Over plaatselijke horeca en Scrooge.

 De horeca steunt en kreunt onder Corona. Waarom laten jullie met Kerstmis niet een diner komen, vroeg Elke zich af. Samen met haar zus Meike had ze José voor haar verjaardag een dinertje voor twee aangeboden, met in hun achterhoofd steun aan de plaatselijke horeca. Waarom niet met kerst, vroeg zij. We waren er zelf nog niet opgekomen. Maar het leek ons erg leuk. Dat hebben we geweten. In een grote doos bracht Elke mede namens haar zus een massa kleine bakjes binnen gistermiddag en een gebruiksaanwijzing met kleurenfoto’s. Ze nam alles, voorzien van gekleurde stickers voor elke gang, samen met José door. Ik moet zeggen de plaatselijke horecamensen van ‘Koken aan de Markt’ in Geertruidenberg hadden zich echt uitgesloofd. Er kwam een heerlijk vijfgangendiner op tafel. José moest er in de keuken natuurlijk nog wel de finishing touch aan geven, maar dat is haar wel toevertrouwd. Haar borden waren van de echte foto’s niet te onderscheiden. Ik heb er van elke gang daarom maar een foto voor jullie bijgedaan. Dankjewel Elke en Meike, een heerlijk cadeau. We hebben er lekker gezellig samen drie en een half uur over gedaan.

Kerstmis heeft een bepaalde sfeer. Je moet de radio niet aanzetten, met die misselijke amerikaanse kerstsongs. Maar op TV viel me iets nieuws op En dat gebeurt niet zo vaak. Na ‘de Passion’ rondom de Paasdagen, was er nu in Dordrecht ‘Scrooge’ live, A Christmas Carol. Het overbekende verhaal van Dickens over de vrekkige Scrooge die bezoek krijgt van drie geesten en uiteindelijk toch eieren voor zijn geld kiest, werd mooi in de openlucht tussen de historische panden in Dordrecht vertolkt. Het is de bedoeling dat dit, net als de Passion, een traditie wordt. Lijkt me leuk. Maar wat ik nou zo jammer vind: waarom moeten er alleen maar engelse liedjes worden vertolkt, terwijl het verhaal toch prima in het Nederlands verteld wordt. Het lijkt haast of er nog maar weinig mensen geïnteresseerd zijn in onze moerstaal. ‘Scrooge live’ volgend jaar weer, maar -als het aan mij ligt- met nederlandse songteksten. Dat maakt het verhaal zonder twijfel nog mooier.

Ik heb de artikelen al geschreven voor het eerste nummer van de Langstraat in het nieuwe jaar. Dinsdag nog één keer naar de fysio dit jaar.

José was druk met het aanhalen van boodschappen en het voorbereiden en maken van al het lekkers. Ze hebben er gisteren zeker weer van kunnen genieten en wij van de aanwezigheid van (schoon)kinderen en kleinkinderen. De Eerste Kerstdag is voorbij en ik maak dit weekendbericht op Tweede Kerstdag. Weer passen en meten vanwege het coronavirus. Dat viert geen Kerst. Wij hielden ons zoals gebruikelijk aan de regels. Hooguit 3 volwassen gasten. Wij hielden het zelfs op 2. Gisteren kwam het gezin van Meike en Ronald met Youri en Anouk brunchen. Vandaag is het de beurt aan dat van Elke en Wouter met Cas en Sem en zondag komen Tommy en Nienke met de kleinzoon-in-wording. Dan enkele dagen later gaan we naar Inge, Bram, Emma en Renée om de verjaardag van kleindochter Renée te vieren. We zijn er uitgenodigd voor een brunch. De jaarwisseling brengen we op uitnodiging door bij Pieter, Tara, Joël, Daan en Robyn. En dan hebben we rond Kerst en Oud en Nieuw al onze kinderen en kleinkinderen weer gezien. Zo kunnen we op de laatste avond van het jaar toch nog eens even weg. Want al dat binnen zitten is best slopend. We hebben het er al bij al maar druk mee. ‘Als een oud baasje’, maar eigenlijk begin ik dat zo langzamerhand ook te worden.

(bron: familiearchief f. van son).

 

 

Op de bank….

