Schoonheidswedstrijd in 819...

Deze week komen in mijn wekelijkse bericht weer een paar kleinkinderen aan bod en in mijn ogen een toch wel ietwat rare schoonheidswedstrijd in het jaar 819, gewonnen door mijn voorouder. Eerste onze kleintjes uiteraard. Vrijdag kwam Robyn weer eens een keertje. Het was gezellig een dagje met haar. Zij had het er al een tijd op staan om weer een naar Oma en Opa te gaan. Papa Pieter bracht ze ’s morgens en haalde haar ook weer op. Ze was echt lief! En eten deed ze als een grote. Stukjes boterham gingen de een na de ander in haar mond. Uiteraard praatte ze ook toen weer honderd uit. Dat is Robyn eigen. Intussen was ik druk bezig om de artikelen voor ‘mijn wekelijkse pagina’ in de Langstraat te schrijven. Oh ja, voordat ik het vergeet: de mama van Sem en Cas heeft er een hulpje bij. Cas gaf zijn kleine broertje mét de vork zelf op zijn gemak een boterham. Mama Elke kon intussen zelf een ander werkje doen. De foto’s wil ik je niet onthouden.

En datzelfde geldt deze week ook weer voor een kort verhaaltje over een van mijn voorouders. Zij is de tweede vrouw van Lodewijk ‘de Vrome’,  geboren in Chasseneuil bij Poitiers op 16 april 778. Voor de liefhebbers: ze heet Judith van Argengau, in andere bronnen ook Judith Welf genoemd. Lodewijk trouwde met haar op 1 februari 819. Zijn eerste vrouw Ermengarde van Haspengouw was op 3 oktober 818 overleden en zijn edellieden hadden er bij hem op aangedrongen, om een andere vrouw te zoeken. Dat gebeurde, -al vind ik het wel wat vreemd-, na een ‘schoonheidswedstrijd’. Mijn voorouder Judith van Argengau is in die wedstrijd de ‘gelukkige’, maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken, dat haar belangrijke familiebanden in Zwaben, Beieren en Saksen ook een rol hebben gespeeld bij de keuze van Lodewijk. En of Judith er zelf zo blij mee was, valt volgens mij ook te betwijfelen. Het arme kind was rond 805 geboren, dus toen zo’n jaar of 14, als de keuze op haar valt. Lodewijk was net boven de 40. Judith was de dochter van Welf I van Altdorf en Eigilwich van Saksen. Zij werd de moeder van een dochter, die wij kennen als Gisela, die later trouwde met de machtige en invloedrijke Eberhard, de Hertog van Friuli, (een streek bij Venetië). Haar kleinzoon, Hendrik de Vogelaar, zou de Ottoonse dynastie van de Duitse koningen en keizers stichten. Maar voor mij is het andere kind van Lodewijk en Judith van belang, geboren op 13 juni 823 in Frankfurt-am-Main. Hij heet Karel en zou later de bijnaam ‘de Kale’ zou krijgen. Hij is onze volgende voorouder. Zijn moeder Judith stierf op 19 april 843. Drie jaar eerder op 20 juni was Lodewijk al ‘gaan hemelen’. Judith werd begraven in de basiliek van Sint Maarten in Tours. Oh ja, nog een weetje, die Lodewijk ‘de Vrome’ was toch eigenlijk ook zo ‘vroom’ weer niet. Meneer hield er een maitresse op na. Zij heet Theodelinde van Sens. Nu weet je weer het een en ander van mijn voorouders Lodewijk en Judith in de eerste helft van de negende eeuw. Het blijft interessant voor mij, de geschiedenis en genealogie van de familie. Mocht je nog willen weten wat de niet leesbare oorkonde inhoudt? Het is een charte aan de Sint Baafsabdij van Lodewijk, waarin hij de abdij imuniteit toekent, net als zijn vader eerder had gedaan. Weer een leuk hoofdstukje in mijn uitgebreide nieuwe boek.

