zaterdag 25 april 2020

En toch gaan we kamperen….


Er ging deze week een zucht van verlichting door Nederland. De basisschooljeugd mag na de meivakantie weer naar school en er mag ook weer- in clubverband- gesport worden. Geen competitie. Mooi zo. Geen grote evenementen in de komende maanden. De tandartsen mogen wel aan het werk, de kappers niet. De logica daarvan ontgaat me volledig. Wat zou het meest veiliger zijn? Met een schaar en de tondeuse iemands haar eraf halen of peuteren in andermans open mond, die zonder twijfel bacillen en of virussen uitademt tijdens het gepeuter.
Hoe dan ook, in elk geval komt er nu dus binnenkort een einde aan het thuisblijfgedoe van de jonge kinderen. Ze blijken niet zo bevattelijk voor Corona. Gelukkig maar. Hoe zouden die scholen dat allemaal gaan doen? Halve dagen naar school, halve klassen, of bij toerbeurt. Ik ben benieuwd. En veel ouders met mij, denk ik. Twee van onze kleinkinderen, Joël en Emma mogen nog niet naar school. Zij zitten immers op de middelbare.
Onze kleinkinderen hebben zich naast hun schoolwerk aardig kunnen redden in het schoolloze tijdperk, al was Cas weer erg blij dat hij weer naar school mag binnenkort. Sem krijgt het allemaal niet zo mee, al is die best op zijn gemak, nu mama en papa thuis werken. Youri zal zich wel prettiger voelen, als alles weer zo’n beetje normaal zijn gangetje gaat. Ik denk dat het Anouk eigenlijk niet zo veel zal uitmaken. Die redt zich wel. Robyn is in elk geval thuis behoorlijk actief aan haar schoolwerk gegaan.
Emma en Renée namen in de vrije tijd na het schoolwerk hun toevlucht tot iets wat ook ik in mijn kindertijd deed. Een tentje opzetten in de achtertuin en daar ’s nachts blijven slapen. Of ik ook werkelijk hele nachten daarin door heb gebracht, dat kan ik me helaas niet meer herinneren en ik kan het ook niemand meer vragen. Maar alleen het opzetten en overdag in de tent spelen, was al voldoende prettig tijdverdrijf. Tijdens de eerste nacht vond Renée het rond en uur of tien eigenlijk welletjes. Zij meldde zich weer binnen en kroop haar eigen bed in. De tweede avond zou zij het samen met haar zus nog een keer proberen.
Het zal zonder twijfel gezellig zijn geweest in het knusse tentje. De fotootjes spreken boekdelen. Ik wil toch ook nog graaf even stilstaan bij Oma José. Ze heeft het de afgelopen week zwaar gehad op de fiets. Er stond wel erg veel wind. Dat betekende, dat we wat meer tussenstops maakten. Zo konden wij gezellig de kant en klare boterhammen opeten en kon zij even bijkomen. Als het een klein beetje weer is, gaan we toch graag even op pad. Veel mensen komen we dan niet tegen en iedereen houdt afstand. Toch went het niet…. Gisteravond kwam Robyn met papa en mama een bezoekje brengen aan ons. Ze had heerlijke chocolade meegebracht en een prachtige speciale tekening en een foto op canvas. Ook Cas en Sem kwamen nog op afstandvisite met papa en mama. Weer mooie lichtpuntjes op veilige anderhalve meter afstand in deze tijd.   
(familiearchief f. van son). 









zaterdag 18 april 2020

Leek me wel aardig...


Ik heb donderdagavond verwoede pogingen gedaan om de digitale gemeenteraadsvergadering te volgen. “Beroepshalve’, zou je kunnen zeggen. Ik verzorg immers wekelijks een pagina over ‘bestuur en politiek’ in onze gemeente in het plaatselijke blad De Langstraat. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Het werd een ergernis van jewelste. Mooie agendapunten, dat wel, maar uiteraard ging het weer op de knullige overheidsmanier. Niet dat de gemeente er zelf erg veel aan kon doen, behalve dat men zich wat minder zou uitleveren aan anderen om iets te doen. Ons gemeentebestuur staat er zich op voor dat ze zulke goede ict-ers in dienst hebben. En toch voor live-streamen afhankelijk zijn van een ‘derde’, een of ander ‘notubiz’, een digitaal systeem waarbij veel gemeenten zijn aangesloten. Nu moest die in touw en dan blijkt dat na korte tijd de vergadering die ik probeerde te volgen een techniek te hebben, die niet had misstaan in het begin van deze eeuw. Haperende beelden, haperend of uitvallend geluid, of gewoon vastlopen en een tijdlang zo blijven staan. Dag discussie, dag volgen van een live-uitzending. Zelfs de lokale omroep staakte de uitzending. Niet om aan te gluren was het. Het was gewoon dieptreurig. Overbelast, zo liet de griffier mij weten. Daar ben je dan als gemeente en als lokale omroep goed klaar mee en behoorlijk misselijk van, denk ik.  Wil je ook eens een keer digitaal iets doen voor de bevolking. Weer typisch zo’n geldverslindend systeem, dat niet levert als het moet. Daar zit de overheid vaker mee opgescheept.
Zo goed en zo kwaad als het kon, heb ik de volgende dag toch mijn artikelen gemaakt en noodgedwongen het hele project ‘Donge-oevers’ voorlopig maar gelaten voor wat het was. Niet te volgen.
Als ex-journalist blijk ik nog steeds een neusje voor nieuws te hebben. Op onze vrijwel dagelijkse fiets- en scootmobieltocht, reden wij donderdagmiddag heel toevallig in de Oranjepolder, een stukje polder tussen Oosterhout en onze gemeente. We zagen dat Oosterhouters actie voeren. Tegen plannen om in dat kleine stukje polder drie reuzen windturbines neerzetten. Elk liefst 235 meter hoog. Dat is twee en een halve keer zo hoog als de Grote Kerk in mijn geboortestad Breda.  Uiteraard zet Oosterhout die dingen op ruim 800 meter van de eigen bebouwing. Daar kroop één van de fracties donderdag in de rondvraag onmiddellijk bovenop. Ik kon de foto publiceren, die ik donderdag aan het begin van de middag had gemaakt. Ben ik toch weer actueel op mijn ‘ouwe dag’.
(Bron: familiearchief f.van son) 




zaterdag 11 april 2020

Nu even niet…

Ik heb het dit keer even niet enkel over Corona. Al wil ik wel kwijt, dat ik meer dan 2500 doden en waarschijnlijk nog een keer zoveel, erg veel vind. Het zullen er immers nog meer worden, als ik het allemaal goed begrepen heb. De doden in de verpleeg en verzorgingshuizen, tot dinsdag ruim 280, waren ook nog niet meegeteld. En hoeveel mensen zijn daar nog bij, waarvan niet bekend is of zij aan corona zijn overleden, simpel weg omdat ze niet getest zijn. Er wordt nu eindelijk onder zorgmedewerkers getest, die buiten het ziekenhuis werken. Ik houd mijn hart vast.
José en ik hebben de fiets en scootmobiel gepakt. Niet in het weekend. We dachten dat het dan wel te druk zou zijn. Nee, op doordeweekse dagen, Wij hebben geprofiteerd van het schitterende weer en zijn lekker in de loop van de ochtend een ritje gaan maken. Nergens veel mensen te zien. Heerlijk om weer buiten te zijn en zon op je gezicht te voelen. Vitamine D geloof ik. Ook achter in de tuin zitten in het zonnetje loont. Ik kan er best van genieten en krijg alweer een kleur, alsof ik regelrecht uit de sahara kom… José zegt altijd, dat ik maar even naar de zon hoef te kijken om bruin te worden.  
We fietsten een keertje naar Raamsdonk en een paar keer naar de Biesbosch bij  Hank. Zonder ons kopje koffie of kersenhofke, want de horeca kan nog nergens open. Dus nemen we zelf maar ons rugzakje mee van huis. Een flink rondje dat laatste naar Hank en daar de biesboschfietspaden op. Doodzonde was het,  dat die mooie griendwerkershut in – ik dacht- de nathalspolder, in brand bleek te zijn gestoken. Hij stond er allesbehalve rooskleurig bij. Wat hebben ze toch aan dat misselijk soort vandalisme. We hebben er ons maar niet door uit het veld laten slaan en er toch op een bankje ons flesje water gedronken en een lekker worstenbroodje gegeten.
We kregen ook weer een foto van onze mooie dame Robyn toegestuurd. Hard thuis aan het studeren, zoals je ziet. En wat dacht je van Croky onze huiskat. Die geniet van het lekkere weer en ligt languit op de rugleuning van de bank, als hij niet buiten is. Van mij mag het weer zo blijven tot eind september of zoiets.
Ik ben ook weer een aardig stuk gevorderd met mijn genealogisch onderzoek en het op orde brengen van het uitgebreide familiearchief. Ook nog steeds in overleg met Guus van het Centraal bureau voor genealogie over ons familiewapen en met onderzoeker Wim Deliën over de afstamming van de Giselberten van Tilburg. Ook nog snel een mail in het Frans naar Nodebais gestuurd. Een taaie kluif blijkt dat.
Tussendoor af en toe nog eens een artikeltje geschreven voor De Langstraat en mijn dagen waren weer aardig gevuld.Ik heb het gewoon druk.
Het weekendbericht is de afgelopen keren toch best uitgebreid geweest. Dit keer houd ik het wat korter. Ook wel eens leuk, denk ik.
(Bron: familiearchief f. van son)