Vol verwachting.....

Afgelopen weekend was het weer zo ver. De Sint kwam in Nederland en een dag later was hij samen met zijn Pieten al in Raamsdonksveer. Fijn dat ze in onze gemeente nog steeds vasthouden aan de Zwarte Pieten. Elk jaar weer een feest. Hoe koud het ook mag zijn, de kleintjes zullen en moeten naar de Sint. Uiteraard gingen tante Meike en tante Elke ook mee en de vriendin van Meike, Marcia met haar dochtertje. Niet te vergeten. Zoals elk jaar was ook Oma José weer van de partij. Die wil dat echt niet missen. En het bleek ook dit keer weer een goede keuze. Die genietende gezichtjes van de kleinkinderen bij Sint Nicolaas en zijn pieten. Het was er druk, bij de passantenhaven. Erg druk mag je wel zeggen en ook heel wat moeders en kinderen bleken een kaartje te hebben bemachtigd voor het Sint en Pietenfeest in de aula van het Dongemond college, onmiddellijk na de intocht.

Een paar dagen van tevoren waren de kleintjes al in de stemming gebracht. Sint had zelfs al in de schoen een cadeautje gelegd. Ook voor kleine Sem. Het blijft toch raar hé; ’s avonds je schoen bij de voordeur zetten en dan zit er ineens  de volgende morgen een cadeautje in.... Ik moest bij het zien van de foto weer even aan vroeger terugdenken. Wat een fijne tijd was dat toch altijd.

Zondagochtend werden  Anouk en Youri bruin geschminkt en Cas kreeg wat zwarte vegen op zijn gezicht. Ze  lieten het gebeuren. De Sint-intocht werd een feest.  Ik wilde je wat aardige fotootjes daarvan niet onthouden. Meer dan een handvol, zoals je ziet.

Op nu naar de verjaardag van de Sint. Bij sommige kleinkinderen is al een brief binnengekomen  over de pakjesmiddag met soep en broodjes bij oma en opa. Ook bij de andere kleinkinderen zal die brief echt nog wel in de brievenbus vallen. Emma en Renée hadden geen tijd voor de intocht. Ze deden een ander klusje, maar zullen zeker ook bedacht worden door de Sint. In het archief vond ik Emma en Renée enkele jaren geleden. Ik mis enkel nog een foto van de Oosterhoutse kleinkinderen Robyn, Daan en Joël; al zal de laatste niet meer naar de Sint gaan, denk ik. Die foto komt ongetwijfeld nog.

Oh ja nog even terug naar afgelopen zaterdag. Ik schreef vorige week nog, dat we vroeg ons bed uit waren gekomen om naar de hockeywedstrijd om 9 uur van Renée te gaan kijken. Die speelde met haar Madese team immers bij DDHC in ons dorp. Vlak voordat we onze jas aan zouden trekken, kregen we een telefoontje van mama Inge. “Afgelast” zo liet zij weten, vanwege de kou. Dus ging haar en onze sportwedstrijd niet door. Eigenlijk wel heel snel die afgelasting. Er komen echt nog wel koudere zaterdagochtenden hoor. Een volgende keer zijn we er hoor, Renée, als alles goed gaat. En dan tot slot: ook het jaarlijkse Kerst-etentje met ons grote gezin is weer afgesproken. Fijn dat dit jaar iedereen kan meedoen!

(Bron: familiearchief f.van.son: sint en piet 2018)

 

Een moeilijke keuze....

Veel ouders en kinderen staan in deze tijd weer voor een belangrijke keuze.  Hun kind staat op de drempel tussen basisschool en middelbare school. Zo ook onze oudste kleindochter Emma. Er moet dus gekozen worden. Lang niet alle ouders maken daar een echt onderwerp van bespreking, ofwel een serieuze zaak van. Er zijn er gelukkig meer dan voldoende die zeggen ‘Jij gaat naar de school die voor jou het beste is’. Maar jammer genoeg zijn er nog meer die zeggen dat hun kind koste wat het kost naar het VWO moet onder het motto ‘Dan bereik je tenminste iets’. Dat in dat laatste geval wordt vaak voorbij gegaan aan het feit dat je kind zich dan misschien doodongelukkig voelt, omdat ze constant op zijn of haar tenen moet lopen, omdat ze het niveau (nog) niet aankan, speelt niet mee bij die keuze. Bij aardig wat ouders telt dat niet. “Dan helpen we onze zoon of dochter wel”. Dat wordt Nee dus! En dan is er ook nog die groep die zonder dralen voor de dichtstbijzijnde school kiest. “dan hoeven ze niet te fietsen tenminste”.

Gelukkig horen de ouders van ons oudste kleindochter Emma tot de ouders die graag samen met hun kind een echt bewuste keuze maken in het belang van –in dit geval- hun dochter.

Dat was deze week de reden voor ons om in Made een avond te gaan oppassen. Op de middelbare school was die avond een presentatie van een aantal middelbare scholen. Op die manier konden Inge als Bram daar samen naar toe. Dat is wel zo gemakkelijk als je je bewust met de schoolkeuze wil bezighouden. Vorig jaar waren ze ook al met Emma naar open dagen geweest om alvast wat te ‘voorproeven’. Maar nu komt die overstap steeds dichterbij.

Wij dus oppassen. Nou ja  oppassen..... Eigenlijk zijn Emma en Renée al best op een leeftijd gekomen waarop ze best een paar uurtjes alleen kunnen blijven. Maar oppassen is altijd leuk. Dus togen oma José en ik naar Made, opgehaald door Inge. Dat de kleindochters dat leuk vonden, spreekt voor zich. Terwijl Renée op de tablet onverstoorbaar doorging met haar ding, heb ik samen met Emma op een tablet gepuzzeld. Daarna hebben we samen nog even ‘kinderen voor kinderen’ gekeken op TV en daarna was het tandenpoetsen en naar bed. 

Na een paar uurtjes kwamen de ouders terug. Nog gezellig even doorgepraat en Bram bracht ons daarna thuis. Nuttige avond!

Nu nog even wachten voor welke school een bewuste keuze wordt gemaakt. Dat het ‘bewust’ wordt, dat staat als een paal boven water.

Woensdag was het weer vroeg dag. Cas en Sem zouden komen. Oma José haalt ze op terwijl ik naar de fysio ga. Dat laatste ging niet naar mijn zin. Ik heb de dokter gebeld, want mijn energie is minimaal en ik blijf maar verkouden. Alles gecheckt, maar niets ernstigs. Goed dan wachten we maar tot de verkoudheid over is. Cas mocht woensdag weer kiezen wat we zouden eten. Dat betekent dat oma nog even nasikruiden moest halen. Ik gaf Sem weer de fles en die lachte dat het een lieve lust was.

Toen ’s morgens ook Youri nog even kwam om te spelen, was het al snel weer een echte kleuter- en peuterspeelzaal. Youri wilde koste wat het kost ook bij oma boterhammen eten tussen de middag. “boterhammenworst en grote hagel”, zo liet hij weten welk beleg erop moet. Na het eten werd Youri weer thuisgebracht en konden Sem en Cas “een uurtje gaan slapen”.

Donderdag mocht Oma José met onze meiden samen uit eten en was het voor mij weer raadsvergadering. Dat betekende gisterochtend weer artikelen schrijven voor de Langstraat en zo was de week weer vol. Een prettige week! En dat was de zoveelste in de rij met eigenlijk allemaal weer hoogtepunten, te beginnen met de oranje-leeuwinnen die zich plaatsten voor het WK in Frankrijk volgend jaar juni. Ondanks een domme rode kaart in de 7^e minuut. Het fijne aan dat vrouwenvoetbal vind ik, dat een speelster zich niet bij elke geringste aanraking, kermend van pijn als een stervende zwaan ter aarde stort, zoals de mannelijke collega’s. Een verademing! Na de mooie wedstrijd van de Oranjemannen op vrijdag is het vandaag vroeg uit de veren om hockeywedstrijd van kleindochter Renée te volgen. Brrrr. Best fris zo vroeg op de zaterdagochtend.

(Bron: familiearchief f.van son; Baby Emma in 2007, Emma en Renée in 2018; oranje-leeuwinnen vieren plaatsing). 

M'n oude stiel weer opgepakt....

In heb eigenlijk –en misschien ook wel eindelijk- weer de kans gekregen om mijn oude stiel weer op te pakken. Die van journalist en verslaggever enerzijds en die van communicatie-adviseur en gemeentevoorlichter anderzijds. Sinds 1 november dit jaar schrijf ik over het gemeentebestuur en de gemeentepolitiek in onze gemeente Geertruidenberg in ons onvolprezen plaatselijke blad ‘De Langstraat’. Ik versla daarvoor de raadsvergaderingen, zoals je misschien weet 2 keer per maand, maar deze maand zijn er vier! De behandeling van de begroting voor 2019 staat op het programma. Stond moet ik zeggen, want woensdagavond was de vergadering waarop de besluiten werden genomen. Nu is de zaak rond. Ik houd het niet enkel bij het maken van verslagen in ‘gewone mensentaal’. Ik probeer ook uitleg te geven. Mensen betrekken bij het werk van Raad en College, zoals ik tijdens mijn kwarteeuw communicatiewerk voor gemeenten, ook elke week deed in het plaatselijke blad op de gemeentepagina. Uitleg over hoe het werkt bij een gemeente; over de taken van Gemeenteraad en van het College van Burgemeester en wethouders, het dagelijks bestuur.  Ik kijk vanaf de zijlijn, letterlijk vanaf de publieke tribune, naar wat het bestuur en de raadsleden zeggen en doen en probeer duidelijk te maken waarom dat gebeurt. Dat doe ik uiteraard zonder een bepaalde partij voor te trekken. Ik ben gelukkig onafhankelijk en werk los van het gemeentebestuur of welke politieke partij dan ook. Dat denk ik, dat ik dat na jaren journalistieke ervaring en ervaring in overheidscommunicatie, ook best kan. En als de politiek daar anders over denkt, dan zal ik dat ongetwijfeld horen.

Ik ga al jaren altijd naar de raadsvergadering in Geertruidenberg, waar ik ook een paar jaar als voorlichter werkte.

Maar nu heb ik de dag na de vergadering extra werk; de verslaglegging. Alsof ik weer journalist ben, alleen anders. Ik schrijf nu op een andere, meer gemakkelijke manier. Ik geniet ervan en hoop er nog lang mee door te mogen gaan.

Ik heb er wat aardige foto’s bijgezocht in ons familiearchief: als communicatieadviseur in 1982 in Apeldoorn; als journalist aan het werk op het Oosterhoutse redactiekantoor aan de telex, met de nieuwsgaring bezig en artikelen typen samen met Peter Schouten en Ton Roks aan het einde van de jaren zeventig. De laatste foto is van 1 november jl. Tijdens de begrotingsraad. Ik zit met de roze trui op de publieke tribune. De pen in de aanslag. Daarnaast nog een foto van mijn werk voor de Langstraat van vorige week en deze week.

Dat wilde ik even met je delen deze keer.  

We hebben het namelijk niet zo druk deze week. We hoeven niet op Cas en Sem te passen. Soms brengt José Youri ’s ochtends naar school of zij en ik halen Youri en Anouk ’s midddags weer op met de scootmobiel en de fiets. Mama Meike komt bij van een flinke hersenschudding, opgelopen bij een val. Het gaat gelukkig weer wat beter. Zij verraste ons samen met Ronald met een uitnodiging om in december een paar dagen samen met hen naar een huisje te gaan in Drenthe. Een echte verrassing. We zien ernaar uit....

Ik heb deze week wel een beetje moeten wennen aan het wat kouder en klammer weer. Dat voel ik in mijn benen. Maar het wennen gaat gelukkig nog steeds best snel. Ik voel me sinds een paar weken kwakkelen nu eindelijk weer wat lekkerder.Tot dlot nog een mooie vondst melden van mijn schoondochter Tara. Zij vond een foto van haar overgrootmoeder, geboren in 1898. Ook met het genealogie-virus besmet?

(Bron: familiearchief f.van son, journalist, gemeentevoorlichter en communicatie-adviseur toen en nu).