Nieuw jaar? Gewoon weer doorgaan.

We hebben weer een nieuwtje in onze familie. Een van de kleinkinderen heeft voor het eerst deze week haar nieuwe hobby beoefend. Anouk ging paardrijden. Gespannen zat ze in de manege op de rug van de edele viervoeter. Fantastisch vond ze hij. Het is goed voor kinderen dat zij naast hun school ook andere leuke dingen doen. Zo speelt Renée bij de hockey en danst sinds haar vierde en Emma is ook op de hockey actief bij voorbeeld. Ik ben blij dat onze kinderen hun kinderen het belang van sporten meegeven en een hobby meegeven. Woensdag waren ze weer bij ons en ’s morgens kwam neefje Youri met Cas spelen. Zij zijn eigenlijk best wel verschillend, maar kunnen desondanks prima met elkaar overweg. Wat ik ook zo ontzettend leuk vind,  is om te merken,  dat Cas tijdens zijn spel, -zo maar uit het niets-, opeens naar zijn broertje Sem toegaat, die op zijn dekentje op de grond ligt te spelen. Hij gaat dan naast hem zitten en praat heel lief tegen hem en knuffelt. Hij is wel zó lief tegen zijn kleine broertje. Ook Sem geniet daar duidelijk van. Die twee worden straks twee handen op één buik, dat kan je nu al zien. Sem groeit ook zowel in gewicht als in doen en laten. Als ik hem zijn flesje geef, dan pakt hij met zijn handjes naar mijn gezicht. Hij pakt ook steeds meer naar zijn speelgoedjes en zijn knuffels. En hij blijft maar lachen... Een tevreden ventje! En dan een ander onderwerp. Ook José gaat intussen onverstoorbaar door met het afleveren van creatieve kunststukken. Er is weer een schilderij klaar. Ik zou willen dat wij een huis met een lange gang hadden. Dan konden we tenminste al die juweeltjes erin kwijt. Nu staan de meeste schilderijen op zolder, op dw werken na, die José voor elk van de kinderen maakte. Een ander onderwerp: je weet, dat ik ook het nieuws nog altijd op de voet blijf volgen. Deze week merkte ik dat het religieus fanatisme weer toeneemt. De groep gelovigen wordt steeds kleiner, maar dat betekent meteen wel, dat de meest strengen over blijven. Dat merkten we deze week weer aan een aantal, uiteraard voornamelijk strenge protestante mannen, voorgangers en theologen, die de Nederlandse vertaling van de Amerikaanse Nashville-verklaring ondertekenden. Een anti-homo verklaring. En dat door mensen die vooraan in de kerk zitten of voorganger zijn en het ‘woord van God’ preken. Hij zou, dacht ik onder meer toch ook hebben gezegd, dat je “je naasten moet liefhebben als jezelf”. Dat is dus precies wat zij niét doen met het ondertekenen van die verklaring. Schrale troost:  de ondertekenaars willen voor al die ‘zondige’ mensen wel bidden, opdat zij genezen. Want homoseksualiteit en transgender zijn is volgens hen een ziekte. Ik weet nog zelf wel een veel ergere ziekte: religieus fanatisme. Daar is kennelijk geen genezing van mogelijk. Het is goed dat die dichte gordijnen dit soort fanaten, tenminste op zondag, aan ons oog onttrekken, al gaat ook dan af en toe wel eens geen gordijntje even licht opzij. Zouden zij dan toch menselijke trekjes hebben? Onze burgemeester, ook lid van de SGP in elk geval zeker. Hij nam openlijk en ondubbelzinnig afstand van de verklaring. Daarmee oogstte hij veel lof en zelfs applaus van een deel van de gemeenteraad. Dat laatste vind ik wat over de top overigens.

(Bron: familiearchief f.van son. 2018)