Snap ik het eigenlijk nog…..

Ik denk niet, dat ik het allemaal nog helemaal kan volgen. Roken door aroma wordt verboden, al komt er een overgangsperiode; biologische gewasbeschermingsmiddelen Exirel en Tracer in de kersenteelt, ook bij de Kersenhof in Raamsdonk, worden verboden na jarenlange ontheffing, terwijl men in die bedrijfstak druk werkt aan alternatieve bestrijding van de suzuki fruitvlieg. Uiteraard afkomstig oorspronkelijk uit Azië.

De Tweede kamer schrok wakker: de ondernemers mogen toch bestrijden. Er kwam aanvankelijk nee, omdat er wat in het grondwater kwam door die middelen. Net alsof er niet op veel grotere schaal geloosd wordt, zonder dat er adequaat wordt opgetreden.  

Europa heeft ook weer iets gevonden om geen aandacht te hoeven besteden aan problemen die werkelijk spelen’: Rookworstrookaroma is binnenkort verboden. Straks in de schappen en bij de vishandel natuurlijk ook geen gerookte zalm of paling meer, of makreel, maar er wordt wel snel opgemerkt, dat ouderwets roken nog veel ongezonder is en tussen neus en lippen door wordt gezegd dat het rookaroma mogelijk kankerverwekkend kan zijn, maar dat bij normaal gebruik, (dus geen zeven rookworsten per week?), de risico’s verwaarloosbaar zijn. Nutteloos gedoe dus aan de vooravond van de verkiezingen.

We kunnen nog wel even doorgaan, ook landelijk: suikertaks ingevoerd; och, omzeilen de producenten dan gewoon door er een beetje zuivel aan toe te voegen. En intussen vervuilen Tata steel en Chemours nog lustig een paar jaar door en tasten de gezondheid van mensen werkelijk aan. Maar ja, daar gaat het om de economie… Vliegverkeer draait door op volle toeren op het niveau van voor corona en het fijnstof op de wegen wordt voor de mens met steeds meer files steeds meer een echte aanslag op de gezondheid. Eten uit eigen tuin of van het eigen volkstuintje: Niet doen. Zit waarschijnlijk pfas in of zoiets. Nee, neem die gesneden groenten in plastic verpakking van de supermarkt. Dat blijft meer dan een week goed. Daar kan zelfs mijn koelkast niet tegenop. Daar zit dus geen toevoeging in die niet zo goed is voor onze gezondheid. José snijdt alle groenten zelf. Lekker vers!

Hoeveel van die onzindelijke onderzoeken en bemoeizucht naar gevaar voor onze volksgezondheid in opdracht van de milieu- en gezondheidsridders moeten we nog over ons heen laten komen? Fricandellen zijn binnenkort misschien ook onaanvaardbaar ongezond en zo kan ik nog veel meer dingen opnoemen. Natuurlijk accepteren we de wel ‘goedgekeurde’ geur-, kleur- en smaakstoffen en smaakversterkers. Wat wordt er allemaal door ons eten gemengd in het blikvoer en de kant en klare maaltijden die weken goed blijven. We gaan uiteraard ook gewoon door met het maken van reclames ook op TV voor toch ook niet al te gezond voer van KFC en de MAC, of die drie pizza’s voor 10 euro of zelfs voor vijf. De pizzaboeren en fastfoodshops blijven als paddestoelen uit de grond schieten, ook bij ons. Een op de twee Nederlanders is al veel te dik. Hoe zou dat toch komen.

De politiek, of het nu landelijk of Europees is, weet absoluut niet wat er speelt, knijpt zo lijkt het, willekeurig graag een oogje toe voor het grote geld en laat steeds meer al te graag de oren hangen naar de milieu- en gezondheidsterreur.  Zo. Even mijn gal gespugd over de broddelende overheid.

