Cultuur snuiven. Dat was het begin deze week voor ons. Tot twee keer toe in een paar dagen tijd. Hartstikke leuk, want het betrof optredens van onze kleindochters. Daarvoor zijn wij altijd te porren. Zondagmiddag konden wij samen naar de dansvoorstelling van Robyn. Mama Tara hielp achter de schermen de kinderen en papa Pieter zal het zonder twijfel jammer hebben gevonden dat hij niet mee kon. Hij moest voor Luuk zorgen, die af en toe wat koortsig was na een koortsstuip. Aanvankelijk mocht José met Pieter mee, maar nu konden José en ik samen naar De Bussel in Oosterhout. Een hele trip. Vooral de trap naar boven in de grote zaal. Dat was echt ploeteren voor mij, maar het optreden was meer dan de moeite waard. Belangrijkste was, dat Robyn het fantastisch en met groot enthousiasme deed. Als er over ‘smile’ werd gezongen, liet ze met haar handen en ook vanzelf die smile goed zien. Je zag ze de zaal in turen, om te kijken of ze oma en opa zag. Maar ik weet uit mijn toneelervaring bij de Apeldoornse Komedie, dat het erg moeilijk is om mensen goed te ontwaren. “Hebben jullie mij gezien”, zo vroeg ze zich na afloop af. Jazeker en natuurlijk had oma José een klein cadeautje, dat goed in de smaak viel. We mochten niet filmen, maar er komt een link. Je moet het nu doen met een foto van haar. Wij hebben in elk geval genoten van de zondagmiddag in het theater van onze enthousiaste kleindochter. Die was na afloop wel erg moe. Twee keer optreden in een grote show op zondag en haar ogen deden pijn van die make up in haar gezicht. “Ik lijk net een clown”, zo liet ze oma weten. Het was niet het enige culturele optreden. Op de snikhete dinsdagmiddag stond de musical van Anouk op het programma. Wij hadden kaartjes en konden dus naar het Dongemond college. Daar gaat Anouk na de zomervakantie ook voor het eerst naar toe. We kregen een musical ‘gewoon super’ voorgeschoteld. Anouk was enthousiast. Danste als de beste en de beide oma’s, tante Elke en ik hebben genoten. Het zou dinsdag eerst om 1 uur zijn, maar werd naar 9 uur vervroegd in verband met de tropische hitte. Het was de moeite waard om vroeg uit bed te komen. Maar wel was het om tien uur al boven dertig graden. We konden het prima volgen, we zaten op de eerste rij.
Hopen op beter
Ik kamp nog altijd met een onwillige heup bij mijn goede been. Lopen is nog steeds echt niet meer dan een paar meter strompelen helaas, maar ik probeer uit het dal te klimmen. Ik ken mijn lichaam en beperkingen zo langzamerhand erg goed, maar het doet niet altijd wat ik graag zou willen. De rolstoel wil ik graag nog zo lang mogelijk op stal houden, als ik het voor het zeggen heb. Donderdag zijn José en ik daarom naar Nico gegaan, mijn orthopedisch schoenmaker van ‘Voet en Zorg’ in Drunen. In hem heb ik al decennia lang alle vertrouwen. Ik meende dat een kleine verandering van mijn binnenzool wel eens een bijdrage zou kunnen leveren aan een oplossing. Nico bekeek het, bracht de verandering aan en ik heb het gevoel dat het echt iets helpt. Nu moet ik die drempel misschien over kunnen. Zou ook fijn zijn voor José, die zich ook zorgen maakt. Een kleine verbetering heb ik nodig en dan kunnen we weer wat meer dan af en toe naar het boomgaardterras gaan voor een kersenhofke. Gisteren kwam Sem nog ontbijten en spelen. Het was ook voor Cas de spannende laatste schooldag. Mama Elke bracht hem naar school. Het is nu schoolvakantie. Morgen gaan we samen naar de verjaardagviering van Cas en Sem. Dan begint de eerste vakantieweek. Afwachten wat mijn heup doet en oefenen.....
(Bron: familiearchief f. van son).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten