zaterdag 30 juli 2022

Abdij-uitsmijter, taart, Sven en ct-scan…

Het begon deze week met de gezamenlijke verjaardagviering van Sem en Cas op zondagmiddag. Uiteraard een taartje en kaarsjes blazen, maar Sem zou Sem niet zijn, als hij niet vlug zou proberen om ook het kaarsje op het taartje van Cas uit te blazen. Het weer was prima, zodat de kinderen buiten zich konden vermaken met water en trampoline en in de fontein.

Trips

We maakten deze week een paar tripjes samen. Naar de ‘acht saligheden’ om uit te komen bij de abdij van Postel in de buurt van Eersel. Ik ben benieuwd, wie die acht saligheden nog kan noemen provincie… In veel van die dorpjes lijkt de tijd even stil te hebben gestaan. In de Abdij van Postel uit 1140, een dependance van de abdij van Floreffe in België, hebben we gezellig samen op het terras iets gegeten. José een wafel met kersen en ijs en ik een uitsmijter. Dubbelgebakken en met abdijkaas. We hebben nog wat meer kleine dorpjes bezocht op de eerste dagen van de week. Soms leek het wel of ze uitgestorven waren; lekker rustig en veel vlaggen ondersteboven om de boeren te steunen. Je hoef niet ver te rijden voor mooie plekjes en om tot de conclusie te komen dat er meer dan voldoende groen en bos is in onze provincie. Mooi, zo lekker een beetje in de buurt; in de Kempen en midden-Brabant en af en toe de grens over. Zo dronken we -nostalgisch- ook koffie ‘bij de paters en de speeltuin’ in Meerseldreef. Op woensdag stond een bezoek aan onze kapper in de agenda  en ’s middags reden we naar Vleuten, weer eens naar onze kleinzoon Sven. Gezellig wat bijgepraat met papa Tommy en van onze op één na jongste kleinzoon genoten. Hij gaat ‘als de brandweer’, als hij door de kamer schuift. Hij heeft al echt een eigen willetje en laat zich horen. Leuk om te zien hoe hij weer gegroeid is.

Piekeren

Het was de hele week weer behoorlijk druk. De agenda was vol. Gelukkig maar, want dan pieker ik minder over mijn gezondheid en andere dingen. Vroeger kon het mij niet warm genoeg zijn. Ik genoot van zomers warm weer, Nu is dat toch wel veranderd. Ik heb last van energietekort bij warm en zelfs zuurstoftekort bij drukkend weer en ook de hitte speelt mij nu parten. Gelukkig heb ik deze week minder last van de warmte.  Het is ook niet zo tropisch. Maar ik heb moeite om mijn rust te bewaren. Ik ben zelfs behoorlijk onrustig. De uitslagen van mijn bloedonderzoek bezorgen me stress. Maandag moet ik voor de eerste keer naar de internist-nefroloog om de uitslagen van het bloedbeeld te bespreken. Weer een ziekenhuisspecialisme dat ik kan afstrepen. Vrijdag kreeg ik ook weer eens post van het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein. Na 5 jaar moet ik van dr. Mager weer een ct-scan van mijn longen laten maken in oktober. Neen. Mijn gezondheid is al een tijdje niet wat het zijn moet. De heup van mijn goede been laat nog steeds flink verstek gaan. Het lijkt wat beter, maar blijft toch maar zeuren en maakt langer lopen erg moeilijk. En het kost nog eens extra veel energie ook. Een bezoek aan de Ikea om wat noodzakelijke dingetjes te halen, werd haast een marteling. Maar ik heb wel kunnen doorzetten en hopelijk heeft dat geholpen. Ik ben zo langzamerhand wel toe aan een tijdje zonder gezondheidsellende. Dat moet ik eerlijk zeggen. Gisteren ging het bij de fysio gelukkig iets beter. Met weerstand van 40 in plaats van 30, tien minuten op de hometrainer en ook alle andere oefeningen kon ik redelijk uitvoeren. Zou er dan toch nog verbetering inzitten?

Niet veel

Ik kon door al dat weggaan natuurlijk niet veel tijd achter de computer werken afgelopen week. Niet zo erg, maar ik moet natuurlijk wel alle zaken bijhouden. Gelukkig is het in de komende twee weken geen ‘Langstraat’, zodat er ook geen pagina aan artikelen van mij wordt verwacht. Echt vakantie dus eigenlijk. Iedereen gaat in de komende weken op vakantie, dus ook het oppassen is dan wat minder. Vakantie ook voor José zou je kunnen zeggen.

(Bron: familiearchief f. van son).







 

zaterdag 23 juli 2022

Cultuurkleindochters…en hopen.

Cultuur snuiven. Dat was het begin deze week voor ons. Tot twee keer toe in een paar dagen tijd. Hartstikke leuk, want het betrof optredens van onze kleindochters. Daarvoor zijn wij altijd te porren. Zondagmiddag konden wij samen naar de dansvoorstelling van Robyn. Mama Tara hielp achter de schermen de kinderen en papa Pieter zal het zonder twijfel jammer hebben gevonden dat hij niet mee kon. Hij moest voor Luuk zorgen, die af en toe wat koortsig was na een koortsstuip. Aanvankelijk mocht José met Pieter mee, maar nu konden José en ik samen naar De Bussel in Oosterhout. Een hele trip. Vooral de trap naar boven in de grote zaal. Dat was echt ploeteren voor mij, maar het optreden was meer dan de moeite waard. Belangrijkste was, dat Robyn het fantastisch en met groot enthousiasme deed. Als er over ‘smile’ werd gezongen, liet ze met haar handen en ook vanzelf die smile goed zien. Je zag ze de zaal in turen, om te kijken of ze oma en opa zag. Maar ik weet uit mijn toneelervaring bij de Apeldoornse Komedie, dat het erg moeilijk is om mensen goed te ontwaren. “Hebben jullie mij gezien”, zo vroeg ze zich na afloop af. Jazeker en natuurlijk had oma José een klein cadeautje, dat goed in de smaak viel. We mochten niet filmen, maar er komt een link. Je moet het nu doen met een foto van haar. Wij hebben in elk geval genoten van de zondagmiddag in het theater van onze enthousiaste kleindochter. Die was na afloop wel erg moe. Twee keer optreden in een grote show op zondag en haar ogen deden pijn van die make up in haar gezicht. “Ik lijk net een clown”, zo liet ze oma weten.  Het was niet het enige culturele optreden. Op de snikhete dinsdagmiddag stond de musical van Anouk op het programma. Wij hadden kaartjes en konden dus naar het Dongemond college. Daar gaat Anouk na de zomervakantie ook voor het eerst naar toe. We kregen een musical ‘gewoon super’ voorgeschoteld. Anouk was enthousiast. Danste als de beste en de beide oma’s, tante Elke en ik hebben genoten. Het zou dinsdag eerst om 1 uur zijn, maar werd naar 9 uur vervroegd in verband met de tropische hitte. Het was de moeite waard om vroeg uit bed te komen. Maar wel was het om tien uur al boven dertig graden. We konden het prima volgen, we zaten op de eerste rij.

Hopen op beter

Ik kamp nog altijd met een onwillige heup bij mijn goede been. Lopen is nog steeds echt niet meer dan een paar meter strompelen helaas, maar ik probeer uit het dal te klimmen. Ik ken mijn lichaam en beperkingen zo langzamerhand erg goed, maar het doet niet altijd wat ik graag zou willen. De rolstoel wil ik graag nog zo lang mogelijk op stal houden, als ik het voor het zeggen heb. Donderdag zijn José en ik daarom naar Nico gegaan, mijn orthopedisch schoenmaker van ‘Voet en Zorg’ in Drunen. In hem heb ik al decennia lang alle vertrouwen. Ik meende dat een kleine verandering van mijn binnenzool wel eens een bijdrage zou kunnen leveren aan een oplossing. Nico bekeek het, bracht de verandering aan en ik heb het gevoel dat het echt iets helpt. Nu moet ik die drempel misschien over kunnen. Zou ook fijn zijn voor José, die zich ook zorgen maakt. Een kleine verbetering heb ik nodig en dan kunnen we weer wat meer dan af en toe naar het boomgaardterras gaan voor een kersenhofke. Gisteren kwam Sem nog ontbijten en spelen. Het was ook voor Cas de spannende laatste schooldag. Mama Elke bracht hem naar school. Het is nu schoolvakantie. Morgen gaan we samen naar de verjaardagviering van Cas en Sem. Dan begint de eerste vakantieweek. Afwachten wat mijn heup doet en oefenen.....

