zaterdag 29 mei 2021

Nummer 12, echt waar!

Kleinkind nummertje 11 is nog niet eens een maand oud en we werden weer verrast. Er komt nog een kleinkind aan, een zoon en ook weer een met de achternaam Van Son. Pieter en Tara krijgen in november een jongen. De strijd van welke club hij supporter wordt, is al in volle gang…. Dat wordt dus nummer 12 in de rij van onze kleinkinderen. “En ik wordt dan grote zus en ben niet meer de jongste”, jubelde Robyn, toen Pieter en Tara het ons kwamen vertellen. Prachtige verrassing en ik ben erg blij, ook voor Pieter en Tara. In maart 2018 verloren zij –heel verdrietig- hun ongeboren dochtertje en ons vlindertje Juna Elynn. Gelukkig nu een nieuwe lente…

Kleintjes worden groot…

Anouk werd elf. Net als Emma is zij ‘over’, zoals wij dat vroeger noemden. Renée mag naar het VWO en ook alle andere kleinkinderen gaan naar weer een volgende groep. Kleintjes worden echt groot. Jammer dat de verjaardag van Anouk, –zoals in coronatijd gebruikelijk- verdeeld moest worden in vakken met een tijdslot. Stoppen nu met die ellende. Verjaardagen zijn daardoor echt anders dan wanneer we met iedereen bij elkaar kunnen zijn. Hopelijk komt dat nog eens terug.

Yes 2 prikken

Gisteren kregen José en ik de tweede vaccinatieprik tegen het coronavirus. Weer naar Waalwijk. Deze keer was dochter Meike onze chauffeur. Fijn hoor, als ze dat voor je willen en kunnen doen. José en ik hebben gezellig op het terrasje gezeten om het te ‘vieren’. Bij de Triangel deze keer. Heerlijk in het zonnetje. Nu mogen ook Bram en Inge een afspraak maken voor hun eerste prik.

Gezond?

Ik voel me nu de zon schrijnt,  iets beter. Ga ook de onderzoeksmolen in. Ik wordt compleet binnenstebuiten gekeerd. Vóór 10 juni en ook met 4 long- en allergie-onderzoeken op 6 juli. Ze maken er echt werk van.

NAC

En dan NAC tot slot. Wie begint er nou in een wedstrijd die je moet winnen (doelpunten maken dus) zonder spitsen. Juist Steijn. Hopelijk was dat zijn laatste kunstje bij NAC. Er is het hele seizoen nauwelijks ‘op z’n NACs’ gevoetbald. En maak je dan na veel druk gelijk in de finale, pak dan door… en maak er nog één, in plaats van te gaan verdedigen. En een achterspeler wisselen voor nog een voorspeler….. Gedoemd om te mislukken. Streep door die trainer. Er zullen na dit debacle best weer veel aderlatingen zijn: El Al zal wel weg gaan, Van Hooydonk en Hendriks, Fiorini, Azarkan. En wat gebeurt er met de oudjes…? Volgend seizoen dus weer keukenkampioendivisie. Het zal dan weer moeilijker worden om te promoveren. Met tegenstanders als De Graafschap, Emmen, Almere City, VVV, ADO Den Haag, Roda. Tel uit je winst. Wie kunnen we nog strikken of eventueel behouden bij NAC. Het zal een flinke klus worden. Oh ja, nog dit: je kan verdrietig en gefrustreerd zijn na zo’n verloren wedstrijd, maar dat is geen reden om als zogenaamde supporter, lees reltrapper, als eencellige te keer te gaan na de wedstrijd. Halve zolen! Vernielen, vuurwerk en stenen naar de politie, hulpverleners hun werk onmogelijk maken, die een supporter reanimeren. De man overleed. Schandalig en NAC totaal onwaardig. Dat zijn geen supporters. Het zijn bezopen raddraaiers. Wanneer pakken we dit soort tuig eens echt aan? Een stadionverbod helpt niet. De meesten komen niet voor het voetbal, als ze dat al snappen…

(bron: familiearchief f.van son) 







 

zaterdag 22 mei 2021

Over tijd en een finale...

Vandaag is het op de dag af al zes jaar geleden, dat mijn moeder stierf om tien voor zes in de ochtend van vrijdag 22 mei op haar kamer 236 in woonzorgcentrum Ruitersbos in Breda. Toch nog sneller dan verwacht, zij was weggezakt door de zware medicijnen, die haar zenuwpijnen moesten dempen. Haar lichaam was op. Mama werd geboren in Breda op 19 maart 1924. Zij werd 91 jaar. Een week later werd Ma, Oma en Omi van Son, gecremeerd na een afscheidsbijeenkomst, waarbij al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen aanwezig waren. Ze had eindelijk rust na een leven, waarin klappen haar niet bespaard bleven. Ze verloor haar man, -mijn vader-, toen zij pas 48 was. Ze overleefde ook haar beide dochters Lieke en Marianne, -mijn zussen- en werd geplaagd door onder meer rheuma. Naast hele fijne kanten was mijn moeder niet altijd even gemakkelijk. Zo had zij haar voorkeuren bij haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Iets wat wij graag voorkomen. Toch heb ik veel fijne, dankbare herinneringen aan haar. Ik heb uit ons familiearchief enkele fotootjes opgediept. Op de ene leest Omi in 2009 voor aan haar eerste achterkleinkind Emma en op de andere foto borstelt achterkleindochter Anouk haar haren in huize Aeneas, op 6 januari 2015. Dat was enkele maanden voordat Omi overleed. Zij revalideerde daar na een herseninfarct.

Dubbel

Het leven gaat door, gelukkig maar. Het Pinksterweekend staat voor de deur met die 24e mei, onze trouwdag dit jaar op Tweede Pinksterdag. Dan is Anouk jarig en op dezelfde dag zijn José en ik al 47 jaar getrouwd. Het is onderhand te hopen, dat het weer nu ook eens gaat meewerken om in de tuin te kunnen zitten zonder winterjas. Het is in elk geval in de afgelopen week weer veel te koud geweest voor de tijd van het jaar. De zon is al warm, maar de wind blijft verkeerd en erg droog is het ook nog niet. Ook nog niet echt het weer om er met de fiets en mijn ‘scootcabrio’ gezellig op uit te trekken. Pinksteren wordt de koudste in 70 jaar. Mijn hele leven dus.

Medicijnen

Het lijkt erop, dat mijn nieuwe medicijnen aanslaan en dat mijn nieren er niet meteen grote klappen door krijgen. Het wordt allemaal gelukkig goed in de gaten gehouden. Dat is prettig, want de ene dag is voor mij echt de andere niet. Ik voel me nog steeds onzeker en heb daar duidelijk last van. Na een cardioversie op de 10e en een hartfilmpje op de 20e komt er nu toch op korte termijn een holteronderzoek en mag ik op 10 juni bij de cardioloog op controle.  Ik blijf het vreemd vinden, dat ik me na de cardioversie van vorige week niet echt fit ben gaan voelen, zoals de eerdere keren wél het geval was. Dat voedt vooral de onzekerheid, die ik voel. Daarnaast heb ik soms de idee, dat ik weer even ‘opgejaagd’ wordt, al trekt dat meestal gelukkig snel weer weg. Ik kan me gemakkelijk aan de dagelijkse vochtbalans houden en gezond eten blijken we –dankzij José- al jaren erg goed te doen. Ook mijn rust neem ik volop en luister naar mijn lichaam zoals altijd. Meer kan ik zelf niet doen, denk ik. Oh ja, volgende week krijgen José en ik ons tweede Pfizer-Coronavaccin. Is dat ook weer geregeld. Dit keer rijdt Meike ons. Fijn toch.

NAC

En uiteraard nog even de vermelding dat NAC bij Emmen thuis ervoor gezorgd heeft -na een heroïsch en slopend gevecht van 120 minuten en penalties-, dat Emmen degradeert uit de eredivisie. Snel weer opladen nu is het dvies. NAC kan dan tegen NEC morgen laten zien of ze in de eredivisie thuishoren. Ben benieuwd! Heb wel alvast –voor de zekerheid- de foto opgediept van 28 mei 2017, toen ik met het niet zo vaak voorkomende bord-op-schoot kon genieten van promotie.

(bron: familiearchief f. van son). 







 

 

zaterdag 15 mei 2021

Op herhaling...

Het was met het weekje wel. Vorige week vrijdagmiddag nog een belafspraak gehad met de hartfalenpoli van het Amphia. Ik voel me al geruime tijd niet fit, lusteloos en krachteloos, opgejaagd zo nu en dan. Ik had een nieuw medicijn gekregen en de resultaten van het bloedonderzoek werden doorgesproken. ’s Avonds kwamen Meike, Ronald, Anouk en Youri alvast voor moederdag. Je weet het.. Twee volwassenen per keer op visite dankzij Corona. Ik had de hele avond maagpijn. ’s Nachts niet goed geslapen en ook in de nachten van het weekend hield het niet over. Maandagochtend voel ik me beroerd. Huisarts gebeld en om half tien zat ik er al. Er werd een hartfilmpje gemaakt en mijn huisarts sprak de resultaten door met de cardioloog. Die wilde mij zien op de Eerste Hart Hulp in het Amphia. Per ambulance dus daar naartoe.

Het werd weer een cardioversie.  Dat is een behandeling bij boezemfibrilleren of -flutter. Het te snelle hartritme wordt omgezet in een normaal ritme. Bij mij is daar altijd een electrische schok onder narcose voor nodig. Ik kan niet zeggen, dat ik daarna echt opgeknapt was, zoals ik me van vorige keren kon herinneren. Dinsdag ging het ronduit slecht en bleef ik op de bank liggen, maar op woensdagochtend voelde ik me niet meer zo opgejaagd en licht in mijn hoofd, ik had goed geslapen en had geen maagpijn meer. Die maagpijn zou heel goed mijn reactie kunnen zijn geweest op dat fibrilleren en flutter, zo liet de cardioloog weten.

Mijn voorgenomen Holter-onderzoek werd afgezegd. Bij dat onderzoek krijg je een kastje, dat een of twee etmalen achter elkaar onder meer het hartritme controleert en in kaart brengt. Ik kreeg meteen een nieuwe bloedverdunner voorgeschreven, die voorkomt dat mijn bloed klontert. Nu is het weer wachten op controle begin juni bij mijn cardioloog. Zou er toch op termijn een ICD nodig zijn? Zo’n ding geeft een schok om het normale hartritme te herstellen. Hiermee voorkom je een hartstilstand. De afkorting ICD staat voor Implanteerbare Cardioverter Defibrillator. Een ICD kan alles wat een pacemaker ook kan, maar kan ook ingrijpen bij levensbedreigende hartritmestoornissen. Door elektrische pulsen of een elektrische schok (defibrilleren) te geven.

Kaartje

Intussen trekt Sven zich daar gelukkig niets van aan. Het gaat prima met onze kleinzoon. Hij groeit gewoon door en is al buiten geweest. We kregen deze week ook het geboortekaartje thuis. Dat wil ik toch even laten zien bij dit weekendbericht.  

Vage beloften

Nu het in Israel behoorlijk uit de hand loopt, deed mij dat denken aan een boek over het Midden-Oostenconflict, dat ik in 1978 schreef. Nog op mijn oude typemachine, dus geen drukwerk, maar wel keurig ingebonden door mijn tante Joke, benedictines, een kloosterzuster dus. Dat boek gaf ik de titel mee ‘Vage beloften’ . Het gaat over dat conflict en de rol van de grote mogendheden en de VN. Inclusief de Balfour-declaration. Ik maakte er zelf tekeningen bij. Als ik het zo zie, is er sinds 1978 niks veranderd. De vraag wie de schuld is, beantwoordde ik toen ook al.   

En NAC?

Woensdagavond speelde NAC tegen kampioen Cambuur een uur lang naar mijn zin, het was 0-2. Maar je zag dat het minder werd. Toen er ook nog gewisseld werd achterin en Schouten vond het nodig om ‘rood’ te pakken, verloor NAC nog met 3-2. Dat betekende dus nacompetitie en die begint vanmiddag om half 5 tegen Volendam. Stel, stel dat NAC 3 wedstrijden zóu winnen, dan zou het alsnog promoveren. Maar ik vraag me af of ze met dit elftal iets te zoeken hebben in de Eredivisie. Gelukkig is er in de komende maanden nog sport genoeg op tv voor als het weer eens regent.

(Bron: familiearchief f. van son).

 







zaterdag 8 mei 2021

Even kennis gaan maken...

 We zijn bij onze Sven thuis op visite geweest. Afgelopen maandag. We wilden daar al opa en oma uiteraard heel graag naar toe. Om drie uur afgesproken met de taxi. Hij doet er 1 uur en 17 minuten reistijd over naar de woonplaats van onze oudste zoon Tommy en zijn vrouw Nienke, stond er op de mail. Dus, drie uur is een mooie vertrektijd als we er om vier uur terecht kunnen. Dat dachten we. Maar de taxi kwam om tien over half drie al voorrijden. Een busje, maar gelukkig niet de gebruikelijke rammelbak en wel weer een prettige chauffeur. Van de reistijd van 1 uur 17 kwam niets terecht. Om vijf over half vier stonden we al voor de deur. Moeder Nienke was nog de borst aan het geven, maar Tommy wilde ons toch niet buiten laten staan. Dus even een half uurtje aan tafel wachten. Beschuit met muisjes uiteraard, gezellig gepraat en onze kleinzoon, het elfde kleinkind inmiddels, kunnen bewonderen. Wat en mooi manneke en lekker rustig als zijn oma en opa er zijn tenminste…

Even wachten

Er is een tijd van komen en ook weer een van gaan: terug naar huis dus na een heerlijke, gezellige visite aan onze jongste kleinzoon en zijn ouders. Nog voor zeven uur stapten we weer thuis binnen, bij een boze kat Croky, die vond dat het nu toch wel tijd werd voor zijn eten. Die terugreis was ook weer een belevenis. Ik bel om tien over vijf de taxi. Ja hij komt om 5 voor half zeven, zo liet een vriendelijke dame weten. Nienke en Tommy besloten desondanks met eten te wachten. Ze hadden wel eerder gevraagd of we mee bleven eten, maar dat vonden we te veel van het goede. Tommy en Nienke hadden het druk genoeg.  Omdat om half 7 Sven weer aan de borst zou moeten, leverde dat voor hen wel de zekerheid op, dat ze pas na zevenen zouden kunnen eten. De taxi kwam om kwart over zes. Om zeven uur waren we thuis. Wat een mooi en lekker manneke is onze Sven. Hij had heerlijk liggen slapen na het eten en liet ons hem bewonderen. Uiteraard brachten we ook cadeautjes mee en een mooie bos bloemen met witte en ook blauwe bloemen. Hij is immers een jongen.

Lente

In het vijvertje bij het Kardeel had José al eerder een nets opgemerkt. Een meerkoet zo denkt José en ik ben het met haar eens. Donderdag waren moeder en de kleintjes vanaf het nest aan het zwemmen gegaan. Lente dus. Die trekken zich van koude, wind en corona niets aan. Dat is duidelijk. Gelukkig maar. Ik heb wel last van kou. We hebben deze week nog 2 keer gefietst en 'gescootmobield'. Wat was het koud met die wind en temperatuur. Je zit immers stil. Maar we waren in elk geval buiten. Nu wordt het dus warmer, maar ze hebben besloten dat er ook meer regen komt. Schieten we met andere woorden niets mee op. Zowel José als ik hebben immers een ‘cabrio…’. Het wordt tijd dat het wat meer zomers wordt.

NAC

Afgelopen maandagavond was het voor de verandering een keer prettig om naar NAC te kijken. NEC werd thuis met 0-2 geklopt. Gisteren was thuis in het Rat Verlegh stadion in Breda MVV aan de beurt. Geen verheffende pot maar het werd 2-0. Hadden ze maar met wat meer vuur gespeeld enkele weken geleden…. Het wachten is nu op de nacompetitie. Hopelijk spelen ze dan wél zoals het NAC betaamt.

(Bron: familiearchief f. van Son)





 

zaterdag 1 mei 2021

Hartelijk welkom Sven !

Gisteren was een belangrijke dag. Ons uitgebreide gezin werd verblijd met de geboorte van onze jongste kleinzoon. Sven is de naam. Kerngezond en 3850 gram. Hij is de zoon van Tommy en Nienke en uiteraard onze jongste kleinzoon. Sven, mama Nienke en ook papa Tommy maken het goed. Sven werd geboren in Utrecht in het Diaconessenhuis. Kleine Sven heeft het al onmiddellijk goed bekeken. We hadden in ons grote gezin nog niemand die in april jarig was. Daar maakte hij meteen korte metten mee. Geboren op 30 april. Nu hebben we elke maand een of meer gezinsleden, die in die maand jarig zijn. En oh ja. Dat vergeet ik uiteraard niet. Sven is onze stamhouder. De eerste zoon van onze oudste zoon en ik was bijna 70 jaar geleden de eerste zoon van mijn vader. Kortom, gisteren was een feestelijke dag.

