Vandaag is het op de dag af al zes jaar geleden, dat mijn moeder stierf om tien voor zes in de ochtend van vrijdag 22 mei op haar kamer 236 in woonzorgcentrum Ruitersbos in Breda. Toch nog sneller dan verwacht, zij was weggezakt door de zware medicijnen, die haar zenuwpijnen moesten dempen. Haar lichaam was op. Mama werd geboren in Breda op 19 maart 1924. Zij werd 91 jaar. Een week later werd Ma, Oma en Omi van Son, gecremeerd na een afscheidsbijeenkomst, waarbij al haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen aanwezig waren. Ze had eindelijk rust na een leven, waarin klappen haar niet bespaard bleven. Ze verloor haar man, -mijn vader-, toen zij pas 48 was. Ze overleefde ook haar beide dochters Lieke en Marianne, -mijn zussen- en werd geplaagd door onder meer rheuma. Naast hele fijne kanten was mijn moeder niet altijd even gemakkelijk. Zo had zij haar voorkeuren bij haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen. Iets wat wij graag voorkomen. Toch heb ik veel fijne, dankbare herinneringen aan haar. Ik heb uit ons familiearchief enkele fotootjes opgediept. Op de ene leest Omi in 2009 voor aan haar eerste achterkleinkind Emma en op de andere foto borstelt achterkleindochter Anouk haar haren in huize Aeneas, op 6 januari 2015. Dat was enkele maanden voordat Omi overleed. Zij revalideerde daar na een herseninfarct.
Dubbel
Het leven gaat door, gelukkig maar. Het Pinksterweekend staat voor de deur met die 24e mei, onze trouwdag dit jaar op Tweede Pinksterdag. Dan is Anouk jarig en op dezelfde dag zijn José en ik al 47 jaar getrouwd. Het is onderhand te hopen, dat het weer nu ook eens gaat meewerken om in de tuin te kunnen zitten zonder winterjas. Het is in elk geval in de afgelopen week weer veel te koud geweest voor de tijd van het jaar. De zon is al warm, maar de wind blijft verkeerd en erg droog is het ook nog niet. Ook nog niet echt het weer om er met de fiets en mijn ‘scootcabrio’ gezellig op uit te trekken. Pinksteren wordt de koudste in 70 jaar. Mijn hele leven dus.
Medicijnen
Het lijkt erop, dat mijn nieuwe medicijnen aanslaan en dat mijn nieren er niet meteen grote klappen door krijgen. Het wordt allemaal gelukkig goed in de gaten gehouden. Dat is prettig, want de ene dag is voor mij echt de andere niet. Ik voel me nog steeds onzeker en heb daar duidelijk last van. Na een cardioversie op de 10e en een hartfilmpje op de 20e komt er nu toch op korte termijn een holteronderzoek en mag ik op 10 juni bij de cardioloog op controle. Ik blijf het vreemd vinden, dat ik me na de cardioversie van vorige week niet echt fit ben gaan voelen, zoals de eerdere keren wél het geval was. Dat voedt vooral de onzekerheid, die ik voel. Daarnaast heb ik soms de idee, dat ik weer even ‘opgejaagd’ wordt, al trekt dat meestal gelukkig snel weer weg. Ik kan me gemakkelijk aan de dagelijkse vochtbalans houden en gezond eten blijken we –dankzij José- al jaren erg goed te doen. Ook mijn rust neem ik volop en luister naar mijn lichaam zoals altijd. Meer kan ik zelf niet doen, denk ik. Oh ja, volgende week krijgen José en ik ons tweede Pfizer-Coronavaccin. Is dat ook weer geregeld. Dit keer rijdt Meike ons. Fijn toch.
NAC
En uiteraard nog even de vermelding dat NAC bij Emmen thuis ervoor gezorgd heeft -na een heroïsch en slopend gevecht van 120 minuten en penalties-, dat Emmen degradeert uit de eredivisie. Snel weer opladen nu is het dvies. NAC kan dan tegen NEC morgen laten zien of ze in de eredivisie thuishoren. Ben benieuwd! Heb wel alvast –voor de zekerheid- de foto opgediept van 28 mei 2017, toen ik met het niet zo vaak voorkomende bord-op-schoot kon genieten van promotie.
(bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten