Wij gaan door…

Ondanks alle beperkingen in verband met het Corona-virus gaan we gewoon door. Van mijn fysiotherapeut heb ik een uitgebreid oefenschema gekregen, dat me moet helpen om mijn spieren in conditie te houden. Tot nu toe bleef ik al binnen, dus lopen was er nauwelijks bij. Ik heb nu een stapeltje oefeningen die de spierkracht weer voldoende terug moeten brengen en mijn houding in orde houden.

Woensdagmiddag kwam Cas zijn nieuwe step laten zien. Sem zat nog steeds -niet begrijpend- in zijn wagen. Waarom gaan we niet spelen, zie je hem haast denken. Erg verdrietig vind ik dat en ik voel me vooral ook zo machteloos. Wel blij om ze te zien natuurlijk. Oma José kookte wel deze week. Voor Cas en Sem en papa en mama ‘nasi’ en voor Youri en Anouk en hun ouders Lasagne. Ze kan het toch niet laten om te zorgen. Fijn hoor! Ze bracht het zelf weg. En ze waren allemaal dankbaar!  “bedankt voor de nasi en de groeten van Cassie”, grapte de kleine.

Dus wij aten vanzelfsprekend deze week ook nasi en lasagne en ik eet vooral veel fruit en drink sap van zelfgeperste sinaasappelen. Alles in het kader van de broodnodige vitamientjes. Cas ging een keertje bij Youri spelen in de achtertuin en wij deden weer een paar video telefoontjes met enkele kinderen. Zo kregen we ook voor het eerst zicht op de mooie nieuwe beugel van Renée en merkten we dat ook Emma het goed maakt. Na een berichtje naar Pieter zag ik aan de reactie, dat het ook in zijn gezin goed gaat. Daar werkt Tara in de zorg. Een van de helden dus. Het gezin van Meike en Ronald en dat van Elke en Wouter brachten ons ook weer een gewaardeerd bezoekje en ze bleven op afstand, al wilden de kinderen echt wel anders.  

Intussen ben ik wel dagelijks bezig met mijn artikelen en vooral het inkorten daarvan, voor de Langstraat. Ik wil graag zo veel mogelijk nieuws kwijt, ondanks dat de Bergse Raad niet echt bij elkaar komt. Er is nieuws en informatie meer dan voldoende. Maar de ruimte voor mijn pagina is beperkter dan anders. Dat komt omdat meerdere weekbladen gekoppeld worden. Zal zonder twijfel te maken hebben met gebrek aan ander nieuws over sport- en maatschappelijke activiteiten in de gemeente dankzij de corona-maatregelen. Maar zal zeker ook ingegeven zijn door minder reclame-inkomsten. Jammer maar wel begrijpelijk.

Ik ga ondertussen, ondanks na een computercrash met een office-programma’ uit 2010, door met mijn boek, nu al zo rond 485 pagina’s. Na veel contact en een hulplijn met meer dan een handvol keuzemenu’s elke keer van Microsoft, ben ik er nog altijd niet in geslaagd om mijn zelf betaalde office 365 home premium weer te downloaden. We zullen het er maar mee moeten doen kennelijk.

Mijn boek vordert intussen desondanks goed. Daarnaast heb ik deze week, mede dankzij José, het familiearchief deels op orde gebracht. Honderden foto’s en documenten, maar ook gebruiksvoorwerpen van voorouders. Zelfs zitten er doosjes bij met haartjes van toen Tommy en Pieter voor het eerst naar de kapper gingen. Of een horloge dat van mijn moeder is geweest en de zilveren tabaksdoos met een zonnetje erin gegraveerd op de deksel, van mijn opa Jan van Son, die in 1873 werd geboren. Ik heb al heel veel in een digitale kaartenbak zitten.

Onderzoek gaat ook gewoon door. Ik ben nu met een medewerker van het Centraal Bureau Genealogie in contact over het familiewapen dat mijn familie mag voeren. Je weet dat ik niet van aannames houd bij mijn onderzoek, dus wil ik proberen zekerheid te krijgen. Er zijn diverse Wapens van Van Son, maar wellicht kan ook een wapen van Bac of Van Broechoven worden gebruikt. Mijn stamreeks gaat immers rechtstreeks in de mannelijke lijn via Henricus van Broechoven naar Walterus Bac van Baescot en naar de ministeriaal Walterus[van Olen]. Ik ga nu snel weer door. Hoop niet, dat je dat erg vindt.

(Bron: familiearchief f. van Son; CBG; genealogie-van-zon.nl; wapenboek Willem Jacobsz. 1565; wazamar.org/familiewapens—in-de-nederlanden/).

Moeilijker dan gedacht….

Wij rooien het wel hier in Brabant. Thuis blijven is het devies, alleen als het nodig is, gaan we eruit. Ik kan gelukkig achter mijn computer voor de Langstraat en voor mijn familieboek. Maar echt wennen, nee. Ik vind het moeilijker dan gedacht.

Maar wij merken het nu heel erg zelf. We zitten thuis. Pas een week echt nu. Reizen kan niet. Valys mag tot 6 april niet meer rijden. Naar de fysio ga ik al twee weken niet en ook volgende week blijf ik thuis. 

Toen ik maandagochtend zo rond half negen op mijn scootmobiel naar de apotheek reed om mijn medicijnen op te halen, kon je het goed merken. Ik kwam zegge en schrijve twee automobilisten tegen, een vrouw die haar hondje uitliet en één fietser. Daarnaast waren er nog drie mensen bezig aan de weg op de hoek van de Maasdijk en twee – ik neem aan schilders- die op de aanlegsteigers voor historische schepen bezig waren aan de Timmersteekade. In de apotheek zelf was het helemaal raak. Twee mensen achter balie (juist ja, die belangrijke), keken mij aan, want ik was de enige klant, die vervolgens nog met twee krukken naar de automaat liep, om er met mijn code mijn medicijnen uit te halen. Deze week, om precies te zijn op donderdag 19 maart,  was eigenlijk mijn moeders verjaardag. Zij zou 96 geworden zijn. Ze overleed op 91 jarige leeftijd. Je hebt nu meer tijd om eraan herinnerd te worden.

Terug naar de gevolgen van het Coronavirus. Die houden velen in de greep.  Ik heb vooral te doen met de mensen in de verpleeg- en verzorgingshuizen, patiënten in de ziekenhuizen en met het midden- en kleinbedrijf. Hoop dat voor alle ondernemers en werknemers maar ook voor zzp-ers snel een eerlijke ondersteuning komt. Dit zijn moeilijke tijden. Ook voor de grotere bedrijven en de flexwerkers. Voor die laatsten is er echt een probleem. Het kabinet lijkt dat gelukkig in te zien. Wat een echte toppers, die onze zorg en maatschappij draaiende houden.

Onze kinderen en schoonkinderen bij wie dat kan, werken thuis. En er is er ook al voor een werktijdverkorting aangevraagd. Een vreemde gewaarwording. Ik heb het nog nooit meegemaakt in de bijna veertig jaar die ik heb gewerkt. Wel iets wat er -in de verte- op lijkt. Bij de oliecrisis in december 1973, in vorige eeuw dus, was ik journalist bij De Stem en had ik enkele keren weekenddienst. Ik kon er -als dat nodig was- met de auto op uit in mijn rayon. Met een speciale ‘Verklaring’ op zak van mijn hoofdredacteur Harx. Ik heb die verklaring nog even uit ons familiearchief gehaald. Ik moest hem toen bij me hebben. Toen, zo kan ik me goed herinneren, was er ook vrijwel niemand op de weg en kinderen speelden op rijkswegen en andere wegen en straten vooral op rolschaatsen, met een bal of springtouw. Niet in Werkendam. Op zondagochtend bleef een hele familie met jurken en hoedjes naast elkaar lopen, breed over de weg. Vertikken om me er met auto door te laten. Ik moest via een deel van de berm om er langs te kunnen rijden. Mooi voorbeeld van het, dat soort volk aangeleerde ‘heb uw naaste lief als uzelf’…… Ze waren duidelijk op weg naar een van de vele kerken daar om er vermoedelijk als heilige boontjes vooraan te gaan zitten. Bah! Weinig sociaal.

Ook onze kleinkinderen zitten nu thuis. Ook dankzij het corona-virus. Een paar van de kleinkinderen moesten thuis op de eerste dag van de drie weken durende sluiting al meteen een paar opdrachten doen en sommige scholen gaan nog veel verder. Ze bezorgen bij voorbeeld zelfs werkboeken aan huis. Ze worden kennelijk nadat er is aangebeld, voor de deur gelegd. Dan is hand op handcontact niet nodig.

Anouk had maandag al een compleet rooster gekregen van mama Meike. Emma had al snel het werk voor de maandag klaar. Renée kreeg ook in de loop van die dag ook opdrachten voor thuis. Ook Youri had al opdrachten, zo weet ik uit onze familie-app. Bij Pieter thuis zal het wel hetzelfde zijn. Oma José heeft wat educatieve leerspelletjes klaargelegd. De kinderen moeten toch zinvol maar ook leuk worden beziggehouden. Ik heb een foto kregen van Cas die serieus aan het werk is en -er moet ook gespeeld worden- van Sem en Cas met de tent in de kamer. 

Geen fysio. Je gaat het immers niet opzoeken als je tot een risicogroep behoort. Gelukkig heb ik een hometrainer. Daar stap ik elke avond op. De rondjes wandelen in de buurt heb ik ook al achterwege gelaten. Ik hoop dat mijn spieren in werking kunnen blijven.  Mijn fysiotherapeut Jasper gaat voor mij een schema opstellen komende week.

De horeca dicht en geen sport op de velden of TV. Daar kan ik wel mee overweg. 

Maar dat vervelende virus heeft wel andere gevolgen voor ons. Deze week bij ons helaas geen kleinkinderen om op te passen. Verdrietig, maar wel heel begrijpelijk en ook verstandig. Cas zou bij ons naar de nieuwe tafel en stoelen komen kijken in het afgelopen weekend, want hij was erg nieuwsgierig. Dat ging niet door. Papa Wouter had wel een goed idee. Hij zou wel een paar keer na het eten beeldcontact leggen via whatsapp. Zo konden we toch de tafel en stoelen laten zien en met Cas en Sem praten en konden zij zien, dat het goed gaat met oma José en opa Frans. Datzelfde geldt gelukkig ook voor opa Jos en oma Dinie. 

Gistermiddag een echte verrassing. Wouter kwam met Cas en Sem door de straat wandelen. Via het keukenraam konden we met de jongens praten. Sem wees met zijn kleine vingertje. Hij wilde ‘opa zijn’. Zo’n kind snapt niet dat ze ineens moeten doorlopen, zonder binnen te zijn geweest. Het maakt ons erg verdrietig.

Bij dat alles herken ik Nederland en de Nederlanders weer. Hartverwarmende en ook goedbedoelde initiatieven komen weer op, alsof de tijd herleeft van Mies Bouwman en ‘Open het Dorp’ in 1962. Bloemen worden bij bossen weggegeven. NAC supporters hingen een mooi groot zwart-geel spandoek op om ‘de zorg’ een hart onder de riem te steken. Wat doen die verzorgenden magnifiek werk, evenals de vrachtwagenchauffeur bij voorbeeld.Ze rijden maar zonder hun wegrestaurant en een plaats om fatsoenlijk als mens hun behoefte te kunnen doen.

Bredase horeca bracht alle ingeslagen, bederfelijke etenswaren naar de voedselbank en het Amphia. Een echt persoonlijk drama vind ik het ontslag dat minister Bruins nam om gezondheidsredenen. Aan een andere minister heb ik me geërgerd. Vooral aan zijn uitlating, die kant nog wal raakt. Wiebes dus over zzp-ers. Hij vond dat ze zelf bewust risico hebben genomen. Hij zei dat bij het programma van ‘WNL op zondag’, het rechts georiënteerde Wakker Nederland dus. Hij haastte zich later om voor wat meer sociaal denkend Nederland te verklaren: ”Toch is ook voor de zzp'ers een vangnet. We laten ze niet stikken".  Je weet het wel Wiebes! Uit het uitgebreide maatregelenpakket bleek dat hij onhandig was geweest.

(Bron: familiearchief f.van son)

Oh die Corona…

Een uitgebreid verhaal dit weekend. We worden al een aantal weken in de ban van het Corona-virus gehouden. De experts van het tot nu toe vrij onbekende virus en bestuurders verdringen zich voor de camera’s en staan gretig in de rij om door de media geïnterviewd te worden. Sommige ministers, hun leider Rutte voorop, willen o zo graag voor de televisiecamera’s verschijnen om het Nederlandse volk te vertellen wat zij ‘het beste’ niet of wel kunnen doen. Alsof zij nog geloofwaardig zijn. De rest van het jaar immers buitelen zij over elkaar heen met nietszeggende quotes, loze beloften en verklaringen die achteraf toch weer onjuist blijken te zijn.

Maar eindelijk, -het is immers al 5 over 12-, komt er nu dan een maatregel waarmee een beetje wordt doorgepakt. Daar is uiteraard weer volop over vergaderd. Elke bestuurder wil immers zijn of haar geurspoor over elke maatregel sproeien, om zich later op de borst te kunnen kloppen.

Maar ‘gelukkig’ zijn er de experts van het RIVM. Zij kiezen er van begin af aan voor, om hun jargon over de bevolking uit te storten. Corona-patiënten heten ineens “casus” en de symptomen van het virus heten voortaan “casus-specifiek”. De bevolking zou je nutteloze dikdoenerij eens kunnen begrijpen…

Over de professionaliteit van de persconferenties heb ik het dan nog niet eens. Dat is een tik van mij, weet ik, na een kwarteeuw communicatieadviseur te zijn geweest bij diverse gemeenten. Ik mag toch aannemen dat communicatie-adviseurs wel op een doventolk hebben gewezen. Pas medio maart was er die. Ik weet hoe eigenwijs en oostindisch doof sommige bestuurders kunnen zijn. En oh ja. Beste minister, als je niets te vertellen hebt, blijf dan weg. Laat het werk over aan vakmensen. Je hoeft dan geen niet al te slimme opmerkingen uit te kramen, dat je op zoek gaat naar meer mensen, die zorg kunnen verlenen. Zo’n opmerking werkt averechts. Júllie zijn de oorzaak van de leegloop in de zorg in de afgelopen jaren. Weet je nog?

Is er niets aan de hand? Zeker wél. Er zijn ook inmiddels doden te betreuren. Er is al lang niet meer enkel ‘zorg en waakzaamheid’ geboden. Er had veel eerder doorgepakt moeten worden. Er zijn veel meer mensen besmet, dan die domme hopeloos achterhaalde cijfertjes van persconferenties willen doen geloven.

Corona is niet toevallig een griepje. Het was al veel langer nodig en verstandig om alles te doen, om te proberen de ziekte en vooral gevolgen ervan in te dammen. Maar ja. De experts hebben fasen benoemd. Discussie blijft steken op wat nu precies onder overgang van indamfase naar de volgende moet worden verstaan. Aanmodderen dus, ondanks dat je weet dat een virus zich moeilijk láát indammen. We lopen dus toch al achter de feiten aan.

De echte experts en de meeste virologen weten niet, waar een groot deel van de besmettingen vandaan komt. Ze weten al veel langer, dat je niet met veel mensen bij elkaar moet komen, omdat dan de kans op besmetting groter is. Maar ja, dat staat vermoedelijk nu nog niet in het fasendraaiboek…

Medische microbiologen en schoolleiders hebben gelijk. Het is niet verstandig om met veel mensen bij elkaar te komen. Maar scholen sluiten, staat nog niet op het lijstje van het kabinet. Dan kunnen mensen van politie, brandweer en zorg niet meer naar hun werk. Kijk eens hoe ze dat bij onze zuiderburen regelen. Daarnaast, is de jeugd niet kwetsbaar vindt Rutte. Wel op het sportveld kennelijk, niet met honderden bij elkaar op school. Maar daar zijn toch ook oudere leraren die dan blootgesteld worden… Gooi die scholen dicht!  

Tot voor kort vergaderde de ministerraad over geven van simpele adviezen, zoals geen handjes geven, niezen in je elleboog, handen wassen en papieren zakdoekjes gebruiken. Dan doen normale mensen al. Wij zijn geen idioten!

Het eindelijk afgelasten van manifestaties in Brabant was verstandig. Maar waarom nu pas in heel Nederland. Virussen houden zich doorgaans toch niet aan  provinciegrenzen…

Bij een ‘Concours huppekee’ in Den bosch sputterden ze nog tegen. Ruimte genoeg. Gaan die mensen allemaal anderhalve meter uit elkaar zitten, geven ze elkaar hun elleboogje en niezen ze in hun elleboog, of hebben ze het vooral achter hun ellebogen. Slechts onder druk van de publieke opinie gaat er gelukkig toch een streep door.   

De ministerraad gaat nu na weken nadenken over hoe hij de getroffen ondernemers tegemoet kan komen. Dat had al veel eerder moeten gebeuren. Dan had het plan klaar gelegen. Met werktijdverkorting en deeltijd-ww. Ook had er al een plan moeten liggen hoe we mensen tegemoet komen die niet voor hun werk thuis kunnen blijven, als scholen dicht zijn. Geld klotst in Den Haag tegen de plinten. Er kan zonder blikken of blozen een miljard vrijgemaakt worden om de slachtoffers van de falende belastingsdienst hun leven weer enigszins terug te geven. Voor dat soort dingen zijn ministers. De economie en samenleving moet blijven draaien. Rond 2008 zijn we in een economische crisis beland dankzij de opgeklopte geldwolven. Zal nu ook wel weer gebeuren. Wij worden dan weer de dupe. Met grote beleggers heb ik minder medelijden. Die laten zich normaal gesproken weinig aan de samenleving gelegen liggen. Je hoort ze niet als ze bakken met geld verdienen. Zij wentelen dit verlies wel weer af, zoals de pensioenfondsen dat zullen doen op gepensioneerden.

Ik ben het eens met eens met hoogleraar infectiepreventie Alexander Voss van de Radboud universiteit van Nijmegen, dat geen handen meer schudden slechts een symbolische maatregel is. Ik vind het een maatregel voor de bühne. Immers; elk winkelwagentje gaat in de supermarkt dagelijks langs vele handen. Ook die van jou. Elke deurklink, trapleuning of liftknop ondergaat dagelijks vele malen datzelfde lot. Ook op NS-stations, in bussen, trams, in de café’s en restaurants is het van hetzelfde laken een pak. Evenals in de kledingrekken, waar velen toch even aan de stof willen voelen. Een ellebooggroet dan? Daar heb je toch zojuist nog in geniest…? Er zal zonder twijfel wat langs je elleboog geschoten zijn. Ben je besmet, dan zit dat met je niezen ook in je kleren en komt dan vanzelf via je ‘elleboog’ op de kleren van de ander. Stop met het geven van die kinderlijke adviezen en halfbakken maatregelen. Gelukkig denken veel mensen zelf beter na. Zij ontsmetten en was al vanzelf, omdat het gewoon is, je handen. Dat is altijd een van de weinige nuttige dingen. Je blijft nu automatisch thuis als je niet lekker bent of denkt dat te voelen. Thuiswerken waar dat kan, is een goede maatregel. Wat ook helpt is, als precies wordt uitgelegd wat bekend is, zonder voorbeeldgedrag. Ben je bij voorbeeld immuun als je het hebt gehad? Niet volledig kennelijk. Mensen zijn zelfredzaam en niet dom. Die halve zolen van hamsteraars buiten beschouwing gelaten. In onze supermarkt zien we nu ook al mensen met wegwerphandschoenen. Een duidelijke appél aan iedereen om vooral het gezonde verstand te gebruiken helpt. Hou op met aanpraten van angst en hysterie. Elk virus moet zijn tijd hebben en uitwoeden en alleen met gezond verstand kan dat worden bereikt. Bestuurders en politiek stel ziekenhuizen in staat zich voor te bereiden op veel meer patiënten. Had al geregeld moeten zijn. Het virus is echt nog niet uitgewoed. En vooral, luister beter naar praktische tips van de professionals in het veld, dan draaiboekjes op de letter te volgen en adviesjes die van achter bureautafels komen. Gelukkig kwamen er intussen toch kleinkinderen donderdag bij opa en oma spelen. De hele dag! Het leven gaat gewoon door. En ook dit ellendige virus komen we weer te boven. Het kost alleen was echte inspanning van iedereen. De remedie ligt in ‘geen woorden, maar daden’.

(Bron: familiearchief f. van son).