zaterdag 26 juni 2021

Kersen met slagroom en noordenwind

Natuurlijk even met het belangrijkste beginnen. De kleinzoon-in-wording doet het goed. Hij groeit gestaag en houdt nu al zijn handjes voor zijn ogen en speelt verstoppertje. Jammer dat we nog tot november moeten wachten om kennis te maken. Zal wel een echte 'batraaf' worden. Woensdag gaan we op visite bij onze jongste kleinzoon van nu. Sven. Kijken of hij ons nog kent.

Wind

Nee, als de wind uit noordelijke richtingen waait, is het meestal in deze tijd niet lekker fietsen en ook niet behaaglijk stilzitten op de scootmobiel. De gevoelstemperatuur is, -als ook de zon zich dan ook nog niet laat zien-niet prettig. Toch moesten we er natuurlijk even op uit. Immers, het terrasje van de Kersenhof, de kersenboerderij aan de Zijlweg,  ging op de 21e weer open. We moesten deze week dus toch wel even een keer een ‘kersenhofke’ met slagroom en een bakske nemen on het boomgaardterras daar. Vers en niet duur. Ik mag zeggen, het smaakte als vanouds. Het kersenseizoen is met andere woorden, zij het later dan normaal, toch weer open. Het duurde lang voordat het zo ver was, met dank aan het ‘anti-kersengroeiweer’ in het voorjaar.

Pilletjes

Het gaat me over het algemeen goed met mijn nieuwe medicatie, maar ik krijg wel steeds meer last van mijn maag, zodra ik bepaalde dingen eet en drink. Dus maar even telefonisch contact met de cardioloog gezocht. Die schreef weer een pilletje voor. Ik heb er nu per dag net zoveel, als dat wij kleinkinderen hebben. Wie weet helpt het. Ik hoop niet dat het aantal pillen gelijk oploopt met het aantal kleinkinderen, want de zoon van Pieter en Tara komt er als nummer 12 in november bij.

NAC

En natuurlijk, van echte dreiging bij NAC is niets gebleken. Manders vond het alleen nodig om de door hem ‘geconsteerde NAC-zorgen’ richting burgemeester Depla te uiten. Om het directeurtje gerust te stellen, vroeg Depla, enkele politieauto’s wat meer te laten surveilleren. Die hadden toch niet veel anders te doen kennelijk. Maar de politie kreeg van geen enkele kant aangiften over dreiging en deed dus verder terecht niets. Een duidelijk Haags windvlaagje in een glaasje water, Manders. Zou die man zich nog wel lekker voelen bij NAC, of moet zijn partner het na elke werkdag bezuren? ‘Zou je niet beter zoeken naar een fijner baantje’, zal  die misschien gezegd hebben. Groot gelijk! Ik moei me er verder niet mee, al blijf ik het raar vinden, dat een van de veroorzakers van de trainers- en andere ellende in de afgelopen jaren bij NAC, nu toch nog zelf op zoek wordt gestuurd naar een trainer en andere voetbalmensen voor het nieuwe seizoen. Hij heeft toch al aangetoond dat die zoektocht telkens een mislukking wordt. Dan ben je toch niet helemaal wijs als grote geldschieters en raad van commissarissen, zou ik zo zeggen…. maar wie ben ik. Zal wel bedoeld zijn om te voorkomen dat Lokhoff terugkomt. We hoeven nú niet meteen een nieuwe trainer. We hebben de Graaf en ook Penders heeft zijn diploma’s. Stel die maar als interimduo aan en probeer die Manders intussen te lozen. Oh ja, nu ik het toch over voetbal heb. Van mij mag Oranje in het ‘regenboogs’ spelen zondag, in het stadion bij die misselijkmakende Orban in Boedapest. Ook daar zal de hypocriete UEFA wel weer tegen zijn. Die waren toch zo voor uitbannen van ongelijkheid, dacht ik tenminste…….

Gevuld

Het was donderdag weer gemeenteraad, dus een latertje en gisterochtend was het toch weer vroeg dag. Sem en Cas kwamen ontbijten. Sem bleef en speelde –eigenwijs waar het kon- zijn spelletje. Ik bracht Cas naar school. Daarna snel wat artikelen gemaakt over het doen en laten van de Raad voor de Langstraat. Op zeker moment schoot het door me heen dat het gisteren nog precies een week duurde, voordat ik 70 word. Wat een gevulde weken hebben wij toch elke keer weer. Gezellig hoor.

(Bron: familiearchief f. van son).





 

zaterdag 19 juni 2021

Da's pas een kinderfeestje, Robyn!

Ik heb het zelf nog weken gedaan in de vakantie, aardbeien plukken op onze knieën op het veld om een zakcentje bij te verdienen. Ik was toen zo'n jaar of twaalf, dertien. Dat is nu vooral kennelijk het werk van Poolse mensen die hier aan de slag gaan. Zijn onze mensen er  te lui voor geworden?  Of is plukken te min? Kleindochter Robyn had een kinderfeestje zoals je op de foto kan zien. Fruit plukken. Robyn wist al lang, dat aardbeien niet in bakjes in de supermarkt groeien. Maar zeker niet alle kinderen. Een prachtig kinderfeestje, als je het mij vraagt.Veel kleinkinderen deze week in mijn verhaal. We hadden namelijk deze week bijna elke dag kleinkinderen te eten. Het begon met Anouk en Youri op maandag, Emma op dinsdag en donderdag was het de beurt aan Cas en Sem. Gezellig, als ze zo zitten te smikkelen. Ze zeggen vaak “lekker oma” en dan is koken natuurlijk dankbaar werk.

Warm

We hebben voor ’s morgens tochtjes gemaakt met fiets en scootmobiel. In de middag was het daar te warm voor. José is wel woensdagmiddag nog naar de presentatie gegaan van het boek van Adrie Kersten van haar schilderclub. Ze had het erg gezellig en bleef tot na achten weg. Er was ook een etentje bij. Eindelijk weer eens contact met mensen van haar favoriete schilderclub; haar hobby. En ik? Ik keek voetbal,  rustte uit van de hitte, die me leegzuigt en maakte diverse artikelen voor mijn pagina en elders in de Langstraat. Voor mij eigenlijk te warm om iets te doen. Gelukkig  is de fysio –toch wel inspannend- om half tien ’s morgens. Dat lukte nog net. Jammer dat het weer bij ons steeds overdreven is. Ze kennen geen maat daar bij het KNMI. Code geel, kondigden ze voor gisteren af.

Code geel?

Dat hebben ze eigenlijk niet zo goed begrepen daar bij het KNMI in De Bilt. Dat moet Code ‘geelzwart’ zijn. De supportersgeledingen van NAC en de kleinere sponsors hebben er nu echt schoon genoeg van. Steijn en zijn vriendje Manders moeten weg. ‘Mister NAC’, Ton Lokhoff, werd het slachtoffer van die Haagse vriendenkliek. Er ligt nu zelfs een ultimatum. Weg Steyn en Manders, of er komen gepaste acties. Ik heb uiteraard ook de petitie ondertekend. NAC is door die twee al genoeg kapotgemaakt. Ik hoop dat er een oplossing komt. Misschien kunnen ze samen ADO den Haag kopen. Als Steijn zijn vakantiehuisje op Ibiza verkoopt, kan er met de opbrengst en de vertrekpremie voor beiden, best dat geelgroen cluppie worden gekocht. De deal met Amerikanen is immers afgeketst.

(Bron: familiearchief f. van son)

 




zaterdag 12 juni 2021

Gelukkig zit niet altijd alles mee…

 Het was prima weer de afgelopen week en toch hebben wij er niet lekker in de natuur van kunnen genieten. Maandag hebben we een ritje gemaakt met scootmobiel en fiets, maar wel veel korter dan we gewend zijn. De scootmobiel maakte een aanhoudend piepend, zoemend geluid en ook het stuur bleef niet volledig op zijn plaats. Bellen dus naar de reparatiedienst van medipoint. “We laten een monteur terugbellen”, klonk het aan de andere kant. ’s Middags noodgedwongen thuis gebleven dus. Wel telefoon gehad, maar niemand van medipoint. Wachten dus.

Kapper

Dinsdag hadden José en ik een afspraak bij de kapper, deze keer fijn met een echte taxi in plaats van het schommelende busje. Goed op mijn mobieltje gelet, maar geen telefoon. Toen we net over de middag thuis waren, heb ik zelf maar weer gebeld. Aanvankelijk zag de vriendelijke medipointdame niets staan over een reparatie bij mij, maar uiteindelijk toch weer wel. “De monteur kan morgen tussen een en vijf komen” Woensdagmiddag dus. “Hij belt u tevoren, hoe laat bij komt”. Dus noodgedwongen ook dinsdagmiddag en woensdagochtend thuis, want met een piepende, zoemende scootmobiel durven wij niet weg. Dan maar in de achtertuin onder de parasol. Ook leuk.

Monteur

En inderdaad, woensdag net over de middag belde een vriendelijke monteur. Of hij over tien minuutjes bij ons terecht kon. Tuurlijk! Hij nam de scootmobiel mee naar de reparatiebus en regelde het probleem in een klein kwartiertje. Hij dacht aan een lekstroompje van de claxon. Niks ernstigs dus. Hij zette ook het stuur weer vast. Geregeld! Drinken hoefde hij niet. Hij had nog 5 klanten.

Cardioloog

Donderdag stond de controle bij de cardioloog en een hartfilmpje op het programma. ’s Morgens snel de artikelen afgemaakt voor mijn wekelijkse pagina in de Langstraat. ’s Middags weer de deeltaxi, nu een busje. Om 10 voor 2 moesten we er zijn. En ja hoor. Het taxibusje van Deeltaxi kwam om kwart voor een. “We moeten nog even op twee adressen iemand ophalen”. Gelukkig op tijd in het Amphia. Hartfilm was zo geregeld en ook het gesprek bij de cardioloog. Het holteronderzoek gaf aan dat mijn hart na de cardioversie weer regelmatig was. Maar het moest meer worden ontzien. Een splinternieuw medicijn werd voorgeschreven. Dat kon ik het beste in de Amphia-apotheek halen, meende de cardioloog. Het werd nog niet vergoed door de zorgverzekeraar, maar door de fabrikant en de Amphia-apotheek regelde dat rechtstreeks. Makkelijk dachten wij.  Het betekende 35 minuten wachten nadat we een nummertje hadden getrokken. Maar we waren er nog niet, zo bleek al snel.

Deeltaxi

Via het digitale taxipoint de deeltaxi terug naar huis besteld. Die liet maar op zich wachten. Na een uur in de hal van het ziekenhuis te hebben gezeten, heb ik zelf toch nog maar eens gebeld. “We zijn iets vertraagd”, klonk het aan de andere kant van de lijn. Precies een uur en kwartier later dan besteld, kwam het taxibusje. Twee andere mensen uit Raamsdonksveer zaten toen al anderhalf uur te wachten. Slot van het liedje was, dat wij om kwart over vijf thuis de voordeur open deden. Moe van de hitte in de wachtruimte en ik daarnaast ook geërgerd door het lange wachten op de taxi. Kosten 8,44 euro heen en 8,44 euro terug. De eigen apotheek had intussen al gebeld voor het voorgeschreven herhaalrecept, dat we van de cardioloog meekregen. Apotheek ’t Veer munt uit in service. Dat mag best gezegd worden. Nou, om een lang verhaal kort te maken; ’s avonds uitgerust en vrijdagochtend vroeg eruit, want Cas en Sem kwamen weer. Om half 8 aan het ontbijt en daarna heb ik Cas met de scootmobiel naar school gebracht. Dat vindt hij leuk. Sem mocht even na tienen mee op de fiets. We gingen “diertjes” kijken. Nee dus. De kinderboerderij ging pas om 12 uur open; de runderen bij het bastion bleken nog niet aanwezig; de tientallen geitjes bij de Kloosterhoeve waren er ook niet meer; wel 4 koeien in de polder gelukkig. Daarna nog den korte picknick en nog een ijsje halen. Ook een hele onderneming. Enzo op de Markt was niet open, terwijl het toch ruim na twaalven was. Timmy op de Keizersdijk evenmin. En Sem maar geduldig wachten. Dan maar naar ’t Hooike. En ja hoor, open. Sem kreeg zijn blauwe ijsje, dat hij smakelijk opat. We hebben hem thuis afgezet en zijn naar huis gegaan. José moest toen nog boodschappen doen. Ik heb op de bank gelegen. Of het door het nieuwe medicijn kwam, weet ik niet, maar ik voelde me allerminst lekker. Maar even afwachten hoe het zich ontwikkelt. Wie zei er ook weer, dat je niks te doen hebt als je gepensioneerd bent? Gelukkig zit niet altijd alles mee…..

