Nog één weekje……

Elk jaar is er voor mij op vaderdag in elk geval hetzelfde cadeautje bij: de tourgids. Met plezier vul ik elk jaar de ‘tourtoto’ in. Dat doe ik al jaren. Vroeger deed ik mee aan de toto van het verificatiebureau, vooral toen ik nog in Oisterwijk werkte. Je moest dan een aantal renners aangeven, die in de Tour de France punten konden behalen. Als ze bij de eerste tien waren, dan kregen ze punten. Ook de gele trui, de groene en de bergtrui waren goed voor punten. Wie dan aan het eind de meeste punten had, die kreeg de hoofdprijs en er waren nog diverse andere kleinere geldprijzen. De hoofdprijs was 999 gulden. Dat was beter voor de belasting. Eén keer haalde ik samen met een Oisterwijkse collega die hoofdprijs binnen. Toen ik niet meer in Oisterwijk werkte, bleef ik toch meedoen. Ik bracht dan op de dag waarop de tour begint, in alle vroegte mijn lijsten naar Gilze. Daar kon je ze op een bepaald adres afleveren. Het was er elk jaar, hoe vroeg ook, steeds druk met mensen die de namen van alle lijsten invoerden in een speciaal computerpogramma. Zo ging dat toen nog. Nu doe ik, ook al jaren, met de tourtoto van BN de Stem of het AD. Da’s immers tegenwoordig één pot nat. Ik mag de étappes graag volgen. Vroeger zat ik na mijn werk onmiddellijk voor de TV. Tegenwoordig blijf ik er niet meer voor thuis, sinds terugkijken bestaat. Alleen bij belangrijke en interessante bergritten wil ik wel eens zorgen, dat ik wat vroeger thuis ben om voor de TV te kruipen.

Aquarium

Tja wat zal ik ervan zeggen? Ik zit met mijn aquarium in mijn maag. Pas nieuwe planten erbij en de oude vervangen en na enkele weken ziet het frisse groen er al uit alsof het zijn laatste oortje versnoept heeft. Bruine bladeren, aangevreten tot op de nerf. Het ziet er niet uit. Ik heb natuurlijk het water laten testen. Er bleek bijna geen nitraat in te zitten tot mijn verbazing. Dat is nu bijgevuld en het zou goed moeten gaan, maar er zitten vissen in, die over de bladeren schuren op zoek naar voedsel. Maar ja, je kan ze er niet zo maar uitvissen met het schepnet…. Aanvankelijk dacht ik dat er onvoldoende licht was. Maar na ledverlichting te hebben aangebracht, bleek ook dat niet de oorzaak. Verder zoeken….

Weekend

Vandaag en morgen is het in veel landen de dag voor de nationale kampioenschappen wielrennen, Ik ben benieuwd wie er dit jaar boven komt drijven. Afwachten, maar ik ga zeker niet de hele middag voor de TV zitten. Nederland zal enkel de profs uitzenden, denk ik, maar België maakt er zoals altijd van elke wielerwedstrijd een chauvinistische happening van. Dat vind ik vervelend. Maar op zijn minst zo vervelend is het tweetal dat op Eurosport commentaar levert. De een is tuk op lijstjes en uitslagen van toen, de ander zit er wat voor spek en bonen bij. Intussen vergeten ze vaak de koers en wijden ze uit over de vriendin van Evenepoel of andere voor mij nutteloze zaken. Laat ze maar doen. Het is van voorbijgaande aard.

(Bron: familiearchief f. van Son).

 

Sam maakt mijn broeken....

Voluit heet het ‘New Royal fashions’. Sam Surin laat zijn team van kleermakers twee keer per jaar vanuit Bangkok in Thailand de wereld over reizen. Sam Surin is kleermaker van beroep oorspronkelijk. Nu is hij gevierd zakenman met een groot imperium. Waarom is dat allemaal zo belangrijk? Wel, vrijdag zijn José en ik weer eens naar zo’n meet- en bestelbijeenkomst geweest in Vught. Daar staan de kleermakers en liggen de stalenboeken twee keer per jaar klaar. In juni en in november. Er wordt de maat genomen bij dames of heren voor een jas, jurk, rok, blouse, maatpak of pantalons. Je snapt het al; mijn linkerbeen gaat steeds meer krom staan als gevolg van mijn aangeboren afwijking. Door medische ellende en de corona-aanslag op mijn lichaam is dat de laatste maanden verergerd. Zo, dat José er slechts met heel veel moeite in slaagt een ietwat passende broek voor mij te maken. Jaren geleden liet ik al eens broeken en blouses opmeten door de kleermakers van Sam Surin en dat beviel goed. Tot volle tevredenheid dus. Over een week of 6 krijgen we ze per UPS thuisgestuurd. Op de blousjes staan zelfs mijn initialen. Dat doen ze ook met kostuums in de jasjes. Maar een volledig maatpak draag ik eigenlijk nauwelijks meer, sinds ik mijn werk als communicatie-adviseur verruilde voor het onderwijs. José zocht vrijdag de stof uit voor de pantalons, de broeken dus en voor de shirtjes. Even afwachten. Het lijkt wel sinterklaas….

Apart

Eigenlijk was het we een apart weekje. Volgende week moet ik naar de cardioloog voor controle. Dat betekende deze week bloedprikken. Voor een keertje in mijn andere arm. Meteen leverde het een bloeduitstortinkje op. Ik hoop dat de cardioloog mij een goed advies kan geven, hoe ik uit het dal kan klimmen voor de zoveelste keer. Wat ik ook probeer bij de fysio; de beenspieren laten nog veel te veel verstek gaan. Ik denk dat de pompwerking van mijn hart verslechterd is. We gaan het horen.

Te warm

De ventilatoren in huis draaien op volle toeren. Toch vinden we het prettig om af en toe een ritje met de auto te maken. De airco is prima in orde. We reden zo maar even richting Oisterwijk en verder, totdat we in de Kempen kwamen en bij de ‘Acht Saligheden’. Natuurlijk zit er dan ook een stop bij op een van onze favoriete plekjes. De Beiaard op het terrein van de abdij van Postel. Een heerlijk broodje gegeten en een alcohol vrij biertje, gezellig gezeten onder de bomen en toen weer op ons gemak naar huis. Met pensioen zijn heeft voordelen, maar we merken ook dat alles niet meer zo soepeltjes gaat en steeds meer moeite gaat kosten. Ook voor José. Daar moeten we noodgedwongen wat meer rekening mee gaan houden. Niet alles kan meer. Hoe graag we ook zouden willen.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Jong geleerd….en veel meer!

Als hij net zo goed als zijn papa kan voetballen, dan hebben we er weer een goed voetballend kleinkind bij over een paar jaar. Onder het motto ‘Jong geleerd is oud gedaan’, begon papa Pieter op 3 juni al met de eerste training van Luuk. Ik heb er een filmpje van, waaruit ik een foto knipte. Het gaat allemaal weer in ons archief. Youri en Luuk zullen niet worden weggekocht door respectievelijk feijenoord en ajax, maar misschien worden ze goede voetballers voor NAC en treden ze in de voetsporen van hun overgrootvader, mijn vader. Overigens is Luuk wel veranderd. Hij is namelijk naar de kapper geweest en zijn mooie krullen leken verdwenen, maar komen gelukkig toch weer een klein beetje terug, zo lijkt het.

Oma’s eten

De kleinkinderen kwamen deze week weer eten bij oma. Maandag waren het Cas en Sem en ze kwamen ook dinsdag tussen de middag. Woensdag was het de beurt aan Anouk en Youri om voor het avondeten te komen eten bij oma. Papa en mama hadden een afspraak.  Voor de kleinkinderen geen probleem. Eten bij oma doen ze allemaal even graag.

Rome

Onze oudste kleindochter Emma had een fantastische week. Met school ging het naar Rome. Moeilijk puntje voor de ouders was wel, dat ze op maandag al om 05.00 uur in de vertrekhal van Zaventem moesten zijn. Vrijdag ging de laatste vlucht terug, dus je kan zeggen dat ze hun dagen maximaal benut hebben. We horen zonder twijfel nog hoe zij haar buitenlandse reis in haar eentje heeft ervaren. Haar zus Renée was al met school nar Namen geweest en had een bezoek gebracht aan de grotten van Han, ofwel “An”, zoals de zonder twijfel Franstalige gids in het beste Nederlands aan de jeugd uitlegde. Dat zal bij de pubers zonder twijfel tot de nodige hilariteit hebben geleid.

Achtertuin

Ik ken het nog uit mijn journalistentijd. Toen ging het over het plaatsen van woonwagenkampjes. Het probleem was toen al: ‘oké, maar niet bij mij in de buurt…’ . Datzelfde zien we nu met het probleem van de asielzoekers. Er moeten er misschien 200 komen op het voormalig recreatiegebied Hermenzeil in Raamsdonk. Woensdag was er een ingelaste debatvergadering voor de Raad. Ik was er natuurlijk bij om verslag te doen op mijn wekelijkse pagina in het weekblad over ‘bestuur en politiek’ in onze gemeente. En er waren insprekers, maar er kwam weinig uit, want het College kon nog nergens op antwoorden. Zo bleven de verontruste inwoners met hun zorgen zitten.

En ja hoor

We stapten voor het eerst voor een  behoorlijk ritje op de fiets en scootmobiel dit jaar. Er stond eigenlijk wat teveel wind jammer genoeg, maar we hebben toch ons favoriete bankje gehaald in de Biesbosch. We stappen ongetwijfeld nog eens op. Ik heb zelfs een petje tegen de ergste zon en hitte. En natuurlijk pakten José en ik soms een lekker ijsje onder de schaduwrijke bomen bij ENZO op de Markt

Onderzoek

Van stamboom en historische familieonderzoek kwam deze week niet veel terecht. Wel wat mailtjes beantwoord en verwerkt, maar anders niet.

En vandaag…

De vorige week werd op zondag afgesloten met de verjaardag van oudste dochter Inge. Vandaag wordt de verjaardag gevierd van Anouk en Youri. Oma en opa zijn ook uitgenodigd. En natuurlijk gaan we. Zondag ook weer een gevulde agenda, want dan mogen we met Elke en Wouter gaan lunchen bij Boeien in Drimmelen. De dag erop begin weer de nieuwe week. Ik ben er klaar voor, hoop ik. Het is al dagen goed warm en in het weekend wordt het helemaal tropisch. Dat worden voor mij in elk geval tropendagen.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Agatha van kamer 8 en……

We hebben een echte topactrice bij onze kleinkinderen. Robyn. Als Agatha ‘van kamer acht die een klacht had’, stond zij stralend op het toneel van De Bussel in Oosterhout en natuurlijk waren oma en opa op rij 4 stoel 20 en 21 van de partij om van onze kleindochter te genieten. Robyn is een geboren actrice; prima verstaanbaar, rolvast en ze leeft helemaal in haar rol. Uiteraard ook een paar foto’s van haar eerste grote optreden in het gezelschap van H19 in ‘Kamer 13’, een verhaal over een hotel waarin zich allerlei vaak komische verwikkelingen afspeelden. Wij hebben genoten en zij kennelijk ook. Uiteraard had oma een klein cadeautje voor onze actrice meegebracht.

Verrekijker

Het stond er wel, een handjevol mensen met fotocamera’s met toeters van telelenzen. Die hadden prachtig beeld, ongetwijfeld. Wij konden in de verte met het blote oog een heuse wolf zien staan en lopen. Met de camera van mijn mobieltje moest ik teveel vergroten om hem goed in beeld te krijgen helaas. Met verrekijker konden we wel goed de wolf volgen. Ik laat je de foto’s even, die ik heb geprobeerd, toch even zien. We waren in het park De Hoge Veluwe, waar we na een bezoek aan het Kröller-Müllermuseum een ruim uur zachtjes over de paden reden. We zagen ook een troep edelherten onder de bomen staan en genoten verder van de prachtige natuur. Dat kon al vanaf ’s morgens vroeg, omdat we een weekendje weg hadden geboekt. Geslapen in een heerlijk bed in een ietwat gedateerd hotel ‘Nol in ’t Bos’ in Wageningen, (maar ja het is al van 1834…) maar we gaan er desondanks zeker naar terug. De kamer was heerlijk rustig. de kwaliteit van het diner, zeebaarsfilet, was ontzettend goed en zeer de moeite waard. Dat gold ook voor het ontbijtbuffet. De bediening was attent en absoluut niet opdringerig. Het personeel vriendelijk en servicegevoelig. We wilden er graag nog een nachtje aankoppelen, om nog een uurtje op ons eigen balkonnetje midden in het bos te kunnen genieten, maar er was slechts nog één 1- persoons bed vrij. En zeg nou zelf, ik kan en wil José toch niet op de trein zetten in Ede. José fotografeerde diverse mooie takken of zelf te schilderen en dat gold ook voor schilderijen in het museum. Dat brengt haar steeds weer op ideeën voor eigen creativiteit.

Wageningen

Wageningen zelf valt vooral op door de vele fietsers. En niet enkel op de campus van de universiteit. Nog maar zelden zoveel fietsers bij elkaar gezien. Wageningen en omgeving en ook Renkum zijn ontzettend groen. Veel bomen in de woonwijken en veel groen ook elders. Alsof ze een aantal huizen in de natuur hebben gedumpt. De lunch zaterdagmiddag in ‘het Poorthuis’  was ook een schot in de roos. Gezellig en van kwaliteit. Het feit dat we het hele weekend het zonnetje hadden, maakte het extra fijn. Wel was er een beetje veel loopwerk voor mij in het weekend. Mijn spieren moeten er echt nog aan wennen en het moet wel beter worden dan nu. We liepen in het centrum van Wageningen en in het museum op zondag. Wat was het een fijn Pinksterweekend. We waren er dan ook echt aan toe. 

Genealogie

En vrijdag kwam natuurlijk Luuk weer spelen, compleet met Ajax-shirt. Zo hebben oma en opa de hele week toch een en ander te doen….. Ik moest ook nog een pagina maken voor het lokale weekblad, want er komt een asielzoekerscentrum, wat enige stof doet opwaaien. Weinig tijd voor genealogisch onderzoek, maar dankzij een mailtje ben ik toch weer een  stuk verder. Nog enkele stukjes voor mijn puzzel en dan heb ik de familiegeschiedenis vanaf 550 tot nu rond. Bij de ene generatie wat meer gegevens dan bij de andere, maar het levert toch een familieboek van rond 500 pagina’s op.

Nu zondag nog even op verjaarsvisite bij onze oudste dochter Inge en de nieuwe week kan beginnen.

(Bron: familiearchief f. van son).