 "Komen jullie zaterdag om half 12 naar ons thuis, ik heb een Kerstoptreden!", zo vroeg kleindochter Anouk. Natuurlijk komen opa en oma dan. Oma neemt dan een ‘kleinigheidje’ mee voor Anouk en uiteraard ook voor Youri. Wat moesten we ervan verwachten? Thuis, zowat op elke verjaardag hebben Renée of Anouk wel een ‘optreden’. Ze doen dan een dansje of zingen iets. Maar een kerstoptreden thuis….    Nou, dat was heel wat anders. Anouk is bij de dansgroep ‘Fuse’ in Raamsdonksveer. Diverse leeftijdsgroepen van haar club hadden een kerstoptreden in Terheijden. Dat werd via youtube op televisie te bekijken. Ik moet zeggen, op het geluid na was het erg leuk en zeker om Anouk enthousiast te zien dansen. Ronald en Meike hadden voor kleine hapjes gezorgd en voor thee of koffie. Samen, oma Vera was er ook, hebben we genoten van het optreden. Uiteraard hebben we gewacht tot zij thuiskwam en hebben haar met applaus ontvangen natuurlijk.  Zo kan een optreden ook. Jammer dat je er niet lijfelijk bij kan zijn in Coronatijd, maar dit is toch een goed alternatief. 

Aan het begin van deze week viel Youri op school. Hij heeft daarbij sindsdien behoorlijke averij opgelopen aan zijn nog jonge gebit. Veel pijn en ellende. Hij durfde niet te eten of te drinken. Uiteraard ging Oma José een paar keertjes op ziekenbezoek. Gelukkig kon de tandarts zijn werk doen na een paar dagen en durfde Youri voorzichtig weer iets te eten en te drinken. Ik heb echt met mijn vriendje te doen. Ik zag hem gistermiddag alweer voetballen op het pleintje voor hun huis. Even oppassen bij Sem, zodat José mee kon om luxaflex op te halen.

Dit weekendbericht heet niet voor niets ‘op de bank…’. Dat is namelijk mijn uitje in deze tijd. Ik blijf met het oog op corona binnen op de fysio na. Ik ben druk aan het werk voor mijn stamboomonderzoek en voor ‘mijn’ pagina over plaatselijke politiek in ons weekblad De Langstraat. Uiteraard -en dat is gelukkig- kunnen we nog oppassen op onze, voorlopig nog, jongste kleinzonen. Donderdag kwamen ze een hele dag bij oma José en opa Frans spelen. Het was echt gezellig. Die Sem kan alles vertellen wat hij wil en zijn grotere broer moet af en toe echt uitkijken voor de kleine boef.

Tussen de bedrijven door ga ik dus de deur uit, een keer per week naar de fysio. Dat wordt vanaf 4 januari weer twee keer, na mijn operatie. Daarnaast vaak nog enkele uurtjes ’s middags naar bed en anders toch op de bank. Even een uiltje knappen of een ‘selfie’ maken alsof ik slaap, of lezen in een leuk en goed leesbaar boek, dat ik van Bram en Inge onlangs kreeg.     

José is er weer in geslaagd om geheel volgens de coronaregels de kerst te regelen. Het gezin van Meike en Ronald komt Eerste Kerstdag, Dat van Elke en Wouter Tweede Kerstdag en Tommy, Nienke en ons kleinkind-in-wording komen op zondag, of Derde Kerstdag als je wil. We kijken er allemaal al naar uit. Pieter en Tara kunnen niet, want Tara moet tijdens de Kerst werken in de zorg. Niet enkel in het Huntingtonhuis, maar ook bij andere vestigingen. Wie zei dat de zorg geen tropenuren hoeft te draaien... Ook Inge en Bram blijven thuis. In plaats van hun komst, gaan we op de verjaardag van Renée bijna eind dit jaar, op uitnodiging bij hen brunchen. Onze dagen zijn goed en gezellig gevuld. Gelukkig hebben we maar vijf kinderen…. Oh ja, ik zou het haast vergeten. NAC won met 3-0 van Volendam. (Bron: familiearchief f.van son). 

