Moeilijker dan gedacht….

Wij rooien het wel hier in Brabant. Thuis blijven is het devies, alleen als het nodig is, gaan we eruit. Ik kan gelukkig achter mijn computer voor de Langstraat en voor mijn familieboek. Maar echt wennen, nee. Ik vind het moeilijker dan gedacht.

Maar wij merken het nu heel erg zelf. We zitten thuis. Pas een week echt nu. Reizen kan niet. Valys mag tot 6 april niet meer rijden. Naar de fysio ga ik al twee weken niet en ook volgende week blijf ik thuis. 

Toen ik maandagochtend zo rond half negen op mijn scootmobiel naar de apotheek reed om mijn medicijnen op te halen, kon je het goed merken. Ik kwam zegge en schrijve twee automobilisten tegen, een vrouw die haar hondje uitliet en één fietser. Daarnaast waren er nog drie mensen bezig aan de weg op de hoek van de Maasdijk en twee – ik neem aan schilders- die op de aanlegsteigers voor historische schepen bezig waren aan de Timmersteekade. In de apotheek zelf was het helemaal raak. Twee mensen achter balie (juist ja, die belangrijke), keken mij aan, want ik was de enige klant, die vervolgens nog met twee krukken naar de automaat liep, om er met mijn code mijn medicijnen uit te halen. Deze week, om precies te zijn op donderdag 19 maart,  was eigenlijk mijn moeders verjaardag. Zij zou 96 geworden zijn. Ze overleed op 91 jarige leeftijd. Je hebt nu meer tijd om eraan herinnerd te worden.

Terug naar de gevolgen van het Coronavirus. Die houden velen in de greep.  Ik heb vooral te doen met de mensen in de verpleeg- en verzorgingshuizen, patiënten in de ziekenhuizen en met het midden- en kleinbedrijf. Hoop dat voor alle ondernemers en werknemers maar ook voor zzp-ers snel een eerlijke ondersteuning komt. Dit zijn moeilijke tijden. Ook voor de grotere bedrijven en de flexwerkers. Voor die laatsten is er echt een probleem. Het kabinet lijkt dat gelukkig in te zien. Wat een echte toppers, die onze zorg en maatschappij draaiende houden.

Onze kinderen en schoonkinderen bij wie dat kan, werken thuis. En er is er ook al voor een werktijdverkorting aangevraagd. Een vreemde gewaarwording. Ik heb het nog nooit meegemaakt in de bijna veertig jaar die ik heb gewerkt. Wel iets wat er -in de verte- op lijkt. Bij de oliecrisis in december 1973, in vorige eeuw dus, was ik journalist bij De Stem en had ik enkele keren weekenddienst. Ik kon er -als dat nodig was- met de auto op uit in mijn rayon. Met een speciale ‘Verklaring’ op zak van mijn hoofdredacteur Harx. Ik heb die verklaring nog even uit ons familiearchief gehaald. Ik moest hem toen bij me hebben. Toen, zo kan ik me goed herinneren, was er ook vrijwel niemand op de weg en kinderen speelden op rijkswegen en andere wegen en straten vooral op rolschaatsen, met een bal of springtouw. Niet in Werkendam. Op zondagochtend bleef een hele familie met jurken en hoedjes naast elkaar lopen, breed over de weg. Vertikken om me er met auto door te laten. Ik moest via een deel van de berm om er langs te kunnen rijden. Mooi voorbeeld van het, dat soort volk aangeleerde ‘heb uw naaste lief als uzelf’…… Ze waren duidelijk op weg naar een van de vele kerken daar om er vermoedelijk als heilige boontjes vooraan te gaan zitten. Bah! Weinig sociaal.

Ook onze kleinkinderen zitten nu thuis. Ook dankzij het corona-virus. Een paar van de kleinkinderen moesten thuis op de eerste dag van de drie weken durende sluiting al meteen een paar opdrachten doen en sommige scholen gaan nog veel verder. Ze bezorgen bij voorbeeld zelfs werkboeken aan huis. Ze worden kennelijk nadat er is aangebeld, voor de deur gelegd. Dan is hand op handcontact niet nodig.

Anouk had maandag al een compleet rooster gekregen van mama Meike. Emma had al snel het werk voor de maandag klaar. Renée kreeg ook in de loop van die dag ook opdrachten voor thuis. Ook Youri had al opdrachten, zo weet ik uit onze familie-app. Bij Pieter thuis zal het wel hetzelfde zijn. Oma José heeft wat educatieve leerspelletjes klaargelegd. De kinderen moeten toch zinvol maar ook leuk worden beziggehouden. Ik heb een foto kregen van Cas die serieus aan het werk is en -er moet ook gespeeld worden- van Sem en Cas met de tent in de kamer. 

Geen fysio. Je gaat het immers niet opzoeken als je tot een risicogroep behoort. Gelukkig heb ik een hometrainer. Daar stap ik elke avond op. De rondjes wandelen in de buurt heb ik ook al achterwege gelaten. Ik hoop dat mijn spieren in werking kunnen blijven.  Mijn fysiotherapeut Jasper gaat voor mij een schema opstellen komende week.

De horeca dicht en geen sport op de velden of TV. Daar kan ik wel mee overweg. 

Maar dat vervelende virus heeft wel andere gevolgen voor ons. Deze week bij ons helaas geen kleinkinderen om op te passen. Verdrietig, maar wel heel begrijpelijk en ook verstandig. Cas zou bij ons naar de nieuwe tafel en stoelen komen kijken in het afgelopen weekend, want hij was erg nieuwsgierig. Dat ging niet door. Papa Wouter had wel een goed idee. Hij zou wel een paar keer na het eten beeldcontact leggen via whatsapp. Zo konden we toch de tafel en stoelen laten zien en met Cas en Sem praten en konden zij zien, dat het goed gaat met oma José en opa Frans. Datzelfde geldt gelukkig ook voor opa Jos en oma Dinie. 

Gistermiddag een echte verrassing. Wouter kwam met Cas en Sem door de straat wandelen. Via het keukenraam konden we met de jongens praten. Sem wees met zijn kleine vingertje. Hij wilde ‘opa zijn’. Zo’n kind snapt niet dat ze ineens moeten doorlopen, zonder binnen te zijn geweest. Het maakt ons erg verdrietig.

Bij dat alles herken ik Nederland en de Nederlanders weer. Hartverwarmende en ook goedbedoelde initiatieven komen weer op, alsof de tijd herleeft van Mies Bouwman en ‘Open het Dorp’ in 1962. Bloemen worden bij bossen weggegeven. NAC supporters hingen een mooi groot zwart-geel spandoek op om ‘de zorg’ een hart onder de riem te steken. Wat doen die verzorgenden magnifiek werk, evenals de vrachtwagenchauffeur bij voorbeeld.Ze rijden maar zonder hun wegrestaurant en een plaats om fatsoenlijk als mens hun behoefte te kunnen doen.

Bredase horeca bracht alle ingeslagen, bederfelijke etenswaren naar de voedselbank en het Amphia. Een echt persoonlijk drama vind ik het ontslag dat minister Bruins nam om gezondheidsredenen. Aan een andere minister heb ik me geërgerd. Vooral aan zijn uitlating, die kant nog wal raakt. Wiebes dus over zzp-ers. Hij vond dat ze zelf bewust risico hebben genomen. Hij zei dat bij het programma van ‘WNL op zondag’, het rechts georiënteerde Wakker Nederland dus. Hij haastte zich later om voor wat meer sociaal denkend Nederland te verklaren: ”Toch is ook voor de zzp'ers een vangnet. We laten ze niet stikken".  Je weet het wel Wiebes! Uit het uitgebreide maatregelenpakket bleek dat hij onhandig was geweest.

(Bron: familiearchief f.van son)