Ze kunnen er wat van…..

Ze kunnen er wat van, daar in Drenthe. Misschien kan je je nog herinneren, dat ik mijn vorige weekendbericht al op vrijdag publiceerde. ‘Je bent te vroeg’, merkte een oplettende lezer op. Te vroeg wel Arja, maar met voorbedachten rade. José en ik gingen namelijk op vrijdag al mee op uitnodiging van Elke en Wouter, naar het Hof van Saksen in het Drentse plaatsje Nooitgedacht in de gemeente Aa en Hunze, even ten zuiden van Rolde. Een flink eind weg dus.

Met het oog op mijn gezondheidstoestand, was ik niet zelf de chauffeur op de 230 kilometer lange tocht. Ik mocht in de eigen auto op de bijrijderstoel. Een pretje, nee eigenlijk niet echt, want ik zit steeds door de voorruit te kijken en volledig mee te rijden. Maar wel minder vermoeiend en ach. Het was voor de goede, zeg maar uitstekende zaak. We gingen een lang weekend mee naar het vakantiepark Hof van Saksen. En wie wil dat nou niet met kinderen en kleinkinderen. En die kleinkinderen waren dolenthousiast. Nou dat waren wij ook. Het waren uitermate gezellige en natuurlijk voor mij ook vermoeiende dagen, maar men zorgde er wel voor, dat ik steeds tussendoor kon uitrusten, al was ik toch enkel in de rolstoel rondgereden, het putte mij uit ondanks dat ik slechts af en toe maar een stukje met mijn twee krukken liep, of wat daarvoor doorgaat..

Wat is dat een mooi park, Hof van Saksen. Als je gek bent op zuipen en disco tot in de late uurtjes, om dan lallend over het park te gaan, dan ben je bij Hof van Saksen op de verkeerde plaats. Maar er is van alles, van een overdekt tot een natuurbad met strand en speeltuin met klimwand, een beeldengalerij, een veel grote indoor klimwand en binnenspeeltuin, een Bounz-arena waar veel trampolines liggen, waarop je naar hartenlust salto’s kan maken of andere capriolen kan uithalen. Opa en oma keken natuurlijk toe. En er is nog veel meer. Ook met veel prima restaurants met elk een grote legomuur en een speciale snackbar, een ruimte waar je met gamen of met techniek bezig kan zijn. Uiteraard een goed gesorteerde supermarkt ontbreekt er ook niet. Maar het meeste valt op, dat het park zo ruim is opgezet. Met bungalows en grote vakantiewoningen met rieten dak, brede lanen en wat smallere paadjes en bungalows waarin het ons aan niets ontbrak. Niet zo een waar je je kont niet kan keren, maar lekker ruim, met goede bedden (die van ons in welk geval) en een moderne badkamer met inloopdouche en bad. Zoiets mag meer dan gemiddeld kosten en dat doet het dan ook. Maar we kijken terug op heerlijke dagen, waarin we ons hoofd eens – al was het maar even-, leeg konden maken en niet denken aan mijn penibele gezondheidssituatie en die van mijn wel erg zieke broer Marco.  Cas en Sem genoten, hun ouders Elke en Wouter hadden het ook naar hun zin en oma en opa waren eveneens. Dankjewel voor de fijne dagen!

Eenmaal terug moest er natuurlijk de volgende dag getankt worden in België en gelijk bracht José een bezoekje aan Ikea voor enkele noodzakelijke boodschappen. Daar ben ik noodgedwongen de roltrap moeten oplopen en een normale trap moeten aflopen om weer bij de uitgang te komen, want de liften deden het niet. José houdt dan ook haar hart vast. Ellende. Dan moet je ook nog een stuk lopen via magazijn en kassa’s,  om daarna doodmoe bij de auto terecht te komen. Thuis viel ik als een blok in slaap. Natuurlijk hebben José als het kon ook deze week een ijsje gegeten, want Enzo sluit na de kermis en gaat dan enkel nog in oktober weekenden open, als het goed weer is. Daarna moet ik maar thuis ijs eten. En bergen met fruit. Elke dag weer. Ik wil immers zo lang mogelijk doorgaan. Over gezond eten heb ik al jaren niet te klagen. José slaagt erin telkens iets lekkers en gezonds op tafel te zetten, waarbij ze uiteraard prima in de gaten houdt, wat wel en wat niet goed voor mij is. Ik zou mijn al jaren lang zorgzame José voor geen goud willen missen, als ik het voor het zeggen had.