 

 

 

Ouder, maar niet gek…

 Drie onderwerpen deze week: e-cyclisme, Jip en Janneke en het gedoe rond het corona-vaccin. Ik merk dat ik ouder word, maar ik ben niet gek.  Vooral begin deze week werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zette ’s middags de belgische televisie aan omdat ik had gezien dat er een uitzending van het WK was voor vrouwen en mannen. Het ging over ‘cyclisme’ en dat betekent dat het over mijn favoriete sport wielrennen gaan. Toen ik het opzette zag ik in mijn beleving een computerspelletje. In een namaaklandschap met zelfs een lange ‘glazen’ buis onder het wateroppervlak. Een aantal door elkaar wriemelende poppetjes ‘fietsten’ over een parkoers met hellingen en een echte klim op het einde. Je kon er als renner of renster zelfs voor kiezen om gedurende 15 seconden tien kilo lichter te worden…. Leuk voor als je moet klimmen, dacht ik nog. Het ging om ‘Zwift e-cycling WK’. En er deden zowel bij de dames als de heren enkele mij bekend in de oren klinkende namen mee. Die profs moesten thuis op de rollen het parkoers afleggen. De eerste won. Dat was in elk geval normaal. Voor mij is dit niet wielrennen, zoals ik het waardeer, terwijl de deelnemers zich toch thuis uit de naad fietsen. De belgische commentatoren waren dezelfde als bij de grote ‘echte’ koersen. Ik dacht nog dat het vanwege enkel corona was, maar mijn oudste zoon werkte, zo begreep ik, ook thuis met zwift. Hij komt zelfs in de rangschikking voor. Wordt dit dan het wielrennen van de nabije toekomst? Ik hoop het niet. Voor mij blijft het een computerspelletje en op mijn laptop doe ik geen spelletjes. Enkele jaren geleden nog wel. Tetris bij voorbeeld; die verschillende figuren in elkaar passen totdat je een ons weegt. Maar Fifa was aan mij niet besteed, laat staan al die oorlogsspelletjes. Aan die laatste heb ik een gruwelijke hekel, net als die voor mij stompzinnige filmpjes met helden als vliegende mannen en vrouwen die onmogelijk dingen kunnen doen. De agressiviteit straalt er soms van af. Toch zijn er heel veel die daarop kicken.

En tegelijkertijd moeten Jip en Janneke-boekjes uit de bibliotheek, omdat ze uit de tijd zijn. Dat klopt, ze passen niet bij die steeds agressiever wordende filmpjes. Voor mij mogen Jip en Janneke blijven. Ze hebben gelukkig niet enkel voor mij eeuwigheidswaarde. Ik lees ze net als diverse andere boekjes, ook over Sesamstraat bij voorbeeld nog steeds voor aan de kleinkinderen, die er met plezier naar luisteren, net als onze eigen kinderen destijds. Zou dat mede aan hun opvoeding liggen, over wat normaal is? Mijn jongste kleinzoon geniet nog steeds van kinderliedjes, ie ook onze kinderen nog kennen en leerden. Begrijp me goed, veranderingen zijn niet per definitie slecht en ook niet tegen te houden, maar als er op tv wat eng over boeven wordt gepraat of het wordt op een andere manier te agressief of al te spannend, dan haken de jongste kleinzonen af. “Andere opa”, zegt Sem dan. Of hij gaat spelen met bouwblokken, auto’s of garage. En dat vind ik wel net zo prettig. Dan toch maar liever nog wat ouderwets. Brandweerman Sam en Paw Patrol vinden ze wel leuk om naar te kijken. Dat is toch ook modern.

En dan nog een paar woorden over het corona-vaccin, het derde onderwerp deze week. Normaal duurt ontwikkelen van een vaccin jaren, sommigen worden al jaren ontwikkeld en zijn er nog niet. Nu speelde geld geen rol en kan ineens in een vloek en een zucht een vaccin op tafel komen. In Rusland doorliepen ze gewoon niet de voorgeschreven stappen en vaccineerden al, voordat er officieel een vaccin was goedgekeurd. Spoetnik V heet dat vaccin. Haastwerk is zelden goed, heb ik altijd geleerd. Ik ben dus nog lang niet om, om mij snel te laten vaccineren, met welk vaccin dan ook. Die twijfel werd gisteren nog wat groter. De farmaceuten Sanofi en GlaxoSmithKline (GSK) hebben een tegenvaller te verwerken gekregen bij de ontwikkeling van hun coronavaccin. De resultaten van het vaccin bij oudere patiënten zijn minder goed dan gehoopt. Daardoor moet het vaccin terug naar de tekentafel. Het zal op zijn vroegst pas eind 2021 beschikbaar komen. Dat is één. Twee: Pfizer weigert het patent van zijn coronavaccin te delen. Daarmee houdt de Amerikaanse farmaceut het alleenrecht op de productie ervan. In tegenstelling tot AstraZeneca de brits-zweedse farmaceut. Die heeft een vaccin dat maar 70% goed werkt. Weet je wat, dacht men daar, we gaan onderzoeken of we met dat russische vaccin kunnen samenwerken. Waarschijnlijk omdat anders te veel woekerwinst op het vaccin verloren gaat. Ik zie alle farmaceuten nog steeds als geldwolven. Die de prijs kunstmatig hoog houden. Er zal en moet meegedraaid worden met de massa-aankopen van de EU. Vind je het heel erg dat ik die vaccinlobby niet vertrouw. Me dus voorlopig ook niet laat inenten en zelf zo voorzichtig mogelijk blijf omdat ik in een fikse risicogroep zit. Dat, of dat EU-bureau die vaccins nu goedkeurt of niet. ‘His masters voice’ en te doorzichtig allemaal. De onderzoeksjournalistiek komt waarschijnlijk snel met berichtgeving, hoe het allemaal werkelijk zit en werkt. Ook de ‘zorg’ is niet warm te krijgen voor inenten. Dat zegt toch ook voldoende. De coronabestrijding rammelt – waarschijnlijk weer dankzij bakken met geld-, aan alle kanten.

(bron: familiearchief f.v.son). 

 

Over een parel en andere feestjes

 Heb ik hem al eens ooit laten zien? Ik bedoel de gemeentelijke onderscheiding die ik kreeg bij mijn vertrek als communicatieadviseur bij de gemeente Oisterwijk. ‘De Parel van Brabant’, zo heet hij en dat het nr. 13 is, die ooit is uitgereikt, doet mij niets. Ik ben er blij mee en best trots op eigenlijk. Vandaar even in mijn blog deze keer. Ik werkte in Oisterwijk van 1985 tot 2000. We hebben er altijd prettig gewoond.

We hebben wéér een sinterklaasavondje achter de rug, het derde. Gisteravond met Bram, Inge, Emma en Renée. Vanochtend is er nog een pakjesmorgen met het gezin van Pieter en Tara en morgenmiddag sluiten Tommy en Nienke de corona-pakjes-5-daagse af. Pfft. Geef mij maar één avondje met iedereen. Hier word je -ondanks de gezelligheid- toch wel erg moe van.

Donderdag kwam Sem niet en hoefden we ook Cas niet naar school te brengen. Een extra vrije dag dus eigenlijk, maar we misten ze wel. Donderdagavond was het raadsvergadering en dat betekende dat ik die eerst moest volgen, om er gisteren weer uitgebreid artikelen over te maken voor mijn pagina over bestuur en politiek in Geertruidenberg. Ik heb ze, zoals meestal gebruikelijk, ook weer geupload, compleet met bijbehorende foto’s. Leuk werk blijft dat. Vooral het onderwerp over het afscheid van de bode Lies van Mierlo, vond ik leuk. Vandaar ook een foto van hem in mijn blog. Fijne vent die Lies. Hoe ze aan zo’n voornaam komen, dat weet ik niet. Genoeg daarover.  

Het is dagelijks vroeg donker, de verwarming is aan en onze oude kater Croky zit dan op de warme vensterbank ’s morgens vroeg. Zodra het wat later wordt, kruipt hij op zijn eigen kussentje. Lekker behaaglijk.

Collega-genealoog Hans Vogels wilde deze week per mail van mij nog iets weten over de familie De Jauche, die onze voorouders kruist. Ik heb daar behoorlijk wat onderzoek over gedaan. Voor de laatste puzzelstukjes is het wachten nu op Wim Deliën, die uit onze gezamenlijke informatie en zijn extra onderzoek een voorzet gaat doen over de herkomst van Giselbert en Arnold van Tilburg, onze directe voorouder. Dan kunnen we dat onderzoeksonderwerp van commentaar voorzien en uiteindelijk afsluiten en verwerken. Zo blijf je bezig. Er is nog genoeg te onderzoeken. José is begonnen met schilderen van ons familiewapen. Nog niet geregistreerd en volledig officieel uitgetekend, want die kosten, alles bij elkaar zo’n vijfhonderd euro, gaan echt mijn portemonnee te boven op dit moment.

Achter de geraniums? Vergeet het maar gerust. Dat zit er voor José en mij echt niet in. Wij komen onze weken heel goed door. Jammer dat het niet zo’n lekker weer is, want een beetje kou kan je ook op de scootmobiel wel aan en we gaan graag even de natuur in. Die is er meer dan genoeg in de omgeving van Raamsdonksveer. Maar ik moet zeggen dat het voor- en najaar en de zomer veruit mijn voorkeur hebben. Wie gaat er nu lekker op een bankje zitten om zijn brood op te eten als het koud of regenachtig is. Als de horeca open was, dan kon je nog aanleggen voor een bakje warme koffie of thee om wat op te warmen halverwege een tochtje. Nu moeten we dat helaas achteraf thuis doen. Jammer toch. Zou het bij al die idioten van die achterlijke uit Amerika overgewaaide ‘black-Friday’-die-een-week-duurt, achteraf niet in hun hoofd opkomen, hoe onverstandig ze bezig zijn geweest? Met Kerstmis wat meer open, zal er nu hoogstwaarschijnlijk niet inzitten. Ze hadden beter Black Friday kunnen verbieden dan na een uiterst drukke dag pas om vier uur op sommige plaatsen de winkels te sluiten. Soms denk ik wel dat ook dat kabinet maar een dotje doet. Ze mogen nu gaan kijken hoe ze de horeca tegemoet kunnen komen, die al heeft aangekondigd half januari zowieso open te gaan. Ze zijn dit gedoe zat: volle winkelstraten en rijen voor winkels, volle bussen bij openbaar vervoer. Volle schoolklassen, ga zo maar door. Maar lege horeca, die toch best strakke regels hanteerde. Misschien ook iets voor de sportclubs. Je zal zien dat er binnenkort ook weer, -zij het beperkt- meer mensen bij wedstrijden in de stadions mogen zijn. Als die regels nou maar een wat meer logisch zouden worden ten opzichte van elkaar. Dat wordt echt hoog tijd. Dan tot slot nog het geklungel over nog niet goedgekeurde vaccins, die al begin januari zouden moeten worden ingespoten. Met onze logge overheid? Vergeet het maar. Ook niet bij mij, zo snel. Ik wil eerst wel meer duidelijkheid over de gevolgen op termijn. Ik heb er nog weinig vertrouwen in.

(Bron: familiearchief f.van son).

 

Dat heerlijke ‘avondje’…

 Het heerlijk avondje bij ons werd tot nu toe twee heerlijke korte avondjes. Ik heb het natuurlijk over het pakjes uitpakken bij oma en opa. Er komen nog drie uitpaksessies. Een voor Emma en Renée en uiteraard ook nog een voor ons nieuwe kleinkind-in-wording. Dat hoort er vanzelfsprekend nu ook al bij! En een verlate pakjesbijeenkomst, maar daarover later meer

Cas en Sem 

Donderdag waren Cas en Sem aan de beurt. Eerder in de week was Piet al bij de deur van hun huis gekomen. Het is allemaal erg spannend. Sem was van het spelen en de spanning zo moe, dat hij ’s middags maar even bij opa kwam slapen op de bank. Maar daarna ging hij weer als de brandweer. En dat bleek ook bij het uitpakken van de pakjes. ‘Brandweerman Sam’ was populair en alles wat daarbij hoort. Maar ook de chocolade Pietjes vielen in de smaak. Ze waren enthousiast. Ik moet zeggen: het was ook erg gezellig.

Youri en Anouk

Vrijdagavond was het de beurt aan Youri en Anouk. Onder het eten van hapjes pakten ook zij bij oma en opa enthousiast de pakjes van de Sint uit. Bij al snel waren ze bezig. Youri legde drie puzzels samen meet paspa en Anouk schilderde Voor hen waren er geen chocolade Pietjes maar voor ieder ook een speculaaspop. Vanochtend zou het de beurt aan Robyn en haar broers Daan en Joël zijn. Maar Joël liep bij een vriend corona op e n dat betekent dus voor hen uitstel, tot groot verdriet van Robyn. Ik moet eerlijk zeggen, dat ik het eigenlijk toch best wel jammer vind, dat we niet met z’n allen samen pakjesavond kunnen doen, dankzij die corona. Samen is het toch extra leuk. Maar ja, het is niet anders. We hebben geen keuze.