Snelle Anouk

Anouk en Youri kwamen afgelopen maandag bij ons eten. José maakte lasagne, hun lievelingskostje. Youri moest vlak voor het eten worden opgehaald, want hij was nog bij de buitenschoolse opvang, waar hij het erg naar zijn zin heeft. Anouk zit niet op de bso. Die is al oud genoeg om deels haar eigen boontjes te doppen. Zij kwam dus zelf met haar fiets uit school naar ons toe. Uiteraard mocht ze de TV op het you tube-kanaal afstemmen. Dan kon ze ons laten zien welke filmpjes ze zelf gemaakt had en ze kon dansen op een speciaal muziekstukje. Want dansen is haar grote passie. Voor alle duidelijkheid, niet de tango en foxtrot of de Weense wals, die José vroeger ooit leerde. Dat is uit een andere tijd, want Anouk is lid van een club voor modern dansen. We hebben al eens een optreden van haar kunnen zien op TV, tijdens de lockdownperiode. Binnenkort kan het misschien ook weer ‘normaal’. Net zoals we bij Youri af en toe gaan kijken, als hij thuis moet voetballen, gaan we natuurlijk ook als Anouk haar danskunst vertoont. Nu moesten we het doen met muziek-uit-de-TV, waarop zij een zelfbedacht dansje en een clubdans aan ons liet zien. Eigenlijk dus een privé optreden in onze woonkamer. En dat was een geslaagd optreden! Maar als je haar dan met enorme snelheid door youtube en tiktok ziet gaan, dan heb ik het al afgeleerd om te proberen dat te volgen. Het was net zoals een paar weken terug bij Robyn, onze kleindochter. Zij legde mij op haar mobieltje een spelletje uit maar deed dat zo snel, dat ik het absoluut niet kon volgen. Ze zijn heel erg vaardig in de digitale wereld.

Voetbal

Toen Youri kwam, ging het uiteraard weer over voetbal, zijn grote passie. Hij speelt graag na schooltijd in het speeltuintje voor hun huis én dankzij corona alleen nog tegen en met zijn teamgenoten bij RFC. Maar met heel veel plezier. Toen ik vroeg, hoeveel keer hij had gescoord, liet hij –alsof het de normaalste zaak van de wereld was- weten, dat hij dat niet wist. “Maar wel veel”. Niet zo gek dat Youri graag en goed voetbalt. Dat heeft hij van zijn vader Ronald, die –ik dacht als verdediger- in zijn geboortestad Den Bosch niet onverdienstelijk heeft gespeeld. Bij Wilhelmina, geloof ik. Dat oma goed kan koken, dat is bij de kinderen en kleinkinderen meer dan bekend. De lasagne smaakte weer voortreffelijk. Ze wilden wel meer dan één keer opscheppen. Uiteraard was er ook nog een toetje met aardbeitjes. Na nog even zitten op de bank, bracht oma ze weer naar huis. Anouk kon zelf wel, vertelde zij. “Ik fiets vast door”. De fiets van Youri stond in onze achtertuin. Samen met oma fietste hij weer naar huis. Het waren een paar gezellige uurtjes maandag.

Terrasje pikken

We doen het zeker niet dagelijks, maar op de dag waarop de terrassen weer open mochten deze week, waren wij de eersten bij onze plaatselijke horeca. Een minuut over 12 om precies te zijn. Lijstje invullen, keurig de tafeltjes op afstand. Prima geregeld. Die terrasjes hadden al veel eerder open gekund. Beter dan met duizenden in een park. Maar ja. De hoge heren wilden anders. Ook zijn ze veel te halsstarrig met de sport en bezoek daarvan. Maar daar heb ik al zo veel over gezegd. Laat maar dus. We wachten op het volgende ding dat niet werkt, omdat er niet over is nagedacht.

(bron: familiearchief f.van son)