(Bron: familiearchief f. van son).

 







zaterdag 16 juli 2022

Werkelijk stampvol

Onze agenda voor deze week stond echt stampvol. Het begon al op afgelopen zaterdag, toen kleindochter Emma jarig was. Diezelfde avond pasten wij op bij Cas en Sem, nadat ze eerst bij oma elk vier heerlijke ‘Oma’-pannenkoeken hadden gegeten. Natuurlijk kan Cas al goed zijn pannenkoek oprollen. Dat oppassen was ook het geval op zondagmiddag. Eerst kwam Youri bij ons zelfs vier sneetjes brood eten. Hij heeft ze het liefste in hele kleine stukjes gesneden, zodat hij ze met zijn vork kan opprikken. Hij smult altijd. Daarna gingen we naar zijn huis om op hem te passen. Dan kon hij tenminste met zijn vriendjes buiten spelen in de speeltuin voor hun huis. Anouk moest die middag met haar ouders en oma Vera die middag naar haar  dansoptreden. Youri zal waarschijnlijk wel blij zijn geweest, dat hij thuis mocht blijven voetballen. Maandag was het rustig maar dinsdagochtend was ik al vroeg uit de veren. Voor de sluitingstijd van ons weekblad moest ik nog snel een artikel met foto aanleveren  over het plotselinge en onmiddellijke vertrek van een Raadslid uit onze gemeenteraad. De redenen worden voorlopig nog omschreven als ‘persoonlijke redenen’. 

Dan naar de woensdag. Die dag stonden liefst drie dingen in de agenda. Eerst om half tien naar de fysio om te proberen eindelijk mijn spier- en kapselproblemen aan mijn heup achter me te laten. Nu ik het toch over een heup heb: ’s middags zijn we naar onze vrienden Giem en Ineke geweest, om te kijken of Giem al goed geneest van zijn heupoperatie. Hij kreeg een nieuwe heup. Daarna gingen we aan het einde van de middag ook nog naar Oosterhout. Leuk hoor. We waren uitgenodigd voor een etentje met Inge en Bram, Emma en René. Een cadeautje nog voor mijn vaderdag. José mocht uiteraard ook mee. Het was vanzelfsprekend weer gezellig én nog lekker ook. Dankjewel!

Donderdag kwam Luuk weer bij ons de hele dag. Hij showde zijn Ajax-tenue en liet zien hoe je kruipt. Hij kan nu ook al zelf gaan zitten en staan. Dat zal wat worden tussen de voetbalneefjes, net als hun papa’s echte fans van respectievelijk Feyenoord en Ajax. En Sem draagt net als zijn grotere neef al voetbalshirtjes van clubs en landen. Ik hou het bij NAC en net als José ook bij PSV. Netjes verdeeld toch over de topclubs…

En wat mocht ik die donderdag? Ik mocht ’s avonds weer naar een uitvoering van het drama in eeuwigdurende bedrijven: de gemeenteraad van Geertruidenberg….

Vrijdag kwamen Cas en Sem een keertje niet ontbijten. Cas verjaarde. Zodra hij naar school was gebracht, zou Sem natuurlijk wél bij oma een ochtend spelen. Dat doet hij altijd erg graag. Maar het liep anders. Hij voelde zich niet lekker en werd thuisgehouden.

Vanochtend viert Emma haar verjaardag. Oma en opa zijn natuurlijk omstreeks koffietijd van de partij, mét cadeautje. En morgenmiddag, zondag dus, gaat oma José tot slot met papa Pieter mee naar een dansvoorstelling van onze kleindochter Robyn. Over druk… druk… druk… gesproken…. En dan moeten eind komende week de schoolvakanties nog beginnen.

Tussendoor

Tussen de bedrijven door ging ik verder met mijn familieboek en zette ik op mijn blog de vernieuwde BAC-versie. Er komt nog meer, maar goed werk heeft tijd nodig, zoals je weet. De eerste vragen over de vernieuwde gegevens heb ik al weer binnen.

(familiearchief f. van son).







 

zaterdag 9 juli 2022

Leuk en lekker..