Genealogie

Er gebeurde deze week ook nog een en ander op het gebied van mijn hobby. Ik begon met het schrijven van mijn levensverhaal met bijpassende foto’s uiteraard. Ook het onderzoek vlot nu. Wij komen nu toch echt dicht bij de afstamming van de Giselberten van Tilburg. De bronnen worden op een rij gezet en gecontroleerd. Langzaam maar zeker sluit zich het net. Je weet het, goed werk heeft tijd nodig en vergt vooral veel controle. Je kent me zo langzamerhand. 

Gezondheid

Ik bezocht maandag ook de chirurg die bij mij de zware operatie van 19 oktober uitvoerde. Gelukkig blijkt er geen nieuwe ingreep nodig. Maar het kan wel vier maanden duren, voordat mijn lichaam de bloeduitstortingen en andere gevolgen van de operatie heeft verwerkt. Ook zijn er nog resten van de breuken aanwezig. Ik ben al blij dat het niet weer een operatie vergt. Die narcose blijft zo akelig lang in mijn lichaam merkbaar. Gisteren ging ik voor het eerst weer naar de fysiopraktijk, na de thuisbehandelingen. Er kon weer een aantal oefeningen worden afgewerkt, maar ze vergen nu nog wel veel meer energie dan voorheen. Ook hierbij zal geduld wel een goede zaak zijn. Maar de ellende is, dat ik eigenlijk niet zo van ‘het geduld’ ben. Maar dit keer zal ik wel moeten. Op naar de Kerst en Oud op Nieuw met zijn tweetjes, met dank aan corona en al die ellendelingen die zich niets aan de regeltjes gelegen willen laten liggen.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

 

Een kleine 40 jaar geleden.

Ik ben druk bezig met het op orde houden van ons familiearchief. Een heel werk, want het beslaat vele eeuwen. Ik kwam de map over mijn tijd als journalist bij Dagblad de Stem tegen. Dat was van 1972 tot oktober 1980. Het overgrote merendeel maakte ik in die tijd deel uit van ‘het leuke team’. Team Oosterhout, de regio waaronder onder meer ook hooge en lage Zwaluwe, Made en Drimmelen, (het recreatieschap) de Biesbosch, het Land van Heuden en Altena, Geertruidenberg, Raamsdonk, Gilze-Rijen en Dongen hoorden.

Ik herinner me een fijne tijd met veel werk zowel overdag, ’s avonds als, -tijdens weekenddienst-, ook op zaterdag en zondag. Je was nauwelijks een avond thuis toen. Wel, ik vond veel foto’s. Ik wil er graag een paar aan jullie laten zien. Het is een tweetal foto’s van de viering van ‘de ton is rond’, toen het, -toen nog regionale dagblad bij overtuiging-, de honderdduizendste abonnee verwelkomen. Je ziet ook de foto van mijn werk op de telex, om vanaf kantoor Oosterhout het artikel snel in Breda te kunnen krijgen. Vaak moest je eerst een papieren lint met vreemde gaatjes typen, en dat daarna via de telex verzenden. Ik heb er vaak achter gezeten, na weer een van de vele raadsvergaderingen in ‘mijn ‘gebied. Het verslag moest immers de volgende ochtend in de krant staan.  Toen had ik nog in elk dorp een correspondent, die voor al het plaatselijke nieuws en weetjes zorgde. Ook tips kwamen van die correspondenten, zoals Lidy Wiedijk uit Geertruidenberg, bij wie we nog eens te gast waren,  De Jong uit Raamsdonksveer, Piet Theuns uit Made en Arjaan van der Made uit Lage Zwaluwe. Toen was het nog een tijd waarin we als journalisten echt aan het werk moesten en vaak echt op onderzoek uitgaan, veel lezen, en niet enkel telefonisch, maar ook op bezoek per auto. Je reed vaak veel kilometers om van hot naar haar te komen en weer terug. Oh ja op die andere foto ons team. Mocht je willen weten wie er op de groepsfoto staan?  Dat zijn van links naar rechts Kees den Exter, Frans van Son, Peter Schouten, Anja Verbiest, Roel van Zeelst en fotograaf Johan van Gurp. Willem Wolters staat helaas niet meer op de foto. Wilem, de chef van het team overleed veel te jong. En wat te denken van die foto waarop ik met onze oudste dochter Inge, met cadeautjes beladen de trap weer af ga bij ‘Stemsint’? In mijn herinnering hebben wij in het kantoor aan de Arendstraat in Oosterhout heel wat afgelachen, maar ook veel gewerkt. Even een paar momenten teruggedacht aan een gezellige tijd……