Oh ja, we hebben ook –om er even uit te kunnen zijn- een ritje door het bos gemaakt naar Meerseldreef terwijl mij broer zijn eerste chemo kreeg. Bij de speeltuin de Zevenster van de paters kan je op je gemak een lekker broodje eten, josé een kop koffie en een brusselse wafel en daarna samen een leffe (alcoholvrij) en een dubbele trappist voor José. Lekker genietend in het najaarszonnetje, dat zo af en toe achter de wolken verdween. Even rust in ons hoofd.

Nee. Op beantwoorden van een mail met een vraag na, heb ik deze week geen tijd en aandacht gehad voor familieonderzoek, Volgende week beter.

(Bron: familiearchief f. van son)

 

Wat een archief…..

Zaterdag heb ik er echt geen tijd voor. Heb dan belangrijke zaken. Daarom nu al mijn weekbericht. Ik ben deze week bezig geweest om een deel van ons archief door te nemen. Eigenlijk mag het die naam niet hebben, maar het bevat een schat aan informatie en herinneringen. Het ging dit keer om vier grote dozen, die José voor mij van zolder haalde. Boordevol foto’s, fotoboekjes en tekeningen van toen onze kinderen nog klein waren. Prachtig, in een woord. Foto’s van onze vakanties op de Schatberg, in Bourgondië, Tsjechië en op Rhodos en Lanzarote, jaren geleden inmiddels. Foto’s van Kroatië maar ook foto’s van alle mogelijke speciale dingen of bijzonder data van kinderen en kleinkinderen en van andere familiedingen.

De Boerderij

Er was ook een prachtig boekje bij met foto’s van de door José eigenhandig opgezette peuterspeelzaal ‘De Boerderij’, die zij jarenlang zelf subsidieloos runde mét vaste krachten en stagiairs runde in en om de boerderij van Jan en An Verhoeven op Kerkhoven. Kom daar anno 2023 nog maar eens om….  Honderden kinderen uit Oisterwijk en omgeving zijn bij José aan het spelen geweest. Ze heeft alle benodigde papieren en begon gewoon, zonder subsidie en andere vervelende tijdrovende dingen. Maar met een eigen administratie en, -bij voorbeeld met sinterklaas-, met een leuk dingetje en boekje met liedjes voor de kinderen en tekeningen of knutselwerkjes op moeder- en vaderdag.  Uiteraard was in de peuterspeelzaal alles dik in orde. Met bijbehorend goedgekeurd peutersanitair, slaapruimte voor de allerkleinsten en speelruimte en een heerlijke omheinde ‘buitenboel’, waar de kinderen naar hartenlust konden spelen, als het weer het toeliet. Ik denk er met plezier en zeker ook met trots voor wat José zelf voor mekaar bracht, aan terug.

Leuk

Uiteraard zaten in die 4 dozen ook kinderfoto’s van onze kinderen en kleinkinderen. Een greep? Zoals die foto toen onze oudste kleindochter Emma 1 jaar werd. Ook de kinderfoto’s die Johan van Gurp, -gevierde fotograaf van Dagblad de Stem- toen als collega voor mij maakte. Of dat clowntje dat José als brood gebakken had of een brood in de vorm van een muis. José is van alle markten thuis. Onze oudste dochter Inge wilde niet dat er in gesneden werd “dat doet toch pijn….”. Of toen ik 65 werd met op de foto de kleinkinderen Emma, Renée, Anouk en kleine Youri. We vierden de verjaardag in Plopsaland De Panne. Ik zat toen voor de zekerheid in een rolstoel bij het bezoek aan dat pretpark. De toen nog erg jonge kleinkinderen zijn nu stuk voor stuk dames geworden op Youri na natuurlijk…. Da’s nu een stoere voetbalboy.

De meeste van de foto’s zijn van soms tientallen jaren geleden, maar stuk voor stuk fantastische beelden uit het verleden. Het ontbreekt mij aan de energie en waarschijnlijk ook de tijd om ze allemaal nog te catalogiseren, zoals het een goed archivaris eigenlijk betaamt. Ik heb uiteraard nog veel meer dan die vier grote oranje dozen in een koffer en in plastic mappen en natuurlijk foto’s en oude aktes op usb-sticks en op een grote externe opslag. Allemaal producten van tientallen jaren werken aan onze familiegeschiedenis. Je snapt dat in mijn nieuwe boek, dat ik nog hoop te kunnen afronden over 15 eeuwen familiegeschiedenis, diverse foto’s van toen de revue zullen passeren. Ik heb nog zoveel ideeën en werk te doen. Het wordt vermoedelijk een tweekamp van mijn karakter tegen mijn hartfalen. Zo oneerlijk…

Herfst

Hoezo 1 september begint de meteorologische herfst. Ik hoorde het de weerberichtgevers op tv zeggen. Dat is pas sinds een paar jaar bedacht, denk ik dan. Wij leerden dat het op 21 september herfst wordt. En dat klopte ook dit jaar: regen, somber weer, waaien. Echt herfstweer stelde mijn fysiotherapeut donderdagochtend.

Pillen

Elke woensdagochtend maak ik mijn pillendoosje voor de week die vanaf dan volgt, klaar. Zestien stuks inmiddels per dag en dat is steeds weer een precies werkje. José zet de voorraaddozen klaar op tafel en ik druk pil voor pil uit de strips.  ‘Apotheek ’t Veer’ zorgt ervoor dat de voorraad precies op tijd wordt aangevuld en overlegt met mij als er iets aan de soort of zwaarte van pillen  verandert. Dat is voor mij een zeker gevoel. 

Nou, ik laat het hierbij voor deze week, als je het goed vindt. Ik heb nog zo veel te doen!

(Bron: familiearchief f. van Son)

 

Pluim voor de ANWB…

Jazeker, de Algemene Nederlandse Wielrijders Bond verdient wat mij betreft een tien met een griffel. We hebben het deze week aan den lijve ondervonden. Bonkend geluid achter in de auto. Totdat op zeker moment het lawaai werd en wij de auto naar de kant manoevreerden. Op de afrit van de A59 naar Waspik/Raamsdonk. Geen vangrail daar waar we achter konden gaan staan. Ik kom zo’n vangrail überhaupt niet meer over.

Wat er aan de hand was, wisten we niet. José zette de driehoek een stukje achter de auto en zette voor mij een stoeltje uit de auto klaar in het gras. Ellende, want het was een felle zon en we hadden geen paraplu of parasol bij ons. ANWB gebeld, waar we al jaren lid van zijn en die gaf ons tips en lieten weten, dat het druk was, maar dat ze hoopten binnen een uurtje bij ons te zijn.

Toen we amper vijf minuten zaten kwam er plotseling een grote gele wagen van Car Rescue Van Eijck voorbij en die ging voor ons staan. De chauffeur deed een oranje pak aan en kwam ons vertellen dat hij ons naar het dorpsplein in Waspik zou brengen. We stonden nu erg gevaarlijk. Liet hij weten. De auto werd opgetakeld en op de grote wagen gezet en wij mochten erin gaan zitten. Toen pas merkten we dat onze achterband volledig kapot was. Gelukkig niet de hybride installatie, wat we vreesden. Maar onze hybride auto heeft geen reserveband….

Toen de auto weer op het wegdek van het dorpsplein stond, bedankten we de man die zelf de ANWB op de hoogte bracht van onze nieuwe plek. Toen we hem vroegen naar de financiële schade, liet hij weten dat het gratis was. Zij rijden op de wegen voor Rijkswaterstaat en brengen klaarheid in gevaarlijke situaties. Nou een fooi had die vriendelijke man wel verdiend.

En toen was het wachten. Via de tracker op mijn telefoon kon ik zien dat de ANWB al dichterbij kwam. Eveneens een vriendelijke man, zo bleek.

Het draaide het kapotte wiel eraf en liet zien waar iets in de band was gedrongen. Hij had een oplossing voor ons. Snel werd er een knalgele universeel ANWB-band opgezet, zodat wij naar huis konden, zo stelde hij tevreden. Ik kan voor u een nieuwe band halen en dan kom ik er die straks thuis wel weer opzetten, zei hij tot onze niet geringe verbazing. We konden kiezen uit een iets duurdere Continental en een andere. We kozen voor de eerste. ’s Avonds kwam de man, nog steeds vriendelijk, de band verwisselen, zodat we de ochtend erop niet naar de garage hoefden.Ouderwetse service, zo zou ik het willen noemen; met dank aan de ANWB.

Geen andere onderwerpen in dit weekbericht. Gezondheid blijft slecht, de kinderen en kleinkinderen zijn en blijven vriendelijk en José loopt zich voor mij de spreekwoordelijke poten onder het lijf uit. We hebben gezellig een uurtje gezeten op een bankje met zicht op de prachtige Biesbosch . Thermosfles thee mee en even praten samen. Ik ben dankbaar.