Dat ons gezin behoorlijk uitgebreid is, dat weet je ongetwijfeld. Met onze kinderen en kleinkinderen samen zijn we de twintig al een gepasseerd. Het hele gezin deed met plezier mee met de jaarlijkse gezinsdag. Ook dit keer weer bij Polder Events in Wagenberg. Vorig jaar vierden we er mijn zeventigste verjaardag, het weer werkte toen niet mee, maar iedereen was zo enthousiast, dat Meike de vraag kreeg om dit jaar de familiedag te organiseren en dat werd weer Wagenberg. Lekker dichtbij. Volgende keer zijn Tommy en Nienke aan de beurt om de dag op hun manier en tijdstip te organiseren.

We hadden echt geluk wat het weer betreft. Daarnaast deed iedereen mee en waren de twee kleinsten zo vriendelijk om ook te genieten en mama en papa niet extra bezig te houden. Er waren leuke spelletjes, weer andere dan vorig jaar, ze hebben dus weer een hele middag kunnen bewegen en lachen. Daarna was er nog het gebruikelijke drankje samen en de barbecue, waar iedereen echt al op zat te wachten. Actief zijn en de buitenlucht maken hongerig. Op verzoek van Oma José kon er weer een foto van het hele gezin worden gemaakt. Ook daarbij werkte iedereen van jong tot oud aan mee. Ik genoot ook, net als José, al kon ik door mijn heupproblemen niets meedoen. Dat betekende zitten en tevreden kijken hoe iedereen een gezellige dag had. Kinderen en kleinkinderen zorgden ervoor dat mijn stoel verplaatst werd, als we weer naar een andere locatie moesten voor weer een spel. Met mijn twee krukken strompelde ik er dan achteraan. Want ik wilde er uiteraard graag bij zijn. Zo nu en dan hield ik ook een oogje in het zeil bij Luuk en Sven, de kleinsten, maar die genoten ook van de buitenlucht. Voldaan kon iedereen in het begin van de avond weer naar huis. 

Oma José

Als het maar enigszins kan, willen ze bij haar zijn. Oma José wordt door de kleinkinderen op handen gedragen. Terecht vind ik, want nooit is haar iets teveel. Toen we zondag op de viering van de achtste verjaardag van Youri waren, kropen dit keer de kleinzonen Youri, Sem, Cas en Luuk op oma’s knie. “Ik heb er maar twee hoor”, zo liet ze de kleinkinderen weten. Geen nood, ze vinden wel een plaatsje op of bij een van die twee knieën. Als ze maar bij oma kunnen zitten. Ook tot groot plezier van Oma José uiteraard.

Ooievaars

Een leuk tochtje maakten José en ik maandag. Eerst even nuchter bloedprikken en daarna op pad. Koffie met kersenhofke bij de kersenboerderij en later kwamen we onder meer in Nederhemert, waar José een ooievaarsnest spotte. Compleet met moeder en jong. Zij fotografeerde en pakte daarna de meegebracht lunch tevoorschijn. Lekker op ons gemak. ’s Middags kon ik nog de mooie rit in de Giro Donne terugkijken voor een deel. Annemiek van Vleuten hield maar weer eens huis en pakte zowel de etappe als de leiderstrui. De rest van de week omvatte onder meer een extra fysiobezoek, af en toe even samen weg en ’s middags zo nu en dan de Tour. Ook het EK voetbal voor dames is begonnen. We pasten op Luuk en Sem kwam spelen en vandaag is onze oudste kleindochter Emma jarig. Zo is er weer een week voorbij. Nu nog hopen op spoedig herstel van mijn heup- en loopproblemen. Dat is wel echt hard nodig om in de running te kunnen blijven.

Onderzoek

Steeds meer mensen mailen of appen mij, hoe ver ik ben met de nieuwe, bij te werken informatie over de Bac’s op mijn blog. Logisch, want het duurt nu al een tijdje. Ik ben die twaalfde en dertiende eeuw aan het bijwerken, maar wil wel zekerheid, als die te krijgen is. Goed werk heeft tijd nodig. Daarnaast heb ik, zoals je wekelijks kan lezen, ook nog de nodige andere dingen om handen. Geduld dus, en ja, ik weet zelf hoe moeilijk dat is…

(Bron: familiearchief f. van son).