Over tot de orde van de dag. Na een paar dagen wat gesukkeld te hebben met mijn gezondheid, hebben we woensdag de regen getrotseerd en zijn gewoon naar nationaal park De Hoge Veluwe gereden. Daarna naar Apeldoorn en omgeving, waar wij vijf jaar woonden. We bezochten waar we toen veel gefietst hebben: Ugchelen, Hoog Buurlo, Radio Kootwijk, Beekbergen, Hoog Soeren en natuurlijk namen we ook een kijkje bij onze voormalige woning in de wijk Zevenhuizen aan de Kruizemuntstraat 145, waar onze zoon Tommy werd geboren. Zelfs Bakker Toet op de hoek van wat toen in elk geval Deventerstraat heette, was er nog. Het Mheenpark kon ik niet meer vinden. Het was leuk om weer eens even door die buurt te rijden. Het was droog toen, dus we konden veel zien vanuit de auto. Want het was gewoon te guur om er uit te gaan. Jammer was wel, dat we op de terugweg volop in verschillende files kwamen. Vanaf twee uur was het al raak. We hebben meer dan twee uur gereden op de terugweg.

Morgen moeten we een andere weg naar onze kleinzoon Sven nemen. Er is een stuk van de A27 afgesloten tussen Hooipolder en voorbij Gorkum. Maar we kunnen de verjaardag van onze kleinzoon toch niet voorbij laten gaan. Dat wordt dus rijden via de A16. Terug schijnt geen probleem te zijn, want de terugweg van Gorkum naar Raamsdonksveer is wel open. We zien wel hoe het via de A16 gaat. We gaan morgen pas. Ik bereid me alvast op file voor.

(Bron: familiearchief f. van son).

 

Dicht…..en Luukie!

 Eindelijk. De Eerste Kamer heeft de gaswinning in Groningen de nek omgedraaid en terecht. Het werd tijd. Er is al veel te lang gesold met de mensen uit Groningen en hun problemen. In 1959, ik was acht jaar, werd in de omgeving van het Groningse dorp Slochteren ongeveer 3 kilometer onder de grond een aardgasveld ontdekt. Met een wat later bleek een geschatte voorraad van 2.740 miljard kubieke meter aan winbaar aardgas. Daarmee hoorde het tot de grootste aardgasvelden van Europa. Nu decennia en vele aardbevingen verder, komt er beton in de boorputten. Dat wilde ik aan het begin van dit weekendbericht toch even kwijt. Verder moet ik het wel -in elk geval even- over mijn gezondheid hebben. Die is deze week niet om over naar huis te schrijven. Integendeel. Beter zelfs maar helemaal niet over praten, want het is bar en boos soms. Je zou er neerslachtig van worden. Maar dan is er altijd nog Luuk, onze jongste kleinzoon. José en ik konden weer een dagje op hem passen deze week. Dat was weer even genieten, al was het wel druk zo’n hele dag en een uurtje opruimen na afloop. Maar hij heeft heerlijk gespeeld.

Onderzoek

Ik ben nu ruim over 500 pagina’s met de eindredactie van mijn boek over mijn familiegeschiedenis tot heden en natuurlijk ook daarin aandacht voor mijn eigen familiewapen, bedoeld voor mij, José en al onze nakomelingen. Zo nu en dan vervang ik bij het nalezen van de tekst in het boek hier en daar nog eens een foto, maar voor het merendeel blijft alles, zoals ik het in de loop van de tijd heb opgetekend met natuurlijk ook mijn eigen mening over bepaalde zaken. Ik hoop echt, dat ik de tijd krijg om het boek, -dat ik toch als een soort levenswerk zie-, af te krijgen. Mede door het slechte weer heb ik de afgelopen week een flinke slag kunnen slaan in het boek. Al lieten we ons door het slechte weer niet weerhouden van een ritje met de auto. Maar fijn, als je zo af en toe ook nog even rustig kan werken. Ik heb de door monniken overgeschreven akte van 27 mei 1244, die je op de foto ziet in het boek van de Abdij van Tongerlo, uiteraard ook in mijn boek opgenomen en besproken.

Ik heb deze week ook de genealogie-vragen behandeld van vriend Alex. Helaas kon ik niet op alles een antwoord geven. Hij gaat nu zijn werk afronden. Ik vraag me wel eens af of nog iemand in ons grote gezin, na mijn tijd, zich geroepen voelt om de stamboom tenminste bij te houden. Het leven gaat door. Ik beschik over te veel privé gegevens en dito foto’s om heel het zootje aan een of ander archief te geven. Daar zie ik dus van af.

Binnen blijven

Moet je binnen blijven als het regent en hagelt. Nee. Dat doen we niet. De muren komen anders op ons af. Wij snakken naar groen en zon. Woensdag gingen we tussen de buien door naar de Biesbosch in Hank en Werkendam. Daar kan je ver kijken. Kunnen we gezellig de buien aan zien komen.. We aten zelfs een ijsje bij Enzo na afloop. Nee, dan de zomer. Al moet ik heel eerlijk zeggen, dat ik nu al met enige zorg vooruit kijk naar een warme zomer. Niet dat ik dat onprettig zou vinden, maar ik vraag me af of mijn gestel temperaturen van boven 30 nog aan kan. Ik droom wel eens van een koude body-”warmer”, zoals de wielrenners die voor een tijdrit gebruiken om hun lichaam koel te houden. Anderen doen dat met waterijsjes, maar ik moet rekening houden met een maximum van slechts anderhalve liter vocht per 24 uur. Da’s niet bijster veel als het zo warm is. Ik ga er dan nog steeds van uit, dat ik de zomer mag halen. Ik blijf positief samen met José. Vorig jaar op 22 juni kreeg ik van de cardioloog dat verlammende bericht, dat ik nog maximaal een jaar heb vanwege mijn eindfase hartfalen. Ik ben eigenwijs, heb vertrouwen en ben daarom hoopvol, dus zal er samen met José alles aan doen om langer hier te blijven. Helaas heb ik het niet zelf in de hand.

Ik kan het niet laten. Nog even tot slot over de formatie. Die vier partijen vinden het belangrijker om weer 130 te kunnen gaan rijden. Er verandert dan weinig. Nu houden de meesten zich al niet aan de maximum snelheid van 100. Het lijkt bij de formatie alsof er geen andere belangrijkere zaken zijn, zoals de groter wordende groep mensen die de eindjes niet meer aan elkaar kan knopen; net alsof er geen problemen zijn met de bouw van veel te weinig woningen, waardoor zoveel jongeren gewoon niet aan de bak kunnen komen en wat dacht je van de afwerking van de toeslagenaffaire en het oplossen van de rotzooi in Groningen. Er zijn meer dan genoeg problemen, die om een oplossing schreeuwen. Nog één aanklacht dan. Dat past echt niet in deze tijd: twee miljard voor het renoveren van een gebouw op het binnenhof vind ik veel te gortig. Er was gerekend op bijna een half miljard. Hoezo gerekend? Heeft wat mij betreft meer weg van nattevingerwerk. Maar ach. We kennen de Haagse politiek al jaren als een rasechte hobbyclub van broddelaars, die enkel van circus en toneelstukjes opvoeren houdt.

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

 

Uit elk uur het beste halen….

Zaterdag moesten we vroeg uit de veren. Ik schreef het vorige week al. Om 9 uur in het holst van de nacht dus, speelde kleindochter Renée in Raamsdonksveer een uitwedstrijd met haar hockeyteam. Een succes, want het werd 0-5. En dan ook nog een speciaal doelpunt. Renée nam zelf de strafcorner en scoorde er uiteindelijk ook nog uit. Dat zie je niet veel. We gingen met de auto. Daarin ligt de rolstoel, want zo lang langs de lijn staan, zou me niet lukken. En dan heb ik het nog niet over de krachttoer die José weer moest uitvoeren om de rolstoel een lichte helling op te duwen. Ik erger me dat ik niets kan doen. Gelukkig was het al vroeg lekker weer, zodat we langs de lijn konden genieten. Het was zelfs zo goed weer, dat we besloten om onmiddellijk daarna; dat was zo tegen elven, naar ons favoriete bankje te gaan in de Biesbosch. Op fiets en scootmobiel natuurlijk. Thermoskan thee en boterhammen mee en op weg. Ook zondag togen we per fiets en scootmobiel genieten van het mooie weer. Jammer van de harde wind, maar met haar elektrische fiets doet dat José niets. ’s Avonds hadden we een etentje bij vrienden; twee culinaire kunstenaars. Het was erg gezellig en lekker. Het werd erg laat; te laat eigenlijk voor mij. Ik was volledige door mijn energie heen. Gelukkig was het gezellig en had ik nog dat prettige gevoel van ’s middags, toen Mathieu van der Poel Parijs-Roubaix op fenomenale wijze op zijn naam schreef. Gewoon genieten.

Schande

Tevoren waren we met fiets en scootmobiel naar de polder gereden, tussen Raamsdonksveer en Oosterhout. Wat een ellende. Vreselijk veel bomen gekapt bij ‘de Put’ en ellende bij de put van Caron. Het mooie beeld was volledig weg. Grond uitscheppen, vervolgens met “licht vervuilde grond” weer verontdiepen, zoals ze dat kennelijk noemen willen. Minder diep maken dus; opvullen. Dan een laagje schone grond eroverheen en je ziet er niks meer van. Schandalig.

En dan maandag begon weer als vanouds met “de jongens”, onze kleinzonen, die een boterham kwamen eten tussen de middag.  

Herinnering

Dinsdag was het 9 april, de verjaardag van mijn overleden broer. We reden naar zijn vrouw Dineke om onder het genot van een stuk zelfgebakken appeltaart terug te denken en te praten over hem en haar.

Rillen

Mijn interne kacheltje kan het kennelijk allemaal niet meer bolwerken. Woensdag op de middag reden we met fiets en scootmobiel naar de Biesbosch, naar ons bankje. Maar het was veel kouder dan van achter glas leek. Ik kwam er rillend aan en kon de ril niet kwijtraken, ook niet toen ik twee kopjes warme thee had gedronken. We besloten na een klein half uurtje maar weer naar huis te rijden. Normaal heb ik weinig last van kou en kan ik mijn lichaam snel weer opwarmen; dit keer had ik een denken nodig. De ouderdom komt met gebreken, zal ik maar zegen. In de loop van de middag zijn we per auto nog even weggeweest. Achter glas leek het toen zomer. De jas kon ik losritsen.

In de rug..

We hielden vrijdagmiddag de Biesbosch in de rug. ’s Morgens moest ik uiteraard mijn pagina afwerken, nadat ik zo rond middernacht doodmoe was teruggekomen van de Raadsvergadering. ’s Middags eerst lekker genieten van de zon. Deze keer langs de rivier de Donge, voorbij het halvezolenpad. We staken over via de stuw en dachten daarna het fietspad langs de Donge te kunnen volgen. Maar nee. Afgesloten tot eind mei. Dat betekende een toch door het agrarisch landschap pal tegen de wind in. Toch was het de moeite waard. En daarna zijn we nog met de auto naar de winkel voor schilderspullen in Breda gegaan. Naar Deva dus.

We zullen wel zien wat we vandaag doen. Ons is immers weer mooi weer beloofd. Van profiteren dus! Het wordt waarschijnlijk ons Biesboschbankje. Al het groen is voor ons fijn. Het geeft rust en je ziet telkens weer iets nieuws, zoals die hele familie zwanen in het veld en het water.

Even nagaan

Ik wil voor een bevriend genealoog nog even proberen om antwoord op een aantal vragen te geven. Hopelijk lukt het deze week nog.

(Bron: familiearchief f. van son). 

 

Een 9,7 en dagje zee

ik begin dit weekendbericht met een nieuwtje, dat José en ik met blijdschap en vervangende trots vervulden. Dochter Meike belde ons woensdag trots en blij, dat zij de Opstap module onderwijs, met liefst een 9,7 had afgesloten. Geslaagd uiteraard. Hoger wordt niet gegeven, want er moet altijd ruimte voor verbetering blijven… Ze werkt op het Dongemond college, waar ik ook ooit, tot zo’n zeven jaar geleden, jaren werkte.

We hebben het deze week relatief wat rustiger gehouden. Op kaas halen en de Biesbosch met de auto na, valt alleen de woensdag op. We besloten naar zee te gaan. Zwaar bewolkt hier, maar we weten uit ervaring, dat het dan aan de kust heel goed kan meevallen. Op weg naar Westkapelle, want daar kan je met de auto op het meest westelijke puntje van Nederland komen; de westkaap. Op 10 meter vanaf de zee, zonder trappen lopen of door los duinzand met de krukken, want dat kan niet meer.

We hebben er een heerlijk kopje thermosflesthee gedronken, koesterden ons in het zonnetje dat verwoede pogingen deed door het wolkendek te dringen en ik heb even met de krukken op de stenen bij het strand gestaan. José is zelfs zowat naar de waterlijn gelopen, om mooie foto’s te kunnen maken.

Na een uurtje zijn we weer gaan genieten van onze vernuftige waterwerken, zoals de Oosterscheldekering. Dan naar Westenschouwen, want daar wisten we, dat we konden lunchen. Gezellig met zijn tweeën. En regen? Op 5 minuten na bij ons vertrek ’s morgens vanaf thuis, hebben we maar 1 bui gehad in Zeeland. Tien minuten stortregenen, terwijl we gezellig binnen lunchten. Uiteraard met vis. José een broodje zalm zonder sausjes en verdere poespas en ik een heerlijk bord met gebakken kabeljauwfilet. Met friet en groen. We hebben nog in de zon kunnen rijden, als we maar dicht bij de kust waren. Het was een heerlijke dag.

Over de terugtocht heb ik het maar even niet. We hadden Zierikzee een kwartiertje achter ons gelaten en toen begon het flink te regenen. En dat duurde totdat we thuis waren. Gelukkig was het op die route zelfs tijdens de spits niet al te druk. Die gezellige dag konden ze ons niet meer afpakken. Nu moeten we een dezer dagen nog even tanken in België. Voor vier dubbeltjes per liter rijd ik graag een stukje om, als we weer naar Meerseldreef gaan bij voorbeeld om een lekkere zak friet met tartaarsaus te halen. Ja… daar ben ik nu eenmaal gek op. En zo’n heerlijke nassibal. Zo’n ouderwetse, niet zo’n hedendaagse meelschijf zonder smaak, die ze nasischijf noemen. Voor vis of frietjes kan je me ’s nachts wakker maken.

Stamboom

En mijn genealogie, mijn familieonderzoek. Dat staat op een wat lager pitje. Ik beantwoord wel de mailtjes allemaal, maar ben nauwelijks verder gekomen dan pagina 430 bij het nakijken van mijn boek. Nog zo’n honderddertig pagina’s te gaan. Het verhaal is af, maar moet nog even gefatsoeneerd worden. Ik hoop dat ik dat kan afmaken.

Gezondheid

Op 1 april was het precies twintig jaar geleden, dat ik een open hart operatie onderging in de Klokkenberg. Dat voelde toen als een nieuw leven. Daar dacht ik ook aan op 1 april. Ik hoop door positief te zijn en fijne dingen te doen samen, mijn leven zo lang mogelijk te verlengen. Wie weet. Ik voel met moe en energieloos; de rolstoel ligt in de auto, want lopen gaat niet zo meer. Maar  leuke en gezellige dingen doen we zeker. Onkruid vergaat niet, zeggen ze wel eens. Daar houd ik me gewoon aan vast.

Vanochtend al vroeg begonnen. Renée moest in de buurt hockeyen en zo vond het leuk als oma en opa kwamen kijken. Doen dus...

(Bron: familiearchief f. van son)