(Bron: familiearchief f. van son).



 

zaterdag 5 juni 2021

In één woord, heerlijk!

Eindelijk. Het weer is omgeslagen. We hebben er deze week volop van kunnen genieten. Zowat dagelijks weg vanaf vorige zaterdag. Met mijn cabrio en José op de fiets. Naar Drimmelen, in de modder spelen met Cas en Sem, op de fiets door de polder, naar de Biesbosch op ons favoriete plekje, langs de oevers van de Donge tussen ’s Gravenmoer en Raamsdonksveer, achter de Put langs en via Geertruidenberg naar huis. Dat zijn zo maar een paar mooie tochtjes, die wij maakten. De wind was er wel, maar niet meer die koude wind, die het onprettig maakt.

Croky

Aan het begin van dinsdagavond ging onze kater Croky zoals gebruikelijk even naar buiten achter in de tuin. Hij is al zestien en kan nauwelijks nog op de bank springen. Normaal krijgt hij rond kwart over acht een paar vitaminesoepjes. Met zijn ingebouwde klok is hij er als de kippen bij, als José rond die tijd naar de keuken gaat om iets te drinken in te schenken. Maar dit keer bleef Croky, of Crokus, zoals we hem ook wel noemen, buiten in de tuin. Meestal ligt hij dan op de scootmobiel of op het kussen op een ligstoel. Maar toen hij ook om tien uur nog niet binnen was, ging José toch even kijken. Van Croky geen spoor. Nog even de poort open gedaan en gekeken, maar niets. De hele nacht was hij niet thuis. Wij dachten zo langzamerhand dat hij er niet meer was. Onze vorige poes, Siebke, of voluit Sheebah, ging op een avond ook weg en werd dood teruggevonden onder de geparkeerde auto van de buren. Deze niet. Croky zat doodgemoedereerd alsof er niets aan de hand was, in de voortuin. Hij had wel honger, want toen José hem weer eten gaf, wist hij niet hoe snel hij zijn bakje moest leegeten. Niets aan de hand, zo lijkt het. Hij was gewoon even een nachtje stappen, zo denken wij. En dat terwijl hij nog nauwelijks kan springen. Een kat is onberekenbaar.

Ons Inge

Onze oudste dochter Inge was gisteren jarig. Wij uiteraard even gaan feliciteren. Ik heb een fotootje van haar uit ons archief opgediept. Die is uit 2019, toen met haar man de officiële trouwdag met ons vierden. José had uiteraard weer voor een passend cadeautje gezorgd.  Het was –dankzij corona- al weer even geleden, dat we bij haar en Bram thuis waren geweest. Gezellig dat ook Emma en Renée er ware. We mochten blijven eten. Erg gezellig en lekker hoor!

Holter

En na nog een paar keer bellen en mailen, kon ik eindelijk mijn holterkastje voor onderzoek laten aanmeten. Er stond 24 uur op de lijst. Ik heb toen zelf gezegd dat het 48 uur moest zijn. Dat werd aangepast en nu draag ik dus dat ding. Op de lijst stond dat uitslagen 15 juni gereed moesten zijn. Ook dat was onjuist. De 10e!  Zondagochtend na elf uur moet ik het kastje weer afgeven aan de balie bij de ingang van het Amphia. Druk druk druk allemaal. Je moet er wat voor doen om je gezondheid op peil te krijgen….

(Bron: familiearchief f. van son).