(Bron: familiearchief f. van son; Pauli Gesta Episcop. Mettensium, MGH SS II, p. 265; Annales Fuldensium Pars Secunda, auctore Euodolfo 840, MGH SS I, p. 362; Annales Necrologici Prumienses, MGH SS XIII, p. 219; Libri Anniversariorum et Necrologium Monasterii Sancti Galli, Konstanz Necrologies, p. 462; Obituaires de Sens Tome I.1, Obituaire de Notre-Dame de Paris, p. 227; Thegani Vita Hludowici Imperatoris 4, MGH SS II, p. 591; Gesta quorundam regum Francorum 818, MGH SS I, p. 356.; Vita Hludowici Imperatoris 31, MGH SS II, p. 623. Annales Xantenses 819, MGH SS II, p. 224 en 843, MGH SS II, p. 227). 

Deze foto's horen bij het weekendbericht van deze week. Je had ze nog tegoed!

Opeens is alles anders....

De weken rijgen zich bij ons normaal gesproken gewoon aan elkaar. Oppassen op kleinkinderen, José op maandagochtend naar Inge en dinsdagavond naar de schilderclub. Maar sinds zij daarvan zo omstreeks half elf terugkwam, was alles anders. Haar knie had het begeven, zo maar plotseling. Na een hele nacht zonder echt geslapen te hebben, ging zij woensdagochtend met Meike in de auto naar de huisarts. Youri bleef intussen even bij Opa spelen. Erg leuk. Dat naar de huisarts gaan, is al niks voor José. De keren dat zij dat doet, kan ik de laatste tien jaren gemakkelijk op de vingers van één hand tellen. Maar nu is het dus menens. Er kon niet worden opgepast op Sem en Cas, want José kan maar amper strompelen. Daarmee misten we wel het eerste hapje brood van Sem. Want bij hem gaat alles voortvarend door. Gelukkig hebben we de foto nog. Cas bracht ‘zo lief’ een speciale tekening mee, toen ze woensdagmiddag kwamen om bij ons te eten. Een tekening waarop hij echt zijn best had gedaan; speciaal voor Oma José met ‘beterschap’ erboven. Je zal het niet geloven misschien, maar met een strompelende José is alles anders in huis. De kinderen helpen en José zit voor het merendeel op stoel of bank. Donderdagochtend heb ik Cas met de scootmobiel nog even opgehaald en later weer thuisgebracht, zodat hij voor mama’s verjaardag kon knutselen. Donderdagavond kon José gelukkig al een scan laten maken in Etten-Leur. Als het maar geen meniscus is. Nog even een paar dagen wachten op de uitslag nu. Zelf kroop ik dan maar weer achter de laptop in zo’n week. Artikelen schrijven voor ‘mijn’ pagina Bestuur en Politiek in weekblad De Langstraat en uiteraard stamboomwerk. Een erg mooie ervaring was, dat ik mijn oppas uit mijn jeugd heb gevonden. Het is de nu 80 jarige Janny de Groot, nu Lankhuijsen-de Groot die al 57 jaar in Klundert blijkt te wonen. Leuk. Misschien kan zij mij nog iets meer vertellen over mijn jeugd. Ik ga ze in elk geval even bellen Het nieuwe boek begint te vorderen. Tussen de bedrijven door ontdekte ik de een van de voorouders Pieter ook Peter werd genoemd. In zijn doopinschrijving van 1 mei 1787 staat ‘Petrus’; in zijn franstalige trouwakte van 24 november 1813 ‘Pierre’ vanwege de Franse tijd en in zijn overlijdensakte van 24 februari ‘Peter’. Maar er is ook een bladzijde uit het adressenregister van Heykant B-57 in Chaam, waar het gezin toen woonde. Daarin staat duidelijk geschreven ‘Pieter van Zon’ met een Z en op een rijtje daaronder zijn vrouw Maria Geerts en alle kinderen, Toch leuk die bron, want ook zelf hebben wij een zoon Pieter zoals je weet. Die naam komt dus al eerder in onze familietak voor. In andere, vooral de ‘dure’ takken kom ik de naam Pieter wel meer tegen. Er hangt zelfs een Pieter van Son in het Rijksmuseum. Maar dat geldt niet. Dat is een heel andere tak                     

(Bron: familiearchief f.van son: Eerste boterham Sem 15-01-2019;  Wijk Heikant: Regionaal Archief Tilburg te Tilburg, Bevolkingsregister Chaam, Bron: boek, Deel: 002, Periode: 1821-1860, Chaam, archief 2904, inventarisnummer 002, Inv. nr. 02 1821-1860 Wijk Heikant, folio 109.; Bron: Regionaal Archief Tilburg te Tilburg, BS Huwelijk. boek, Periode: 1813, Chaam, archief 2903, 24 november 1813, Huwelijksregister 1813, folio 10v.; Overlijdensregister 1842, 24-02-1842, archiefnummer 2903, aktenummer 10  Chaam. Periode: 1842).

Helaas worden de foto's niet geupload. ...

Nieuw jaar? Gewoon weer doorgaan.

We hebben weer een nieuwtje in onze familie. Een van de kleinkinderen heeft voor het eerst deze week haar nieuwe hobby beoefend. Anouk ging paardrijden. Gespannen zat ze in de manege op de rug van de edele viervoeter. Fantastisch vond ze hij. Het is goed voor kinderen dat zij naast hun school ook andere leuke dingen doen. Zo speelt Renée bij de hockey en danst sinds haar vierde en Emma is ook op de hockey actief bij voorbeeld. Ik ben blij dat onze kinderen hun kinderen het belang van sporten meegeven en een hobby meegeven. Woensdag waren ze weer bij ons en ’s morgens kwam neefje Youri met Cas spelen. Zij zijn eigenlijk best wel verschillend, maar kunnen desondanks prima met elkaar overweg. Wat ik ook zo ontzettend leuk vind,  is om te merken,  dat Cas tijdens zijn spel, -zo maar uit het niets-, opeens naar zijn broertje Sem toegaat, die op zijn dekentje op de grond ligt te spelen. Hij gaat dan naast hem zitten en praat heel lief tegen hem en knuffelt. Hij is wel zó lief tegen zijn kleine broertje. Ook Sem geniet daar duidelijk van. Die twee worden straks twee handen op één buik, dat kan je nu al zien. Sem groeit ook zowel in gewicht als in doen en laten. Als ik hem zijn flesje geef, dan pakt hij met zijn handjes naar mijn gezicht. Hij pakt ook steeds meer naar zijn speelgoedjes en zijn knuffels. En hij blijft maar lachen... Een tevreden ventje! En dan een ander onderwerp. Ook José gaat intussen onverstoorbaar door met het afleveren van creatieve kunststukken. Er is weer een schilderij klaar. Ik zou willen dat wij een huis met een lange gang hadden. Dan konden we tenminste al die juweeltjes erin kwijt. Nu staan de meeste schilderijen op zolder, op dw werken na, die José voor elk van de kinderen maakte. Een ander onderwerp: je weet, dat ik ook het nieuws nog altijd op de voet blijf volgen. Deze week merkte ik dat het religieus fanatisme weer toeneemt. De groep gelovigen wordt steeds kleiner, maar dat betekent meteen wel, dat de meest strengen over blijven. Dat merkten we deze week weer aan een aantal, uiteraard voornamelijk strenge protestante mannen, voorgangers en theologen, die de Nederlandse vertaling van de Amerikaanse Nashville-verklaring ondertekenden. Een anti-homo verklaring. En dat door mensen die vooraan in de kerk zitten of voorganger zijn en het ‘woord van God’ preken. Hij zou, dacht ik onder meer toch ook hebben gezegd, dat je “je naasten moet liefhebben als jezelf”. Dat is dus precies wat zij niét doen met het ondertekenen van die verklaring. Schrale troost:  de ondertekenaars willen voor al die ‘zondige’ mensen wel bidden, opdat zij genezen. Want homoseksualiteit en transgender zijn is volgens hen een ziekte. Ik weet nog zelf wel een veel ergere ziekte: religieus fanatisme. Daar is kennelijk geen genezing van mogelijk. Het is goed dat die dichte gordijnen dit soort fanaten, tenminste op zondag, aan ons oog onttrekken, al gaat ook dan af en toe wel eens geen gordijntje even licht opzij. Zouden zij dan toch menselijke trekjes hebben? Onze burgemeester, ook lid van de SGP in elk geval zeker. Hij nam openlijk en ondubbelzinnig afstand van de verklaring. Daarmee oogstte hij veel lof en zelfs applaus van een deel van de gemeenteraad. Dat laatste vind ik wat over de top overigens.

(Bron: familiearchief f.van son. 2018)