(Familiearchief f.van Son)

 

Eigenlijk alleen de maandag….

Als ik terugkijk op de afgelopen week, dan moet ik zeggen, dat eigenlijk alleen de maandag was, zoals gebruikelijk. Ik heb het dan niet over de zondag, want toen werd de verjaardag gevierd van kleinkinderen Daan en Robyn. En zoals vrijwel altijd in onze familie was het een gezellige dag waarin ik ook nu weer in de watten werd gelegd, nu het met mijn gezondheid niet goed gaat. Een speciaal plekje in de schaduw in de tuin met zicht op de statafels en Pieter had ook voor een ventilator gezorgd. Ze zorgen goed voor mij en op die manier kan ik ook altijd bij de feestjes zijn. Foto’s heb ik deze week niet gemaakt. Ik kan mijn handen onvoldoende stil houden. Uit het archief dan de jarige Robyn en Daan die met zijn broertje Luuk poseert op een aap. Volgende week beter.

Terug naar die maandag. Tussen de middag  komen drie kleinkinderen, Youri, Cas en Sem bij ons eten tussen de middag. De twee oudsten lopen voortaan van school naar ons en ik haal met de scootmobiel  Sem op. Oma José dekt intussen de tafel en werkt aan de voorbereiding van het extraatje, dat ze bij toerbeurt mogen kiezen. Dat keer pannenkoeken. Dat werd dus smullen en nadat de monden en handen waren schoongemaakt, liepen de mannen weer naar school en bracht ik  Sem, terwijl José intussen opruimde. Die maandag was dus vrij normaal.

De overige dagen minder. Drie keer ziekenhuisbezoek , twee keer voor mij, de nefroloog en cardioloog en een keer een onderzoek van de knie van José. Die zorgt, met name ’s nachts, voor pijn, waardoor José slaap wordt ontnomen. Gelukkig is het nu in gang gezet en kan ze binnenkort naar de orthopeed voor het vervolg. De nefroloog nam afscheid, want hij vindt dat in de huidige situatie elk ziekenhuisbezoek er voor mij een te veel is. Hij heeft de behandeling en medicatie overgedragen aan de cardioloog. Daar hoorde ik, dat de conditie van mijn hart hetzelfde is gebleven. Voor wat het waard is. Door het ziekenhuisbezoek aan de cardioloog kon Luuk helaas niet komen spelen.

Op de overgebleven vrije dag gingen we tanken, uiteraard in België. Een lekker ritje langs binnenwegen om vervolgens voor liefst 35 cent per liter goedkoper te tanken. Dat is de moeite waard.  Dan blijft de zaterdag , vandaag dus over. Elke en Wouter komen met de kinderen mosselen eten bij oma José, die uiteraard het groen wat erbij hoort, vers zal snijden straks. We kregen na de verbouwing hun kookplaat en oven en trakteren ze nu op mosselen. Eerst mosselen en stokbrood halen zo dadelijk, De mosselen zijn besteld. Ik weet zeker dat  Cas zijn vingers erbij zal opeten en uiteraard heeft oma voor Sem voor iets anders gezorgd. Die ziet mosselen liever in de winkel dan op zijn bord. 

Wat we ook deze week niet vergaten, was het handgemaakte Italiaanse schepijs van ijssalon Enzo in Geertruidenberg. Dat is goed voor mij, zo had de cardioloog nog laten weten. Elke kan dat bevestigen, want die was namens de kinderen meegegaan naar dat controlebezoek. Ik doe intussen noodgedwongen alles in slow motion en houdt me met precisie aan de maximale anderhalve liter vocht per dag en verder goed eten, maar dat deden we al jaren en veel fruit. Langere stukken lopen, dan neem ik de rolstoel en José duwt me. Ik hoop van alle schatten in ons uitgebreide gezin nog lang te mogen genieten. Langer dan de tijd die de cardioloog mij in het vooruitzicht heeft gesteld. Doe ik intussen dan nog iets aan mijn familieonderzoek? Ja zeker. De mailtjes blijven binnenkomen en als ik me er even toe kan zetten, werk ik verder in mijn boek over de familiegeschiedenis. Ik hoop dat het op tijd af komt.

(Bron: familiearchief  f.van son).

 

Een emotioneel tintje….