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

 

Wachten duurt lang

Ik wacht nu al ruim een week op bericht uit het ziekenhuis, wanneer ik weer mag komen. Wachten duurt lang, ook al voel ik me goed, het knaagt aan je en aan José en de kinderen. Maar in deze coronatijd kan je wel willen dat het snel gaat, maar dat helpt niet. Daarom toch nog maar even geduld oefenen.Ik 

neem wat meer tijd voor mijn nieuwe familieboek. Ben in de definitieve versie al zo rond pagina 120 van de dik 450 gekomen. Het krijgt nu al body. Alles voor de laatste keer aan het checken en de typefouten en verkeerde zinsconstructies eruit halen. Ik merk wel, dat ik ’s middags nog een paar uur naar bed moet. Ik ben dan moe, als ik een hele ochtend heb gewerkt of een tijdje bezig ben geweest met mijn boek, artikelen voor de Langstraat of met mijn nu nog jongste kleinzoon Sem. Op bed slaap ik dan echt zowaar echt een paar uurtjes en wordt herboren wakker. Ik ben nog erg snel moe maar loop zo af en toe een klein stukje op en neer in de brandgang. Kom liever geen mensen tegen in deze tijd waarin ik extra kwetsbaar ben na de operatie in deze coronatijd.

Donderdag en gisteren is ’s morgens Sem weer geweest om te spelen. Cas komt dan enkel ontbijten en samen met zijn broertje en mij de visjes eten geven. Cas wordt daarna door José naar school gebracht. Niet op mijn scootmobiel dus, maar hij begrijpt dat heel goed. ’s Morgens vroeg wil hij graag voor schooltijd nog even met de legoboerderijspullen spelen. Wat zou hij graag langer spelen, maar het woord school doet hem opveren, want hij gaat erg graag naar school.

Sem begint ’s morgens met het spelen van de trein. Vrijdag betekende dat op tafel op en leer laten rijden van de locomotief tussen hem en mij. Hij genoot en liet oma weten “met opa, oma”. Later hebben we nog even kinderliedjes gezongen en meegespeeld op de computer. Hij hangt dan heerlijk op zijn gemak tegen mij aan. “Niet de bril, opa”, zo wil hij tegenwoordig. Vroeger moest ik dat ding altijd juist van hem opzetten.

Als ik dan aan de slag ga met artikelen schrijven, dan trekt Sem naar oma José om haar te zeggen “kom oma, keuken”. Hij pakt dan haar hand en trekt haar mee. Hij wijst naar een mandarijntje of appel of een koekje of kleine pepernootjes van Zwarte Piet. Als het aan hem ligt, wil hij de hele ochtend eten, maar dat kan natuurlijk niet. Als hij met Oma naar Albert Heijn gaat, dan weet hij precies waar het kleine winkelwagentje voor kinderen staat, waar zij een stukje fruit mogen pakken.

Oma José zet hem daarom maar in het winkelwagentje. Ze is te bang dat hij er tussenuit knijpt. Want een boef is het. Maar wel leuk en prima opgevoed. Keurig “dankjewel oma” of “asjeblief oma”, als hij iets krijgt of geeft. Dat vinden wij uiteraard erg plezierig. Cas is altijd erg dankbaar als ik hem ’s morgens zo af en toe help, als hij zijn boterham, maiswafel of cracker smeert.  Het liefst regelt hij alles zelf. Ik pel soms een eitje voor hem en dan maken we er samen schijfjes van met de eiersnijder. Altijd gezellig.  Volgende week weer, als corona geen roet in het eten strooit. (bron: familiearchief f.van son)