zaterdag 25 juli 2020

Dagtripjes en een tabaksdoos...


We gaan al een paar jaar niet op vakantie. Maar dat wil niet zeggen, dat we achter de geraniums zitten. Over een drukke week gesproken. Het was raak. Zaterdag kwamen Anouk en Youri een nachtje logeren. Dat begon met gourmet op zondag al vroeg naar Speeltuin Vrouwenhof in Roosendaal.
Daar heeft Youri de hele dag naar hartenlust gespeeld. We hebben hem nauwelijks gezien, alleen even voor zijn friet en fricandelletje. Anouk genoot van de hoge en harde glijbaan, totdat zij met haar bil in harde aanraking kwam, wat haar een blauwe plek bezorgde. Even was het uit met spelen, en kwam eruit dat er toch bijna geen kinderen van haar leeftijd waren. Tja. Ze wordt zo langzamerhand te groot voor de speeltuin. Toch heeft zij ook een gezellige dag gehad. Ze wilde ook graag opa’s krukken een keer proberen en dat ging haar prima af.
Dinsdag trokken we met Robyn en Cas naar Zooparc Overloon. Gewonnen vrijkaartjes maakten die trip mogelijk. Een hele dag spelen, lopen en nog eens lopen. De kleintjes hebben heerlijk frietjes gegeten, de een met kipcorn, de ander luste liefst 8 bitterballen. Zo hard had hij gespeeld. Je snapt dat ik ’s avonds echt moe was, maar ook voldaan. Want ook Robyn en Cas hadden genoten.
Woensdag was het een dagje voor José en ik samen. We hadden al een paar jaar de zee niet gezien, dus dat was een wens van José. We hebben een rondje zeeland gedaan, te beginnen door het botlekgebied. Daar snapte ik weer dat ik blij was niet in Spijkenisse te zijn geboren of in die buurt. Wat een ellende al die industrie. We zagen de deltawerken op onze toch en keken naar vrij lege stranden onder meer in Renesse. We konden met gemak een plekje in strandpaviljoen Kijkduin vinden, waar we ruim een uur genoten van de zee, de warmte en de schone lucht. Ik liet mijn been- en armspieren een tijdje extra werk doen tijdens onze wandeling over het duin.  Via de Oosterscheldekering reden we naar de Vlissingse boulevard en togen we weer richting Bergen op Zoom en naar huis. Weer een fijne, maar vermoeiende dag.
Donderdag was het de beurt aan Sem en Cas, de gebruikelijke ophaaldag. We passen een dag per week op de kleinkinderen, zo lang ze nog niet naar de basisschool zijn. Daarna enkel nog in noodgevallen, want we zijn over een paar jaar uit onze zestiger jaren. Dat begint te tellen. We voelen dat. Cas had oma en opa getekend. Ik compleet met stok en mijn twee grote schoenen. Met Sem en Cas reden we met fiets en scootmobiel naar de Kersenboerderij voor een ijsje. Daarna langs de Donge terug naar Raamsdonksveer. We wilden nog even de polder in, maar Sem zat al bijna voor op de fiets te slapen. Dat hebben we toen maar achterwege gelaten. Sem kwam bij mij op de scootmobiel en we reden meteen richting huis. Na het slapen nog even naar de speeltuin en daarna spercieboontjes, vis en gebakken aardappeltjes gegeten thuis van kok oma José. 
Vrijdag tenslotte begon met de fysio na een drukke loopperiode. Daarna naar het huis van Bram en Inge om ervoor te zorgen, dat ze weer in een schoon huis terugkwamen van hun vakantie. Dat was deze week dus. Oh ja nog één stukje genealogie. Op de oude zilveren tabaksdoos van mijn opa Jan van Son is een zon met stralen te zien, lang geleden in het deksel gegraveerd. Ik heb het toch nog maar even aan Guus van het Centraal bureau voor genealogie laten weten. Wie weet, kan die zon nog in het familiewapen worden verwerkt.
(Bron: familiearchief f. van son).












zaterdag 18 juli 2020

Vakantie?

Je weet onderhand niet meer wat het verschil is. Weken thuis omdat het Corona is en nu zijn de kinderen weer weken thuis omdat het vakantie is. Emma en Renée zijn echt met vakantie naar onder meer Limbabwe.  Voor ons betekent het, dat we even de auto van Bram mogen lenen. Dingen doen die we met de scootmobiel niet kunnen halen bij voorbeeld. Ik heb nu ook even geen tijd meer nodig komende weken om te schrijven over de politieke beslommeringen in onze gemeente, al wordt op social media gewoon het moddergooien onverminderd voortgezet. Misschien kunnen de raadsleden van de diverse fracties in de komende weken vooral zelf eens in de spiegel kijken. Ik heb mijn mening in de Langstraat over hun doen en laten omstandig uit de doeken gedaan. Van alles en iedereen vrij, zonder last of ruggespraak en precies doordacht wat ik vind. Je kan het ermee eens zijn maar het hoeft niet. Immers: ‘Die gedanken sind frei” en wij hebben vrijheid van meningsuiting. Al denkt kennelijk niet iedereen er zo over.
We zijn een paar keer per fiets en scootmobiel op pad geweest, maar ook per auto. We bezochten onze vriend de kapper in Oisterwijk, die ons weer wat fatsoeneerde; keken rond in een paar grote winkels, iets dat José altijd graag doet. We gingen naar Helmi en John in kasteel Nemelaer in Haaren, waar José haar vriendin van vroeger, Wilma de moeder van Helmi weer eens ontmoette. Ze konden gezellig bijpraten en we hebben er heerlijk gegeten. Want dat kan je bij ‘souterrain De Twaalf Trappisten’ in en bij kasteel Nemelaer. Het was de bedoeling om buiten op het terras te zitten, maar dat werd, -uiteraard regende het weer-, al snel binnen. Maar ook daar is het gezellig toeven in een sfeer die bij een oud kasteel hoort. Je moet er maar eens gaan kijken en genieten.
Samen winkels kijken, betekent voor mij veel loopwerk. Dat komt goed uit. Dan krijgen mijn spieren weer eens flink werk te doen. Wij vinden het leuk om rond te kijken en ideetjes op te doen bij Ikea, Loods 5 en Woonexpress, Morres Meubelen en ook nog Depot Zeven.  Graag willen we dan ook altijd even een kopje koffie nemen, na het lopen om even uit te rusten, maar dat was bij zowel bij Ikea als Morres Meubelen niet mogelijk. Ik denk zelfs dat de La Place-vestiging bij Morres in Hulst wel eens voorgoed dicht zou kunnen blijven.
We hebben ook weer eens een bezoek gebracht aan Voet en Zorg bij Nico in Drunen. Mijn orthopedisch schoonmaker, waar ik al jarenlang uiterst tevreden ben. De nieuwe schoenen zijn nu besteld. Er moeten weer enkele veranderingen worden aangebracht, maar daar weet Nico wel raad mee. Het duurt nog even voordat ze klaar zijn, want er staan nu bij het bedrijf twee vakantieweken voor de deur. Lekker toch als je al die boodschappen kan doen met de auto. Het maakt je best vrijer en meer flexibel.
Gisteravond konden José en ik echt uit eten gaan. Diner- of lunchbonnen van Het Houtse Meer van Inge. Meike en Elke. Wij kozen voor een dinertjes voor twee. Vaderdag- en verjaardagscadeautjes. Ze weten wel wat goed voor ons is. Ik hoef je zeker niet te vertellen, dat het een fijne avond is geworden.  Gezellig en lekker. Een proeverijtje vooraf en daarna een heerlijke zeebaars met fritesplateau en een ‘mangomagnum’ toe met koffie tot besluit. En Morgen bekijken we wat de dan en de rest van de week nog zullen doen. Ik heb samen met José nog wel wat ideetjes. Ik hou je op de hoogte.
Oh ja. Mijn uitgebreide onderbouwing en stamreeks voor het familiewapen liggen nu bij Guus van het CBG, het Centraal bureau voor genealogie in Den Haag. Hij zorgt dat de NHV, de heraldische vereniging er een oordeel over kan vellen. Ik ben benieuwd.
(Bron: familiearchief f.van son).





zaterdag 11 juli 2020

Ik heb het er maar druk mee


Zes politieke vergaderingen in amper 5 weken tijd. En wat voor vergaderingen. Een politieke crisis met mensen als slachtoffer. Elke keer doe ik verslag in artikelen voor De Langstraat. Ik doet het graag. Het is als over mijn periode van journalist herleeft. Tussendoor komen er kleinkinderen en stappen we bij goed weer op fiets en scootmobiel, maar veruit de meeste tijd kruipt in het denk- en schrijfwerk. En dan is het komende week ook weer zomervakantie, ook voor onze kleintjes. Het zal wel drukker worden op de rustige paadjes die wij altijd benutten.
Een en ander betekent automatisch, dat mijn onderzoekswerk in de genealogie op een laag pitje staat. Ik kom aan niet meer doen dan af en toe het beantwoorden van binnenkomende mail. Ook mijn nieuwe boek ligt even stil vanwege dezelfde reden. Enkel de onderbouwing van het familiewapen krijgt nog tijd zo nu en dan. 
Soms heb ik wel eens de idee, dat er in een dag meer dan 24 uur zouden moeten zitten en dat terwijl ik toch eigenlijk met pensioen ben. Achter de geraniums zitten is er voor mij niet bij. José houdt namelijk niet van die soort bloemen…
Ik moet toch eerst even kwijt dat ik donderdag weer heb genoten van onze jongste kleinzoon. De motoriek van dat manneke, hoe jong hij ook is, is heel mooi om te observeren. Hij speelt, zonder op of om te kijken, inclusief de nodige ondersteunende geluiden. Dat vooraf. 
Donderdag stond de laatste raadsvergadering voor de vakantieperiode, ‘het reces’ zoals de politiek dat in navolging van de Haagse mannen en vrouwen noemt. Ik ben er eigenlijk ook zelf best aan toe. Maar kruip voorlopig zeker niet in een vliegtuig.
We mogen een paar weekjes gebruik maken van de auto van Bram tijdens de vakantie. Gemakkelijk om weer naar onze vriend de kapper in Oisterwijk te rijden en naar de maker van mijn nieuwe orthopedische schoenen in Drunen. Allemaal te ver voor de scootmobiel helaas. Ik zou de valys kunnen nemen, want die rijdt na maanden weer, zo hebben ze mij per mail laten weten. Maar eerlijk gezegd, vind ik het niet prettig om met een mondkapje op in een busje te kruipen. Als het even kan moeten ze het voorlopig zonder mij doen. 
(Bron: familiearchief f. van son)