burgerlijke stand van de gemeente toen ook niet open. Door alle gegevens, illustraties, bidprentje en persoonsbewijs wordt mijn opa als het ware weer even tastbaar.

Kleinkinderen

Uiteraard kwamen dinsdag tussen de middag Cas en Sem weer bij ons eten. We haalden ze op en brachten ze daarna ook weer naar school. Oma had voor een verrassing gezorgd, door pannenkoeken te bakken. Dat was smullen. Donderdag was Luuk weer van de partij. Hij speelde die dag een beetje voor boef. Kastjes optrekken, poezenvoer pakken. Maar eten ging er wel in. Zijn papa en mama samen kwamen hem weer ophalen, vroeger dan normaal.  Dat was ook weer even gezellig wat bijkletsen, voordat hij al zwaaiend weer mee ging. Vrijdag wilde hij toch even opa en oma zien, zo bleek, dus videobelde Pieter. Dat vond Luuk maar raar, dat hij zijn opa en oma zag en hoorde, maar niet kon aanraken.

Toch nog even

José en ik gingen samen weer naar onze vriend de kapper in Oisterwijk. Kunnen we er weer even tegen. De pedicure kwam en ik liet mijn orthopedisch schoeisel nog eens wat aanpassen bij Nico in Drunen. De pijn aan mijn tenen is nu zo goed als weg. Duimen dus. Komende week is het overigens weer ziekenhuis. Twee keer. Maandag controle voor een operatie begin deze maand en woensdag een vervelend onderzoek. Hopelijk kan ik donderdag toch even de Raad volgen, al is het maar vanuit huis. Daar houd ik het maar bij voor deze week.

(Bron: familiearchief f. van son)