Het lopen gaat nog nauwelijks, zelfs met twee krukken. Daarom hebben José en ik een rolstoel opgehaald. Dat doet me meer dan ik verwachtte. Ik heb met kunst en vliegwerk mijn hele leven kunnen lopen, maar nu vloeit alle kracht ook uit mijn benen weg. Die rolstoel is dus definitief. Dat doet me emotioneel meer dan ik verwachtte. Maar goed, met een rolstoel kunnen José en ik nog wat leuke dingen doen, zolang het kan. Dat is ook weer zo. José is gepromoveerd en heeft er nog maar een taak bij gekregen, naast die duizend andere taken als mijn mantelzorgster. Ze mag mij voortaan duwen als ik de rolstoel gebruik. We nemen hem mee in de auto en als ik niet meer mag rijden, dan kan hij mee als wij met anderen mee mogen. Zoals bij voorbeeld binnenkort met Elke en Wouter naar het Hof van Saksen in Drenthe. Dan rijden José een ik mee. Het is wel ver immers om zelf de auto te pakken. Safety first! Over tot de orde van de dag.

De jongens

De scholen zijn weer begonnen, dus stonden oma José en ik maandag bij de school tussen de middag. Cas, Sem en Youri komen immers elke maandag bij ons eten tussen de middag. Dit keer was er de keuze van Cas als extraatje: bitterballen en een fricandelletje voor Sem natuurlijk.  Komende maandag moet José aan de bak. Letterlijk, Ze gaat pannenkoeken bakken, want die heeft Youri gekozen en die is aan de beurt. Luuk stak de handen uit de mouwen op het kinderdagverblijf. Hij vond het tijd om de boel even te vegen.

Schilderen

José kan er weer even tegen. Ze heeft nieuwe energie opgedaan bij haar schildervrienden en vriendinnen. Zondag was het de manifestatie KIP, wat staat voor Kunst in het park. In de afgelopen jaren was het prima, soms zelfs wat te warm weer. Dit keer strooide het weer roet in het eten. Regen! Toch konden we na uiteraard weer bezoek van diverse mensen, waaronder ook oma’s kleinkinderen, aan het eind nog een drankje doen. Het was gezellig. Zo snel laten de kunstschilders zich door een buitje regen niet uit het veld slaan.

Sven

Onze kleinzoon Sven kwam vrijdagavond een paar uurtjes bij ons. Papa en mama gingen bij ons in de buurt samen gezellig uit eten en wij mochten even samen spelen met onze kleinzoon. Gezellig. Zo dikwijls ziens wij onze Sven niet, afgezien van de videobelletjes soms op woensdag en af en toe een bezoekje bij hen of bij ons. Dat heb je, als je wat verder van elkaar af woont. Maar nu was het extra fijn. Sven bleef bij ons eten ‘rijst met saus’ is momenteel zijn lievelingseten en natuurlijk een toetje met ‘chocola’, want hij kan het al aardig uitleggen. Hij at prima en opa mocht hem helpen. Hij speelde voor en na het eten, -eigenlijk voor het eerst- uitgebreid met opa. Met de auto’s. Opa boog veel voorover, want op de grond spelen lukt niet meer. Sven was uiterst tevreden en gaf ons een knuffel toen hij weer met papa en mama naar huis ging. En ik, ik was zo oververmoeid, dat ik vrijwel onmiddellijk daarna mijn bed op moest zoeken. Maar wel voldaan. Ik had diverse malen weer kunnen lachten samen met mijn kleinzoon. Onbetaalbaar.Zondag is hij er ook weer bij, als Daan en Robyn samen hun verjaardag vieren. En natuurlijk zijn oma en opa ook van de partij.

Ziekenhuis

De komende periode wordt een echte ziekenhuisperiode.  Dinsdag naar de nefroloog, donderdag naar de cardioloog. Ik heb vorige week al bloed laten prikken. Dat is vaste prik. En dan mogen voor vrijdag ook nog voor José naar het ziekenhuis. Nog even en we breken ons record: 22 keer per jaar naar Amphia.

Genealogie

Op wat mailtjes na, ben ik deze week weer niet aan mijn familieonderzoek toe gekomen. We hebben het gewoon te druk en dan tel ik daarbij ook de ritjes door de Biesbosch en door het bos naar Meerseldreef voor koffie en een alcohol vrij biertje en naar de Bergse Markt voor een ijsje bij Enzo of koffie en een hapje tussen de middag bij het Bergsch bakhuys. Wij doen alleen maar leuke dingen.

(bron: familiearchief f. van son).